4.5.13



                                                                 
                                                  ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

1.5.13

Ο μόχθος και η εργασία.

Hannah Arendt(1906-1976).
 Γερμανίδα φιλόσοφος, εβραϊκής καταγωγής,
που μετά την άνοδο του ναζισμού
κατέφυγε στη Ν. Υόρκη.

Το παρακάτω κείμενο είναι μια περίληψη, ελεύθερη απόδοση, του κεφαλαίου "ο μόχθος και το έργο" από το "η ανθρώπινη κατάσταση (Vita Activa)", της Χάννα Άρεντ, με την ευκαιρία της 1ης Μάη και την ιστορική  θέση της εργασίας.

Η Χάννα Άρεντ έκανε μια διάκριση ανάμεσα στον μόχθο και την εργασία, μια διάκριση που θεωρεί ότι έχει μελετηθεί πολύ λίγο αν και αποτελεί ιστορικό γεγονός. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές γλώσσες περιέχουν δύο άσχετες ετυμολογικά λέξεις για να δηλώσουν αυτό που φτάσαμε τελικά να θεωρούμε ως μία και την αυτή δραστηριότητα.
Η ελληνική γλώσσα κάνει διάκριση μεταξύ του πονείν και του εργάζεσθαι, η λατινική μεταξύ του laborare και του facere ή του fabricari, η γαλλική μεταξύ του travailler και του oeubrer, η γερμανική μεταξύ του arbaiten και του werken. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μόνο τα ισοδύναμα του labor(μόχθος) έχουν την έννοια του πόνου και του κόπου. Σε αντίθεση προς την τρέχουσα αγγλική χρήση της λέξης labor, οι λέξεις travailler και arbeiten έχουν σχεδόν χάσει την αρχική σημασία του πόνου και του κόπου. Η γερμανική arbeit χρησιμοποιούνταν αρχικά μόνο για να δηλωθεί η αγροτική εργασία που εκτελούσαν οι δουλοπάροικοι και όχι η εργασία του τεχνίτη, η οποία ονομαζόταν werk. H γαλλική travailler αντικατέστησε την παλαιότερη labouer και παράγεται από το tripalium, ένα είδος βασανιστηρίου.
Ilya Repin. Barge haulers on the Volga. 1873.
Είναι η αρχαιοαλληνική διάκριση ανάμεσα στον χειροτέχνη, στον οποίον αντιστοιχεί το γερμανικό handwerker, και σ' εκείνους, οι οποίοι, όπως “οι δούλοι και τα υποζύγια εξυπηρετούν τις ανάγκες του βίου”, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά.
Η λέξη μόχθος νοούμενη ως ουσιαστικό, δεν σημαίνει ποτέ το τελειωμένο προϊόν, το αποτέλεσμα του μοχθείν, ενώ το ίδιο το προϊόν, το έργον, σχηματίζεται από τη ρίζα του εργάζομαι. Στις πόλεις κράτη της κλασσικής Ελλάδας υπήρχε περιφρόνηση για τη διαδικασία του μόχθου, η οποία έχει σχέση με την αντίληψη της απελευθέρωσης από την ανάγκη και μια εξ ίσου δυσανασχέτηση για όποια προσπάθεια δεν άφηνε κανένα ίχνος, κανένα μνημείο, κανένα μεγάλο αξιομνημόνευτο έργο, αντιλήψεις που εξαπλώθηκαν μαζί με τις αυξανόμενες απαιτήσεις της ζωής των πόλεων πάνω στον χρόνο των πολιτών και την αξίωση να συμμετέχουν στα δημόσια πράγματα, πράγμα που απαιτούσε την αποχή(σχολή) από οτιδήποτε απαιτούσε μόχθο.
Πριν την ολοκληρωμένη ανάπτυξη της πόλης κράτους, η διάκριση ήταν απλώς ανάμεσα στους δούλους, τους ηττημένους εχθρούς(δμώες ή δούλοι), οι οποίοι οδηγούνταν μαζί με τα άλλα λάφυρα στο νοικοκυριό του νικητή όπου ως τρόφιμοί του(οικέται) δούλευαν για τη ζωή τη δική τους και του κυρίου τους και από την άλλη στους δημιουργούς, τους τεχνίτες, οι οποίοι προέρχονταν γενικά από τον λαό και κυκλοφορούσαν ελεύθερα μέσα στη δημόσια σφαίρα. Από τα τέλη του πέμπτου αιώνα και μετά άρχισε η πόλις να ταξινομεί τα επαγγέλματα ανάλογα με την προσπάθεια που απαιτούσαν, έτσι ο Αριστοτέλης θεωρούσε ταπεινότερο από αυτά εκείνο “το οποίο φθείρει περισσότερο το σώμα”. Ο Ξενοφών(Απομνημονεύματα) αναφέρει ότι ο Σωκράτης είχε κατηγορηθεί και επειδή ανέφερε τον στίχο του Ησίοδου, “δεν είναι όνειδος η εργασία αλλά η αεργία” . Η κατηγορία ήταν ότι ο Σωκράτης είχε ενσταλλάξει στους μαθητές του δουλικό πνεύμα.
Πριν τη δημιουργία των πόλεων κρατών, στην ομηρική εποχή υπήρχε περιφρόνηση μόνο για εκείνες τις δραστηριότητες που εξυπηρετούν απλώς τη διατήρηση της ζωής. Ο Πάρις και ο Οδυσσέας βοηθούν στο χτίσιμο των σπιτιών τους, η Ναυσικά πλένει η ίδια τα ασπρόρουχα των αδελφών της κλπ. Όλα αυτά αποτελούν μέρος της αυτάρκειας του ομηρικού ήρωα, της ανεξαρτησίας του και της αυτονομίας του ατόμου του. Καμιά εργασία δεν είναι χυδαία, αν σημαίνει μεγαλύτερη ανεξαρτησία. Η ίδια ακριβώς δραστηριότητα μπορεί κάλλιστα να αποτελεί σημείο δουλικότητας, αν δεν αποτελεί έκφραση κυριαρχίας παρά υποταγής στην ανάγκη.
Στον Ησίοδο(Έργα και Ημέραι) μόνο η εργασία οφείλεται στην Έριδα, τη θεά της άμιλλας, ενώ ο μόχθος, όπως και όλα τα άλλα δεινά, βγήκαν από το κουτί της Πανδώρας και είναι η τιμωρία του Δία επειδή “τον εξαπάτησε ο πανούργος Προμηθέας”.

