18.5.16

(από το ΒΗΜΑ 18/5/16) Σηφάκης Ιωσήφ Ο Μάγος, η Ιέρεια και ο Αλκιβιάδης Μύθος Διδακτικός για Παρακμιακούς


Ο Μάγος, η Ιέρεια και ο Αλκιβιάδης

Μύθος Διδακτικός για Παρακμιακούς
εκτύπωση  

Ολα πια έδειχναν ότι η Επάρατη Φάρα εξάντλησε τα περιθώρια, ότι νομοτελειακά της πληρωμής σήμανε η ώρα, και πέσαμε ανυπεράσπιστοι στα χέρια της μισητής Τριανδρίας: του Ενεχυροδανειστή, του Τραπεζίτη και του Μεγάλου Αδερφού. Τότε μες σε βαθειά απόγνωση καλέσαμε την Σπείρα, τον θίασο των περιθωριακών που χρόνια σάρκαζαν στα σκαλοπάτια του Βουλευτηρίου.


Υπόσχονταν ότι αν ποτέ ανέβαιναν στα πράγματα, γρήγορα θα αποκαθιστούσαν την πληγωμένη μας αξιοπρέπεια, και η χώρα δεν θα ήταν πια το ξέφραγο αμπέλι που ξέραμε. Nα μπαίνουν οι ξένοι και να αποφασίζουν ασύδοτα ακόμα, άκουσον άκουσον, και για το πόσους φόρους θα πληρώνουμε, αν δεν μας έλεγαν και πότε θα κατουρούμε.
Τους ένωνε έχθρα σφοδρή για την Επάρατη Φάρα, που ήταν προφανώς υπεύθυνη για την τραγική μας κατάντια. Της καταλόγιζαν όχι άδικα, από ελαφρότητα έως εγκληματικότητα, ακόμη και προδοσία στην διαχείριση των κοινών.
Τους ένωναν κι’ αναζητήσεις κοινές εναλλακτικών λύσεων, χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι. Απαρτίζονταν από συνιστώσες κινήσεων όπως «Άλλος Δρόμος», «Άλλος Τόπος» ή και «Άλλος Τρόπος», που φύτρωναν κατά καιρούς στο περιβόλι της αμφισβήτησης. Αρχηγός ήταν ο Αλκιβιάδης παρέα με τον Μάγο, την Ιέρεια και πλήθος άλλων ηθοποιών με πρόγραμμα τόσο πλατύ κι’ ελαστικό που άνετα χωρούσαν το σενάριο και ο ρόλος καθενός.
Έτσι όταν πια εκφράστηκε η ταλαίπωρη λαϊκή ετυμηγορία, η Φάρα να μας αδειάσει τη γωνιά, στο πυρ το εξώτερο, και βγήκε η Σπείρα στο γκουβέρνο, μια γλυκιά προσμονή ανάμικτη με ανατριχίλα ελπίδας εγκαταστάθηκαν μεσοχείμωνα στις καρδιές. Άντε και να δούμε. Δύσκολα να πάμε χειρότερα λέγαν οι πολλοί. Κι άλλοι λιγότερο ενθουσιώδεις έβλεπαν κιόλας τις αξεπέραστες δυσκολίες. Πράγματι, μετά τους πρώτους πανηγυρισμούς, τα μαζικά ζήτω, τους βρυχηθμούς των νικητών και τις ρητορικές τους κορώνες, η πραγματικότητα ξαναπήρε την κατηφή της όψη. Τα περιθώρια στένεψαν εκ των πραγμάτων μια και στην πολιτική σκηνή κάπου τα δρώμενα συναντούν τα γεγονότα που από φύση ξεροκέφαλα, στο τέλος δαμάζουν κάθε παράλογο.
Ο Χαρισματικός Μάγος
Ο Μάγος είπε ξέρει να μας βγάλει απ’ τον εφιάλτη τούτο κόσμο. Να μας μεταφέρει συλλήβδην σ’ έναν άλλο φιλικό, χωρίς Ενεχυροδανειστές και Τραπεζίτες. Μόνοι να διαφεντεύουμε την τύχη μας. Χωρίς αφεντικά ξενόφερτα χωρίς σατράπες. Που θα μετρά η καπατσοσύνη και το κέφι μας. Μη μας φορολογούν και το χαμόγελο ακόμα.
Αν και πολλοί δεν πείθονταν στα λόγια, τα πλήθη έβρισκαν τα νούμερα χαριτωμένα. Ήταν μια απόδραση, μια ανακούφιση. Είχαν πια βαρεθεί τα πρέπει και τα δήθεν, τα ξινά και τα αυταρχικά της Φάρας. Ο Μάγος τους έβγαζε από σενάρια αβάσταχτα, αγχωτικά. Είχε το χάρισμα να λέει από καθέδρας, σοβαροφανώς τα πιο κουφά, με σιγουριά δόκτορα διαπρεπούς με περγαμηνές και τα τοιαύτα. Κουνούσε το ραβδάκι κι’ έβλεπαν τον αντικατοπτρισμό μιας άνοιξης μες το χειμώνα, κι αυτό αρκούσε. Όταν μάλιστα τόλμησε να σαρκάσει δημόσια τον Ενεχυροδανειστή ουρλιάζοντας ψιθυριστά κάτι στο αυτί του που όλοι εξέλαβαν ως σιχτίρισμα, τα πλήθη απογειώθηκαν, ενθουσιάστηκαν. Να είπαν, επί τέλους ξεπλύνονται χρόνια ντροπής και καταφρόνιας. Έκανε κι’άλλες διασκεδαστικές αποκοτιές. Όμως το νταιλήκι του μας στοίχιζε ακριβά. Ιδιοτελώς ανέβαζε κασέ, δημοφιλία, μα έκανε πυρ και μανία την Τριανδρία τη σκληρή - της είχαμε παραδοθεί σώματι τε και ψυχή. 
Έτσι τα μαγικά δεν ήταν να κρατήσουνε καιρό. Κι οι μάγοι από πείρα το γνωρίζουνε αυτό. Κάποτε υποκλίνονται και φεύγουν βιαστικά. Πριν η γοητεία τους ξεφτίσει στα μάτια του κοινού, τους αποπάρει με βρισιές και προπηλακισμούς. Μετά κανείς δεν πίστευε πως θα τα καταφέρναμε μονάχοι – είχαμε πάντοτε ανάγκη από προστάτες σε ό,τι λάχει.
Μοιραία έφυγε ο Μάγος ένα βράδυ, καθώς ήρθε. Καβάλα σε υπέροχο άρμα, με εκείνο το χαρακτηριστικό ειρωνικό χαμόγελο υπεροχής. Επαγγελματική διαστροφή των μάγων η αυταρέσκεια. Να επιδεικνύονται, να δείχνουν ότι ξέρουν κάτι παραπάνω, να εντυπωσιάζουν με απάτες, ψευδαισθήσεις. Και φυσικά να μη στεριώνουν πουθενά, περιπλανώμενοι ανά την οικουμένη για να πουλήσουνε πιασάρικη πραμάτεια, οι καημένοι.
Η άτεγκτη Ιέρεια
