31.1.12

Altan



 

- Χειρότερα από αυτό δε γίνεται να πάμε.
- Έλα τώρα! Μια προσπάθεια ακόμη και θα τα καταφέρουμε.

 

Altan

-Μπαμπά, θα βγω στην τηλεόραση!
-Δεν έχω ζήσει μάταια λοιπόν.

Ο ΡΕΜΑΡΚ - Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΘΕΙΑ


Erich Maria Remarque(1898-1970)
σχολιάζει  ο Θανάσης Μπαντές
Το «Ουδέν Νεότερον από το Δυτικόν Μέτωπον» του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ θεωρείται ίσως το κλασικότερο πολεμικό μυθιστόρημα. Τοποθετημένο στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δεν προβαίνει σε κοινότοπες υπερβολές τονίζοντας την κτηνωδία, ούτε σε συμβολισμούς του τύπου «στα χαρακώματα φύτρωσε ένα λουλούδι» σχηματοποιώντας την ελπίδα. Απλώς περιγράφει. Περιγράφει ασφυκτικά κι επώδυνα μια καθημερινότητα που διαμορφώνεται με ακρίβεια και υπόκειται σε συγκεκριμένους νόμους σκληρότητας μέχρι που τελικά διεκδικεί το δικό της μερίδιο σ’ αυτό που λέμε φυσιολογικό. Ο καθημερινός παραλογισμός γίνεται οπτική του κόσμου, αφού η παραφροσύνη εκμηδενίζει κάθε παρελθόν φτάνοντας στα όρια της αιωνιότητας. Σχεδόν κανείς δεν θυμάται τον εαυτό του πριν τον πόλεμο. Σχεδόν κανείς δεν ονειρεύεται τι θα κάνει μετά τον πόλεμο. Αντίθετα όλοι βυθίζονται όλο και περισσότερο στη φρενίτιδα, ώσπου τα πάντα χάνουν κάθε σημασία. Το προσωρινό είναι η μόνη αλήθεια. Το παρόν αδιαπραγμάτευτο μέλλον. Οι απάνθρωπες σκηνές που εκτυλίσσονται λειτουργούν σχεδόν νομοτελειακά. Έτσι χάνεται κάθε αγανάκτηση. Οι στρατιώτες δεν μισούν ούτε τους εχθρούς, ούτε τους διοικητές τους, ούτε την πατρίδα που τους οδήγησε εκεί, ούτε καν την ιστορική συγκυρία που τους εξαθλίωσε. Συμπεριφέρονται τυπικά, σχεδόν μηχανιστικά αντέχοντας τα πάντα. Τα ποντίκια που περπατάνε τις νύχτες πάνω τους και τους τρων το ψωμί, τις οβίδες, τους καθημερινούς θανάτους των συντρόφων τους, τα πάντα. Ακόμα και οι συγκινήσεις που μοιραία προκύπτουν από την ανθρώπινη απώλεια είναι τόσο παροδικές, τόσο αυτονόητα φευγαλέες που περισσότερο οξύνουν την κενότητα, παρά επαναφέρουν την ανθρώπινη οπτική. Ταυτόχρονα όμως, σαν από θαύμα, αποθεώνεται η συντροφικότητα που αποκτά διαστάσεις μεγαλείου. Όταν οι χαρακτήρες του Ρεμάρκ βρίσκονται στο στρατιωτικό νοσοκομείο μπροστά στα κρεβάτια των ετοιμοθάνατων συντρόφων τους νιώθουν οδύνη που δεν μπορεί να εκφραστεί και μοιραία αποσιωπάται. Όταν στρατιώτης αρπάζει τις μπότες του ετοιμοθάνατου φίλου του, γιατί είναι πιο ζεστές από τις δικές του, δεν βεβηλώνει το νεκρό. Απλώς υπακούει σε μια άλλη ηθική που μόνο η συντριβή μπορεί να οριοθετήσει. Τη λογική της επιβίωσης που μόνο με την ψυχρότητα μπορεί να εκδηλωθεί. Τη λογική του θανάτου που διαρκώς κρέμεται πάνω από τα κεφάλια όλων. Τη λογική της ασφυκτικής προσωρινότητας.