22.4.13

οι βομβιστές της Βοστώνης


Στις φωτογραφίες των δύο βομβιστών, τρομοκρατών της Βοστώνης που προκάλεσαν το θάνατο τριών και τον τραυματισμό 176 ανύποπτων πολιτών, απεικονίζονται δύο πρόσωπα που καθόλου δεν θυμίζουν πρόσωπα εγκληματιών ή με σκληρά χαρακτηριστικά που βλέπουμε σε μέλη εγκληματικών συμμοριών του υποκόσμου. Ο μικρός δε από τα αδέλφια όπως διαβάσαμε ήταν άριστος μαθητής και σπούδαζε με υποτροφία σε ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Ο δε μεγαλύτερος, παρ' όλη την πιο αποφασιστική φυσιογνωμία που φαίνεται να έχει, με πιο αθλητικά χαρακτηριστικά, και την καθοριστική ίσως επιρροή που θα είχε πάνω στον μικρότερο αδελφό, δεν παραπέμπει επίσης σε τέτοια άτομα.
Από την άλλη τα στοιχεία που δόθηκαν, ο εντοπισμός τους από τις κάμερες ασφαλείας όπου εμφανίζονται σε μία φάση με σακίδια τα οποία στη συνέχεια λείπουν, ο εντοπισμός τους και η ανεύρεση στο αυτοκίνητό τους και άλλων εκρηκτικών μηχανισμών, δεν αφήνουν αμφιβολίες ότι αυτοί ήταν οι βομβιστές.
Πως μπορεί να εξηγηθεί, έστω με δεδομένο ότι ο μικρότερος επηρεάστηκε από τον μεγαλύτερο, ότι προχωρούν σε ένα τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα, που αποτέλεσμά του είναι ο θάνατος και ο τραυματισμός ανύποπτων ανθρώπων, όπως τελικά και των ίδιων;
Μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την πλήρη κατάληψη του νου από μια “ανώτερη” ιδέα, η οποία υπερτερεί και εξουδετερώνει όλες τις απαγορεύσεις ή τα πιστεύω που μέχρι τότε καθόριζαν τις αρχές συμπεριφοράς στις σχέσεις του με τους άλλους που ακολουθεί ο εαυτός, αυτό που θα λέγαμε ηθικές αρχές.  Η “ανώτερη” ιδέα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η εξτρεμιστική εκδοχή του ισλάμ, που στο όνομα του ανηλεούς πολέμου με την “άπιστη” Δύση, η οποία ευθύνεται για όλα τα δεινά που περνούν οι μουσουλμάνοι αδελφοί τους ανά τον κόσμο, δικαιώνει αν δεν επιβάλλει στον “πιστό” να εκδικηθεί τους “άπιστους”, όποιοι και αν είναι αυτοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Είναι η ίδια “ανώτερη” ιδέα που οδηγεί τέτοιους νέους, να γίνονται κομάντο αυτοκτονίας θυσιάζοντας τη ζωή τους μαζί με τις ζωές των άλλων. Η αμερικανική κοινωνία ενάντια στην οποία στρεφόταν το τρομοκρατικό χτύπημα, είναι μια κοινωνία που παρ' ότι είναι αποδεδειγμένα από τις πιο αφομοιωτικές κοινωνίες διαφορετικών φυλών και πολιτισμών, είναι ταυτόχρονα στοχοποιημένη από το εξτρεμιστικό ισλάμ ως το απόλυτο κακό.

Το ισλάμ είναι μια νέα σχετικά θρησκεία. Αν δούμε ότι ξεκίνησε πέντε με έξι αιώνες μετά τον Χριστιανισμό, σε χρονική αντιστοιχία βρίσκεται στο στάδιο του μεσαίωνα. Ο ιστορικός χρόνος γίνεται όλο και πιο γρήγορος, οπότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έρθει γρηγορότερα και η αναγέννηση. Αν ο παγκοσμιοποιημένος μας κόσμος μπορέσει να βαδίσει σε μια σχετικά συγκλίνουσα πορεία και δεν σπαραχθεί από τις αντιθέσεις του, έχει τις προϋποθέσεις να αποδυναμώνει πιο γρήγορα τις πιο φονικές, καταστροφικές ιδέες, προτάσσοντας τις ιδέες της συνεργασίας.

Το άλλο που βλέπουμε σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι τέτοια άτομα είναι κατά κανόνα νεαρά. Ένας μεγαλύτερος σε ηλικία έχει αναπτύξει μια μεγαλύτερη αυτονομία του εγώ, ώστε να είναι πολύ δυσκολότερο να καταληφθεί πλήρως από μια ιδέα, όσο ισχυρή και αν είναι αυτή. Το ανεπτυγμένο εγώ διατηρεί πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες κριτικής σκέψης ώστε να εκτιμήσει καλύτερα τις συνέπειες των πράξεών του ή να σχετικοποιήσει τη δύναμη της ιδέας με το κριτήριο της πραγματικότητας.
Οι νέοι πιο συχνά απ' ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, έχουν μια πρόσληψη των ιδεών με έναν απόλυτο τρόπο, ώστε να μη χωράει η παραμικρή αμφισβήτηση. Και συχνά έχουν και την απαιτούμενη για τέτοιες πράξεις αποκοτιά να διακινδυνέψουν τη ζωή τους. Είναι κι αυτός ένας λόγος που στην ανθρώπινη ιστορία οι στρατοί στηριζόταν στους πολύ νέους. Αν στηρίζονταν σε μεγαλύτερης ηλικίας άτομα, πολύ λιγότεροι πόλεμοι θα γίνονταν.

Θεωρητικά η δυνατότητα να ασκήσουμε ακραία βία υπάρχει μέσα στις δυνητικές αποσκευές που κουβαλάμε όλοι μας, από τη βίαιη εξελικτική εμπειρία χιλιάδων ή καλύτερα εκατομμυρίων χρόνων του είδους μας στην προσπάθειά του να επιβιώσει αλλά και στις ατελείωτες ενδοειδικές διαμάχες των ομάδων, φυλών κλπ για τους περιορισμένους διαθέσιμους πόρους. Μια δυνατότητα που καταπιέσθηκε στο εσωτερικό της ομάδας, της φυλής ή των μεγαλύτερων κοινωνικών συγκροτήσεων στη συνέχεια, ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνοχή τους αλλά ως δυνατότητα χρησιμοποίησής της κατά του “εχθρού” παραμένει πάντα ως πιθανή.
Για να φτάσει κάποιος σε μια ακραία βίαιη συμπεριφορά, ξεπερνώντας τους θεσπισμένους κανόνες και την ηθική που την συνοδεύει, πρέπει να ξεπεραστεί το απαγορευτικό μέρος της συνείδησης, τα αντικίνητρα που υπάρχουν και που την αποτρέπουν. Αυτά μπορούν ξεπεραστούν από μια “ανώτερη” ιδέα που θα λειτουργεί ισχυρότερα από τις απαγορεύσεις που ο εαυτός έχει ενσωματώσει, σαν μια “άδεια” που θα επιτρέπει την άσκηση της ακραίας βίας. Τα άτομα που δεν έχουν αναστολές ή αυτές είναι πολύ μειωμένες, σε συνδυασμό και με άλλα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους, φτάνουν πιο εύκολα στην ακραία βία. Κατά κανόνα όμως η βία υπηρετεί συνήθως κάποιο πολύ σημαντικό σκοπό που αποκτά γι αυτόν που την εφαρμόζει, απόλυτη προτεραιότητα, ακριβώς για να μπορούν να ξεπεραστούν οι όποιες αναστολές. Αυτό ισχύει ακόμη και για την άμεση προστασία του εαυτού αλλά εδώ αναφερόμαστε περισσότερο στις περιπτώσεις όπου το άτομο δρα στο όνομα της προάσπισης κάποιας ομάδας, συλλογικότητας και της ιδέας που την εκφράζει, με την οποίαν κάποιος αισθάνεται απόλυτα δεσμευμένος, όταν θεωρεί ότι αυτή η συλλογικότητα κινδυνεύει. Αν και δεν είναι εύκολο να κάνουμε κατηγοριοποιήσεις λόγω της μεγάλης περιπλοκότητας των κινήτρων και του ανθρώπινου ψυχισμού, αυτή η συλλογικότητα και η ιδέα που την εκφράζει δεν μπορεί παρά να δικαιώνει τον εαυτό για την πράξη που κάνει. Ακόμη και οι στρατοί από την αρχαιότητα πριν ξεκινήσουν μια μάχη ή έναν πόλεμο ζητούσαν την άδεια από τους θεούς τους και για να σκοτώσουν αλλά και για να πάρουν δύναμη οι ίδιοι από αυτή την ανώτερη αρχή στη σύγκρουσή τους με τον εχθρό. Ο Ρασκόλνικοφ, ο γνωστός ήρωας από το “έγκλημα και τιμωρία” του Ντοστογιέφσκι, για να ξεπεράσει τις αναστολές από ένα ισχυρό υπερεγώ που λειτουργεί αποτρεπτικά στο να προχωρήσει στο έγκλημα, επικαλείται μια σειρά ιδεολογικές κατασκευές που έχουν σχέση είτε με αιτήματα δικαιοσύνης ή και το ξεπέρασμα αισθημάτων δειλίας που θεωρούσε ότι έχει.

Η κατάληψη του νου σε τέτοιες περιπτώσεις συνοδεύεται και από μια απόσπαση από την πραγματικότητα. Ο μικρός από τους αδελφούς την επομένη του φονικού, όταν ακόμη δεν είχαν εντοπισθεί, σε ανάρτηση κάποιου συνομιλητή του στο twitter που περιγράφει το θάνατο μιας κοπέλας από την βομβιστική ενέργεια και τον θρήνο του φίλου της, απαντά με τη φράση fake story, δηλαδή το περιγραφόμενο πραγματικό γεγονός δεν συνέβη, είναι μια ψεύτικη ιστορία. Παρ' όλη την αιτιολόγηση της πράξης του από τον υπερισχύοντα “ιερό σκοπό”, τα αντικίνητρα ενάντια σ' αυτή την πράξη, οι μέχρι τότε ενσωματωμένες αξίες και κανόνες συμπεριφοράς, συνεχίζουν να υπάρχουν και να αντιδρούν. Η άρνηση του γεγονότος, είναι ένας τρόπος άμυνας του εαυτού, παράκαμψης της πραγματικότητας.



18.4.13

φράουλες και αίμα

Πάνω από 30 τραυματίες από πυροβολισμούς με καραμπίνες
από τους μπράβους της φάρμας, σε μετανάστες που ζήτησαν
να πληρωθούν τα μεροκάματα 6 μηνών που τους χρωστούσαν.
Μεροκάματα(μαύρα) των 20-25 ευρώ για δουλειά  από την αυγή
μέχρι τη δύση του ήλιου, από τα οποία αφαιρείται και το ενοίκιο
για τα καταλύματα από νάιλον στα οποία στοιβάζονται.
Ο εξευτελισμός κάθε έννοιας δικαίου στις σύγχρονες κοινωνίες
 αλλά και διεθνής εξευτελισμός της Ελλάδας από άτομα που μάλλον
 θα νοιώθουν πολύ Ελληναράδες.


17.4.13


Παμπλο Νερουδα.
 Εστραβαγαριο

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ

Από τους τόσους ανθρώπους που είμαι,
που είμαστε
κανέναν δεν μπορώ να βρω:
μου χάνονται κάτω από τα ρούχα
φύγανε γι' άλλη πολιτεία.

Όταν το κάθε τι έχει ετοιμαστεί
για να δείξω έξυπνος
ο ανόητος που κρύβεται μέσα μου
παίρνει το λόγο στο στόμα μου.

Άλλες φορές με παίρνει ο ύπνος
ενώ βρίσκομαι με την εκλεκτή κοινωνία,
κι όταν γυρεύω μέσα μου τον τολμηρό
ένας δειλός που δεν τον ξέρω
τρέχει με το σκελετό μου να πάρει
χίλιες αβρές προφυλάξεις.

Όταν καίγεται ένα ευυπόληπτο σπίτι
αντί για τον πυροσβέστη που φωνάζω
σπεύδει ο εμπρηστής,
κι αυτός είμαι εγώ. Δεν έχω γιατρειά.

Τι πρέπει να κάνω για να περισυλλέγω;
Πώς μπορώ να επανορθωθώ;

Όλα τα βιβλία που διαβάζω,
υμνολογούν λαμπρούς ήρωες,
πάντα βέβαιους για τον εαυτό τους:
πεθαίνω για δαύτους από ζήλεια
και στις ταινίες με ανέμους και σφαίρες
λιώνω από φθόνο για τον καβαλάρη,
κάθομαι και θαυμάζω το άλογο.

Αλλά μόλις ζητήσω του απτόητου να βγει,
μου ξεφυτρώνει ένας γεροτεμπέλης.
Κι έτσι δεν ξέρω ποιος είμαι,
δεν ξέρω πόσοι είμαι ή είμαστε,
θα μ' άρεσε να πατήσω ένα κουμπί
και να βγάλω το εμένα το αληθινό
γιατί αν με χρειάζομαι δεν πρέπει να με εξαφανίσω.

Ενόσο γράφω είμαι απών,
κι όταν επιστρέψω έχω κι όλας φύγει:
πάω να δω αν και στους άλλους ανθρώπους
συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σε μένα,
αν είναι τόσοι όπως είμαι γω,
αν μοιάζουν με τους εαυτούς τους,
κι όταν θα το 'χω εξακριβώσει,
θα μάθω τόσο καλά τα πράματα
που για να εξηγήσω τα προβλήματα μου
θα σας μιλώ για γεωγραφία.


