30.10.11

Ο ΟΡΓΟΥΕΛ - ΤΟ 84 ΚΑΙ ΤΟ 2011


σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές
George Orwell(25 Ιουν. 1903-21 Ιαν. 1950)
Το μυθιστόρημα «1984» του Τζωρτζ Όργουελ κυκλοφόρησε στο κοινό το 1949. Η θύελλα που προκάλεσε ήταν τόσο σφοδρή, που σήμερα, πάνω από 60 χρόνια από τη συγγραφή του, δεν έχει καταλαγιάσει ούτε στο ελάχιστο. Κριτικές επί κριτικών, σχόλια επί σχολίων, μια ανεξέλεγκτη, κυριολεκτικά ατέρμονη, καταιγίδα που γεννήθηκε για να δραματοποιήσει ακόμη περισσότερο την, έτσι κι αλλιώς, βεβαρημένη ιστορία του ανθρώπου αναμοχλεύοντας εκ νέου τα κυρίαρχα ζητήματα της διαχείρισης της εξουσίας, της ελευθερίας, της υπηρεσίας συμφερόντων με δυο λόγια του αδιεξόδου της ανθρώπινης συνύπαρξης. Δεν είναι ο μελλοντολογικός χαρακτήρας του έργου που έκανε πάταγο παγκοσμίως, ούτε οι ξεκάθαρες πολιτικές προεκτάσεις του, ήταν ο ηλεκτρισμός μιας αλήθειας που πλέον λεγόταν κατάμουτρα, σαν βρισιά, σαν θρασύτατη ειρωνεία, σαν κατάρα και κομπασμός συγχρόνως. Ο Όργουελ βάζει το δάχτυλο στην ανοιγμένη πληγή κοιτώντας κατάματα μια σκουριασμένη ανθρωπότητα. Είναι ο σαδιστής ανατόμος πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Πιέζει αμείλικτα με τις λαβίδες του προξενώντας αφόρητους πόνους. Σαν από αφέλεια, μας δείχνει το μέλλον κλιμακώνοντας την ασφυξία που φτάνει στο ουρλιαχτό χωρίς ποτέ να παίρνει το βλέμμα από πάνω μας, χωρίς ποτέ να αφήνει τη ματωμένη λαβίδα από το χέρι, αλλά αντίθετα τη χώνει όλο και πιο βαθειά σαν να του διαφεύγει η οδύνη που προκαλεί.
Εφιάλτης. Αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποίησαν οι περισσότεροι για το 84. Όμως ακόμα κι αυτό φαίνεται λίγο μπροστά στο τερατούργημα που εκτυλίσσεται. Γιατί το 84 ξεπέρασε τα λογοτεχνικά όρια και δεν μπορεί να οριοθετηθεί με λέξεις. Αντίθετα έγινε το ίδιο λέξη, έγινε έννοια που ενσωματώθηκε στην παγκόσμια φρασεολογία. Πλέον η έννοια εφιάλτης δε συμβολίζει τον Όργουελ, η λέξη οργουελιανός νοηματοδοτεί τον εφιάλτη.
