24.3.12

Η 25η Μαρτίου και το σήμερα


Τον Μάρτιο  του 1821 ξεσπά στον Ελληνικό χώρο μία ακόμη εξέγερση ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Αυτή τη φορά οι συνθήκες που υπήρχαν, καλύτερη οργάνωση των δυνάμεων που μπορούσαν να τη στηρίξουν, το ήδη ανοιχτό ανατολικό ζήτημα  από την πλευρά των μεγάλων δυνάμεων της εποχής απέναντι στις ρωγμές που άρχισαν στο Οθωμανικό κράτος και την προσπάθειά τους να επωφεληθούν από αυτές, η εξέγερση του Αλή Πασά ενάντια στην Πύλη, έδωσαν τη δυνατότητα στην Επανάσταση να εδραιωθεί το πρώτο διάστημα γρήγορα.  Οι παθογένειες όμως που κουβαλούσε η εξέγερση, η φύση των δυνάμεων που παίρνανε μέρος σ' αυτήν, οδήγησαν γρήγορα σε μια εμφύλια σύγκρουση, που απ' ότι φαίνεται είχε περισσότερους νεκρούς από τους νεκρούς στις συγκρούσεις με τον στρατό των Οθωμανών. Τα δάνεια που πάρθηκαν από την Αγγλία κατασπαταλήθηκαν και λεηλατήθηκαν από τις αντιμαχόμενες μερίδες και ταυτόχρονα έκαναν το νεαρό κράτος δέσμιο των δανειστών του. Τελικά μετά την κάθοδο του Ιμπραήμ, η Επανάσταση είχε στρατιωτικά ηττηθεί. Η επέμβαση των ενωμένων δυνάμεων της Αγγλίας, της Ρωσίας και της Γαλλίας στη ναυμαχία του Ναβαρίνου τον Οκτώβριο του 1827 και στη συνέχεια ο Ρωσο-Τουρκικός πόλεμος το 1828-29 με τη συνθήκη της Αδριανουπόλεως το 1829, εξασφάλισαν  την ανεξαρτησία του νέου Ελληνικού κράτους με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου στις 3 Φεβρουαρίου του 1830.
Οι δυνάμεις που ανέλαβαν να διαχειρισθούν το νέο κράτος ήταν κατά βάση οι ίδιες που είχαν οδηγήσει σε καταβαράθρωση την Επανάσταση, εξ άλλου οτιδήποτε άλλο  εξοντώθηκε. Οι βασικές παθογένειες του νέου Ελληνισμού είναι εγκατεστημένες από τότε, κοντά 200 χρόνια τώρα. Παρ' όλα αυτά, η δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους, με όλες τις παθογένειές του, είναι αποτέλεσμα εκείνων των εξελίξεων. 
Σήμερα μπορούμε να δούμε κάποιες ιστορικές αναλογίες, παίρνοντας φυσικά υπ' όψη ότι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει.
Τότε η Επανάσταση είχε στρατιωτικά νικηθεί, της είχαν απομείνει ελάχιστες δυνατότητες και αν δεν υπήρχε η επέμβαση των μεγάλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων θα συνεχίζαμε για άγνωστο διάστημα να είμαστε μέρος του Οθωμανικού κράτους, ενώ σήμερα η Ελλάδα παρ' όλες τις παθογένειές της και την κρίση που περνά, είναι μια χώρα με πολλά πλεονεκτήματα και ισχυρές θέσεις στην παγκόσμια ναυτιλία, το εμπόριο, τον τουρισμό, σε δυνατότητες για δυναμικά αγροτικά προϊόντα, υπέδαφος, γεωπολιτική θέση.
Ως αποτέλεσμα όμως  μιας απίστευτης κακοδιαχείρησης, με ένα κομματικό κράτος σε μόνιμη διαπλοκή με μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη και εκτεταμένες πελατειακές σχέσεις με τοπικά και συντεχνιακά συμφέροντα, ένας κρατικός μηχανισμός αναξιοκρατίας και γενικευμένης διαφθοράς, χωρίς εθνική στρατηγική, με μόνη στρατηγική τη διαχείριση των υπαρχόντων συμφερόντων, οδηγηθήκαμε αναπόφευκτα σε μια ακόμη νέα κρίση.