(το ποίημα του Πάμπλο Νερούδα μου το έστειλε η αγαπητή φίλη Άννα Λιαμάδη)


ο χώρος στη φυσική. Αριστοτέλης, Νεύτων, Αϊνστάιν


Και πάλι ο Αριστοτέλης. Από τον φίλο,  μαθηματικό Γιώργο Μπαντέ
Ο φίλος Βαλάντης Βορδός μου έστειλε καινούργια του ποιήματα(που τα έστειλε και στα 24grammata)

(μνήμη Αλέξη Τραϊανού)

Περνάς από συνοικίες ερημικές τις νύχτες
όμορφος μες στην παραφορά των ερειπίων.
Παραδομένος σ'αυτό το άλγος
που γυρνά και ξαναγυρνά μέρες τώρα
καθώς τα τελευταία σύνορα είν' ανοιχτά
τα χειρουργεία έτοιμα
μα το βήμα μετέωρο.
Τα μάτια σου μόνο δυο κίτρινες καρίνες
σκίζουν τους έρημους δρόμους.
Πού είναι η πόρτα Αλέξη;


6.4.13

οι οπορτουνιστές και οι επαναστάτες...


Η κ. Αλέκα Παπαρήγα σε μια κομματική συνδιάσκεψη  εν όψει του συνεδρίου του ΚΚΕ, ανάμεσα στα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε για να πείσει τα μέλη της συνδιάσκεψης ότι δεν μπορεί να κάνει το Κόμμα συνεργασία με τους "οπορτουνιστές", είπε ότι “ένας επαναστάτης μπορεί να γίνει οπορτουνιστής αλλά ένας οπορτουνιστής δεν μπορεί ποτέ να (ξανα)γίνει επαναστάτης”. Αυτό αν το μεταφράσουμε σε κάπως πιο κατανοητή γλώσσα, σημαίνει περίπου ότι αν μια φορά φύγεις από την ιδεολογία που εκφράζει το ΚΚΕ δεν ξαναγίνεσαι ΚΚΕ. Πολλοί από το ΚΚΕ φεύγουν, κανένας από αυτούς δεν ξαναγυρνά πραγματικά. Γι αυτό και το βάρος ρίχνεται στη “στρατολογία” νέων μελών. Αυτό πράγματι συμβαίνει, είναι μια αλήθεια, αλλά πως μπορεί να εξηγηθεί;

Υπάρχει μια αντίφαση στον Μαρξισμό. Ο Μαρξ είχε θεωρήσει ότι οι ιδεολογίες αποτελούν μια ψεύτικη, μη πραγματική απεικόνιση του ιστορικού γίγνεσθαι, είναι σε τελική ανάλυση  μια φενάκη. Στο ερώτημα πως ξέρουμε ότι και ο Μαρξισμός δεν αποτελεί και ο ίδιος μια τέτοια φενάκη, έδωσε την απάντηση ότι δεν αποτελεί ιδεολογία αλλά μια επιστημονική μέθοδο ερμηνείας της πραγματικότητας και με αυτή την έννοια ο ίδιος δεν θεωρούσε τον εαυτό του “μαρξιστή”. Μια επιστημονική μέθοδο την κρίνεις συνεχώς αν ανταποκρίνεται στα δεδομένα που θέλει να ερμηνεύσει. Αν την εγκαταλείψεις για να δοκιμάσεις μία άλλη μέθοδο, τότε αν η νέα μέθοδος δεν αποδειχθεί επαρκής, δεν θα έχεις λογικά πρόβλημα να ξαναγυρίσεις σ' αυτήν.
Μόνο αν ο “μαρξισμός” αντιμετωπίζεται σαν μια ακόμη “πίστη”, μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι αν εγκαταλείψεις μια “πίστη” δεν ξαναγυρνάς σ' αυτήν, επειδή απλά βλέπεις ότι δεν αποτελούσε παρά μια τέτοια “πίστη”. Όταν κάποιος εγκαταλείπει μια πίστη, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή, πράγματι δεν ξαναγυρνά στην ίδια. Μπορεί να βρει μια άλλη να την αντικαταστήσει αλλά όχι στην ίδια.  Γι αυτό και η κάθε ιδεολογία, πίστη, στρέφεται σε νέους προσυλητιζόμενους και όχι σ' αυτούς που την εγκατέλειψαν.
 Για να είμαστε όμως πιο ακριβείς, η κ. Παπαρήγα μίλησε για μετακίνηση στον “οπορτουνισμό”, δηλαδή έναν γειτονικό ιδεολογικό και γι αυτό άμεσα ανταγωνιστικό χώρο. Είναι γνωστό ότι οι περισσότερες ιδεολογίες και θρησκείες, στρεφόταν περισσότερο ενάντια στις γειτονικές τους ιδεολογίες, τις αιρέσεις τους κλπ από ότι σ' αυτούς που θεωρούσαν κύριους εχθρούς τους. Αυτό συμβαίνει επειδή από αυτούς κινδυνεύει η ηγεμονία, εξουσία τους, στον χώρο που διεκδικούν. Αυτός που θεωρείται αντίπαλος έχει το δικό του χώρο που απευθύνεται, τον οποίον δεν διεκδικούν αλλά και ούτε άμεσα κινδυνεύουν. Μόνο σε περίπτωση άμεσης σύγκρουσης με τον (θεωρούμενο κύριο)αντίπαλο μπορεί να αλλάξουν οι προτεραιότητες. Εξ άλλου και οι περισσότεροι πόλεμοι γινόταν με τις γειτονικές ομάδες. Γι αυτό και η μετακίνηση σε μια γειτονική ιδεολογία σημαίνει μια συνεχιζόμενη σύγκρουση και η πιθανότητα επαναφοράς στο προηγούμενο στρατόπεδο είναι πράγματι δύσκολη έως αδύνατη.