Η Ιέρεια ήταν σοβαρή καθώς αρμόζει. Δεν αστειευόταν με κανόνες και αρχές. Στιγμάτιζε δημόσιες αμαρτίες. Τόνιζε ότι από δω και μπρος ακέραια το γράμμα των νόμων θα τηρείται. Και φυσικά το ιερατείο μόνο ξέρει να ερμηνεύει αλάνθαστα, να κρίνει το σωστό, το λάθος. Χωρίς πάθος, με σοφία, να απονέμει ανάλογα επιβράβευση ή τιμωρία.
Είπε ξεκάθαρα δεν θέλουμε αλισβερίσι με τη βδελυρή τη Τριανδρία, τη διαφθορά και την εξάρτηση.
Ας μείνουμε ενάρετοι, στις αξίες πιστοί. Και τούτα άρεσαν στο πλήθος που είδε επί τέλους κάτι ίσιο μέσ’ στη ρεμούλα τη γενική.
Βέβαια λίγο πολύ συνέπλεε με τον Μάγο, που όμως φάνταζε ατσίδας, σαλτιμπάγκος, αρκούντως αγιογδύτης ενώ αυτή το έπαιζε άμωμη παρθένος, δεν καθόταν μύγα στο σπαθί της.Τα ίδια περίπου προοιωνίζονταν, αλλά λιγότερο διασκέδαζε τα πλήθη. Ποτέ δεν έχανε ευκαιρία να δίνει καθωσπρεπισμού μαθήματα σε όλους, άτεγκτη προς πάσα παρατυπία. Όμως σύντομα φάνηκε, όπως συμβαίνει απ’ τα χρόνια τα παλιά, υπέρμετρη ιεροπρέπεια, τυπολατρεία είναι απλά προκάλυμμα στα χέρια ιεροκάπηλων, αρχομανών. Άχθος ασήκωτο γίνηκε στους συντρόφους. Εξάντλησε τα όρια με καπρίτσια αυθαιρεσίες, βάζοντας τροχοπέδη στις ιερατικές διαδικασίες, με ανούσια τερτίπια επιβραδύνοντας τις λειτουργίες. Έτσι μια μέρα προς γενική ανακούφιση, έφυγε παραιτούμενη μελοδραματικά κι’απεγνωσμένα, αφήνοντας ύστατες παθητικές τσιρίδες που δεν συγκίνησαν κανένα. Κλείστηκε σε σιωπή ερμητική ίσως διότι ενδόμυχα πιστεύει πως κάποτε θα δικαιωθεί και θα κληθεί μετά φανών και λαμπάδων, να ανέλθει επι Σκηνής, η αφελής.
Το βλέμμα του Αλκιβιαδη
Ο Αλκιβιάδης – το επάγγελμα υπνωτιστής - ήταν προσεκτικός εκ φύσεως, ή και εξ επαγγέλματος- αν υπνωτιστής μπορεί επάγγελμα να νοηθεί. Δεν είχε τίποτε σπουδαίο να πει για μαγικά, για νόμους ή κανόνες. Μόνο ένα ωραίο παιδικό χαμόγελο - λίγο στερεότυπο αλήθεια – που όμως έκανε μπαμ στα σώψυχα μας , κάτι σαν εξομολόγηση, ομολογία: «ένας είμαι κι’εγώ από εσάς», «σας νοιώθω», «σας καταλαβαίνω», «σας πονώ». Τίποτε άλλο. Κι’ είδαμε στο βλέμμα του τον εαυτό μας. Γίναμε ξέγνοιαστα παιδιά σε διάλειμμα, σε σχολική γιορτή, σε πανηγύρι. Μιας ευφορίας ανακούφιση ζεστή μας έπεισε – «μπορεί να μας προδώσει ο εαυτός μας;». Έλεγε κι’ άλλα το χαμόγελο που άρεσαν «άλλου υψηλότερου από σε δεν έχεις χρεία, εσύ ο δρόμος, εσύ κι’ η σωτηρία» ή «μακριά ας μένουμε απ’ τους ξένους, συχνά-πυκνά μας έχουν προδομένους». Κι έστερξε ο κόσμος και έδωσε γενναία ακόμα αυτά που αρνιότανε στη Φάρα λυσσαλέα.
Ας μείνουμε λοιπόν πιστοί σ’ αυτό που είμαστε – τι είμαστε ακριβώς, κανένας δεν ρωτήθηκε. Οικτρά παθόντες φωνάζαν οι πολλοί, δεν είναι ώρα για αναλύσεις, για φιλοσοφικές διερευνήσεις. Ο κόσμος έτσι πορευόταν και έτσι θα’ ναι. Είδαμε και της Φάρας τη προκοπή που δήθεν πάσχιζε δεκαετίες, για μιαν Ανώτερη Ζωή. Ετούτο υπάρχει μόνο στα τρελλά, τα κολασμένα ονειρά τους. Πάθαμε και μάθαμε απ’ τα καμώματά τους. Αρκεί μικρές φιλότιμες προσπάθειες να γίνονται, ν’ αλλάζουν μαλακά τα πράγματα με δίχως άλματα, ίσως και λίγο εκβιάζοντας εταίρους, καταστάσεις. Αν χρειαστεί, ας φτάσει βρε αδερφέ, στο χτένι ο κόμπος. Δεν θα’ μαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι των ανθρώπων. Ποτέ δεν θα γνωρίσουμε τι φταίει. Έξω βαριές σκοτούρες μέλλοντος αβεβαίου μακρυνού. Ας ζούμε μέρα με τη μέρα. Τίποτε μονιμότερο του προσωρινού.
‘Ετσι με αναγκαστική σύμπνοια εθνική τα βρήκαμε και με την Τριανδρία. Διαπραγμάτευσης καμιά ελευθερία, εκτός κοσμητικές επιλογές – πώς μας φορούν το χαλινάρι ή πώς καλύτερα μας πάει το σαμάρι.
Επιμυθιο Διδαγμα:
Σοφότερος απ’ όλους ο Αλκιβιάδης αποδείχτηκε εν τέλει. Σωστά διέγνωσε το πρόβλημα και βρήκε θεραπεία. Όλα θέλουν τον τρόπο τους, να αισθανθεί ασφάλεια ο κοσμάκης, να πεισθεί. Με λογική όχι βέβαια, πολύπλοκους συλλογισμούς – δεν έχει συνηθίσει κάτι τέτοια –το πάθημα μας δεν χωρά ανθρώπου νους. Να χρυσωθεί το χάπι. Χρειάζεται χαμόγελο, γοητεία. Και βέβαια ικανότητα υποκριτική και ψυχραιμία. Έχεις να παίξεις ρόλο ιστορικό. Τηρώντας το πολιτικά σωστό και τα προσχήματα. Δείχνοντας κατανόηση κατά το δυνατό, συμπάθεια για τα ανυπέρβλητα αιώνια προβλήματα. Τον Έλληνα να πιάνεις απ’ τα αισθήματα, στο μαλακό, όχι από κει που πήγαν να τον πιάσουν της Φάρας οι αγέλαστοι χολερικοί. Κοιτάχτηκαν ποτέ τους στον καθρέφτη; Κάτι σαν νεκροθάφτες, θλιμμένοι συγγενείς, γεμάτοι αναστολές κομπλεξικοί, μάντεις κακών, μας τρέλαιναν στα θλιβερά μαντάτα. Και πάντα υποτελείς, πρόθυμα συναινούντες. Λίγη μαγκιά δεν βλάφτει, φίλε μου - άσχετο αν στο τέλος δεις, πως δε σε παίρνει και χρειαστείς, απότομη στροφή να κάνεις να μη γκρεμοτσακιστείς.