Η παρέμβαση των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι νέες δανειακές συμβάσεις με τα μνημόνια και τις ρυθμίσεις που τις συνοδεύουν,  για την παραμονή μας στο Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, που γίνεται φυσικά και για τα δικά τους συμφέροντα, και που έχουν οδηγήσει σε απότομη και μεγάλη υποβάθμιση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, είναι αποτέλεσμα αυτών των καταστροφικών πολιτικών. Η υπεράσπιση αυτής της παρέμβασης με τις συνέπειες που έχει, από μέρους των υπεύθυνων που μας οδηγήσανε στην κρίση, δεν αποτελεί καμιά πράξη γενναιότητας, απλά αποτελεί τη μόνη επιλογή που έχουν έτσι που τα φτιάξανε, συνεχίζοντας όμως να κουβαλούν όλες τις αποσκευές τους, σχέσεις πελατειακές κλπ που μας φθάσανε ως εδώ. Προσπαθώντας να μεταθέσουν τις ευθύνες σε άλλους, που όσο και αν υπάρχουν δεν μπορεί να είναι στο ίδιο βαθμό(μην τρελαθούμε κι όλας..) με αυτών που ασκούσαν την εξουσία.  Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει όλες οι συνιστώσες της κοινής μας συλλογικής ζωής, να δουν τις ευθύνες τους και να διδαχθούν από τα λάθη. Έτσι παρουσιάζονται σαν σωτήρες, γενναίοι και υπεύθυνοι,  οι ίδιοι που έχουν την κύρια ευθύνη  για το σημερινό χάλι και οι οποίοι σέρνουν μαζί τους όλο το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων που είχαν μέχρι τώρα. Φυσικά οι άνθρωποι μπορούν να αλλάζουν και κυρίως οι συνθήκες τους αναγκάζουν σ' αυτό αλλά μια γενική μεταμόρφωση είναι μάλλον απίθανη.
Το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί με τη δανειακή σύμβαση μπορεί να αλλάξει στον βαθμό που θα μπορέσουμε να ελέγξουμε τα ελλείματα και να ανασυγκροτηθούμε.  Αναγκαστικά θα κινηθούμε σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους μας για τις από δω και πέρα ρυθμίσεις, σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις στην Ευρώπη που μέσα στις συνθήκες της κρίσης προσπαθούν να υπερασπισθούν και να βελτιώσουν τις θέσεις των δυνάμεων της εργασίας, στην κατεύθυνση της Ευρωπαικής ενοποίησης, αξιοποιώντας φυσικά και όλο το πλέγμα των διεθνών σχέσεων και τις δυνατότητες που υπάρχουν. Το Ευρωπαϊκό πλαίσιο παρ' όλη την κρίση που σήμερα περνά, δεν παύει να είναι μέχρι σήμερα, το πιο προνομιακό πεδίο, με τις πιο προωθημένες δημοκρατικές και κοινωνικές σχέσεις, στο οποίο θα μπορούσαμε να στηριχθούμε. Διακοπή αυτών των σχέσεων σημαίνει είσοδο σε επικίνδυνους δρόμους της άτακτης επιστροφής στην δραχμή. (Η επιστροφή στην δραχμή θα μπορούσε να συζητηθεί αν είχαμε μια αξιόπιστη πολιτική ηγεσία και δυναμική οικονομία, αλλά από την άλλη αν τα είχαμε αυτά δεν θα φθάναμε εδώ που φθάσαμε). Είμαστε αναγκασμένοι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε να αυξήσουμε την διαπραγματευτική μας δύναμη, αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα που διαθέτει η χώρα, διαμορφώνοντας στρατηγικές ανάπτυξης παίρνοντας υπ' όψη τα σημερινά διεθνή πλαίσια, αν θέλουμε να ξεπεράσουμε τις συνέπειες της κρίσης και των συμβάσεων που έχουν σήμερα διαμορφωθεί και να επιβιώσουμε στις νέες ιδιαίτερα ανταγωνιστικές διεθνείς συνθήκες.
                                                                                                           

Δεν υπάρχουν σχόλια: