African Music Machine - Tropical

Salvador Dali. The temptation of Saint Anthony

Άλλος ένας πίνακας του Salvador Dali που τον έκανε  το 1946, που έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον προηγούμενό του πίνακα("elephants") που ανάρτησα στις 26 Ιουνίου. Βρίσκεται στο Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών του Βελγίου, στις Βρυξέλλες.
Ο Άγ. Αντώνιος προσπαθεί να προστατευθεί απο διάφορους πειρασμούς.
Ο σουρεαλισμός, επηρεασμένος απο τις ψυχαναλυτικές θεωρίες, κινείται σε μια ονειρική απεικόνιση της πραγματικότητας.

ο θυμός και το μίσος

σχολιάζει(μετά απο αρκετή απουσία..) ο Ζίγκμουντ

Για να εξηγήσουμε την προέλευση των διαφόρων συναισθημάτων πρέπει να δούμε ποια ήταν η εξελικτική τους χρησιμότητα. Σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό και βίαιο περιβάλλον, όπως ήταν η ανθρώπινη διαδρομή για εκατομμύρια χρόνια, η αντιμετώπιση κινδύνων και η διαμάχη ανάμεσα σε αντίπαλες ομάδες αλλά και των ατόμων μεταξύ τους, ήταν συνεχής. Η αντίδρασή μας απέναντι σε κάτι που θεωρούμε ότι μας απειλεί, καθορίζεται, όπως και σε όλα τα θηλαστικά, απο δύο βασικές αντιδράσεις. Αποφυγή της μάχης ή πάλη(flee or fight) ανάλογα με την εκτίμηση που γίνεται για τις δυνατότητές μας να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της μάχης. Πολλές φορές όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την απειλή ή να την αποφύγουμε, άρα πρέπει να δώσουμε τη μάχη, ενώ η εκτίμηση για τις δυνατότητές μας να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της είναι αρνητική ή έστω αμφίρροπη. Σε μια τέτοια περίπτωση το συναίσθημα που δημιουργείται είναι ο φόβος, που σε ακραίες καταστάσεις μπορεί να οδηγήσει σε πανικό.

Στον άνθρωπο αλλά και τα υπόλοιπα θηλαστικά, έχουν αναπτυχθεί συναισθήματα που η χρησιμότητά τους ήτανε να κινητοποιήσουν το σύνολο των δυνατοτήτων του οργανισμού ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της μάχης. Αντί δηλαδή να υποχωρήσει ή να υποταχθεί, να κινητοποιήσει το σύνολο των δυνάμεών του, να νοιώσει πιο δυνατός και να δώσει τη μάχη. Για να αντιμετωπισθεί ο φόβος, πέρα απο την κύρια επεξεργασία που μπορεί να γίνει στο επίπεδο του μετωπιαίου φλοιού για όλες τις εναλλακτικές δυνατότητες ώστε να δοθεί με επιτυχία μια μάχη, στο επίπεδο του θυμικού μπορεί να δημιουργηθούν συναισθήματα, όπως ο θυμός και το περισσότερο έντονο απο αυτόν συναίσθημα, η οργή για παράδειγμα, που σκοπό έχουν να κινητοποιήσουν, να “ανεβάσουν” την διάθεση του οργανισμού να δώσει μάχη. Με αντίτιμο βέβαια ότι με την κατάληψη του θυμικού απο τέτοια έντονα συναισθήματα, εμποδίζεται η λειτουργία της λογικής και ο έλεγχος του μετωπιαίου φλοιού. Το μίσος
είναι το πιο ακραίο απο αυτά τα συναισθήματα και διαφέρει αρκετά απο τον θυμό και την οργή. Ο θυμός, η οργή είναι πιο εξωστρεφή συναισθήματα, εκδηλώνονται, το μίσος μπορεί να μην εκδηλώνεται, να δουλεύει και να προετοιμάζει το χτύπημα υπόγεια.

US3 - Cantaloop (Flip Fantasia)

οι αδελφοί στην Κύπρο..

Διάβασα ένα σχόλιο ενός αναγνώστη σε εφημερίδα για το ατύχημα στην Κύπρο που λέει, ειρωνικά, ότι μάλλον επειδή δεν υπήρχε κάποιο κίνητρο(όφελος..)για τη μετακίνηση των κοντέινερ με τα κατασχεμένα πυρομαχικά, αυτά παρέμεναν δυόμισυ χρόνια τώρα παρατημένα υπαίθρια, (γιατί να ασχοληθεί κανείς;), ώσπου έγινε το κακό. Μια νοοτροπία εξ άλλου γνωστή.

Είτε είναι έτσι είτε είναι οτιδήποτε άλλο, δείχνει μεγάλη επιπολαιότητα, που τα αποτελέσματά της είναι πολλές φορές τραγικά.

δυσκολα τα πραγματα

Εδώ που φτάσαμε, είμαστε στη φάση που η διαπραγμάτευση βρίσκεται στο σε ποια τιμή θα μας “αγοράσουν”, μαζί με μέρος του χρέους μας, προκειμένου να συνεχίσουμε να είμαστε στην ευρωζώνη.

Εν τω μεταξύ η παράταση αυτής της κατάστασης συντηρεί την αβεβαιότητα διεθνώς κάτι που δεν συμφέρει γι αυτό και υπάρχουν πιέσεις για να δοθεί γρήγορα λύση. Στην ουσία λένε(..για μας) ή αγοράστε τους(μαζί με μέρος του χρέους) ή διώξτε τους, για να τελειώνουμε. Η λύση που λογικά θα πρέπει να επικρατήσει είναι η πρώτη, πιέζουν όμως για χαμηλότερες τιμές.

Η πρώτη επιλογή σημαίνει ότι η Ευρώπη θα προχωρήσει και σε λύσεις ενοποίησης, που στη σημερινή φάση τουλάχιστον, θα συνοδευτούν και με μέτρα κάποιου ελέγχου της ασυδοσίας των αγορών, που αποδείχθηκε ότι δρουν ιδιαίτερα αποσταθεροποιητικά.

Δύο νέοι πόλοι ισχύος ανεβαίνουν μετά τη διαφαινόμενη αναδίπλωση των ΗΠΑ. Η Ευρώπη, με κύρια οικονομική δύναμη την Γερμανία απο τη μία και η Κίνα απο την άλλη, που είναι εδώ και καιρό σε φάση οικονομικής επέλασης. Η Ρωσία έχει δείξει εδώ και καιρό ότι έχει επιλέξει τη συμμαχία κυρίως με την Ευρώπη σ' αυτόν τον ανταγωνισμό.

Στα πλαίσια αυτού του ανταγωνισμού γίνονται και οι αναδιαρθρώσεις του καπιταλισμού στην Ευρώπη. Αναδιαρθρώσεις που με βάση τους συσχετισμούς δύναμης έχουν την σφραγίδα του πιο ισχυρού, σε ότι τουλάχιστον αφορά τις εργασιακές σχέσεις και το κοινωνικό κράτος, μεταφέροντας τις συνέπειες της αναδιάρθρωσης κυρίως στους ασθενέστερους. Σε χώρες σαν την Ελλάδα, με αντιπαραγωγικές και στρεβλές δομές, η αναδιάρθρωση παίρνει πολύ πιο επώδυνο χαρακτήρα.

Σ' αυτόν τον ανταγωνισμό θα κριθούν και οι δημοκρατικές κατακτήσεις, οι μορφές της Δημοκρατίας. Ο πειρασμός για περιορισμούς στα δημοκρατικά δικαιώματα, για αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι οικονομίες, θα είναι μεγάλος. Οι κατακτήσεις της κληρονομιάς του Διαφωτισμού μπορεί να μπουν και πάλι σε δοκιμασία.

του Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ

οι φρακταλ δομες και η ζωη. το απειρο μεσα στο πεπερασμενο

Για τις φράκταλ δομές και σε ορισμένα χαρακτηριστικά τους έχει γίνει αναφορά και σε προηγούμενες αναρτήσεις, με διάφορες ευκαιρίες. Στη σημερινή ανάρτηση θα αναφέρω κάποια χαρακτηριστικά τους που τα βλέπουμε και στους βιολογικούς οργανισμούς χωρίς να αποφύγω τον πειρασμό να μπω και στο χώρο της ..εικοτολογίας(έως και της καθαρής εικοτολογίας) προεκτείνοντας ίσως (πολύ) αυθαίρετα κάποια συμπεράσματα. Αλλά την φαντασία την έχουμε γι αυτήν την δουλειά.

Οι φράκταλ δομές έχουν ορισμένα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά. Ένα απο αυτά είναι ότι και στο πιο μικρό μέρος της δομής τους περιέχεται το όλο. Από αυτό συνεπάγεται ένα εξίσου εντυπωσικό συμπέρασμα ότι το πεπερασμένο περιέχει ταυτόχρονα και το άπειρο. Επίσης αν το όλο περιέχεται και στο πιο μικρό μέρος του, έστω με τη μορφή της πληροφορίας, αυτό σημαίνει ότι το όλο μπορεί να δημιουργηθεί απο το πιο μικρό του μέρος.

Πολλά στοιχεία δείχνουν ότι η φύση έχει πιθανόν τέτοια χαρακτηριστικά. Θα γίνει αναφορά εδώ στους βιολογικούς οργανισμούς, δηλαδή στο βιολογικό επίπεδο οργάνωσης της φύσης, όπου παρατηρούμε τέτοια χαρακτηριστικά, πριν μιλήσουμε για την υπόλοιπη φύση.

Οι βιολογικοί οργανισμοί αναπαράγονται με βάση τις πληροφορίες που περιέχονται στο γενετικό τους υλικό που είναι αποτυπωμένο στο DNA. Ο άνθρωπος έχει περίπου 100 τρισεκατομμύρια κύτταρα και στο καθένα απο αυτά περιέχεται όλη η πληροφορία για να δημιουργηθεί ξανά ο ανθρώπινος οργανισμός, πάντα σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον που επειδή μεταβάλλεται συνεχώς άρα και το αποτέλεσμα που θα προκύψει δεν θα είναι πανομοιότυπο.(Για να χωρέσει όλη αυτή η ποσότητα πληροφορίας, σε ένα τόσο μικρό χώρο όπως είναι ο πυρήνας του κυττάρου, το μόριο του DΝΑ παίρνει κάποια εκπληκτικά χαρακτηριστικά. Είναι με τέτοιο τρόπο διπλωμένο μέσα στον πυρήνα του κυττάρου, ώστε αν ξεδιπλώσουμε το DΝΑ ενός μόνο κυττάρου έχει μήκος περίπου ενάμιση μέτρο. Αυτό το άπειρο για τα δεδομένα ενός κυττάρου μήκος του DΝΑ είναι τυλιγμένο σαν καρούλι γύρω από ένα οκταμερές πρωτεϊνών που ονομάζονται ιστόνες).

Ξέρουμε σήμερα με τις δυνατότητες της κλωνοποίησης ότι είναι δυνατόν απο οποιοδήποτε θεωρητικά κύτταρο του οργανισμού να προέλθει ένας νέος οργανισμός. Ας το προχωρήσουμε και λίγο παραπέρα.

Pablo de Sarasate. Romanza Andaluza

ενα ακομη σκιτσο του ALTAN

πως δρουν οι εθιστικες ουσιες

Σε προηγούμενες αναρτήσεις έγινε αναφορά στις λειτουργίες του αυτόνομου νευρικού συστήματος που βασίζεται σε δομές κοινές σε όλα τα θηλαστικά, για να ρυθμίζουν το status του σε κάθε στιγμή αλλά και τις βασικές αντιδράσεις στα περιβαλλοντικά ερεθίσματα. Ο υποθάλαμος, μια νευρική δομή στη βάση του εγκεφάλου, σε συνεργασία με τα θαλαμικά κέντρα, προσλαμβάνει τα αισθητικά ερεθίσματα από τις αισθητικές περιοχές του εγκεφάλου και τις περιοχές που έχουν σχέση με τη μνήμη και το συναίσθημα στον μεταιχμιακό ή θηλαστικό εγκέφαλο, τα προβάλλει στον προμετωπιαίο φλοιό και δημιουργείται με αυτόν τον τρόπο το γενικό ψυχικό συναίσθημα που μας χαρακτηρίζει κάθε στιγμή αλλά και προσδιορίζει την αντίδραση του οργανισμού στα διάφορα ερεθίσματα.

Βασικό ρόλο στον καθορισμό αυτών των αντιδράσεων παίζουν διάφορα κέντρα στον υποθάλαμο που έχουν σχέση με τις βασικές συναισθηματικές αντιδράσεις των θηλαστικών, την ευχαρίστηση, τον πόνο, τον φόβο και την τιμωρία, τη σεξουαλική διέγερση κλπ. (Για παράδειγμα σε θηλαστικά ζώα, ο άμεσος ερεθισμός με ηλεκτρόδια του περικοιλιακού πυρήνα προκαλεί αίσθημα φόβου, του μέσου κοιλιακού πυρήνα αίσθημα ηρεμίας ή ο ερεθισμός άλλων περιοχών προκαλεί αντίστοιχα αίσθημα βίαιης δράσης, σεξουαλικής διέγερσης κλπ).

Σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να τα χωρίσουμε σε ερεθίσματα της ευχαρίστησης απο τη μια μεριά που είναι συνδεδεμένα με τη συνέχιση της ζωής και απο την άλλη του πόνου που είναι συνδεδεμένα με την απειλή της ζωής, οπότε και κινητοποιούνται αντίστοιχοι μηχανισμοί αποφυγής, υπεράσπισης απο τον κίνδυνο κλπ. Στον άνθρωπο

Γιογκα Νιντρα. μια μεθοδος χαλαρωσης

Η Γιόγκα αποτελεί παραδοσιακά, εδώ και αρκετούς αιώνες, μια αποδεδειγμένη μέθοδο της Ινδικής φιλοσοφίας για χαλάρωση και συγκέντρωση, ώστε μέσω αυτής να επιτευχθεί ο αποτελεσματικότερος έλεγχος των νοητικών και κατ' επέκταση των σωματικών λειτουργιών.

 Απο την Βούλα Ουγκρενίδου, πτυχιούχο Φυσικής Αγωγής, αθλήτρια και δασκάλα της Γιόγκα, πήρα αυτό το πολύ ενδιαφέρον κείμενο, που αναφέρεται σ' αυτήν την μέθοδο της Γιόγκα.

Η Γιόγκα Νίντρα ως μέθοδος βαθιάς σωματικής, νοητικής και συναισθηματικής χαλάρωσης

και η εφαρμογή της στον αγωνιστικό αθλητισμό

Η Γιόγκα Νίντρα είναι μια τεχνική βαθιάς χαλάρωσης. Η συστηματική εφαρμογή της επιφέρει στον ασκούμενο πλήρη σωματική, νοητική και συναισθηματική χαλάρωση. Υποστηρίζεται ότι η επιλεκτική εφαρμογή της Γ.Ν. στον αγωνιστικό αθλητισμό με βάση τα ευρήματα των νευροεπιστημών και τα αποτελέσματα της εφαρμογής της τεχνικής στον ιατρικό χώρο, μπορεί να βοηθήσει στη φυσική αποκατάσταση του αθλητή μέσω της προοδευτικής ψυχοσωματικής χαλάρωσης που επιφέρει και επίσης στην ενίσχυση του αγωνιστικού του στόχου, μέσω της δυνατότητας που παρέχεται για "προγραμματισμό θετικού αποτελέσματος". Ταυτόχρονα η Γιόγκα Νίντρα δημιουργεί τις ψυχοφυσιολογικές προϋποθέσεις για την καλλιέργεια διαφόρων ψυχολογικών δεξιοτήτων όπως η ανάπτυξη της ικανότητας αυτοσυγκέντρωσης, της ικανότητας νοερής απεικόνισης κ.ά.

Σ΄ αυτό το άρθρο παρουσιάζεται και αναλύεται η Γιόγκα Νίντρα, μία τεχνική του συστήματος της Σατυανάντα Γιόγκα, κάτω από το πρίσμα των προοπτικών βοήθειας της εφαρμογής της στον αθλητικό χώρο. Με τη μέθοδο αυτή οι αθλητές υψηλού επιπέδου μπορούν να μάθουν να χαλαρώνουν πλήρως και να αποκομίζουν τα αναμφιβόλως πολλά οφέλη της χαλάρωσης στο ψυχοσωματικό επίπεδο και στις ψυχικές διαδικασίες, πριν και κατά την διάρκεια του αγώνα και της προπόνησης, καθώς επίσης και μετά.

η θεωρια της κοινωνικης προοδου. η κοινωνια σαν μακροϋποκειμενο

Η ανάπτυξη, γνωστική και ηθική του ανθρώπου, η εξέλιξη του, βασίζεται σε ένα εν δυνάμει πρόγραμμα που δημιουργήθηκε εξελικτικά, το οποίο υλοποιείται σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον αλλά και εξελίσσεται μέσα από διαδικασίες μάθησης, μια δυνατότητα που ουσιαστικά έχει μόνο αυτός. Γι αυτό έχει πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα να αλλάζει ώστε να ανταποκρίνεται στις περιβαλλοντικές αλλαγές και προκλήσεις, παρ' όλο που οι δομές του ανθρώπινου εγκεφάλου παραμένουν οι ίδιες όπως και τα πάθη και οι συγκινήσεις που τον κινούν. Σήμερα το γνωστικό περιβάλλον το οποίο επιδρά στον άνθρωπο, με τις τεράστιες αλλαγές στις δυνατότητες επικοινωνίας, είναι η ανθρωπότητα στο σύνολο της με πολύ πιο άμεσο τρόπο απ’ ότι ελάχιστες μόνο δεκαετίες πριν. Αυτό οδηγεί σε μια αύξηση της γνώσης σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων που έχει σαν αποτέλεσμα την αναζήτηση νέων λύσεων ή την εφαρμογή πιο επιτυχημένων παραδειγμάτων, σε μια διαδικασία θετικής ανάδρασης με το σύνολο της ανθρώπινης κοινωνίας.

Κατ’ αντιστοιχία με την εξέλιξη του ανθρώπου, μπορούμε να μιλήσουμε και για εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών, παίρνοντας υπ’ όψη ότι στο επίπεδο της κοινωνίας περνάμε σε μία καινούργια τάξη μεγέθους από πλευράς ποσότητας πληροφορίας που περιέχεται στο καινούργιο σύνολο και την ύπαρξη πολύ περισσότερων τυχαίων μεταβλητών.


Μιλώντας γενικά μπορούμε να πούμε ότι η ανάπτυξη, η εξέλιξη οφείλεται στις απαντήσεις που προκύπτουν στα περιβαλλοντικά δεδομένα και τις προκλήσεις που δημιουργούν, τα οποία σε μεγάλο βαθμό έχουν τυχαίο χαρακτήρα. Έχουμε ένα συνδυασμό αναγκαιότητας και τυχαίου. Η αναγκαιότητα

προκύπτει από τους νόμους, τους κώδικες που διαμορφώνονται για την επ’ άπειρον επανάληψη των μορφών που δημιουργούνται και το τυχαίο από τους άπειρους παράγοντες του περιβάλλοντος. Στο κάθε επίπεδο ανάπτυξης της φύσης, και αυτό έχει σχέση με διαφορετικές τάξεις μεγέθους στην ποσότητα της πληροφορίας που περιέχουν οι μορφές της, είναι διαφορετικός αυτός ο συσχετισμός της αναγκαιότητας και του τυχαίου. Όσο μεγαλύτερη η ποσότητα πληροφορίας τόσο μεγαλύτερος και ο βαθμός της τυχαιότητας στην εξέλιξη. Αυτό σημαίνει και περισσότερες εναλλακτικές δυνατότητες. Ανάλογα μπορούμε να δούμε τη σχέση ανάμεσα στο ξεχωριστό άτομο και την κοινωνία στην οποίαν συμμετέχει ή το σύνολο της ανθρώπινης κοινωνίας. Οι ανθρώπινες κοινωνίες, που όσο σε μεγαλύτερη κλίμακα πάμε περικλείουν πολύ μεγαλύτερη ποσότητα πληροφορίας και παρέμβασης του τυχαίου, θα έχουν και ανάλογα πολύ μεγαλύτερη τυχαιότητα στην εξέλιξη τους. Το ότι όμως αποτελούνται από ανθρώπους, οι οποίοι έχουν τις δικές τους αναγκαιότητες, περιορίζει τις θεωρητικά άπειρες δυνατότητες, σε πιο περιορισμένες, συμβατές με τη συνέχιση ύπαρξης του συγκεκριμένου συνόλου, επιλογές. Η ανάπτυξη αυτή δεν γίνεται προς ένα συγκεκριμένο ιδανικό, μια αλήθεια. Είναι κυρίως ένα ανοιχτό γίγνεσθαι, με κανόνες που δημιουργούνται στην πορεία, οι οποίοι μπορούν ακυρωθούν αν δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες που προκύπτουν.