Ο κόσμος έρχεται σιγά-σιγά με τα νερά σου. Βοηθούν οι μύθοι, οι παραβολές, τα οραματά σου. Μετρούν οι τρόποι, τα αισθήματα, οι συμπεριφορές. Κι’ ως προς αυτό, οι Σπείρες υπερέχουνε σαφώς, κλάσεις ανώτερες από τις Φάρες διεθνώς. Όταν η άμαξα της αλλαγής σκαλώνει στον ανήφορο, ο αμαξάς δεν σπάει στο ξύλο το υποζύγιο. Λέει γλυκά το παίνεμα, το παρακάλι. Χτυπά το καμουτσίκι όσο χρειάζεται – να δυναμώσει η θέληση για πάλη. Δεν γίνεται αλλαγή χωρίς συναίνεση. Το θύμα ίσως στέρξει με αυταπάρνηση τελεία, αν σεβαστείς την προσφορά του στη θυσία.

Έβαλε η Σπείρα στο κρασάκι της νερό. Τέρμα στην διχόνια, στο διχασμό, διαιρετικοί καυγάδες: από τη μιά επαναστάτες, πατριώτες - από την άλλη συνεργάτες και προδότες.
Κατάλαβε κι η Τριανδρία, σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει. Είδαν την χώρα επί τέλους, να καλμάρει, να μερώνει. Παλιά η συνταγή, όταν σε δέρνουν απεργίες, καταλήψεις, αναρχίες, ταραχώδεις καταστάσεις, μια και καλή για να ξεγνοιάσεις, να εξαλειφθούν οι αντιστάσεις: δώσε στην Αμφισβήτηση κυβέρνηση, να αμπώθουν όλοι προς την ίδια την κατεύθυνση.

Όλοι συναίνεσαν, συμφώνησαν. Ανάγκη να απαλύνουμε τον πόνο, να ελαφρύνουμε το άγχος. Πρόβλημα δίχως λύση, πρόβλημα δεν είναι. Θαύματα μην προσμένουμε σε τούτη τη ζωή. Αν χρειαστεί, ας ζήσουμε με χρέη διηνεκή. Υπνώσα ας διάγει η χώρα, σε καταστολή, το κατά δύναμη παλεύοντας για τα προσωρινά κι’ επείγοντα. Βέβαια χάρις και στης Τριανδρίας την ευαισθησία, στο αίσθημα ευθύνης, στην ευθυκρισία. Σίγουρα δεν θα είχαν την αφέλεια να διακυβεύσουν του ευρωπαϊκού οικοδομήματος την αρτιμέλεια.

(Ξέρω, σας βασανίζει ήδη ερώτημα καυτό: «εάν αυτός ο δόλιος Αλκιβιάδης μας τελειώσει;». Σας απαντώ με πάσα βεβαιότητα: «ιστορική αναγκαιότητα άλλον Αλκιβιάδη θα μας δώσει».
Βέβαια έτσι κάποτε θα διαγνώσει η Ιστορία πως πέσαμε ασυμπτωτικά σε ανυπαρξία. Διάγνωση ερήμην μας κι αυτή. Δεν θα υπάρχει αλίμονο, πια Έλληνας κανείς για να πονεί.)
(Σ’εκείνους που τον Μύθο μου απαισιόδοξο τον βρήκαν και είπαν πρέπει πάντα να ελπίζουμε σε θαύματα αναστάσεων, πως ως λαος επιβιώσαμε και χειροτέρων καταστάσεων, θα αντέτεινα πως συντελούνται θαύματα μόνο με θέληση και πίστη των ανθρώπων, όταν το μέγεθος της απειλής νοήσουν βρίσκουν τρόπο να νικήσουν ραστώνη και μικροψυχία. Είπερ ποτέ και άλλοτε, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.)
Ο Ιωσήφ Σηφάκης είναι εκ των κορυφαίων επιστημόνων στον τομέα της Πληροφορικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Το 2007 τιμήθηκε με το Βραβείο Τούρινγκ από κοινού με τον Έντμουντ Κλαρκ και τον Έρνεστ Άλλεν Έμερσον, για τις εργασίες τους στον έλεγχο μοντέλων, μία μέθοδο τυπικής επαλήθευσης υλικού ή λογισμικού υπολογιστών. Το Βραβείο Τούρινγκ  θεωρείται ως το Νομπέλ της Πληροφορικής.

4.7.15

Ανδρέας Πετρουλάκης                                                                                                      Ανδρέας Πετρουλάκης
Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο;
(από το protagon.gr)




photo: Nikos Libertas / SOOC



Είχαμε υποτιμήσει τον πραγματικό συμβολισμό που είχε η εικόνα της Προέδρου της Βουλής να αποτίει δακρυσμένη φόρο τιμής στη μνήμη του δύστυχου εκείνου συνταξιούχου που αυτοπυροβολήθηκε στην πλατεία Συντάγματος. Δεν ήταν το δέος για τη ζωή που χάθηκε, ήταν ο σεβασμός στον τρόπο. Όταν η πολιτεία τιμά κάποιον αποδέχεται το πρότυπό του γιατί την ίδια στιγμή τον προσφέρει στην κοινωνία ως σύμβολο συμπεριφοράς. Δεν είναι το ίδιο με το να έκαναν στο σημείο εκείνο ένα τρισάγιο στη μνήμη του. Ήταν κατάθεση στεφάνου στον Άγνωστο Στρατιώτη του Μνημονίου απέναντι από τον κανονικό μαρμάρινο, με τον ίδιο τρόπο όπως στο αιώνιο αυτό σύμβολο. Με τον ίδιο τρόπο που λίγες μέρες νωρίτερα ο Πρωθυπουργός είχε καταθέσει στεφάνι στο Σκοπευτήριο στη μνήμη των εκτελεσθέντων της κατοχής.
Οι εκτελεσθέντες αγωνιστές, οι στρατιώτες που έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα και ο αυτόχειρας ξαφνικά εξισώνονται και δικαιούνται τις ίδιες τιμές από την Πολιτεία. Γιατί; Επειδή αυτή η Κυβέρνηση λατρεύει τη θυματοποίηση. Για αυτό, με περισσή ευκολία καλεί το λαό να αυτοκτονήσει.
Είναι ο λόγος που χρησιμοποιούν μόνο επιχειρήματα που στοχεύουν στο συναίσθημα. Καλείς κάποιον να αυτοκτονήσει επικαλούμενος τον ορθολογισμό; Γι' αυτό μιλούν για αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια,  γενναιότητα και όχι για ανακεφαλαιοποίηση, ρευστότητα, χρηματοδότηση. Γι' αυτό δεν έχουν και λόγο να χρησιμοποιούν επιχειρήματα που αντέχουν στην κοινή λογική, το θυμικό είναι που τους ενδιαφέρει. Γι' αυτό και δεν ασχολούνται με τις ίδιες τους τις αντιφάσεις και τα λάθη τους- αντιφάσεις και λάθη έχει μόνο η σκέψη όχι η ψυχή.