Μια άλλη ερμηνεία είναι να δούμε τον εφαρμοσμένο μαρξισμό(και όχι μόνο αυτόν) ως μια κατ' εξοχήν βολονταριστική παρέκκλιση της θεωρίας του Μαρξ. Μια αντίληψη που τοποθετεί το κόμμα στο ρόλο του κατόχου της μοναδικής αλήθειας, του πρωτοπόρου, του εργαλείου της ιστορικής αναγκαιότητας που θα την πραγματοποιήσει ενάντια σε κάθε αντιξοότητα, που κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να το σταματήσει και το οποίο καθοδηγεί τον “απαίδευτο” λαό, ο οποίος μόνος του δεν μπορεί να βρει το δρόμο του. Είναι μια αντίληψη που οπωσδήποτε οπλίζει με πίστη και εξηγεί ως ένα βαθμό την γοητεία που άσκησε ιδιαίτερα στους νέους που από τη φύση τους διψούν για δικαιοσύνη.
Η λέξη καθοδηγητής στα Ρωσικά είναι ρουκαβαντίτιλ. Είναι σύνθετη λέξη από το ρουκά που σημαίνει χέρι και το βαντίτιλ που είναι ο οδηγός. Δηλαδή αυτός που πιάνει τον άλλον, που δεν μπορεί να δει, από το χέρι και τον οδηγεί. Μια αντίληψη που τελικά οδήγησε σε πατερναλιστικές, αυταρχικές κοινωνίες στην παράδοση των δεσποτειών της Ανατολής. 
Σ' αυτή την ερμηνεία η απομάκρυνση από την ιδεολογία, από το ρόλο του πρωτοπόρου, τι σημαίνει; Σημαίνει μια υποχώρηση, μια αδυναμία, δεν μπορείς να είσαι στην πρώτη γραμμή, έχεις δειλιάσει. Αλλά αν “δειλιάσεις”(σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία) δεν μπορείς να ξαναβρείς ας πούμε το χαμένο σου θάρρος;

Άρα νομίζω πιο ισχυρή είναι η πρώτη ερμηνεία.

8.3.13

8 Μαρτίου. Ημέρα της γυναίκας

από το περσινό αφιέρωμα του βόρειου ιστολόγιου για την ημέρα της γυναίκας (..ελλείψει φετεινού)

 

η γυναίκα μητέρα, πηγή του ανθρώπινου πολιτισμού

Η θεά Κυβέλη της Φρυγίας,
αντίστοιχη με τη θεά Ρέα της Ελληνικής μυθολογίας,
αποκαλούμενη και Ρέα-Κυβέλη.
Άγαλμα της Ρωμαϊκής εποχής (60 π.Χ. περίπου). 
8 Μαρτίου.

Στις αρχές της άνοιξης γινόταν στην αρχαιότητα οι γιορτές της γονιμότητας που ήταν αφιερωμένες στις μητρικές θεότητες. Και σήμερα, ως επανασύνδεση με την πανάρχαιη κληρονομιά της συλλογικής μνήμης της ανθρωπότητας, η μέρα που έχει καθορισθεί να τιμάται η γυναίκα μητέρα, είναι στην αρχή της άνοιξης, σύμβολο της αέναης γέννησης της ζωής. 

Όταν οι άνθρωποι έμαθαν να καλλιεργούν τη γη και άρχισε η μόνιμη αγροτική εγκατάσταση σε περιοχές που ήταν εύφορες και η δημιουργία των μόνιμων οικισμών και των πρώτων πόλεων, άρχισε να ισχυροποιείται και η θέση της γυναίκας. Η γυναίκα μητέρα που γεννά δημιουργώντας ζωή, ταυτίζεται με τις διαδικασίες της γονιμότητας της γης που γεννά καρπούς, δημιουργώντας συνεχώς νέα ζωή. Οι άνθρωποι είναι τα παιδιά της, μιας και εξαρτώνται απ' αυτήν.
Μέχρι τότε, για πολλές χιλιάδες χρόνια, στις περιφερόμενες για την εξασφάλιση τροφής ομάδες κυνηγών και τροφοσυλλεκτών, τον πρώτο λόγο τον είχε ο άνδρας, ενώ η γυναίκα απαραίτητη για την επιβίωση και τη φροντίδα των παιδιών, αποτελούσε ταυτόχρονα και ένα εμπόδιο στην κίνηση της ομάδας. Ταυτόχρονα  με τον ρόλο της γυναίκας αναβαθμίζεται και ο ρόλος των ηλικιωμένων που τώρα πια είναι χρήσιμοι για  την κατασκευή εργαλείων και όπλων, τη μεταφορά τεχνογνωσίας.
 Η γυναίκα θεοποιείται. Η Ιστάρ στη Σουμερία, η Ίσις στην Αίγυπτο, η Κάλι στην Ινδία, η Άρτεμις στην Έφεσο, η Κυβέλη στη Φρυγία, η Ρέα και η Δήμητρα στην Ελλάδα, η Ceres(μια μεταφορά της Δήμητρας) στη Ρώμη. Η δημοφιλία στους χριστιανικούς χρόνους της Παναγίας είναι μια συνέχεια του τεράστιου κύρους που είχαν οι παλιές γυναικείες θεότητες και η απόδοση τιμής στη γυναίκα-μάνα, αλλά και στο ρόλο της σαν οικείου μεσολαβητή με τον σχετικά απόμακρο και αυστηρό θεό-πατέρα.
Ο ρόλος του άνδρα σαν γονιμοποιού στοιχείου είναι φυσικά παρών στο πάνθεον των αρχαίων πολιτισμών, με τα σύμβολα της γονιμότητας. Τον ταύρο που την μορφή του έχει ο μεγάλος θεός των Φοινίκων ο Βάαλ,
όπως και στην Μινωϊκή Κρήτη με τον Μινώταυρο και τις γιορτές με τους ταύρους, ένα σύμβολο εξαπλωμένο σε όλη την Μεσόγειο. Η Ευρώπη εξάλλου ταξίδεψε δυτικά από τις ακτές της Συρίας, πάνω στην πλάτη ενός ταύρου. Ο Δίας στους Έλληνες  ήταν επίσης, όπως ξέρουμε, ένας κατ' εξοχήν γονιμοποιός θεός, με θεές και θνητές. Το σύμβολο του όφεως, ένα φαλικό σύμβολο, συνόδευε επίσης τις μητρικές θεότητες σε πολλούς πολιτισμούς.
Η μητέρα γη όμως ήταν ταυτισμένη κυρίως με την γυναίκα αλλά με το αρσενικό στοιχείο παρόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα ονόματα των πόλεων ή χωρών είναι θηλυκά. Ενώ τα ονόματα των ποταμών που ποτίζουν την γη για να βγάλει καρπούς είναι αρσενικά.