και δυο σκιτσα του ALTAN

δυο σκιτσα του Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ

Akiyoshi Kitaoka. The morning sunlight

ο φοβος και ο ελεγχος του μετωπιαιου φλοιου

Ο φόβος αποτελεί αντίδραση που έχει τη βάση του στον λεγόμενο μεταιχμιακό ή θηλαστικό εγκέφαλο. Ο μεταιχμιακός εγκέφαλος εξυπηρετεί την άμεση κινητοποίηση του θηλαστικού ώστε να αντιδράσει σε μια περίπτωση κινδύνου. Μια πρώτη εκτίμηση του κινδύνου γίνεται σ' αυτό το επίπεδο με βάση τις μνήμες και τα συναισθήματα από ανάλογα γεγονότα, που έδρα τους είναι ο ιππόκαμπος με σκοπό να κινητοποιηθεί άμεσα η αμυγδαλή και να σημάνει συναγερμό. Έτσι δρουν τα θηλαστικά. Η επικράτηση του αισθήματος του φόβου σημαίνει σ' αυτή την περίπτωση ότι το ερέθισμα που κινητοποιεί τον εγκέφαλο θυμίζει δυσάρεστες μνήμες άμεσου κινδύνου για τον οργανισμό. Στον άνθρωπο όμως που έχει αναπτυχθεί ο μετωπιαίος λοβός, που είναι και η έδρα της λογικής, περισσότερης μνήμης κλπ, η τελική εκτίμηση θα γίνει σ' αυτά τα κέντρα που λειτουργεί η λογική και έχουν περισσότερες επιλογές στη διάθεσή τους. Αυτές οι δομές που είναι “πάνω" από τον μεταιχμιακό, θηλαστικό εγκέφαλο ελέγχουν αυτά τα κέντρα, τα ενισχύουν ή τα αποτρέπουν εξετάζοντας τις όποιες άλλες επιλογές υπάρχουν. Όσο πιο αδύναμος είναι αυτός ο έλεγχος ή όσο πιο ισχυρές εγγραφές, φόβου στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχουν τα κατώτερα κέντρα, τόσο επικρατούν αντιδράσεις που κυριαρχούνται από αυτές τις εγγραφές ή γενικότερα απο το θυμικό.

Η κατάληψη του θυμικού από μια υπερβολική αντίδραση(που μπορεί να γίνει από πολλές αιτίες) εμποδίζει τον έλεγχο του από τον μετωπιαίο λοβό. Δηλαδή εμποδίζεται η λειτουργία του μετωπιαίου λοβού, τόσο στο να ελέγξει τις αντιδράσεις του θηλαστικού εγκεφάλου όσο και να κάνει αυτό που μπορεί δηλαδή να εξετάσει όλα τα αντικειμενικά δεδομένα ώστε να αξιολογήσει σωστά τον όποιο κίνδυνο. Δηλαδή

Salvador Dali. Elephants

Ένας πίνακας του μεγάλου Ισπανού, Καταλανού ζωγράφου Salvador Dali(1904-1989), ο οποίος αναδείχθηκε σε εμβληματική φυσιογνωμία του σουρεαλισμού(ή υπερρεαλισμού) στη ζωγραφική. Ο σουρεαλισμός ως καλλιτεχνικό κίνημα επηρεάσθηκε από τις ψυχαναλυτικές θεωρίες, που είχαν κάνει την εμφάνισή τους εκείνη την περίοδο και τον τρόπο που παρουσιάζονται και λειτουργούν τα όνειρα, δίνοντας βάρος στα προ-λογικά στοιχεία του ανθρώπου, που θεωρούν ότι υπερισχύουν της λογικής. Στον πίνακα αυτό, οι ελέφαντες, με τα ιδιαίτερα εύθραυστα και λεπτά πόδια, σχεδόν αόρατα, με τους οβελίσκους στην πλάτη, ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται και σε άλλους πίνακες του Dali, δείχνουν αυτό που φαίνεται σαν παντοδύναμο έτοιμο να καταρρεύσει. Ο πίνακας έγινε το 1948. Βρίσκεται σε ιδιωτική συλλογή.

John Williams - Isaac Albeniz - Asturias (Leyenda) (1975)

J.M.W. Turner. "Dido building Carthage" or "the rise of the Carthaginian Empire"

Ένας πίνακας του Άγγλου ζωγράφου Joseph Mallard William Turner(1775-1851). "Η Διδώ ιδρύει την Καρχηδόνα"(1815). Η Διδώ σύμφωνα με την μυθολογία ίδρυσε την Καρχηδόνα. Ήταν κόρη του μυθολογικού βασιλιά της Τύρου Βήλου. (Βήλος είναι το εξελληνισμένο όνομα του Βάαλ. Το όνομα Βάαλ έχει και ο μεγάλος θεός των Φοινίκων, που στην Παλαιά Διαθήκη είναι δαιμονοποιημένος, αναφέρεται  σαν Βεελζεβούλ, αρχηγός των κακών πνευμάτων).
Ο Turner στην εποχή του θεωρούνταν ο μεγαλύτερος ζωγράφος που εμφανίστηκε ποτέ στην Αγγλία, ιδιαίτερα αγαπητός και αδιαμφισβήτητος δάσκαλος. Ασχολήθηκε με την τοπιογραφία και θέματα από την ιστορία, δίνοντας μεγάλο βάρος στην απεικόνιση του φωτός, που γι αυτό το λόγο θεωρήθηκε ο ρομαντικός πρόλογος του ιμπρεσιονισμού. 
Ο πίνακας βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη(National Gallery) του Λονδίνου.

αγορι βοηθα τον πατερα του να ντυθει. Του Γιάννη Κόντου

Ακρωτηριασμένη ζωή.

Εξαιρετική φωτογραφία απο τη Σιέρα Λεόνε, του πολυβραβευμένου φωτογράφου Γιάννη Κόντου. Ακρωτηριασμένος απο παραστρατιωτικές ομάδες(όπως και χιλιάδες άλλοι) στον εμφύλιο στη Σιέρα Λεόνε.

Η συγκεκριμένη ενότητα απέσπασε 6 διεθνή βραβεία, ανάμεσα τους και το πρώτο βραβείο του οργανισμού World Press Photo, στο Άμστερνταμ το 2006.

η αλληλεπιδραση της εκκρισης των ορμονων με τη συμπεριφορά

Υπάρχουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις στη σχέση της συμπεριφοράς με τη δράση διαφόρων νευροδιαβιβαστών και των ορμονών, την υπερέκκριση τους ή την ανεπάρκεια τους καθώς και των υποδοχέων πάνω στις οποίες δρουν. Αν δηλαδή γενετικά προσδιορισμένες καταγραφές όσον αφορά την έκκριση αυτών των παραγόντων και των υποδοχέων που δρουν, είναι αυτές που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά μας η οποία σ’ αυτή την περίπτωση, ελάχιστα ή και καθόλου δεν επηρεάζεται από την δράση των περιβαλλοντικών παραγόντων. Σ’ αυτή την περίπτωση δηλαδή προηγούνται της συμπεριφοράς και την καθορίζουν. Ή, η άλλη προσέγγιση ότι η συμπεριφορά που είναι αποτέλεσμα και περιβαλλοντικών επιδράσεων, μαθημένων συμπεριφορών κτλ είναι αυτή που, σε μεγάλο βαθμό, προκαλεί τις μεταβολές  στην έκκριση των νευροδιαβιβαστών και των διαφόρων ορμονών.

Από όσα έχουν αναφερθεί και σε προηγούμενες σχετικές αναρτήσεις φαίνεται ότι υπάρχει μια αλληλεπίδραση με διαφορετικό βαθμό έκφρασης αυτής της αλληλεπίδρασης, ανάλογα σε ποιαν κατάσταση αναφερόμαστε.

Οπωσδήποτε, σε ένα ποσοστό, μπορεί να υπάρχει εξ αρχής μια ανεπάρκεια στη δράση ενός παράγοντα και αυτό να επιδρά ποικιλότροπα στις αντιδράσεις και στα πρότυπα συμπεριφοράς που διαμορφώνει ο οργανισμός. Στην πλειοψηφία όμως των περιπτώσεων οι διαφορές όσον αφορά τις αρχικές συνθήκες έκκρισης και δράσης των νευροδιαβιβαστών και των διαφόρων ορμονών, δεν είναι πολύ μεγάλες, οπότε οι διαφορές στη συμπεριφορά και τον τρόπο των αντιδράσεων, δεν μπορούν να εξηγηθούν κυρίως από αυτό.

Ένα παράδειγμα εδώ θα μπορούσε να είναι η κατάθλιψη, για τη θεραπεία της οποίας χρησιμοποιούνται σήμερα ευρέως τα φάρμακα τα οποία επιδρούν κυρίως τη δραστηριότητα μιας ορμόνης, της σεροτονίνης και δευτερευόντως σε κάποιες κατεχολαμίνες.
Το ερώτημα είναι αν οι διαταραχές στην έκκριση τους ή η ανεπάρκεια των υποδοχέων στους οποίους δρουν είναι ανεξάρτητο πρωτογενές φαινόμενο που δημιουργεί τις αντίστοιχες ψυχικές διεργασίες ή οι ψυχικές διεργασίες οδηγούν στην ανεπάρκεια της δράσης αυτών των ορμονών; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όλα αυτά είναι ένα αξεδιάλυτο σύμπλεγμα. Όμως μπορούμε να πούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις, ίσως τις περισσότερες, βαραίνει ο δεύτερος παράγοντας, δηλαδή οι ψυχικές διεργασίες που με τη σειρά τους βασίζονται στο έδαφος μαθημένων συμπεριφορών αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος που και αυτά με τη σειρά τους να επηρεάζονται σε ένα βαθμό από γενετικές καταβολές. Σήμερα πολλές έρευνες δείχνουν μεγάλες μεταβολές στην έκκριση των συγκεκριμένων ορμονών ανάλογα με την ψυχική διάθεση.

Ας δούμε όμως και ένα άλλο παράδειγμα

J. W. Waterhouse. Διογενης

Ένας ακόμη πίνακας του J. W. Waterhouse(1849-1917). Diogenes(1905). Βρίσκεται στην αίθουσα Τέχνης της Νέας Νότιας Ουαλίας, στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας

το ενδοθηλιο των αγγειων και η αρτηριακη πιεση

Ο τόνος των αγγείων ρυθμίζεται από το αυτόνομο νευρικό σύστημα με νευροδιαβιβαστικές ουσίες που δρουν στους υποδοχείς του στα αγγεία καθώς και απο το ίδιο το ενδοθήλιο των αγγείων, μέσω ορμονών που το ίδιο παράγει, ώστε να κρατά τον τόνο των αγγείων στην επιθυμητή για τον οργανισμό κατάσταση.
Το ενδοθήλιο είναι ένα στρώμα κυττάρων που επενδύει την εσωτερική πλευρά των αγγείων του αίματος και της λέμφου. Έχει συνολική επιφάνεια περίπου 400 τ. μέτρα και βάρος περίπου 2 κιλά. Με τις αγγειοδραστικές ουσίες που παράγει μπορεί και τροποποιεί τον αγγειακό τόνο ανάλογα με την ροή ή την πίεση του αίματος, παίζοντας ταυτόχρονα σημαντικό ρόλο στην πήξη του αίματος, στη διαπερατότητα και τη μεταφορά ουσιών στο αρτηριακό τοίχωμα αλλά και στη σύνθεση αυξητικών παραγόντων για την δημιουργία νέου ενδοθηλιακού ιστού.
Η διάρκεια ζωής της πρώτης γενιάς ενδοθηλιακών κυττάρων, αυτών δηλαδή που δημιουργούνται μετά τη γέννηση, είναι περίπου 30 χρόνια. Όταν πεθαίνουν αντικαθίστανται από νέα. Η αντικατάσταση γίνεται από κύτταρα που παράγονται στον μυελό των οστών, τα προγονικά ενδοθηλιακά κύτταρα, τα οποία προέρχονται από κοινό πρόγονο με τα αιμοποιητικά κύτταρα και κυκλοφορούν στο αίμα. Ενσωματώνονται σε περιοχές που υπάρχει ανάγκη αγγειογένεσης αλλά και στην αναπλήρωση ενδοθηλιακών κυττάρων που καταστρέφονται.
Φαίνεται όμως ότι οι καινούργιες γενιές ενδοθηλιακών κυττάρων δεν μπορούν να ανταποκριθούν με τον ίδιο τρόπο στη ρύθμιση του αγγειακού τόνου, υστερώντας στην παραγωγή αγγειοδιασταλτικών ουσιών, με αποτέλεσμα να επικρατεί πιο εύκολα η αγγειοσύσπαση. Έτσι όταν έχουμε αυξημένη απόπτωση των ενδοθηλιακών κυττάρων όπως συμβαίνει από τη δράση βλαπτικών παραγόντων, για παράδειγμα με το κάπνισμα, όπου με κάθε τσιγάρο έχουμε πολλαπλασιασμό της καταστροφής ενδοθηλιακών κυττάρων ή με τη δράση άλλων τοξικών ουσιών, που διεγείρουν το οξειδωτικό στρες στο ενδοθήλιο, τότε καταλαβαίνουμε με πιο τρόπο η δράση αυτών των παραγόντων δρα βλαπτικά και σε αυτόν τον τομέα, μακροπρόθεσμα δηλαδή, πέρα από τις άμεσες επιβλαβείς δράσεις .
Η δράση των τοξικών αυτών παραγόντων, που είτε δρώντας απ’ ευθείας στα ενδοθηλιακά κύτταρα είτε μέσω της παραγωγής ελεύθερων ριζών, κινητοποιούν και τις αντιδράσεις φλεγμονής στο ενδοθήλιο. Οι ουσίες της φλεγμονής που παράγονται αυξάνουν την διαπερατότητα του ενδοθηλίου, με αποτέλεσμα να περνούν από το ενδοθήλιο στο τοίχωμα των αγγείων διάφορα μακρομόρια ανάμεσα στα οποία και η LDL(η “κακή” χοληστερόλη), για την οποία έχει γίνει αναφορά σε προηγούμενες αναρτήσεις, με ποιο τρόπο οδηγεί στην αθηρωμάτωση και στην απόφραξη των αγγείων.
Ένα σημαντικό μόριο που παίζει ρόλο στην αγγειοδιαστολή των αρτηριών αλλά και τις οξειδοαναγωγικές αντιδράσεις στο ενδοθήλιο, είναι το μονοξείδιο του αζώτου,

Akiyoshi Kitaoka. out of focus

η σωματικη ασκηση

Η σωματική άσκηση είναι στο πρόγραμμα των αρχέγονων νευρωνικών κυκλωμάτων. Υπολογίζεται ότι ο προϊστορικός πρόγονος μας, διένυε μερικές δεκάδες χιλιόμετρα καθημερινά προκειμένου να εξασφαλίσει την τροφή του. Οι ομοιοστατικοί του μηχανισμοί που δημιουργήθηκαν σε όλο αυτό το μεγάλο διάστημα της εξελικτικής διαδικασίας, περιλαμβάνουν την καθημερινή κίνηση.

Η σωματική άσκηση είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη και την διατήρηση του μυϊκού συστήματος και του οστίτη ιστού. Η σχέση μυϊκής μάζας με το λίπος του οργανισμού παίζει καθοριστικό ρόλο στην εμφάνιση ή όχι του μεταβολικού συνδρόμου για το οποίο έχουμε μιλήσει και το οποίο προδιαθέτει σε υψηλό καρδιαγγειακό κίνδυνο.

Ανάλογος είναι και ο ρόλος της μυικής δύναμης που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απο την άσκηση αλλά έχει οπωσδήποτε και κληρονομικά χαρακτηριστικά. Σε μια μελέτη που συμμετείχαν 3.233 άνδρες, 20-80 ετών, σε μια περίοδο παρακολούθησης 6,7 έτη(Μελέτη από το ινστιτούτο Cooper των ΗΠΑ. ‘’ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΑΓΓΕΙΑ’’. Διμηνιαία Ιατρική έκδοση. Ιαν.-Φεβρ 2008, άρθρο του Κ. Βόλακλη), φάνηκε ότι η μυϊκή δύναμη σχετίζεται αντιστρόφως ανάλογα με την πιθανότητα εκδήλωσης του μεταβολικού συνδρόμου. Η σχέση αυτή παραμένει ισχυρή ανεξάρτητα από την ηλικία και το σωματικό βάρος ακόμη και όταν παίρνονται υπ’ όψη ισχυροί προδιαθεσικοί παράγοντες όπως το κάπνισμα και το οικογενειακό ιστορικό υπέρτασης, διαβήτη και στεφανιαίας νόσου.

Ο λόγος για τον οποίον συμβαίνει αυτό είναι ότι οι σκελετικοί μύες αποτελούν τον βασικό ιστό ελέγχου του μεταβολισμού της γλυκόζης και τριγλυκεριδίων.
Εκεί θα γίνει η κατανάλωση των τριγλυκεριδίων ως πηγή ενέργειας, που η άσκηση την αυξάνει πολύ, καταναλώνοντας κατ’ αρχήν τα τριγλυκερίδια,  αλλά και η κατανάλωση της ινσουλίνης για την γλυκόζη που θα χρειασθεί, απορροφώντας κατά κάποιο τρόπο τις αρνητικές δράσεις τους από την μη χρησιμοποίηση τους. Έτσι οι μεταβολές στη μυϊκή μάζα, λόγω αποχής από την άσκηση ή λόγω μεγάλης ηλικίας ή και από τα δύο, καθώς και της αντίστοιχης αγγειακής αραίωσης, επηρεάζουν τις παραπάνω παραμέτρους που αποτελούν βασικούς παράγοντες του καρδιαγγειακού κινδύνου.