Αντέχει στην κοινή λογική η διαβεβαίωση του Πρωθυπουργού ότι θα πετύχει συμφωνία σε 48 ώρες, εφόσον προκύψει το ΟΧΙ; Δεν μπόρεσε σε 5 μήνες με τους δανειστές θετικά διακείμενους, τουλάχιστον στην αρχή. Τώρα που έχουν εξαγριωθεί και το φωνάζουν σε όλους τους τόνους, εσύ προεξοφλείς ότι θα σπεύσουν να υπογράψουν μια συμφωνία πολύ καλύτερη για σένα, αφού φυσικά τη χειρότερη θα την έχει απορρίψει ο λαός; Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι τη Δευτέρα ο κ. Τσίπρας θα είναι στις Βρυξέλλες και εκεί θα τον περιμένουν 18 ηγέτες, ο Πρόεδρος της Κομισιόν, ο Πρόεδρος του Γιούρογκρουπ και η Διευθύντρια του ΔΝΤ, τους οποίους θα σύρει με συνοπτικές διαδικασίες σε μία απόφαση σύμφωνη με το δημοψήφισμα, βρίζοντάς τους στο μεταξύ; Ούτε ο Τσακ Τσίπρας.
Δεν χρειάζεται να το πιστέψει κανείς, γιατί δεν ενδιαφέρει. Αυτή την κρίσιμη στιγμή δεν χωρούν λογικά επιχειρήματα. Μας αρκεί που οι άνθρωποι είναι αρκετά δυστυχισμένοι, αρκετά οργισμένοι, αρκετά απελπισμένοι. Να έχει θολώσει η κρίση τους, να μην έχουν επαρκή πληροφόρηση και φυσικά ούτε χρόνο. Να τους αφήνουν σκόπιμα στο σκοτάδι για το τι μέλλει γενέσθαι, και απλώς να τους καλούν μοιρολατρικά και ταχύρυθμα να εναποθέσουν τις τύχες τους στα χέρια μιας ομάδας νέων και άπειρων πολιτικών που έχουν εγκατασταθεί στο Μαξίμου, και που μέχρι τώρα δεν έχουν πέσει μέσα σε καμία απολύτως από τις προβλέψεις τους. Και οι οποίοι τώρα καλούν τους Έλληνες  να αυτοκτονήσουν.
Οι όροι που διεξάγεται η εκστρατεία αυτή είναι καθαρά θρησκευτικοί-σωτηριολογικοί. Αυτοκτονήστε γιατί υπάρχει μετά θάνατον ζωή. Δεν το ξέρετε εσείς αλλά το ξέρουμε εμείς, εμπιστευτείτε μας τυφλά. Η ζωή που ζείτε είναι κόλαση, τι έχετε να χάσετε, φοβάστε μη χάσετε 300 ευρώ μισθό; Είμαστε οι μόνοι που ταυτιστήκαμε με τις αγωνίες και τους πόνους σας, ακουμπήστε πάνω μας τις ζωές σας. Απλώς κάνετε αυτό που σας λέμε- είμαστε οι Προφήτες σας, η πίστη σας θα σας σώσει  Αυτοκτονήστε για να κατακτήσετε τον Παράδεισο, όπου σας περιμένει μία συμφωνία καλύτερης ζωής. Και 70 παρθένες

28.6.15




Γιώργος Καρελιάς Γιώργος Καρελιάς

Kαι στο βάθος Μνημόνιο δραχμής

(από το protagon.gr)
  • Alexandros Michailidis / SOOC

Δεν χρειαζόταν να περιμένουμε την προδιαγεγραμμένη απόφαση της Βουλής για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, για να θέσουμε ορισμένα ευθέα ερωτήματα, που απαιτούν καθαρές απαντήσεις.
Ερώτημα πρώτον: Είναι συνταγματική ή αντισυνταγματική η πρόταση για δημοψήφισμα;
Απάντηση: Δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς, η Βουλή παίρνει την τελική απόφαση. Η Βουλή κρίνει τη συνταγματικότητα. Μία -και μοναδική- περίπτωση υπάρχει να μη διεξαχθεί το δημοψήφισμα: να διαφωνήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να μην το προκηρύξει. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει.
Ερώτημα δεύτερον: Είναι καθαρό ή παραπλανητικό το ερώτημα που επέλεξε η κυβέρνηση να τεθεί στο δημοψήφισμα;
Απάντηση: Πρώτον, ο πρωθυπουργός παραπλάνησε τους πάντες σχετικά με τις προθέσεις του. Μόλις πριν από δέκα ημέρες, διαβεβαίωνε ότι η κυβέρνηση θα αναλάβει την ευθύνη να πει το «ναι» ή το «όχι» σε οποιαδήποτε συμφωνία και ως εκ τούτου δεν τίθεται κανένα θέμα εκλογών ή δημοψηφίσματος. Διαβάστε και ακούστε εδώ. Δεύτερον, το ερώτημα δεν είναι σαφές, όπως απαιτούν τα δημοψηφίσματα. Δεν ξέρουμε για ποια πρόταση θα ψηφίσουμε. Κι αν αυτή που ξέρουμε (των δανειστών) αποσυρθεί; Ήδη δεν ισχύει.
Ερώτημα τρίτον: Είναι εντέλει αυτό το πραγματικό ερώτημα ή μήπως είναι άλλο; Την απάντηση έχει δώσει σε ανύποπτο(;) χρόνο ο Βαρουφάκης (εδώ). Το πραγματικό ερώτημα είναι «ναι ή όχι στο ευρώ» κι έτσι θα το εκλάβουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι, ανεξάρτητα από το τι θα ψηφίσουν. Όμως, τώρα αυταπάτες δεν υπάρχουν: το «όχι» σημαίνει «όχι» στη λιτότητα του ευρώ. Άρα, φεύγουμε. Η άκρως αντιευρωπαϊκή ομιλία Τσίπρα στη Βουλή το επιβεβαιώνει. Ο Τσίπρας δεν θα μπορεί την επόμενη μέρα να συμβιώσει με τους άλλους ευρωπαίους ηγέτες.
Ερώτημα τέταρτο: Ποιος θα κερδίσει το δημοψήφισμα;
Απάντηση: Αν επικρατήσει η κυβερνητική πρόταση για «όχι» ή «ναι» στην πρόταση των δανειστών, θα κερδίσει η κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ), με την οποία συμφωνεί  και η Χρυσή Αυγή. Ελάχιστοι θα ψηφίσουν «ναι» στην επιβολή φόρων. Αντίθετα, αν το ερώτημα μετατραπεί, επί της ουσίας, σε ερώτημα υπέρ ή κατά του ευρώ, η κατάσταση αλλάζει. Η κυβέρνηση θα ηττηθεί. Όμως, για να γίνει αυτό, πρέπει τα κόμματα που συγκροτούν το φιλοευρωπαϊκό μέτωπο (ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) να πάρουν καθαρή θέση υπέρ του «ναι». Μεσοβέζικες στάσεις ευνοούν μόνο την κυβερνητική θέση.
Ερώτημα πέμπτο: Το δημοψήφισμα θα δώσει λύση στο πρόβλημα, το οποίο η κυβέρνηση φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει (όχι στη λιτότητα);
Απάντηση: Όχι, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμά του. Αν επικρατήσει το «ναι», η χώρα θα συνάψει νέα συμφωνία με τους εταίρους της στη βάση που αυτοί πρότειναν. Δεν είναι αυτή τη στιγμή σαφές ποια κυβέρνηση θα την υπογράψει. Η παρούσα κυβέρνηση, πάντως, θα έχει αποδοκιμαστεί. Πολιτικά δεν θα μπορεί να σταθεί.
Αν επικρατήσει το «όχι», υπάρχουν δυο ενδεχόμενα. Πρώτον, η κυβέρνηση να επιδιώξει νέα συμφωνία με τους δανειστές, ευνοϊκότερη από την προταθείσα. Αν εκείνοι δεχτούν, όλα καλά. Δεύτερον, οι δανειστές να μη δεχτούν ουσιώδεις αλλαγές και η κυβέρνηση να βρεθεί μπροστά στο ίδιο αδιέξοδο και μπροστά στο δίλημμα να αποδεχθεί το νέο Μνημόνιο ή να το απορρίψει και να φύγει από την ευρωζώνη.
Στην πρώτη περίπτωση θα πορευθούμε με το νέο Μνημόνιο των «θεσμών». Στη δεύτερη με ένα νέο Μνημόνιο, ελληνικό, της δραχμής, που θα είναι τρισχειρότερο. Για όλα αυτά θα μελετήσουμε, θα σκεφθούμε και θα αποφασίσουμε μέσα σε εφτά ημέρες. Καλό κουράγιο.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Αρκας

10.4.15

Η ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

      Η  ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ   
                      (Αφιερωμένο στον Κώστα Καφταντζή)
του Γιώργου Μπαντέ,  μαθηματικού (τακτικού συνεργάτη του ιστολογίου)              www.mpantes.gr



Η μεθοδολογία της επιστήμης
Ο θετικισμός
Η μεταφυσική
Οι Πυθαγόρεια φιλοσοφία των αριθμών.

     Η μεθοδολογία της επιστήμης   .

 …. Ο Κλίφορντ  στα δημοφιλή του δοκίμια  εκφράζει με αυξημένη έμφαση την επιστημονική άποψη  όταν γράφει : «Η λέξη φιλόσοφος η οποία αρχικά σήμαινε ‘φίλος της σοφίας’ έχει κατά περίεργο τρόπο καταλήξει να σημαίνει έναν άνθρωπο που εννοεί ως αποστολή του  να εξηγεί οτιδήποτε, με έναν ορισμένο αριθμό μεγάλων βιβλίων. Θα  βρεθεί πιστεύω ότι, η τελειότητα και η συμμετρία  του συστήματος το οποίο δημιουργεί, είναι ανάλογες με την κολοσσιαία του άγνοια . Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να τακτοποιήσεις ένα άδειο δωμάτιο από ένα γεμάτο
«…….Οι απόψεις αυτές δείχνουν ότι υπάρχει μια σταθερή παρεξήγηση μεταξύ επιστημόνων και φιλοσόφων, μια παρεξήγηση που θα μπορούσε εύκολα να αποφευχθεί αν οι φιλόσοφοι είχαν αντίληψη των αναπόφευκτων περιορισμών τους όταν συζητούν επιστημονικά θέματα. Ο απλούστερος τρόπος να προσεγγίσουμε την πηγή του προβλήματος είναι να αναλύσουμε τις μεθόδους των επιστημόνων και να εξακριβώσουμε με ποια έννοια διαφέρουν από αυτές των φιλοσόφων…..»

Οι Έλληνες φιλόσοφοι, οι μεταφυσικοί, οι α-πριοριστές, οι νεορεαλιστές  και όλοι οι –ισμοί δεν έχουν λόγο για τη φυσική φιλοσοφία ,
(…προκύπτει ότι η διάκριση μεταξύ ιδεαλισμού και ρεαλισμού είναι καθαρά ακαδημαϊκής φύσεως για την επιστήμη , γιατί ο κανόνας δράσης μας είναι ο ίδιος, οποιαδήποτε από τις δύο φιλοσοφίες προτιμούμε…)
 η οποία φτάνει στην τελείωσή της μέσα στις θεωρίες της μαθηματικής Φυσικής.
( ...φυσικός φιλόσοφος είναι ο θεωρητικός φυσικός και φιλοσοφία της φύσης είναι η θεωρητική φυσική...)

Η «μέθοδος» είναι, ισχυρίζεται ο  D’ Abro,   το μόνο για το οποίο  μπορούμε να συζητήσουμε σε  όλους τους προβληματισμούς των φιλοσόφων, και ο επιστημονικός κλάδος συνεχίζει τελείως ανεξάρτητα από τους φιλοσόφους, ακολουθώντας πιστά τη δική του μεθοδολογία, η οποία συνδέεται με τις φιλοσοφικές απόψεις της πλειοψηφίας των φυσικών και των  μαθηματικών.

5.3.15

Ώρα αποφάσεων. Του Νικόλα Σεβαστάκη(από το εφσυν.gr)

Απόφαση των κυβερνώντων για περισσότερη πολιτική
 και λιγότερη επικοινωνία, ακόμα και αν
 αυτοί οι δύο ταλαιπωρημένοι όροι του συρμού 
συνδέονται στενά στις σύγχρονες δημοκρατίες
(από την εφημερίδα των συντακτών)
Απότομη προσγείωση, στροφή στον ρεαλισμό, «κυβίστηση». Αυτές είναι οι λέξεις που κυριαρχούν στα σχόλια για τη νέα ελληνική κυβέρνηση και την πορεία της. Εδώ και ένα μήνα και γύρω από το δράμα της διαπραγμάτευσης για τη λεγόμενη ενδιάμεση συμφωνία εκτυλίσσεται ένα δεύτερο δράμα με χαιρέκακες δικαιώσεις, αγωνίες διάψευσης, ιδεολογικά άγχη. Αυτό μάλιστα το δεύτερο δράμα φαίνεται πως θα έχει συνέπειες στη διαμόρφωση των κοινωνικών προσδοκιών στο επόμενο διάστημα.

30.1.15

9.11.14

Ο μαγνητικός συντονισμός Σούμαν και η εγκεφαλική δραστηριότητα.


Ανάμεσα στην επιφάνεια της γης και το κατώτερο στρώμα της ιονόσφαιρας, περίπου στα 55 Km, δημιουργείται μια κλειστή κοιλότητα συντονισμού, ένα αντηχείο, μέσα στο οποίο έχουν εντοπιστεί ηλεκτρομαγνητικά κύματα στις πολύ χαμηλές συχνότητες της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, από τα 3 μέχρι τα 60 Hz με διακριτές κορυφές στα 7.8 Hz ως βασική συχνότητα και στις αρμονικές με αυτήν συχνότητες 14.3, 20.8, 27.3, και 33.8 Hz. Την ύπαρξη αυτής της Η/Μ δραστηριότητας της είχε προβλέψει με μαθηματικό τρόπο ο Γερμανός φυσικός  Winfried Otto Schumann το 1952.
Το αίτιο αυτής της ηλεκτρομαγνητικής δραστηριότητας θεωρείται ότι είναι οι συνεχείς ηλεκτρικές εκφορτίσεις που γίνονται από τους κεραυνούς και τις αστραπές από τις καταιγίδες. Υπολογίζεται ότι κάθε στιγμή συμβαίνουν 1.000 καταιγίδες σε όλη τη γη, με πάνω από 50 κεραυνούς ή αστραπές το δευτερόλεπτο. Η ηλεκτρομαγνητική ηχώ κάθε κεραυνού διατρέχει όλη την επιφάνεια του πλανήτη 8 φορές μέσα σε ένα δευτερόλεπτο.
Το εντυπωσιακό είναι ότι το φάσμα της  ηλεκτρομαγνητικής συχνότητας Σούμαν, στην οποίαν πάλλεται η ατμόσφαιρα της γης είναι  ίδια με το φάσμα των συχνοτήτων στις οποίες λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος αλλά και ο εγκέφαλος των θηλαστικών. Πράγματι ο εγκέφαλος στην ήρεμη κατάστασή του όταν παράγει τα κύματα α, από 7 μέχρι 12 Hz, που εμφανίζονται στην ηρεμία με τα μάτια κλειστά, είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τη βασική συχνότητα Σούμαν. Αυτό κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι τυχαίο. Φαίνεται ότι οι έμβιοι οργανισμοί εξελικτικά είναι εμβαπτισμένοι μέσα στις συχνότητες του παλμού της γης και λειτουργούν μέσα σ’ αυτό το εύρος.
Τα άλλα εγκεφαλικά κύματα, είναι τα  κύματα δ  στα 0.5-4 Hz που παρουσιάζονται στο βαθύ ύπνο, τα κύματα θ στα 4-8 Hz στο πρώτο στάδιο του ύπνου, τα κύματα β στα 14-30 Hz που εμφανίζονται στην εγρήγορση και τα κύματα γ στα 30-70 Hz στην νοητική δραστηριότητα. Γενικά η σκέψη και η ανώτερη νοητική δραστηριότητα, χωρίς να ξέρουμε τι υφής είναι, φαίνεται να παράγονται στα πλαίσια των β και γ εγκεφαλικών εκφορτίσεων.
Όπου υπάρχει ηλεκτρική δραστηριότητα παράγεται και ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Είναι γνωστό ότι τα όλα τα βιολογικά όργανα παράγουν ηλεκτρομαγνητικά πεδία, λόγω της ηλεκτρικής δραστηριότητας των ιόντων στα κύτταρα. Κάθε κύτταρο, κάθε οργανίλιο του κυττάρου, αλλά και κάθε όργανο έχει το δικό του ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Τα πιο ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία τα έχει ο εγκέφαλος και η καρδιά. Στον εγκέφαλο αυτή η ΗΜ δραστηριότητα εκφράζεται με την παραγωγή διαφορετικού μήκους κυμάτων, όπως είναι τα εγκεφαλικά κύματα που αναφέρθηκαν. Αυτή η ηλεκτρομαγνητική δραστηριότητα βρίσκεται μέσα στα πλαίσια των συχνοτήτων του συντονισμού Σούμαν που σαν μανδύας ή αγωγός  καλύπτει όλη τη γη.

.

10.10.14

Leonard Cohen - Almost Like the Blues

Ο Christian de Duve για τη φύση της συνείδησης. Υπάρχει πνευματική ενέργεια;


Από όσα γνωρίζουμε, οι συνειδητές εμπειρίες παράγονται από τη δραστηριότητα μιας λεπτής στιβάδας νευρώνων του φλοιού των ημισφαιρίων. Αναφερόμαστε στις συνειδητές εμπειρίες και όχι γενικά στην εγκεφαλική δραστηριότητα, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της  είναι μη συνειδητή. Μόνο τα σήματα που φθάνουν στον φλοιό γεννούν νοητικές εμπειρίες. (Αναφορά έχει γίνει και σε παλαιότερες αναρτήσεις, η συνείδηση και η νοημοσύνη και ο εγκέφαλος και η πλαστικότητά του).
Ο φλοιός αποτελεί μια λεπτή, εξειδικευμένη δομή που καλύπτει ολόκληρη την επιφάνεια του εγκεφάλου. Είναι η φαιά ουσία του εγκεφάλου, που περιλαμβάνει τα σώματα των νευρικών κυττάρων, που είναι διατεταγμένα σε έξι στιβάδες, η μια πάνω στην άλλη. Ένα πυκνό δίκτυο με ένα τεράστια μεγάλο αριθμό διασυνδέσεων, συνδέει τα κύτταρα αυτών των στιβάδων. Αυτό το δίκτυο συνδέεται με τα υπόλοιπα κέντρα του εγκεφάλου και μέσω αυτών με ολόκληρο τον οργανισμό, με μια πυκνή μάζα ινών που αποτελούν τη λευκή ουσία. Αυτές οι ίνες είναι είτε αισθητήριες (κεντρομόλες) που μεταφέρουν αισθητήριες ώσεις από όλα τα μέρη του σώματος, είτε κινητικές (φυγόκεντρες) που στέλνουν ώσεις στους μυς.
Κάτω από τον φλοιό, πολυάριθμα νευρικά κέντρα γεφυρώνουν τις αισθητήριες και τις κινητικές ώσεις με οδούς που παρακάμπτουν τον φλοιό και για το λόγο αυτό διαφεύγουν της συνείδησης. Το σύνολο των αυτόνομων λειτουργιών του οργανισμού ρυθμίζεται έτσι με έναν ασυναίσθητο τρόπο. Όπως ρυθμίζονται και πολλές αυτόματες κινήσεις, για παράδειγμα αυτές που ρυθμίζουν τη θέση των οφθαλμών ή την ισορροπία του σώματος. Μερικοί από αυτούς τους αυτοματισμούς είναι εγγενείς. Άλλοι παράγονται με την εκμάθηση, κατηφορίζοντας δηλαδή από τον φλοιό, όπου έχουν τεθεί σε κίνηση, προς βαθύτερες ζώνες, όπου η φλοιώδης επιτήρηση φθίνει.
Το μεγαλύτερο μέρος των λειτουργιών του οργανισμού γίνονται χωρίς οι νευρικές ώσεις να φθάσουν στον φλοιό του εγκεφάλου. Ακόμη και όταν παρεμβαίνει η συνείδηση, ο εγκέφαλος μπορεί να επιτελεί ένα σημαντικό ποσοστό κρυφής επεξεργασίας πριν στείλει τις πληροφορίες στη συνείδηση.
Η εξέλιξη της νοημοσύνης στον άνθρωπο αντιπροσωπεύεται χαρακτηριστικά από την ανάπτυξη του εμβαδού του εγκεφαλικού φλοιού. Η Lusy, το νεαρό ανθρωποειδές που ανακαλύφθηκε στην Αιθιοπία, πρόγονος του ανθρώπου πριν 3-3,5 εκατομμύρια χρόνια, είχε ένα φλοιό εμβαδού 700 cm². Ο homo sapiens έχει φλοιό 2.000 cm².

Η συνείδηση αποτέλεσε ένα τεράστιο εξελικτικό πλεονέκτημα για τους βιολογικούς οργανισμούς που την απέκτησαν και απ’ ότι φαίνεται η λειτουργία της είναι συνδεδεμένη με τη λειτουργία του συμπαθητικού συστήματος και του δικτυωτού σχηματισμού, ώστε μέσα από μια κατάσταση εγρήγορσης οι «αποφάσεις» που ο οργανισμός καταλήγει ασυνείδητα, να υποβάλλονται σε περαιτέρω έλεγχο, όταν παρεμβάλλονται ερεθίσματα ή παράγοντες  που ο οργανισμός τους έχει δώσει μέσω της μνήμης ζωτική ή ιδιαίτερη σημασία. Η καταστολή της συνείδησης και του συμπαθητικού συστήματος στη διάρκεια του ύπνου και η λειτουργία της το υπόλοιπο διάστημα υπακούει στην ίδια λογική. Εξελικτικά η εγρήγορση στη διάρκεια της ημέρας ήταν απαραίτητη για την εύρεση τροφής ή των άλλων προβλημάτων επιβίωσης, που συνεπαγόταν και κινδύνους, γι αυτό και η  διέγερση του συμπαθητικού, ενώ στη διάρκεια του ύπνου, σε ένα ασφαλές καταφύγιο η εγρήγορση δεν ήταν τόσο απαραίτητη, χωρίς να αποσύρεται και τελείως. Στα όνειρα  λειτουργεί σε ένα βαθμό ο ίδιος μηχανισμός επειδή τα όνειρα αποτελούν ένα τμήμα της νευρωνικής δραστηριότητας η οποία συνεχίζεται και στη διάρκεια του ύπνου και όταν το περιεχόμενο αυτής της δραστηριότητας αφορά κάτι που ο εαυτός θεωρεί σημαντικό, μέσω της αύξησης της διέγερσης του συμπαθητικού παρεμβαίνει ο φλοιός και το θυμόμαστε, γίνεται δηλαδή συνειδητό, παραλλαγμένο συχνά για λόγους που η ψυχανάλυση μας έχει εξηγήσει.

Αυτό όμως που θα μας απασχολήσει εδώ αφορά το ερώτημα για τη φύση της συνείδησης ή της σκέψης (αν και αυτές οι δύο έννοιες δεν ταυτίζονται). Ναι, είναι αποτέλεσμα της δραστηριότητας των νευρώνων του εγκεφαλικού φλοιού αλλά η ίδια συνιστά κάποιο φυσικό μέγεθος; Ο Βέλγος βιολόγος που τιμήθηκε το 1974 με το Νόμπελ Ιατρικής, Christian de Duve, λέει ότι θα μπορούσαμε να το δούμε ως ένα πρόβλημα μετατροπής.

13.9.14

Η Αμφίπολη, το μεγαλύτερο νομισματοκοπείο στην εποχή της

Όταν ο Αλέξανδρος πέρασε στην Ασία, αλλά και τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του πατέρα του Φίλιππου, είχαν σχεδόν εξαντληθεί όλοι οι πόροι του Μακεδονικού κράτους σε χρυσό και ασήμι. Στη συνέχεια με τη νικηφόρα πορεία στην Ασία, ο Αλέξανδρος προμήθευε τη Μακεδονία όλο και με περισσότερο χρυσό και ασήμι. Αυτά μετατρέπονταν σε νόμισμα που κατασκευαζόταν στην Αμφίπολη και την Πέλλα. Όπως αναφέρει ο N. Hammond στην Ιστορία της Μακεδονίας(τ. 9), το νομισματοκοπείο της Αμφίπολης ήταν το πιο παραγωγικό. Έχει υπολογισθεί ότι σε μια περίοδο δεκαοκτώ ετών έκοψε 13.000.000 ασημένια τετράδραχμα. Η Αμφίπολη και η Πέλλα προμήθευαν χρυσό και ασήμι στη Δύση, στα Βαλκάνια και  στην περιοχή βόρεια της οροσειράς του Ταύρου, στην Ασία. Ανάμεσα στα νομίσματα που είχαν κόψει μέχρι το 328  ήταν και τα νομίσματα του Φιλίππου  που είχαν γίνει τόσο δημοφιλή. Το Δαμάστιο στην  Ήπειρο, που είχε ορυχεία αργύρου, κόβοντας ασημένια νομίσματα για τη Δύση μέχρι το 325 και οι Φίλιπποι κόβοντας χρυσά και ασημένια νομίσματα μέχρι το 328, ήταν δευτερεύοντα νομισματοκοπεία. Η Μακεδονία, ένας ουραγός το 359, είχε γίνει στα τέλη του 330 ο πρώτος τραπεζίτης στον κόσμο και το πλουσιότερο κράτος της Ευρώπης, αξιοποιώντας την κεντρική θέση της στο Βαλκανικό δίκτυο επικοινωνιών και αναπτύσσοντας το θαλάσσιο εμπόριο. Κοπή νομισμάτων στην περιοχή γινόταν  και από την πλευρά των  Παιόνων βασιλέων Πατράου(335-315) και του Αυδολέοντος(315-285), με έμβλημα έναν ιππέα που είχε κράνος με φτερά,  που εκθείαζε το Παιονικό ιππικό που υπηρέτησε στο στρατό του Αλέξανδρου. 
Στα δευτερεύοντα εμβλήματα που χρησιμοποιούνταν στα νομίσματα από το νομισματοκοπείο της Αμφίπολης ήταν το δελφίνι και ο δαυλός. Πέρα από τα κύρια εμβλήματα με το κεφάλι του νεαρού Ηρακλή, τα όπλα του, τον αετό, άλλα δευτερεύοντα εμβλήματα που χρησιμοποιούνταν ήταν ο θύρσος και ο κεραυνός που ανήκαν στη μακεδονική θρησκεία, η προτομή του Πήγασου που αναφερόταν πιθανόν στις ιεροτελεστίες της ανατολικής Μακεδονίας και άλλα. Τα νομίσματα του Αλέξανδρου σε χρυσό και ασήμι, που μνημόνευαν τις νίκες του στην Ασία, είχαν σχεδιαστεί για μεγάλης κλίμακας χρήσεις στην Ασία, πληρωμές ενόπλων δυνάμεων, κατασκευές λιμανιών, πόλεων κλπ και όχι κυρίως για χρήση στη Μακεδονία.

(από την Ιστορία της Μακεδονίας, του N. Hammond)

15.8.14

ο τύμβος στην Αμφίπολη

Ο τύμβος που έχει ανακαλυφθεί στην Αμφίπολη έχει προκαλέσει παγκόσμιο ενδιαφέρον και οι αρχαιολόγοι θα μας πουν βέβαια αυτά που έχουν ανακαλύψει μέσα στον τάφο, που απ' ότι φαίνεται είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Παρ' όλα αυτά δεν βλάπτει μια αναφορά στα γεγονότα εκείνης της περιόδου, όπως περιγράφονται στην Ιστορία της Μακεδονίας(τ. 9), από τον N. Hammond, τον σπουδαίο Βρετανό Ελληνιστή, και τα οποία θα μπορούσαν να μας κατατοπίσουν κάπως με το αν αυτό το ταφικό μνημείο μπορεί να αφορά τον ίδιο τον Αλέξανδρο, τον γιο του Αλέξανδρο Δ´ ή τον πατέρα του Φίλιππο.
Όπως αναφέρει ο N. Hammond στην Ιστορία της Μακεδονίας(τ. 9), τη γνώση μας για την περίοδο 323-301 πΧ(από το θάνατο του Αλέξανδρου μέχρι τη μάχη της Ιψού, που έκρινε τον πόλεμο των επιγόνων) την οφείλουμε στον Ιερώνυμο τον Καρδιανό και στο έργο του Ιστορίαι των διαδόχων, τα επί Αλεξάνδρου πραχθέντα. Αυτός στη διάρκεια ενός μακρότατου βίου, (364-260 πΧ)κατείχε πολλές υψηλές διπλωματικές, στρατιωτικές και διοικητικές θέσεις διαδοχικά υπό τον Ευμένη, τον Αντίγονο, τον Δημήτριο τον Πολιορκητή και τον Αντίγονο Γονατά. Από αυτόν έχουν αντλήσει στοιχεία τόσο ο Αρριανός όσο ο Διόδωρος και ο Κούρτιος, που ασχολήθηκαν με τον Μ. Αλέξανδρο. Ο Αρριανός διάλεξε τον Ιερώνυμο ως κύρια πηγή του για τα “Γεγονότα μετά τον Αλέξανδρο” επειδή ο Ιερώνυμος είχε το προνόμιο να είναι παρών στα γεγονότα και το προσόν να είναι πρακτικός άνθρωπος. 
Το νεότερο απόσπασμα αυτής της περιόδου στο έργο του Ιερώνυμου ασχολείται με την περιγραφή του οχήματος που χρησιμοποιήθηκε για να μεταφέρει τη σορό του Αλέξανδρου. Η σορός βαλσαμώθηκε από Αιγύπτιους και Χαλδαίους ιερείς, κάτι που παρέπεμπε σε μια πίστη για τη μετά θάνατο ζωή, που υπήρχε στις θρησκείες των Αιγυπτίων και των Χαλδαίων. Αυτό είναι χαρακτηριστικό της ολοκληρωτικής αλλαγής όσον αφορά τον τρόπο ταφής του σε σχέση με τον πατέρα του Φίλιππο και γενικά τον μακεδονικό τρόπο που ήταν η αποτέφρωση.  Το βαλσαμωμένο σώμα στεφανώθηκε με ένα διάδημα και τοποθετήθηκε σε χρυσό φέρετρο, που είχαν γεμίσει με αρωματικά βότανα. Καθώς η σορός ήταν να μεταφερθεί στις Αιγές, έπρεπε να κατασκευασθεί μια νεκρική άμαξα και το έργο αυτό ανατέθηκε σ' έναν αξιωματικό του Περδίκκα, ονόματι Αρριδαίο. Το σκήνωμα του Αλέξανδρου βρισκόταν ακόμη στη Βαβυλώνα όταν γεννήθηκε ο γιος της Ρωξάνης, πιθανώς τον Αύγουστο του 323. Το βρέφος έλαβε από το “Κοινό των Μακεδόνων” το όνομα Αλέξανδρος και από εκείνη την ημέρα ο Αλέξανδρος Δ´ έγινε συμβασιλέας με το θείο του Φίλιππο Αρριδαίο. Ο Αρριδαίος ήταν ετεροθαλής αδελφός του Αλέξανδρου, με νοητική όμως υστέρηση από μια παιδική ασθένεια, όμως λόγω του σεβασμού που έτρεφαν οι Μακεδόνες για τον βασιλικό οίκο των Τημενιδών επιβλήθηκε ως βασιλιάς με το όνομα Φίλιππος. Επιμελητής της βασιλείας ορίσθηκε ο Περδίκκας, κυρίαρχο πρόσωπο εκείνη την περίοδο μετά το θάνατο του Αλέξανδρου.
Είναι γνωστό από τον Αρριανό ότι η νεκροφόρος άμαξα με τη σορό του Αλεξάνδρου άλλαξε κατεύθυνση στη Δαμασκό και οδηγήθηκε όχι στις Αιγές της Μακεδονίας, αλλά στη Μέμφιδα της Αιγύπτου(Αρρ. Επίγ. 125) και ήρθε έτσι στην κατοχή του Πτολεμαίου. Αυτό ερμηνεύθηκε ως πράξη ανταρσίας εναντίον του βασιλιά Φιλίππου και του Περδίκκα, ο οποίος αποφάσισε να εισβάλει στην Αίγυπτο. Στο δρόμο του από την Δαμασκό για την Αίγυπτο ο Περδίκκας είχε διατάξει τον Πτολεμαίο, στο όνομα των βασιλέων, να παρουσιασθεί στα σύνορα της σατραπείας του. Εκεί είναι πιθανόν ότι ο Πτολεμαίος, αφού δικάστηκε μπροστά στη συνέλευση των Μακεδόνων του στρατού του βασιλιά, απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες. Το επιχείρημα που προέβαλε ο Πτολεμαίος ήταν ότι επιθυμία του Αλέξανδρου διατυπωμένη ήταν να ταφεί στο ιερό του Άμμωνα Δία στην Αίγυπτο. Επιπλέον η ετυμηγορία ήταν μια ένδειξη ότι η πλειοψηφία δεν ήθελε να κάνει έναν εμφύλιο πόλεμο εναντίον του Πτολεμαίου και ότι προτιμούσε έναν διακανονισμό με διαπραγμάτευση. Αυτή πιθανόν να ήταν και η επιθυμία του Πτολεμαίου, γιατί υπήρχε μικρό όφελος στην εμφάνισή του για δίκη, εάν σκόπευε σε κάθε περίπτωση να πολεμήσει. Ο Πτολεμαίος έτσι εμφανίσθηκε στους Μακεδόνες κάτι σαν φύλακας του τάφου του Αλέξανδρου. Με χαρακτηριστική όμως ισχυρογνωμοσύνη και έχθρα ο Περδίκκας προχώρησε να εισβάλει στην Αίγυπτο. Το πρώτο αίμα χύθηκε σε μια σύγκρουση δίπλα στον Νείλο, που την προκάλεσε ο Περδίκκας τον Ιούλιο του 321.