28.1.12

Θόδωρος Αγγελόπουλος

Θόδωρος Αγγελόπουλος(1935-2012).
Γέννημα μιας εποχής που κυριαρχούνταν από μεγάλες ιδέες, προσπάθησε να αποτυπώσει αυτές τις ιδέες, την κίνηση της ιστορίας, μέσα από μεγάλες, σύνθετες εικόνες.
Στοχάζεται πάνω στην ιστορία,  η οποία ξεφεύγει από τα όρια του ατόμου και τον καθορίζει αλλά ταυτόχρονα είναι κοινωνικό φαινόμενο δηλαδή δημιουργείται από τα άτομα.
Παρ' όλο που ο προβληματισμός του αρχίζει και καταλήγει στα άτομα και τη βίωση από μέρους τους της ιστορίας, στα έργα του αυτό που τελικά κυριαρχεί είναι η μεγάλη κίνηση, αυτή της ιστορίας. Η μοίρα του ατόμου καθορίζεται από αυτήν και την κίνησή της.
Η κυριαρχία των μακρινών πλάνων, ο συμβολικός τους χαρακτήρας με πολλά τελετουργικά στοιχεία, η σχεδόν απουσία του γκρο πλαν, δείχνουν αυτή τη "μεγάλη" κίνηση, από την οποία το άτομο καθορίζεται. Όμως αυτή η "μεγάλη " κίνηση δεν είναι απρόσωπη, αφορά το άτομο και βιώνεται από αυτό σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του, γι αυτό και ο Αγγελόπουλος ξεκινά από τις ατομικές ιστορίες και καταλήγει σ' αυτές.
 Ένας στοχαστής της ιστορίας  και ανθρωπιστής, ένας μεγάλος δημιουργός.


«Ξεχάστε με στη θάλασσα»
...
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας/ 
Είμαι επισκέπτης/ 
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά/ 
κι έπειτα δεν μου ανήκει/ 
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"/ 
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία/ 
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε/ Ότι δεν έχω καν όνομα/ 
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο/ 
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω/ 
Ξεχάστε με στη θάλασσα/ 
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».

(ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινίας «Ταξίδι στα Κύθηρα»)

27.1.12

26.1.12

Ο ΧΑΪΝΡΙΧ ΜΠΕΛ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΣΑ


Ο Heinrich Böll παραλαμβάνει το Νομπέλ Λογοτεχνίας (1972)
 σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές
Το μυθιστόρημα του Μπελ «Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ» δεν παρουσιάζει την πραγματικότητα, είναι η πραγματικότητα. Ακολουθώντας την τεχνική του ντοκουμέντου καθιστά σαφές ότι η λογοτεχνία είναι και οφείλει να είναι μες στην πραγματικότητα κι όχι απλώς να την αναπαριστά αλλά να εμβαθύνει, παρατηρώντας κι αποκαθιστώντας την αλήθεια που χάνεται μέσα στην επιτηδευμένη επιβολή του παραλόγου. Το παράλογο, όταν προβάλλεται καθημερινά κι απολύτως μεθοδευμένα δεν μπορεί παρά να γίνει γενική αλήθεια, δηλαδή πανανθρώπινη σύμβαση που συγκαλύπτει το μεγαλύτερο ψέμα. Η λογοτεχνία αφορά τον άνθρωπο και κατ’ επέκταση τη ζωή του, που διαμορφώνεται και καθορίζεται από το γενικευμένο παράλογο που δεν είναι – τουλάχιστο στην περίπτωση που εξετάζει ο Μπελ - παρά ομαδική δυστυχία. Το μυθιστόρημα που ξεγυμνώνει το γενικευμένο ψέμα είναι η ατομική επανάσταση απέναντι στην ομαδική θηριωδία. Γι’ αυτό ξυπνά την οργή. Την οργή τόσο αυτών που μπορεί να θίγονται από τα αυτονόητα όσο κι αυτών που βρίσκονται ξαφνικά αντιμέτωποι με τη σαρωτική αλήθεια μιας αποκάλυψης που τόσο καιρό τους είχε διαφύγει. Γιατί άλλο η υποψία της συντριβής κι άλλο η πραγμάτωσή της. Υπό αυτή τη λογοτεχνική προοπτική τα λογοτεχνικά σχήματα και οι εξωραϊσμένες εκφράσεις καθίστανται απολύτως άχρηστα. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για ψυχαγωγία φιλολογικού τύπου, που αφορά λεκτικές κατασκευές ή επιτηδευμένες δήθεν ποιητικές ενδοσκοπήσεις, εδώ μιλάμε για τη λογοτεχνική ορμή της αλήθειας που δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί ούτε με τη σειρά των λέξεων, ούτε με εκβιαστικές καλλιτεχνίες. Ο Μπελ καταφεύγει στην ψυχρότητα και στην ακαμψία του δημοσιογραφικού λόγου, αφού κρίνεται καταλληλότερος για την ψυχρή απόδοση της αλήθειας. Η δημοσιογραφική καταγραφή καταδεικνύει την άλλη όψη της λογοτεχνίας που δεν χρειάζεται να υπηρετήσει τίποτε πέρα από την αποκάλυψη της συλλογικής γύμνιας. Είναι η άγρια κι ανυπόφορη όψη την ίδιας της ζωής. Η ανυποχώρητη ασφυξία που δεν είναι καθόλου διασκεδαστική. Οι αναγνώστες που θέλουν μέσα από τα βιβλία να «ταξιδεύουν» καλά θα κάνουν να αποφύγουν τον Μπελ.
Η Κατερίνα Μπλουμ έχει διαπράξει το φόνο κι αυτό είναι αναμφισβήτητο από τις πρώτες σελίδες. Δολοφόνησε το δημοσιογράφο Ταίτγκες

23.1.12

Altan


 
 - Τι χώρα θα παραλάβουμε από εσάς τους παλιούς;
- Σκατά, μα δίχως φόρο κληρονομιάς.
    

Altan


-Ήθελα να γνωρίσω τον εαυτό μου
αλλά μετά την πρώτη επαφή το πράγμα τελείωσε.


22.1.12

Αφλατοξίνες και μυκοτοξίκωση, ένας διατροφικός και περιβαλλοντικός κίνδυνος.

Aspergillus flavus
στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο
Οι αφλατοξίνες είναι ιδιαίτερα τοξικές ουσίες που ανήκουν στις μυκοτοξίνες, ουσίες δηλαδή που παράγονται από ορισμένα είδη μυκήτων, πάνω σε φυτικά κυρίως υποστρώματα, σε κάποια φάση της ανάπτυξής τους  και οι οποίες είναι ιδιαίτερα τοξικές για τον οργανισμό. Από τις 100 χιλιάδες περίπου είδη μυκήτων που υπάρχουν (ένα μεγάλο ποσοστό της συνολικής βιομάζας στη γη αποτελείται από μύκητες), περίπου οι 220 παράγουν μυκοτοξίνες, που ο αριθμός τους υπολογίζεται περίπου σε 60. Η δράση των μυκοτοξινών, ανάλογα με την ποσότητά τους, τη συνέργειά τους με άλλες μυκοτοξίνες ή άλλους τοξικούς παράγοντες καθώς και την κατάσταση του προσβαλλόμενου οργάνου, μπορεί να προσβάλλει όλα τα όργανα και τους ιστούς του σώματος, το ήπαρ, τα νεφρά, τους παράγοντες του αίματος, το νευρικό σύστημα, το δέρμα κλπ. Η εισπνοή σπόρων από μύκητες, όπως αυτών που αναπτύσσονται σε τοίχους, μπορεί να προκαλέσει οξεία ή χρόνια νόσο στους πνεύμονες.
 Η προσβολή του οργανισμού από τις μυκοτοξίνες ονομάζεται μυκοτοξίκωση. Εκτός από την τοξική τους δράση ορισμένες μυκοτοξίνες έχουν και πολύ ισχυρή μεταλλαξιογόνο δράση κυρίως στο ήπαρ και τους νεφρούς.  

19.1.12

Altan

- Έχω δικαίωμα να ελπίζω.
-Πάρε υπ' όψη σου ότι η δική σου ελπίδα τελειώνει
εκεί που αρχίζει η δική μου.

Altan

-Δεν με κοιτάς Λουίζα.
-Γιατί, έχεις αλλάξει;

16.1.12

ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ 1958. Ντινος Χριστιανόπουλος

Ντίνος Χριστιανόπουλος
Η ιστοσελίδα "λογοτεχνικά επίκαιρα", στα πλαίσια του αφιερώματος για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης (1912-2012), κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή το πρώτο τεύχος του περιοδικού ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ που εκδόθηκε από τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο την Πρωτοχρονιά του 1958 και περιέχει ποιήματά του καθώς και κάποια κριτικά του σημειώματα.(το κείμενο είναι σε μορφή PDF, σε 16 σελίδες).

                                                              ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ 1958

Ο Σοπενάουερ και η δυνατότητα για γνώση


Arthur Schopenhauer(1788-1860)
Ο Σοπενάουερ προσπαθώντας να απαντήσει σε ένα παλιό γνωσιολογικό ερώτημα, δηλαδή κατά πόσο μπορούμε να γνωρίσουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει, έκανε(και αυτός) ένα διαχωρισμό ανάμεσα στον φαινόμενο κόσμο, αυτόν δηλαδή που προσλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας και την επιστημονική έρευνα και από την άλλη σε μια πραγματικότητα πέρα από την εμπειρία μας, που συνιστά τα “πράγματα καθ' εαυτά”. Τα φαινόμενα, αυτά που αντιλαμβανόμαστε, δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ψευδαισθήσεις, εντούτοις όμως δεν πρέπει να θεωρούμε πως ότι υπάρχει εξαντλείται στην εμπειρική μας γνώση.
Αυτή τη διάκριση, μεταξύ φαινομένου και πράγματος καθ' εαυτού, την είχε κάνει και ο Καντ. Για τον Καντ μάλιστα, οι a priori δομές του κόσμου, ο χώρος, ο χρόνος, αποτελούν κανόνες ώστε να μπορούμε να γνωρίσουμε τον κόσμο. Αν εξαφανίσουμε το υποκείμενο της εμπειρίας δεν θα απομείνει τίποτε από τις δομές του κόσμου, έτσι όπως τον ξέρουμε. Το “πράγμα καθ' εαυτό”, την πραγματική ουσία του κόσμου δεν μπορούμε να την γνωρίσουμε γι αυτό και ο Καντ δεν έδωσε κάποια εξήγηση για το τι αποτελεί τον “κόσμο καθ' εαυτό”.
Όπως ξέρουμε μια παρόμοια διάκριση μεταξύ του κόσμου των φαινομένων και της πραγματικής ουσίας του κόσμου, είχε κάνει και ο Πλάτωνας.

του Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ(σημερα)

15.1.12

Ο ΧΑΪΝΡΙΧ ΜΠΕΛ ΚΑΙ Η ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ ΤΟΥ ΒΟΥΒΑΛΟΥ


σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές
Το μυθιστόρημα του Μπελ «Μπιλιάρδο στις εννιά και μισή» συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα της γερμανικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Με αφορμή τα ογδοηκοστά γενέθλια του παππού Φέμελ βρισκόμαστε μπροστά στην τραγικότητα ενός λαού, που όχι απλώς συντρίφτηκε από την ιστορία, αλλά φέρει και την ευθύνη του μεγαλύτερου αιματοκυλίσματος παγκοσμίως. Μοιραία, δεν παρακολουθούμε το ανθρώπινο δράμα που αποθεώνεται από την απώλεια ή τη στέρηση ή τις ανοιχτές πληγές ενός απολύτως ορατού παρελθόντος, αλλά το αδιέξοδο που προσδιορίζεται σαφώς από τους κανόνες της τσαλαπατημένης περηφάνιας, που πλέον δεν έχει εθνικό χαρακτήρα, αλλά ανθρώπινο. Γιατί η εθνική ταπείνωση δεν αφορά τον Μπελ. Ο Μπελ ασχολείται αυστηρά με την ανθρώπινη ταπείνωση, που είναι αδύνατο να επουλωθεί, αφού τα γεγονότα υπερβαίνουν τους ανθρώπους. Η άνοδος του ναζισμού κι ο δεύτερος παγκόσμιος - κλασική θεματολογία του Μπελ – βρίσκονται κι εδώ στο προσκήνιο αφού, αν και μας τοποθετεί σε μια τυχαία μέρα του 1958, οι ανοιχτές πληγές των γεγονότων καθορίζουν αυστηρά όλη τη δράση. Τα τρία πρόσωπα του έργου – ο παππούς Φέμελ, ο γιος Ρόμπερτ κι ο εγγονός Γιόζεφ – είναι οι σελίδες της γερμανικής ιστορίας στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα που όμως είναι αδύνατο να γυρίσουν και μοιραία μπλέκονται σε μια παράλληλη και ταυτόχρονη ανάγνωση. Οι ενέργειές όλων των χαρακτήρων είναι κομμένες στην ίδια κρεατομηχανή που λειτουργεί ανεξέλεγκτα, σαν υπόγεια ενοχική διαδρομή που είναι αδύνατο να απαλλαχθεί από το βάρος της ιστορίας. Έτσι, είναι ίδιες παρά την ολοφάνερη διαφορετικότητά τους. Κι εδώ ακριβώς είναι η μαγεία του Μπελ που καταφέρνει να παρουσιάσει ανθρώπινα πορτρέτα που ξεπηδούν μέσα από πολεμικά συντρίμμια και ταυτόχρονα να διαποτίσει και την παραμικρή ασημαντότητα με το αιματηρό πένθος της συντριβής. Τα πορτρέτα δεν κινούν την ιστορία, αλλά το αντίθετο, η ιστορία κινεί τα πορτρέτα που κάνουν τα αδύνατα – δυνατά για να ξεφύγουν, χωρίς όμως, στην ουσία, να πετυχαίνουν το παραμικρό. Γι’ αυτό κάθε πράξη είναι ίδια. Γιατί χάνει κάθε σημασία μπροστά στα ακλόνητα βουνά που την κινούν.

Ο ΧΑΪΝΡΙΧ ΜΠΕΛ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΕΣ


Heinrich Boll(1917-1985)
                Του Θανάση Μπαντέ
Γραμμένο το 1979 το μυθιστόρημα του Μπελ «Ασφυκτική Προστασία» δεν έλαβε τη δημοσιότητα που πήραν άλλα μυθιστορήματά του όπως «Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ» ή «Οι απόψεις ενός κλόουν» ή «Ο σύντροφος με τα μακριά μαλλιά» κτλ. Η αργόσυρτη εξέλιξη και η χαμηλών τόνων παρουσίαση του θέματος είναι βέβαιο ότι λειτουργούν αποθαρρυντικά. Και είναι αλήθεια ότι η «Ασφυκτική Προστασία» δεν έχει τη συνηθισμένη καταγγελτική ορμή που έχουν άλλα βιβλία του. Ο Μπελ δεν αντιτίθεται σε εχθρούς. Δεν καυτηριάζει τη συμπεριφορά τους. Δεν θέλει να προκαλέσει την αγανάκτηση. Θέλει απλώς να επισημάνει μια θλιβερή προοπτική που όμως είναι τόσο ορατή που σχεδόν αγγίζει το αναπόδραστο. Ήρωας του έργου είναι ο Τολμ. Μεγαλοστέλεχος εφημερίδας, της φυλλάδας, που μονοπωλεί την έντυπη ενημέρωση και καταβροχθίζει κάθε αντίπαλο. Γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα ακολουθώντας όλα τα σύγχρονα εμπορικά τερτίπια που εξουδετερώνουν τους ανταγωνιστές. Η αγορά είναι σκληρή. Ή τους πατάς ή σε πατάν, κι αυτό οι παράγοντες της φυλλάδας το ξέρουν καλά. Κι ενώ θα περιμέναμε την περιγραφή ενός αρπακτικού που καρπώνεται κάθε ευκαιρία παρακολουθούμε έναν γαλήνιο άνθρωπο, βαθειά ανθρωπιστή, που ευχαριστιέται με πράγματα αφοπλιστικά απλά και που πολλές φορές μετανιώνει που έμπλεξε με τους μεγάλους καρχαρίες. Ο τρόπος που συμπεριφέρεται στη γυναίκα του και στα παιδιά του, η επαφή του με τους ανθρώπους, η απλότητα των καθημερινών συναναστροφών και η αντίληψη που πρεσβεύει για τη ζωή φέρνουν στο φως έναν άνθρωπο απολύτως συμπαθή, έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με την απανθρωπιά της ανταγωνιστικότητας των Μέσων, με την ψυχρότητα και τον κυνισμό που απαιτείται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Ιδεαλιστής και καθόλου καριερίστας βρίσκεται στην προεδρική θέση της φυλλάδας και ξέρει καλά πόσο αναλώσιμος είναι. Κι όμως δέχεται με στωικότητα όλη αυτή την κατάσταση, σαν να είναι ο ίδιος το θύμα, και θλίβεται ειλικρινά όταν κάποιος αξιόλογος ανταγωνιστής αποχωρεί από το προσκήνιο, ουσιαστικά παραχωρώντας του ένα μερίδιο καταναλωτών ακόμα. Είναι ο καπιταλιστής που υπερισχύει και ταυτόχρονα λυπάται για τις ζημιές που προκαλεί. Περιγράφονται βέβαια προσωπικότητες στην υψηλή ιεραρχία της φυλλάδας που είναι πραγματικά αδίστακτες, αλλά ο Μπελ δεν εστιάζει σ’ αυτό. Όσο για την ποιότητα της φυλλάδας, ο ίδιος ο Τολμ ομολογεί ότι είναι χαμηλή.