Ο Όργουελ δεν κάνει τίποτε άλλο
από το να φέρνει στα άκρα καταστάσεις που αν και, στην εποχή του, δεν είναι ακόμα χειροπιαστές, εντούτοις είναι ορατές αρκεί κάποιος να μπορεί να τις διακρίνει. Κι ο Όργουελ μπορεί. Εμπνευσμένος από τις ολοκληρωτικές διαστάσεις που πήρε το σοβιετικό καθεστώς φέρνει στο φως υποψίες που κινούνται στο χώρο του ανεπαίσθητου, του αδιόρατου, του διαισθητικού – δηλαδή της υπερβολής – και τις κάνει πράξη καταδεικνύοντας ένα πολιτικό σύστημα που συνθλίβει κάθε ελευθερία και κάθε συνοχή, κάθε σκέψη και κάθε πρωτοβουλία, κάθε αυθορμητισμό και κάθε ατομικότητα. Το ότι έχει ως αφορμή τη Σοβιετική Ένωση είναι αναμφισβήτητο όχι τόσο από το πρόσωπο του Μεγάλου Αδερφού που έχει μουστάκι φωτογραφίζοντας το Στάλιν, ούτε από το πρόσωπο του προδότη που έχει γυαλάκια και μουσάκι υπονοώντας τον Τρότσκι, ούτε καν από την επανειλημμένη αναφορά του Κόμματος που σχεδόν στερεότυπα υποδηλώνει το κομμουνιστικό κόμμα, αλλά από την ίδια του τη ζωή και πολιτική στάση που περιγράφεται στο έργο του «Πεθαίνοντας στην Καταλωνία», όπου πλέον δηλώνει απερίφραστα την αγανάκτησή του προς τη σοβιετική εμπλοκή στον ισπανικό εμφύλιο και θεμελιώνει αρχικά την καχυποψία και στη συνέχεια τη βεβαιότητα του απάνθρωπου του σταλινικού καθεστώτος. Εξάλλου έχει ήδη εκδώσει τη «Φάρμα των Ζώων» που επίσης κατακεραυνώνει το σοβιετικό καθεστώς.
Κάπως έτσι φτάνουμε στην οργουελιανή εκδοχή του μέλλοντος που γίνεται θρίλερ καθώς τσαλαπατά κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια στα πλαίσια της ασφάλειας που απορρέει αποκλειστικά από τον ανεξάντλητο έλεγχο των πολιτών, από τη διαρκή, ανελέητη κι απάνθρωπη παρακολούθηση, που όμως δεν επιβάλλεται δια της βίας, αλλά είναι αποδεκτή αφού η κρατική προπαγάνδα έχει πείσει τους πάντες για την αναγκαιότητα της. Κάμερες καταγράφουν νυχθημερόν κάθε κίνηση σε όλα τα μέρη. Στο σπίτι, στη δουλειά, στους δρόμους. Όλα βιντεοσκοπούνται και λογοκρίνονται. Όλα αφορούν το κράτος που μπορεί να διαγνώσει τις ύποπτες συμπεριφορές κι από τις πιο ανεπαίσθητες κινήσεις. Κι από τον ελάχιστα τεντωμένο μυ του προσώπου. Κάθε κίνηση χρειάζεται προσοχή. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψουν απίστευτα μπλεξίματα με το κράτος. Άνθρωποι παγιδευμένοι στη σιδερένια ακαμψία του ανελεύθερου, εγκλωβισμένοι σ’ ένα κράτος – τέρας έτοιμο να τους κατασπαράξει. Ουσιαστικά παρακολουθούμε την αστυνόμευση της σκέψης, που μπορεί να πάρει οποιαδήποτε χειροπιαστή υπόσταση στην ελάχιστη γκριμάτσα. Ο κεντρικός ήρωας, ο Ουίνστον, έχει συνηθίσει από καιρό το ύφος της απάθειας και το φοράει κάθε δευτερόλεπτο γιατί ξέρει ότι μόνο αυτό το ύφος εξασφαλίζει την αθωότητα. Είναι η μόνη διέξοδος μέσα στην αποθέωση του φόβου. Κι αυτός ο παραλογισμός βιώνεται καθημερινά ως κάτι απολύτως φυσιολογικό, αφού όλοι έχουν πειστεί ότι μόνο έτσι μπορεί να διατηρηθεί η τάξη και η ασφάλεια. Ο Ουίνστον βλέπει γύρω του ανθρώπους φανατικούς, ανθρώπους που καταδίδουν ακόμα και τη μάνα τους στις αρχές με την ελάχιστη υποψία. Η όχι απλώς ανοχή, αλλά επιβράβευση της παρακολούθησης στηρίζεται στην κυρίαρχη παθητική αντίληψη ότι κανένας έντιμος δεν έχει να κρύψει τίποτα. Ο τόπος γεμάτος χαφιέδες. Μια νοσηρότητα που προεξοφλεί τη συντριβή.
Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι ο τρόπος που κατάφερε το καθεστώς να καθηλώσει τους πολίτες. Φυσικά, το μεγαλύτερο κατασταλτικό μέσο είναι ο φόβος που προκύπτει από την αβεβαιότητα και την πεποίθηση της ακατάπαυτης - θανατηφόρας απειλής που αιωρείται και που σιγά-σιγά γίνεται τρόμος. Ο τρόμος ωθεί τους ανθρώπους στο παράλογο χωρίς όμως να υπόσχεται και χωρίς να δημιουργεί προσδοκίες. Έτσι γίνεται ό,τι πιο βολικό για το σύστημα που δεν χρειάζεται ούτε να μεριμνήσει, ούτε να ικανοποιήσει. Και μόνο η διαιώνιση της κατάστασης είναι αρκετή. Ο φόβος, από θέση αρχής, εξιδανικεύει κάθε πραγματικότητα, αφού οτιδήποτε είναι επιθυμητό μπροστά στο χειρότερο, και δεν υπάρχει τίποτε πιο εύκολο από την κατασκευή του χειρότερου. Όταν περάσει ως κυρίαρχη λογική η αποφυγή της φανταστικής απειλής, η διατήρηση του καλοστημένου εφιάλτη γίνεται παράδεισος που αγιάζει όλα τα μέσα. Πώς όμως μπορεί να επιτευχθεί ο φόβος; Ο Όργουελ υποδεικνύει δύο αλάθητες μεθόδους. Τους διαρκείς πολέμους και την άγνοια. Ο παγκόσμιος οργουελιανός χάρτης αποτελείται από τρεις πανίσχυρες χώρες που διαρκώς πολεμούν αλλάζοντας συμμαχίες. Ένα αδιάκοπο παιχνίδι ισορροπιών που όμως ποτέ δεν επιτυγχάνονται γιατί πολύ απλά οι πόλεμοι δεν γίνονται για διατήρηση εδαφικής ακεραιότητας ή συμφερόντων αλλά για εσωτερική κατανάλωση, για εκφοβισμό των πολιτών που πρέπει διαρκώς να κάθονται στ’ αυγά τους γιατί ο μπαμπούλας είναι πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Ο οργουελιανός πόλεμος δεν αφορά την εξωτερική πολιτική των κρατών αλλά την εσωτερική. Γι’ αυτό νικητής δεν υπάρχει. Γιατί δεν χρειάζεται να υπάρξει. Αν αναλογιστούμε την εξωφρενική εσωτερική κατανάλωση του ψυχρού πολέμου βλέπουμε το αμείλικτο χαμόγελο του Όργουελ που χλευάζει. Αν αναλογιστούμε το μέσο Αμερικάνο που πλέον έχει μπερδευτεί και δεν γνωρίζει απολύτως σε πιο πόλεμο έχει εμπλακεί η χώρα του - γνωρίζει απλώς ότι με κάποιον πολεμάει και κινδυνεύει - θα ξαναδούμε τον Όργουελ να γελάει. Αν αναλογιστούμε ότι σχεδόν αμέσως μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ξεκίνησε στην Αμερική η νέα απειλή της τρομοκρατίας των Αράβων αντιλαμβανόμαστε ότι ο Όργουελ επιβεβαιώνεται σαν φάρσα. Ο μέσος Αμερικάνος φοβάται διαρκώς εδώ και δεκαετίες. Ο μέσος Αμερικάνος είδε τους δίδυμους πύργους να πέφτουν. Ο μέσος Αμερικάνος είναι φανατικά πεισμένος για την αναγκαιότητα της κάμερας ακόμα και στους ανοιχτούς δημόσιους δρόμους. Κι όλα αυτά γραμμένα σχεδόν προτού σιγάσουν τα όπλα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Όσο για την άγνοια, ο Όργουελ στο μελλοντικό του κόσμο παρουσιάζει ένα ολόκληρο υπουργείο συρρίκνωσης λέξεων. Κάθε χρόνο κυκλοφορούν όλο και μικρότερα λεξικά. Οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να συρρικνώσουν τους λεκτικούς τους ορίζοντες με τη συμβολή του κράτους. Το κράτος δίνει πολύ μεγάλη σημασία σ’ αυτό, γιατί η γλώσσα είναι σκέψη. Οι έννοιες δεν αποτελούν απλώς γλωσσική ευχέρεια, αποτελούν τον εκφραστικό ορίζοντα που είναι άρρηκτα δεμένος με το επίπεδο νόησης. Όσο λιγότερα μπορεί να εκφράσει ο πολίτης τόσο λιγότερα μπορεί να σκεφτεί. Η σκέψη δεν έχει αυτόνομο χαρακτήρα, αλλά εξαρτάται άμεσα από το γλωσσικό υπόβαθρο που μπορεί να τη στηρίξει. Πράγματι, αν κάποιος αγνοεί μια έννοια είναι αδύνατο να εκφράσει σκέψεις γύρω απ’ αυτήν. Η γλωσσική συρρίκνωση είναι η πιο ασφαλής μέθοδος ηλιθιοποίησης. Αν μέσα σ’ αυτή την προσπάθεια συνυπολογίσουμε και την καθημερινή παραπληροφόρηση, τον αποπροσανατολισμό και τη λαγνεία του φόβου που καλλιεργείται από τα μέσα βρισκόμαστε ακριβώς στο οργουελιανό μοντέλο που θέλει την ζωώδη παθητικότητα ενός πολίτη που τρέμει και τη σκιά του και τρέφεται με ψέματα. Τα ΜΜΕ σήμερα παίζουν ακριβώς αυτό το ρόλο. Του εκφραστή της καταστροφολογίας και της τρομολαγνείας που παγώνει το αίμα του τηλεθεατή και αυτομάτως τον κάνει ευχαριστημένο από το σήμερα αφού το αύριο προμηνύεται χειρότερο. Όλα γίνονται ανεκτά μπροστά στο φόβο της συμφοράς που διαρκώς έπεται. Ο τρόμος σε συνδυασμό με την ευτέλεια της τηλεοπτικής ψυχαγωγίας, που δεν υποτιμά αλλά καταρρακώνει τη νοημοσύνη των θεατών υλοποιούν τον οργουελιανό εφιάλτη. Η γλωσσική υποβάθμιση που φτάνει στη χυδαιότητα, η διαμόρφωση της προσωπικής ευτυχίας με τα εξευτελιστικά τηλεοπτικά πρότυπα και η επιλεκτικότητα των ειδήσεων είναι μεθοδευμένα κι άκρως συνειδητά. Η τηλεόραση λειτουργώντας ως βασικό δεκανίκι ενός ακρωτηριασμένου συστήματος είναι πιο αποτελεσματική κι από το οργουελιανό υπουργείο συρρίκνωσης γιατί αφήνει και την ψευδαίσθηση της επιλογής. Και το αστείο: ο Όργουελ προσπαθώντας να καταγγείλει το σοβιετικό ολοκληρωτισμό τελικά προέβλεψε τη φρικαλέα όψη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Διαβάζοντας το «1984» περισσότερο βλέπουμε την Αμερική παρά τη Σοβιετική Ένωση. Ο Όργουελ πέθανε ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του «1984» σε ηλικία μόλις 47 ετών αφήνοντας παρακαταθήκη το φιλοσοφικό απόσταγμα κάθε ολοκληρωτισμού που συμπυκνώνεται στο σύνθημα: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ, Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑ, Η ΑΜΑΘΕΙΑ ΔΥΝΑΜΗ. Αν βλέπουμε το σύνθημα αυτό να επαληθεύεται τότε μπορούμε να κατανοήσουμε το σύγχρονο κόσμο.

                                    Αθανάσιος Μπαντές  abbades75@gmail.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: