Κιμ Γιονγκ Ουν

Ο ΗΓΕΤΗΣ άνετος με το τσιγαράκι στο χέρι και οι στρατηγοί που τον συνοδεύουν με τα σημειωματάρια-τετραδιάκια στα χέρια, έτοιμοι να σημειώσουν οποιαδήποτε οδηγία του ηγέτη.
Πέρα από τις ιδιομορφίες ενός διαφορετικού πολιτισμού, πίσω από τα βεβιασμένα χαμόγελα, είναι ο απόλυτος τρόμος απέναντι στον ηγέτη. Το απόλυτο πατερναλιστικό μοντέλο. 

Οι κίνδυνοι της ουκρανικής «εθνικής επανάστασης»

Η Ουκρανία ιδρύθηκε από τους Βαράγγους τον 9ο αιώνα, γνωστούς ως Ρως του Κιέβου. Η Ουκρανική αυτοκρατορία αναδείχθηκε σε ισχυρό έθνος μέχρι τις αρχές του 13ου αιώνα, όταν βρέθηκε κάτω από την κυριαρχία της Χρυσής ορδής, της Λιθουανίας και της Πολωνίας, μέχρι τα μέσα του 14ου αιώνα. Στη συνέχεια διοικούνταν από ανεξάρτητους ηγεμόνες, τους αταμάνους, μέχρι το 1667 που χωρίστηκε στα δύο. Οι περιοχές ανατολικά του Δνείπερου αποτέλεσαν τμήμα της Ρωσίας, ενώ το δυτικό μέρος προσαρτήθηκε στην Πολωνία και στη συνέχεια στην Αυστροουγγαρία. Όταν κατέρρευσε η τσαρική Ρωσία, μετά από μια χαοτική περίοδο αδιάκοπου πολέμου και αρκετές προσπάθειες για ανεξαρτησία (1917-1921), προέκυψε στις 30 Δεκεμβρίου 1922 ως μία από τις ιδρυτικές δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης. Η ουκρανική επικράτεια της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας διευρύνθηκε προς τα δυτικά λίγο πριν και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και νότια το 1954 με τη μεταφορά της Κριμαίας στην επικράτεια της Ουκρανίας. Το 1945 η Ουκρανική Δημοκρατία έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. 
Η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητη και πάλι μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.

Ουσιαστικά δηλαδή από τον 12ο αιώνα δεν ήταν ποτέ ανεξάρτητη. Η σοβιετική της περίοδος δεν άμβλυνε τις εθνικές διαφορές, ούτε έγινε καμιά υπερπήδηση ιστορικών σταδίων σύμφωνα με τη θεωρία της διαδοχής των κοινωνικοπολιτικών συστημάτων. Ή η θεωρία έπασχε ή αυτό που θεωρούνταν ανώτερο στάδιο της κοινωνικοπολιτικής εξέλιξης, που θα ξεπερνούσε ή θα άμβλυνε τις αντιθέσεις των προηγούμενων σταδίων, δεν ήταν αυτό που έλεγε ότι ήταν. Οι εθνικές διαφορές, σε όλες τις χώρες του "υπαρκτού σοσιαλισμού", παρέμειναν κουκουλωμένες, στο όνομα του νέου δήθεν σταδίου που περνούσε η ανθρωπότητα και ξέσπασαν αμέσως μόλις κατέρρευσε το σύστημα, σαν να μην είχε περάσει μία μέρα.
Στο σημερινό αλληλοεξαρτώμενο κόσμο μας, οι παγκόσμιες ανακατατάξεις σε όλα τα επίπεδα δημιουργούν κατάσταση παρατεταμένης κρίσης και αυξημένου ανταγωνισμού, με νικητές και θύματα, που αυξάνουν ξανά τον ρόλο του έθνους-κράτους. Το ζητούμενο είναι να βρίσκονται φόρμουλες συνεργασίας, οι όποιοι ανταγωνισμοί να περιορίζονται στο οικονομικό ή το πολιτιστικό επίπεδο, για να μην ανοίξει η πόρτα του τρελοκομείου των εθνικών συγκρούσεων.

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τις εξελίξεις στην Ουκρανία διάβασα στο site Η ΡΩΣΙΑ ΤΩΡΑ, του Φιόντορ Λουκιάνοφ, προέδρου του Συμβουλίου εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας(26 Φεβρουαρίου 2014).

Οι κίνδυνοι της ουκρανικής «εθνικής επανάστασης»

(του Φιόντορ Λουκιάνοφ, από το Η ΡΩΣΙΑ ΤΩΡΑ)

Η Ουκρανία ζει μια μεγάλη καμπή στην ιστορία της και ξεκίνησε ήδη το ταξίδι σε μια νέα εποχή. Τι θα συμβεί μελλοντικά, είναι κάτι που κανείς τώρα δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα, αλλά είναι σημαντική μια νηφάλια καταγραφή της ουσίας των γεγονότων.  

Στην καυτή εξέλιξη της πολιτικής κρίσης, όταν αυτή δεν είχε οδηγηθεί ακόμη στο αιματηρό αποκορύφωμά της, πολλοί σχολιαστές στο Κίεβο είχαν γράψει ότι τα όσα συμβαίνουν αποτελούν το τέλος της Σοβιετικής Ουκρανίας. Του κράτους, το οποίο εκκολάφθηκε μέσα στη Σοβιετική Ένωση και για πάνω από 20 χρόνια διατηρούσε τα βασικά τυπικά χαρακτηριστικά μιας σοβιετικής δημοκρατίας. Πιθανόν, πρόκειται για την ακριβέστερη εκτίμηση. Η ανεξαρτησία δωρίθηκε στην Ουκρανία εκ των άνωθεν, χάρη στη σκληρή πάλη που έδωσε το ρωσικό δημοκρατικό κίνημα και στη συνέχεια η ηγεσία της Σοβιετικής Ρωσίας, εναντίον του Κρεμλίνου και του Γκορμπατσόφ.