Altan


14.1.12

του Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ


DAVID GARRETT - Winter (Vivaldi) - live in Frankfurt

Ο Πικασο και το αψεντι

Pablo Picasso(1881-1973). Το πορτρέτο του Angel Fernandez de Soto. 1903. Στις 23 Ιουνίου 2010, ο πίνακας πουλήθηκε σε δημοπρασία για 34,7 εκατ. λίρες και βρίσκεται σε ιδιωτική συλλογή.
Είναι ένα από τα έργα της  μπλε περιόδου του Πικάσο,(1901-1904), που ζωγραφίζει σε τόνους του μπλε και του πράσινου, μετά την αυτοκτονία του φίλου του Κάρλος Κασαχέμας τον Φεβρουάριο του 1901.
Εδώ απεικονίζεται ένας νεαρός γλεντζές Ισπανός καλλιτέχνης, από την παρέα του Πικάσο, σε ένα μπαρ, με την πίπα στο ένα χέρι και το ποτήρι με το αψέντι μπροστά του. 
Το αψέντι ήταν ένα ποτό που έβγαινε με απόσταξη από ένα αρωματικό ποώδες φυτό την αψιθιά, με πράσινη απόχρωση, πολύ δυνατό, τόσο που δεν πινότανε σκέτο και έκανε θραύση όλο τον  19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα, έχοντας εκτοπίσει όλα τα άλλα ποτά. Στο Παρίσι ήταν το κατ' εξοχήν ποτό στους καλλιτεχνικούς κύκλους και απεικονίζεται στους πίνακες πολλών ζωγράφων.



Pablo Picasso. Τhe Absinthe Drinker. Φθινόπωρο του 1901 στο Παρίσι.
Μια γυναίκα σε ένα μπαρ, πίνοντας αψέντι.
Η μοναξιά, η απομόνωση και το κενό, η τραγωδία της ζωής, ένα θέμα προσφιλές στους Γάλλους καλλιτέχνες της εποχής, που διατρέχει και όλο το έργο του Πικάσο.
Ο πίνακας βρίσκεται στο Ερμιτάζ στην Αγ. Πετρούπολη (Ρωσία).

(Στο πίσω μέρος του πίνακα βρίσκεται το κεφάλι μιας γυναίκας σκεπασμένο με μπλε και κίτρινο χρώμα, που μάλλον δεν του άρεσε και ζωγράφισε στη συνέχεια αυτό).

12.1.12

Bal du moulin de la Galette. Πικάσο, Ρενουάρ

Pablo Picasso(1881-1973). Le moulin de la Galette. 1901. Βρίσκεται στο Solomon R. Guggenheim Museum, στη Ν. Υόρκη.
Ο Πικάσο βρέθηκε στο Παρίσι, το 1900,  που εκείνη την περίοδο ήταν το κέντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας και των διαφορετικών τεχνοτροπιών όλου του κόσμου. Ζωγραφίζει αυτόν τον πίνακα, σε ηλικία 19 χρονών, που τον καθιερώνει στο πάνθεον της Γαλλικής ζωγραφικής. Ήδη ήταν γνωστός ζωγράφος στη Βαρκελώνη με φήμη που είχε φτάσει στο Παρίσι, σαν ο νέος Γκόγια.
Το Μουλέν ντε λα Γκαλέτ ήταν ένα λαϊκό κέντρο διασκέδασης, σε έναν παλιό ανεμόμυλο που τον απεικονίζει σε πίνακές του και ο Βαν Γκογκ, στον λόφο της Μονπάρτης στο Παρίσι. 
Ο Πικάσο παρουσιάζει τον ηδονισμό της Παρισινής νυκτερινής ζωής, ένα θέμα ιδιαίτερα προσφιλές εκείνη την περίοδο. Τα έντονα χρώματα και οι φωτισμοί, σε αντίθεση με το σκοτάδι, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μυστηριώδη και ίσως κάπως επικίνδυνη με την κυριαρχία των σκιών της νύχτας.
Ο Πικάσο έκανε αυτόν τον πίνακα σαν πρόκληση σε έναν αντίστοιχο πίνακα του Ρενουάρ αλλά και σαν πρόκληση στους ιμπρεσιονιστές για να δείξει τα αντι-ιμπρεσιονιστικά του αισθήματα.
(Ο Πικάσο είχε πάει στο Παρίσι ακολουθούμενος από τον φίλο του Κάρλος Κασαχέμας, ο οποίος τον Φεβρουάριο του 1901  αυτοκτονεί με μια σφαίρα στον κρόταφο, επειδή τον απέρριψε με περιφρονητικό τρόπο η γυναίκα που απεικονίζει ο Πικάσο στην άκρη αριστερά του πίνακα. Ο Πικάσο είχε ενοχές για την αυτοκτονία του φίλου του, τον οποίον απεικόνισε, νεκρό πια, σε πολλούς πίνακες του, περνώντας στην "μπλέ", πιο συναισθηματική, μελαγχολική περίοδο).

Pierre- Auguste Renoir(1841-1919). Χορός στον ίδιο χώρο, στο Μουλέν ντε λα Γκαλέτ, 25 χρόνια πριν. 1876.
Εδώ σε αντίθεση με την εικόνα που παρουσιάζει ο Πικάσο, έχουμε μια ξένοιαστη ατμόσφαιρα κυριακάτικης εκδρομής, με οικογενειακό χαρακτήρα, που λούζεται στο φως της ημέρας, σε αντίθεση με τις σκιές, το σκοτάδι και τις αμφιλεγόμενες μορφές του Πικάσο.
Ο πίνακας βρίσκεται στο Musee d' Orsay στο Παρίσι.

10.1.12

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ή αλλιώς Ο ΜΑΪΛΣ ΝΤΕΙΒΙΣ


Miles Davis(1926-1991)
Σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν πολλές αυτοβιογραφίες που παρουσιάζουν τρομερό ενδιαφέρον. Ως πετυχημένη αυτοβιογραφία μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αυτή που συνδυάζει το πορτρέτο του ανθρώπου που ξετυλίγει τη ζωή του με το πνεύμα και τις συγκυρίες της εποχής. Ο αναγνώστης βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίπολο που εναλλάσσει γραμμές εστίασης. Από το συγγραφέα στο ιστορικό πλαίσιο και το ανάποδο. Μπορεί η ζωή του αφηγητή να πρωτοστατεί, όμως σε πολλές στιγμές η ιστορία μπαίνει αναγκαστικά σε πρώτο πλάνο, αφού μια ζωή δεν μπορεί να καταγραφεί ξεκομμένα από το κοινωνικό της περιβάλλον που φυσικά καθορίζεται από τις οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές συνθήκες που επικρατούν. (Αυτό εξάλλου κάνει και η λογοτεχνία που με άλλοθι έναν ήρωα που εμπλέκεται σε περιπέτειες εστιάζει στις κοινωνικές συνθήκες κάθε εποχής ή στη φύση του ανθρώπου, τα υπαρξιακά αδιέξοδα, τον έρωτα κτλ.) Θα λέγαμε ότι οι αυτοβιογραφίες αποτελούν πρώτης τάξεως ιστορικά ντοκουμέντα. Αν υποθέσουμε ότι ο συγγραφέας της αυτοβιογραφίας είναι και άνθρωπος που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στα δρώμενα μιας εποχής τότε το ενδιαφέρον απογειώνεται.

7.1.12

Banksy. Punkmum

Altan


 
-Όταν μεγαλώσω θα γίνω βίαιος.
 -Αλλά  θυμήσου: πρώτα τις γυναίκες και τα παιδιά. 


Ο ΛΟΝΤΟΝ - Η ΦΤΕΡΝΑ - Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ


Jack London(John Griffith Chaney) 1876-1916.
Φωτογραφία του 1903.
Σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές
   
Γραμμένη το 1908 η «Σιδερένια Φτέρνα» του Τζακ Λόντον διεκδικεί επικαιρότητα που ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Η επικαιρότητα της Φτέρνας δεν έχει να κάνει με τις μαρξιστικές ιδέες που παρουσιάζονται έμπρακτα, ούτε με τις ορδές των εξαθλιωμένων που ξεπηδούν σε κάθε σελίδα. Ούτε ακόμη με την τελική σύγκρουση στο Σικάγο, όπου στρατός και αστυνομία καταπνίγουν την αγανάκτηση του πλήθους που βγαίνει στους δρόμους να διεκδικήσει αυτό που του ανήκει. Η επικαιρότητα έγκειται στην ίδια τη δομή του καπιταλισμού, στον αδηφάγο ανταγωνισμό του, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη φρικαλέα όψη του απάνθρωπου. Ο καπιταλισμός, από τη φύση του, διαχωρίζει τους ανθρώπους σ’ αυτούς που έχουν και σ’ αυτούς που δεν έχουν. Αυτοί που έχουν οφείλουν να τσαλαπατήσουν τους μη έχοντες γιατί αλλιώς θα συντριβούν οι ίδιοι. Αυτοί που δεν έχουν οφείλουν να ανατρέψουν την κατάσταση για να επιβιώσουν. Αυτή η απλούστατη πραγματικότητα είναι το θέμα του Λόντον που ξεδιπλώνεται τόσο βίαια, τόσο ασφυκτικά, τόσο αιματηρά κι απροκάλυπτα που ξεπερνά τα όρια της αγανάκτησης ή της επαναστατικής προτροπής, της συνειδητοποίησης του αδιεξόδου ή της κραυγαλέας καταγγελίας και παίρνει διαστάσεις ιστορικού ντοκουμέντου της ανθρώπινης βαρβαρότητας. Είναι το χρονικό της καπιταλιστικής δυστυχίας που σταδιακά γίνεται μνημόσυνο. Το μνημόσυνο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που έχει κηδευτεί προ πολλού.
Η κεντρική ηρωίδα – Αίηβις Έβερχαρντ – είναι κόρη διακεκριμένου καθηγητή πανεπιστημίου και ζει ξένοιαστη, σε βαθμό αφέλειας, ζωή.

του Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ

6.1.12

Altan



   - Eίναι κάτι καλοήθες ή κακόηθες γιατρέ;
-Ας σταματήσουμε τις διακρίσεις. 
 

τα ω-3 και τα ω-6 λιπαρα οξεα


Τα τελευταία χρόνια γίνεται έντονη συζήτηση και έρευνα για τον ρόλο της διατροφής με ζωϊκά και φυτικά λίπη, στην εμφάνιση διαφόρων ασθενειών ή αντίθετα την πρόληψή τους. Είναι σήμερα αποδεδειγμένο από πολλές παρατηρήσεις και έρευνες ότι διατροφή πλούσια σε κορεσμένα ζωικά λίπη αυξάνει τον κίνδυνο για καρδιοαγγειακά νοσήματα. Αντίθετα, η κατανάλωση ακόρεστων λιπαρών οξέων, κυρίως από φυτικά έλαια και ιχθυέλαια είναι όχι μόνο ευεργετική αλλά δρα και προληπτικά στην εμφάνιση πολλών ασθενειών.
Παρ' όλο που υπάρχει συνεχής αναφορά πάνω σ' αυτό το θέμα από σχετικές σελίδες, κάποιες επισημάνσεις, κυρίως σαν μέτρα πρόληψης, ίσως δεν είναι περιττές.
Κατ' αρχήν τα λιπίδια αποτελούν βασικά συστατικά όλων των ιστών του οργανισμού, κυρίως όμως των κυτταρικών μεμβρανών και του νευρικού ιστού που αποτελούνται κυρίως από φωσφολιπίδια, καθώς επίσης αποτελούν τη βάση πολλών ορμονών και παραγόντων που ασκούν βιολογικές δράσεις σε όλους τους ιστούς. Δεν υπάρχουν δηλαδή μόνο ως τροφοδότες ή αποθήκες ενέργειας, όπως ίσως μερικές φορές φανταζόμαστε. Ως τροφοδότες ενέργειας, χρησιμοποιούνται κατά προτεραιότητα από την καρδιά και τους σκελετικούς μύες, ενώ ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά τη γλυκόζη.

3.1.12

Altan



  - Στην ιστορία εμείς οι Ιταλοί έχουμε κάνει καταπληκτικά πράγματα.
 - Μπορούμε λοιπόν να αναπαυθούμε για δυο τρεις αιώνες.
 

Ο ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ – ΟΙ ΕΚΔΟΤΙΚΟΙ ΟΙΚΟΙ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ


Ο Βλαντίμιρ Μαγιακόβσκι και η Λίλια Μπρικ. 
σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

Ο Μαγιακόφσκι ανήκει στους σπουδαιότερους εκπροσώπους της νέας σοβιετικής λογοτεχνίας. Φουτουριστής ποιητής και πεζογράφος έδωσε το στίγμα της σοβιετικής λογοτεχνίας στον κόσμο και συνέκρινε με θάρρος το δυτικό με το σοβιετικό σύστημα. Το «σύννεφο με παντελόνια» και το «Πώς ανακάλυψα την Αμερική» συγκαταλέγονται πλέον στα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Από το 1907 τάχθηκε με το κόμμα των μπολσεβίκων. Η παράνομη δράση του τον οδήγησε το 1909 στη φυλακή, όπου κρατήθηκε για αρκετούς μήνες στην απομόνωση. Την εξορία στη Σιβηρία τη γλίτωσε επειδή ήταν ανήλικος. Ο Οκτωβριανή επανάσταση τον βρήκε στο πλευρό του κόμματος. Όμως πολιτικές και προσωπικές απογοητεύσεις τον οδηγούν στην αυτοκτονία το 1930. Η αυτοκτονία του δημιουργεί παγκόσμιο πάταγο.

1.1.12

Καλή Χρονιά, από τον Άγγελο Καρδαμήλα, για ..τα πατριωτάκια.
Κόκκινα βράχια. Αλεξανδρούπολη.