Οι μονοθεϊστικές θρησκείες που εμφανίζονται στη συνέχεια είναι θρησκείες αυστηρά πατριαρχικές. Γεννιούνται στο σκληρό περιβάλλον των πολεμικών νομαδικών φύλων των άγονων περιοχών, της ερήμου, που ήταν και περιφερόμενοι ποιμένες. Στους περιφερόμενους πολεμιστές οι αρχηγοί είναι άνδρες. Είχαν πατριαρχική δομή και ακολουθούν το ποιμενικό πρότυπο.  Ένας ποιμενικός λαός επιλέγει ως εργαλείο συνοχής έναν ουράνιο ποιμένα, που τον εκπροσωπούν επίγειοι ποιμένες.  Αποστολή του είναι να συγκεντρώνει το ποίμνιο του ώστε να μη διασκορπισθεί. Δεν χωράνε διαφορετικές απόψεις. Επικρατεί ο αδυσώπητος νόμος της ομοιομορφίας. Σ΄αυτό το σκληρό περιβάλλον δεν υπάρχει ανεκτικότητα επειδή και η φύση εδώ δεν είναι ανεκτική με τους ανθρώπους.
Αντίθετα η πόλη συμβολίζεται με τη γυναίκα. Στην Παλαιά Διαθήκη η Βαβυλώνα παρομοιάζεται με μια πόρνη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θεός, ο Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης, επιλέγει τον Άβελ που ήταν βοσκός από τον Κάιν που ήταν γεωργός.
Οι νομάδες εποφθαλμιώντας τα αγαθά των πόλεων τις καταλαμβάνανε διατηρώντας τα πρότυπα οργάνωσής τους αλλά μετασχηματιζόμενοι ταυτόχρονα και οι ίδιοι από τις διαφορετικές δομές που δημιουργούνται στην μόνιμη εγκατάσταση και τις πόλεις.

Οι μονοθεϊστικές θρησκείες υποβαθμίσανε τον ρόλο της γυναίκας περιορίζοντάς την αποκλειστικά στην τεκνοποίηση. Η γυναίκα κλίνεται στο σπίτι, όπως ήταν κλεισμένη στη νομαδική σκηνή, για να κάνει παιδιά. "Αυξάνεστε και πληθύνεστε". Ο μονοθεϊσμός ήθελε μεγάλα πλήθη, λέει ο Ρεζίς Ντεμπρέ στο "ο θεός, μια ιστορική διαδρομή".
 Η αυτοκρατορία του χριστιανισμού θα απαγορεύσει τη γύμνια, θα κλείσουν τα λουτρά, τα γυμναστήρια, τα πορνεία, τα στάδια, θα σταματήσουν οι ολυμπιακοί αγώνες. Τώρα προέχει ο ασκητισμός, η μετάνοια, η αυτοτιμωρία. Ο ερωτισμός σιγεί.
Ο Απόστολος Παύλος επιβάλλει στις γυναίκες να μη μιλούν στις συνελεύσεις και δεν τους επιτρέπει να διδάξουν. Η Εύα είναι καταραμένη, υπεύθυνη για όλα τα δεινά των απογόνων του Αβραάμ. Πλάστηκε από το πλευρό του Αδάμ που αυτός, ο άνδρας, έγινε κατ' εικόνα του Θεού. Στους απογόνους του δεν εμφανίζονται γυναίκες, είναι σαν να μην υπάρχουν.
Η σημερινή νοικοκυρά είχε το αρχέτυπό της στην γυναίκα που έμενε στη σκηνή και μοναδική της φροντίδα ήταν τα παιδιά. Όλη η υπόλοιπη κοινωνική ζωή ήταν υπόθεση των ανδρών.
Η γυναίκα όμως συνέχισε να είναι ταυτισμένη με την φύση αλλά στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, η φύση είναι κάτι μιαρό. Η mater, μητέρα, είναι η ύλη και η ύλη είναι κατώτερη από το πνεύμα που το εκπροσωπεί ο άνδρας.
Οι μάγισσες που κυνηγήθηκαν και κάηκαν κατά χιλιάδες στις πυρές του Μεσαίωνα, θεωρήθηκαν απομεινάρια της λατρείας των πανάρχαιων γυναικείων θεοτήτων και τελετουργιών που αφορούσαν την γονιμότητα και τη σχέση με την φύση. Αν και ο καθολικισμός  κρατά μια διφορούμενη στάση απέναντι στη γυναίκα, την αντιμετωπίζει σαν κάτι ανάμεσα σε άγγελο και πόρνη, αγία και μάγισσα.
Σήμερα η γυναίκα ξανακατακτά τη θέση της στον κόσμο, τα πατριαρχικά, πατερναλιστικά πρότυπα υποχωρούν μαζί με τις πατριαρχικές θρησκείες κι αυτός είναι ένας παράγοντας που μαζί με άλλους θα καθορίσει το νέο στάδιο του ανθρώπινου πολιτισμού.

Ξαναγυρνώντας στην Ρέα που σύμφωνα με τον μύθο έσωσε τα παιδιά της από τον Κρόνο που τα έτρωγε, μπορούμε να κάνουμε μια ερμηνεία αυτού του μύθου συνδέοντάς τον με το κανιβαλιστικό παρελθόν της ανθρωπότητας και την χαλιναγώγησή του με τον καθοριστικό ρόλο της γυναίκας μητέρας στη μόνιμη αγροτική εγκατάσταση. Ο Κρόνος είναι αυτός που τρώει τα παιδιά του. Η Ρέα είναι αυτή που τα σώζει. Ο Δίας σηματοδότησε το πέρασμα στις καινούργιες κοινωνικές συγκροτήσεις.
                                                               

                                                              ***

Hμέρα της γυναίκας με Altan.

-Μου λένε ότι εμείς οι γυναίκες
είμαστε ανώτερες σε όλα.
Αντοχή, αξιοπιστία, καλό κράτημα στο δρόμο..




-Μου αρέσω,
 αλλά δεν ξέρω
αν έχω καλό γούστο.


                                             

                                                                ***

 Γυναίκες. Η άλλη πλευρά.

Κόψιμο μύτης και αυτιών.
Η ζωή ψάχνει διεξόδους.
Υπάρχει έλξη;
Θάνατος με λιθοβολισμό στο Αφγανιστάν.
Από το Ευρωπαϊκό παρελθόν.
Βασανιστήρια μάγισσας τον Μεσαίωνα,
πριν οδηγηθεί στην πυρά.
                                                                   ***

11.2.13

οι τελετές ενηλικίωσης και η νεανική βία

Οι τελετές της μύησης για την ενηλικίωση, που γινόντουσαν σε όλες τις κοινωνίες και συνεχίζουν με έναν τρόπο να γίνονται μέχρι και σήμερα, αποτελούσαν το πέρασμα του νέου άνδρα στην αποδοχή του από την ομάδα, τη φυλή, την πόλη, ότι είναι ικανός να πολεμήσει και να υπερασπίσει την ομάδα. Αποκτώντας με αυτό τον τρόπο και τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των άλλων ανδρών της ομάδας. Οι τελετές μύησης άρχισαν σαν εξετάσεις μαχητικής ικανότητας για το κυνήγι αλλά και τον πόλεμο και αργότερα παίρνουν το χαρακτήρα μαγικής τελετής. Στο νέο που ενηλικιώνονταν εμπνέονταν και διάφορες αντιλήψεις και δοξασίες για τη φυλή, που αφορούσαν ας πούμε την πνευματική παράδοση της φυλής. Του διηγούνταν διάφορους μύθους για το θρυλικό παρελθόν της φυλής και του ανακοινώνονταν τοτεμικά μυστικά με τη μορφή δογμάτων.
Το πέρασμα αυτό του αγοριού στο στάδιο της ενηλικίωσης, σηματοδοτείται εδώ και αιώνες, κυρίως από τη στρατιωτική θητεία. Παίρνει όμως και πολλές άλλες πιο άτυπες μορφές. Για παράδειγμα η συμμετοχή πολλών νέων σε βίαιες εκδηλώσεις ή ακόμη και η συμμετοχή σε δραστηριότητες όπως κοινωνικά κινήματα, οργανώσεις κτλ, πέρα από τους άλλους κοινωνικούς λόγους, υπαρκτά προβλήματα, κυρίαρχες ιδέες, που μπορεί να εξηγούν αυτού του είδους τις δραστηριότητες, αποτελούν ταυτόχρονα με ένα τρόπο και ένα ‘’βάπτισμα του πυρός’’ και απόδειξης ότι είναι ικανοί να “πολεμήσουν”.
Πολλές φορές παίρνει μορφές ακραίας βίας. Η βία  είναι ένα “όπλο” που η ανθρώπινη εξέλιξη, μέσα από την ανάπτυξη του λόγου, τείνει να το ξεπεράσει, μετασχηματίζοντας ένα μεγάλο μέρος αυτού του δυναμικού, σε δημιουργία. Σαν παρακαταθήκη όμως από τις επιλογές που μας έχει εφοδιάσει η εξέλιξη του είδους μας, συνεχίζει να υπάρχει και ανάλογα με τις συνθήκες και το πως επηρεάζεται η διαμόρφωση της ατομικής συνείδησης, να προτάσσεται ως επιλογή. Επιλογή που τις περισσότερες φορές έχει καταστροφικά ή πολύ πενιχρά αποτελέσματα και γι αυτόν που την επιλέγει, αλλά η πρόταξη των βίαιων συναισθημάτων δεν μπορεί να δει μακρύτερα από αυτά.




Διονύσης Σαββόπουλος (1983). "είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια.."





9.2.13

Ο ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ ΚΑΙ Ο ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ


Ο Luis Bunuel Portoles(1900-1983),
το 1920.
γράφει ο Θανάσης Μπαντές
Όταν το 1917 ο Μπουνιουέλ βρέθηκε στη φοιτητική εστία της Μαδρίτης για σπουδές ούτε ο ίδιος ήξερε τι ήθελε να σπουδάσει. Ξεκίνησε να σπουδάζει αγρονόμος μηχανικός κατ’ απαίτηση του πατέρα του. Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Τελευταία Πνοή» γράφει: «…..ο πατέρας μου με ρώτησε τι θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Θέλοντας πάνω απ’ όλα να φύγω από την Ισπανία, του απάντησα ότι η επιθυμία μου ήταν να γίνω συνθέτης και να πάω στο Παρίσι για να σπουδάσω στη Schola cantorum. Κατηγορηματική άρνηση του πατέρα μου. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν ένα σοβαρό επάγγελμα κι όλοι ξέρουν πως οι συνθέτες πεθαίνουν της πείνας. Του μίλησα τότε για την κλίση μου στις φυσιογνωστικές επιστήμες και την εντομολογία. “Να γίνεις αγρονόμος μηχανικός”, με συμβούλευσε». (σελ. 69). Αποτέλεσμα της επιλογής του αγρονόμου μηχανικού ήταν η παντελής αποτυχία του Μπουνιουέλ και η αναγκαστική επανεξέταση των σπουδών: «Για να ευχαριστήσω τον πατέρα μου, άλλαξα προσανατολισμό και αποφάσισα να επιδιώξω ένα δίπλωμα μηχανικού της βιομηχανίας, που περιλάμβανε όλα τα τεχνικά μαθήματα, μηχανική, ηλεκτρομαγνητισμό, και απαιτούσε έξι χρόνια σπουδών». (σελ. 70). Όμως ο Μπουνιουέλ δεν ήταν ούτε για εκεί. Τελικά, άλλαξε και πάλι σχολή, και μετά από 8 χρόνια, το 1925, έφυγε από τη Μαδρίτη διπλωματούχος της φιλοσοφίας με κατεύθυνση στην ιστορία. Η επιλογή της φιλοσοφίας έγινε για λόγους απόλυτα τυχαίους, χωρίς αυτό που λέμε συνείδηση ή επιθυμία ή επιστημονικό ενδιαφέρον: «Ο Αμέρικο Κάστρο, καθηγητής στο Κέντρο Ιστορικών Σπουδών, άρχισε ξαφνικά να μιλάει για ξένες χώρες που ζητούσαν λέκτορες ισπανικών. Προσφέρθηκα αμέσως, τόσο έντονη ήταν η επιθυμία μου να φύγω. Αλλά δεν δέχονταν φοιτητές φυσικών επιστημών. Για να έχεις πιθανότητες να σε διαλέξουν για λέκτορα, έπρεπε να σπουδάζεις φιλολογία ή φιλοσοφία. Εξ’ ου και η γρήγορη και τελευταία στροφή». (σελ. 71).

8.2.13

ο γονεϊκός δεσμός



Η ανάληψη με κάποιο τρόπο της ηθικής ευθύνης, σαν ηθικών αυτουργών δηλαδή, από τους γονείς των νεαρών αναρχικών που έκαναν τη ληστεία στον Βελβεντό Κοζάνης, ανεξάρτητα από άλλα μηνύματα που εκπέμπει και δεν κρίνουμε αυτά, αποτελεί μια γενναία και απόλυτα συνειδητή προσπάθεια από μέρους τους να αμβλύνουν τις ευθύνες των παιδιών τους, ώστε παίρνοντας υπ' όψη και το γεγονός της μετεφηβικής ηλικίας, να τύχουν την όποια μεγαλύτερη ελάφρυνση μπορούν να πετύχουν για τις κατηγορίες που τους βαρύνουν.  Προσπαθούν να αναλάβουν αυτοί όλη την ηθική ευθύνη, αντί να εξαντλήσουν τις προσπάθειες τους σε παρασκηνιακές κινήσεις για να τύχουν καλύτερης μεταχείρισης. Είναι ότι ισχυρότερο μπορούν να τους προσφέρουν σ' αυτή τη φάση αλλά και η καλύτερη παρακαταθήκη για μια μελλοντική επανεξέταση των πράξεων και της πορείας της ζωής τους από τους ίδιους.
Αν τους βγήκε αυθόρμητα ή από μελετημένη κίνηση, μικρή σημασία έχει, επειδή την ακολουθούν με πάθος και αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα, άρα έτσι κι αλλιώς λειτουργεί υπερασπιστικά.
Το γονεϊκό περιβάλλον, ειδικά στη χώρα μας με τους ακόμη ισχυρούς οικενειακούς δεσμούς, συνεχίζει να αποτελεί το κύριο περιβάλλον διαμόρφωσης της ατομικής συνείδησης, χωρίς φυσικά να είναι το μοναδικό, ακόμη και σήμερα που τα παιδιά από μικρή ηλικία δέχονται την επίδραση απείρως περισσότερων επιδράσεων και πληροφοριών απ' ότι μέχρι και λίγες δεκαετίες παλιότερα.


1.2.13


στο μυαλό του Αμβρόσιου

Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος στην ομιλία του στην κηδεία του χουντικού ισοβίτη Ν. Ντερτιλή, εν μέσω πυροβολισμών από  παρόντες νοσταλγούς του καθεστώτος που υπηρέτησε ο αποθανών, τον παρομοίωσε με τον ..Σωκράτη και τον Κολοκοτρώνη. Σημειωτέον ότι ο Ν. Ντερτιλής καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη επειδή σκότωσε τον 19χρονο και προφανώς άοπλο φοιτητή Μιχάλη Μυρογιάννη, το μεσημέρι της 18 Νοεμβρίου 1973, σύμφωνα με 13 συνολικά μάρτυρες. 
Στη δίκη που έγινε, μετά την πτώση της χούντας, ένα χρόνο αργότερα, ο οδηγός του Ντερτιλή, ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλλης, περιέγραψε στην κατάθεσή του, ότι το μεσημέρι της 18 Νοεμβρίου, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρισκόταν με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι στην Πατησίων με Στουρνάρα, αστυφύλακες χτυπούσαν ένα νεαρό που προς στιγμήν φάνηκε να τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής έβγαλε τότε από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβόλησε.
 «Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο» περιγράφει ο οδηγός του. «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής, σα να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε: “Με παραδέχεσαι ρε; 45 χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!”»…
Τώρα για την ανακάλυψη ομοιότητάς του με τον ...Σωκράτη ή και με τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος αν και πολέμαρχος ενός πολύ σκληρού απελευθερωτικού αγώνα, με πολλές σφαγές, φαντάζομαι δεν θα κόμπαζε για την εν ψυχρώ εκτέλεση αμάχων παιδιών από τον ίδιο, τι να πει κανείς; Συνήθως παρόμοιους συσχετισμούς μόνο  ένας φανατικός που κυριαρχείται από τις   ιδεοληψίες του μπορούσε να  κάνει, επειδή θέλει να δικαιολογήσει, συνδέοντας εντελώς ανόμοια πράγματα κατά το δοκούν, ακριβώς αυτές τις ιδεοληψίες του. 

13.1.13

Η ατομική φύση του ηλεκτρισμού στους Weber και Maxwell


Wilhem Eduard Weber(1804-1891)
του (συνεργάτη του blog) μαθηματικού Γιώργου Μπαντέ (από το βιβλίο η «αιρετική ηλεκτροδυναμική» www.mpantes.gr)

Η ηλεκτροδυναμική του Βέμπερ ήταν η πρώτη θεωρία ηλεκτρονίου.. Whittaker

...O Weber θεμελίωσε την ηλεκτρομαγνητική του θεωρία ουσιαστικά σε μια θεωρία ηλεκτρονίου.1.. η ιδέα αυτή δεν επανεμφανίστηκε μέχρι την εποχή του Lorentz και είναι βέβαιο ότι δεν αφομοιώθηκε την εποχή του WeberMillikan
Αντίθετη με την ατομική άποψη, ήταν η Βρετανική αντίληψη για τον ηλεκτρισμό –ρευστό που ταίριαζε με τις εξισώσεις του Μάξγουελ, δηλαδή με τη μαθηματική του προσομοίωση. Το ασυμπίεστο αυτό ρευστό δημιουργούσε τα ηλεκτρικά φαινόμενα ακόμα και όταν τα πειραματικά εξαγόμενα για το αντίθετο ήταν κραυγαλέα.
Ακόμα και όταν το πείραμα ανέδειξε το πιο χαρακτηριστικό φαινόμενο της ατομικότητας στον ηλεκτρισμό, την ηλεκτρόλυση , που μελετήθηκε απ’ τον ίδιο το Faraday και ερμηνεύτηκε απ’ τον Clausius στα 1857, η προσκόλλησή τους στο Νευτώνειο δόγμα δεν τους άφησε περιθώρια να προσέξουν μια άλλη εικόνα για τον ηλεκτρισμό από αυτήν του ρευστού και συνεχούς μέσου.
...σαν ηλεκτρικό ρεύμα, εννοώ κάτι διαδοχικό, είτε είναι ηλεκτρικό ρευστό ,ή δύο ρευστά σε αντίθετες κατευθύνσεις, ή απλώς ταλαντώσεις ή μιλώντας γενικότερα , διαδοχικές δυνάμεις….Faraday
James Clerk Maxwell(1831-1879)
Για το Maxwell η ατομική φύση του ηλεκτρισμού είχε παιδαγωγική σημασία , αλλά τελείως προσωρινή.

αν υποθέσουμε ότι τα μόρια των ιόντων δια μέσου του ηλεκτρολύτη είναι στην πραγματικότητα φορτισμένα, με ορισμένη ποσότητα ηλεκτρισμού, έτσι ώστε το ηλεκτρολυτικό ρεύμα είναι ένα σύνηθες ρεύμα, βρίσκουμε ότι αυτή η ελκυστική υπόθεση ,μας οδηγεί σε πολύ δύσκολα μονοπάτια. Ας υποθέσουμε όμως ότι ξεπερνούμε αυτή τη δυσκολία υιοθετώντας το γεγονός της σταθεράς τιμής του μοριακού φορτίου, την οποία ονομάζουμε μόριο του ηλεκτρισμού. Αυτή η φράση – χονδροειδής και σε δυσαρμονία με την υπόλοιπη θεωρία μας-, μας βοηθάει να διατυπώσουμε καθαρά τις γνώσεις μας για την ηλεκτρόλυση και να εκτιμήσουμε τις δυσκολίες. Είναι εξαιρετικά απίθανο όμως, ότι θα διατηρήσουμε σε οποιαδήποτε μορφή τη θεωρία των μοριακών φορτίων , όταν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την αληθινή φύση της ηλεκτρόλυσης. Γιατί τότε θα πρέπει να έχουμε μια σίγουρη βάση για να σχηματίσουμε μια αληθινή θεωρία των ηλεκτρικών ρευμάτων , και να ανεξαρτοποιηθούμε απ’ αυτές τις προσωρινές θεωρίες…Maxwell

30.12.12

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

(του Η. Μακρή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
-Ο καινούργιος χρόνος! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ!
-Τι ευχαριστείς; Tιμολόγιο ή απόδειξη;
(του Altan)
Τι κοιτάς;
(του Altan)