Πολλές έρευνες δείξανε ότι διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο από καρδιοαγγειακά συμβάματα οι υπέρβαροι που ασκούνται, από τους μη υπέρβαρους που δεν ασκούνται.

Η μυϊκή μάζα μπορεί να αυξηθεί και σε ηλικιωμένα άτομα,

το DNA και η ανακάλυψή του

    Η δομή του DNA ανακοινώθηκε από τον Francis Crick μαζί με τον James Watson, στις 25 Απριλίου του 1953 στο περιοδικό "Nature". Η ανακάλυψη της δομής του πήρε μυθιστορηματικό χαρακτήρα με σασπένς και  ίντριγκες, όπως προκύπτει από τις μετέπειτα αφηγήσεις των πρωταγωνιστών, πολλές από τις οποίες βρίσκονται σε μία πολύ ωραία, επετειακή έκδοση "50 χρόνια  DNA", από τις ιατρικές εκδόσεις Πασχαλίδη-2004.

  Ο Francis Crick(1916-2004), ήταν Άγγλος φυσικός που στη διάρκεια του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είχε συμβάλει στο σχεδιασμό ναρκών και  σε ηλικία 31 ετών έφθασε  στο Κέμπριτζ το 1947 για να εκπονήσει διδακτορική διατριβή στη βιοφυσική, για τις φυσικές ιδιότητες του κυτταροπλάσματος, ωστόσο σύντομα πήγε στη μονάδα του Perutz για την τεχνική της κρυσταλλογραφίας των πρωτεϊνών με ακτίνες Χ. Αυτό που του άρεσε περισσότερο να συζητά ήταν "η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του ζώντος και του μη ζώντος".

  Ο James Watson(1928- ) έφθασε στο Κέιμπριτζ τον Οκτώβριο του 1951, σε ηλικία 23 ετών, με μία "αυθάδη και πρόωρη αυτοπεποίθηση", "ατημέλητα  ενδεδυμένος", "σαν επισκέπτης από τον Άρη", στο αυστηρό περιβάλλον του Κέιμπριτζ, όπως σημειώνει ο βιοφυσικός και ιστορικός W. Gratzer (στην ίδια έκδοση), με σκοπό να βρει πως το DΝΑ λειτουργεί σαν γονίδιο. Πίστευε ότι η αποκάλυψη της δομής του DΝΑ θα αποκάλυπτε και τον τρόπο που αντιγράφονταν τα γονίδια.

  Ο Francis Crick μαζί με τον James Watson, στις 25 Απριλίου του 1953 ανακοίνωσαν στο  Nature την δομή του DNA.

  Όπως είπαμε και πριν, ήταν μια ιστορία γεμάτη ένταση, με πολλά στοιχεία από αστυνομικό μυθιστόρημα, ένας αγώνας δρόμου για το ποιος θα φθάσει πιο γρήγορα στην εξιχνίαση της δομής του DΝΑ. Αυτή που φαίνεται ότι είχε φθάσει πιο κοντά και είχε τις πιο πρωτοπόρες εργασίες ήταν η Rosalind Franklin(1921-1958), η οποία έφθασε στο King’s College του Λονδίνου τον Ιανουάριο του 1951, μετά από 4 χρόνια εργασίας στο Παρίσι, πάνω στην κρυσταλλογραφία με τη χρήση της περίθλασης των ακτίνων Χ και η οποία δούλευε μόνη της,  ενώ ο Francis Crick και ο James Watson δουλεύανε μαζί και ανταλλάσανε ιδέες. Δύο στοιχεία που ήταν αποτέλεσμα της δουλειάς της  Rosalind Franklin, η διάμετρος του DNA από μία έκθεση της προς το Συμβούλιο Ιατρικής Έρευνας, η οποία περιήλθε σε γνώση των Crick και Watson, από παρέμβαση του επικεφαλής του εργαστηρίου τους στο Cambridge, του  Perutz και μία φωτογραφία περίθλασης ακτίνων Χ ενός μορίου DNA(που έγινε γνωστή σαν η  φωτ. 51), έδωσαν στον Watson και τον Crick την λύση για τη ακριβή δομή της αντίστροφης έλικας. Την φωτογραφία, που ήταν αποτέλεσμα της δουλειάς της R. Franklin, την έδειξε στον Watson, ο Maurice Wilkins, που δούλευε ανεξάρτητα από την R. Franklin, στο King’s College, πάνω στη δομή του DNA και ήταν διοικητικά επικεφαλής της. Αν για κάποιο λόγο δηλαδή δεν βρίσκανε την λύση οι Crick και Watson, είναι σίγουρο ότι θα την έβρισκε η  Franklin.

Rene Magritte

Ένας πίνακας του Βέλγου ζωγράφου Rene Magritte (1898-1967), απο τη σειρά L' empire des lumieres. Η εικόνα προκαλεί ερωτηματικά μιας και μπροστά είναι νύχτα ενώ ο ουρανός πίσω δείχνει μέρα. Κάτι που είναι αφύσικο και αυτό δημιουργεί μυστήριο και ίσως να προκαλεί και μια αίσθηση φόβου.  
Ο συγκεκριμένος πίνακας βρίσκεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, ενώ άλλοι της ίδιας σειράς στο Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών του Βελγίου, στις Βρυξέλλες.