και τρια περσινα σκιτσα του Γ. Ιωαννου απο το ΕΘΝΟΣ

 

 

του Γ. Ιωάννου, από το ΕΘΝΟΣ (31/8/10

    



του Γ. Ιωάννου από το ΕΘΝΟΣ(25/3/10)





του Γ. Ιωάννου από το ΕΘΝΟΣ(29/3/10)



 

Ο ΚΕΣΤΝΕΡ - Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΥΡΩΠΗ

Emil Erich Kastner(1899-1974)

σχολιάζει ο  Θανάσης Μπαντές  
(με τα κείμενα που μου έχει στείλει ο φίλος Θανάσης Μπαντές, εγώ βρήκα την ευκαιρία και ..τεμπελιάζω. Νομίζω όμως ότι είναι πολύ ενδιαφέροντα. Και έχω και άλλα..)

 Βρισκόμαστε στη μεσοπολεμική Γερμανία. Ο Χίτλερ δεν έχει κάνει ακόμα δυναμικά την εμφάνισή του. Βερολίνο. Ο Φάμπιαν βρίσκεται σ’ ένα καφέ και μετεωρίζεται σ’ ένα δίλημμα – γρίφο. Να πάει ή να μην πάει; Είναι αδύνατο να πάρει απόφαση. Είναι αδύνατο να σκεφτεί λογικά. Είναι αδύνατο να καταλάβει τι θέλει και τι δεν θέλει. Είναι αδύνατο να εξουσιάσει τον εαυτό του. Αφήνει την τύχη να αποφασίσει γι’ αυτόν. Φωνάζει το σερβιτόρο να του απαντήσει ένα ξερό ναι ή όχι. Ο σερβιτόρος ξαφνιάζεται. Τελικά μπαίνει στο νόημα και απαντάει όχι. Ο Φάμπιαν αποφασίζει: θα πάει.

Μ’ αυτό τον τρόπο ξεκινά το μυθιστόρημα του Έριχ Κέστνερ «Φάμπιαν, η ιστορία ενός ηθικολόγου» και κάπως έτσι ξεκαθαρίζονται όλα από την αρχή.
Άνθρωποι παραιτημένοι, μισότρελοι, άνθρωποι που αδυνατούν να κουβαλήσουν τη μοίρα τους έστω και στο ελάχιστο. Άνθρωποι που βουλιάζουν στα καφενεία ως μοναδική καταφυγή, εθελοντικά έρμαια μιας αδυσώπητης τύχης. Και το ζήτημα απογειώνεται όταν αμέσως μετά γίνεται γνωστό το περιεχόμενο του διλήμματος. Ο Φάμπιαν καταφτάνει σ’ ένα επονομαζόμενο ίδρυμα πνευματικών προσεγγίσεων. Μια κυρία τον υποδέχεται και του ζητά τα στοιχεία. Η ίδια αποκαλεί το ίδρυμα λέσχη. Ο Φάμπιαν πληρώνει αρκετά λεφτά για εγγραφή και είσοδο. Το ίδρυμα - λέσχη δεν είναι παρά ξεπεσμένο πορνείο που όμως διατηρεί αδιαπραγμάτευτο κοινωνικό κύρος και το επιβάλλει ορθώνοντας την επιτακτική επισημότητα του ψευτοαριστοκρατικού προσωπείου. Όλος ο καλός ο κόσμος είναι εκεί. Εξάλλου η υψηλή τιμή εξασφαλίζει την πελατειακή αφρόκρεμα. Κάποιοι παίζουνε μπρίτζ, κάποιοι χορεύουν. Ο Φάμπιαν είναι αμήχανος. Μια κοπέλα τον προσεγγίζει σχεδόν αμέσως. Ο Φάμπιαν γίνεται ακόμα πιο αμήχανος. Τελικά

Ο ΛΟΟΥΡY ΚΑΙ ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ

σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

Ο Malcolm Lowry(1909-1957)  με την πρώτη σύζυγό του
Jan Gabrial. Η Υβόν του μυθιστορήματος.

Δε νομίζω ότι μπορεί να βρεθεί πιο αυτοκαταστροφικό, πιο επώδυνο, πιο αδιεξοδικό, πιο παράτολμο και πιο καταραμένο βιβλίο από το «Κάτω από το Ηφαίστειο» του Μάλκολμ Λόουρυ. Άρχισε να γράφεται το 1937 και ολοκληρώθηκε σε εννιά χρόνια. Όταν εκδόθηκε το 1947 στην Ευρώπη και στην Αμερική δέχτηκε διθυραμβικές κριτικές. Θεωρήθηκε ως ένα από τα πιο πρωτότυπα έργα του 20^ου αιώνα. Ο Λόουρυ δεν έγραψε κανένα άλλο ολοκληρωμένο έργο. Πέθανε από ατύχημα (ασφυξία) στα 48 του χρόνια αφήνοντας πίσω ένα τεράστιο όγκο χειρογράφων που όμως τίποτε από αυτά δεν αποτελούσε κάτι ολοκληρωμένο. Θα λέγαμε ότι καταδικάστηκε να παραμείνει συγγραφέας του ενός έργου καθώς εξάντλησε τον εαυτό του σε πειραματισμούς και την αναζήτηση του τέλειου που αποδεικνύεται χίμαιρα. Μετά το θάνατό του η δεύτερη γυναίκα του, η Μάρτζερι Μπρόννερ Λόουρυ, κι ένας καλός του φίλος, ο Ντάγκλας Νταίυ, εκμεταλλεύτηκαν αυτά τα χειρόγραφα και κάνοντας κάποιες συνθέσεις εξέδωσαν μέρος τους, γεγονός που υποθέτουμε ότι δεν θα έκανε ο ίδιος ο Λόουρυ.

Το «Κάτω από το Ηφαίστειο», κατά τα πρότυπα του Τζόυς, εκτυλίσσεται σε μία μόνο μέρα και η παρουσίαση του κεντρικού ήρωα, του πρόξενου, γίνεται, κατά τα αρχαιοελληνικά πρότυπα, μέσα από τη συζήτηση τρίτων που περιγράφουν στις πρώτες σελίδες μια άκρως αινιγματική φυσιογνωμία βυθισμένη στο αλκοόλ. Το αλκοόλ, μέσα από αυτή τη συζήτηση, προτού ακόμα εμφανιστεί ο πρόξενος, φαίνεται ως ο καθοριστικός παράγοντας που εξελίσσει όλη τη δράση και που απλώνεται σαν συλλογική κατάρα και σαν μονόδρομος που οριοθετεί τα πλαίσια κάθε συμπεριφοράς. Οι συζητητές περιγράφουν τη μέθη ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό, ως αφοπλιστικό αναπόφευκτο και δεδομένο. Κι αφού χτίζεται το αυτοκαταστροφικό υπόβαθρο της ιστορίας, μέσα σε ελάχιστες σελίδες, έρχεται και η είδηση. Η Υβόν, η γυναίκα που είχε εγκαταλείψει τον πρόξενο,

Ο ΚΕΡΟΥΑΚ – ΤΟ ΜΠΙΓΚ ΣΕΡ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΜΗ

Τζακ Κέρουακ(1922-1969)

 σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

Ο Κέρουακ έγραψε το Μπιγκ Σερ τον Οκτώβριο του 1961. Το έγραψε μέσα σε 10 μόλις μέρες, σαν ανέλπιστη δημιουργική έκλαμψη σε μια περίοδο απόλυτης απελπισίας. Το καλοκαίρι που προηγήθηκε όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί τον θυμούνται αποκλεισμένο μέσα στο σπίτι, να κάθεται σε μια κόκκινη πολυθρόνα και να πίνει από το πρωί μέχρι το βράδυ, σε μια κατάσταση σχεδόν ύπνωσης που εκδηλωνόταν είτε με απόλυτη σιωπή, είτε με παραληρηματική περιαυτολογία. Ο μόνος τρόπος για να σηκωθεί για φαγητό ήταν να έχει ήδη σερβιριστεί το κρασί του. Περιγράφεται ως «ευτραφής μεσήλικας, ανίκανος να πλυθεί ή να ξυριστεί μόνος του». Κάπως έτσι σηκώνεται ένα πρωί και ξεκινάει το Μπιγκ Σερ. Γράφει δαιμονισμένα σε κατάσταση οριακής νηφαλιότητας. Υπό αυτές τις συνθήκες τι άλλο θα μπορούσε να είναι το Μπιγκ Σερ πέρα από αγωνιώδες ουρλιαχτό; Το Μπιγκ Σερ είναι τοποθεσία, μια μικρή χερσόνησος, μακριά από τον πολιτισμό κι από το πολύβουο πλήθος. Είναι το ησυχαστήριο, το σανατόριο των ψυχικά καταρρακωμένων. Μια μικρή καλύβα, ιδιοκτησία ενός καλού φίλου πάντα πρόθυμου να την παραχωρήσει σε όποιον το επιθυμεί, είναι η μοναδική ανθρώπινη παρέμβαση σ’ ένα άγριο – ακατέργαστο τοπίο. Εκεί καταφεύγει ο Κέρουακ με εφόδια που χωράν σ’ ένα σακίδιο και μερικά βιβλία. Ψάχνει στη φύση να βρει το χαμένο του εαυτό, να ηρεμήσει, τα τακτοποιήσει τις σκέψεις του.
Κι είναι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Απολαμβάνει απόλυτα τις πρώτες μέρες. Εκθειάζει το τοπίο, εκθειάζει τη θάλασσα. Περπατά, κυνηγάει, ασχολείται με χειρονακτικές εργασίες που απαιτεί η υπαίθρια επιβίωση. Θυμάται τον πολιτισμό. Θυμάται τα πανάκριβα αντικείμενα που είχε αγοράσει στο παρελθόν. Υμνεί την απλότητα και τα ελάχιστα αντικείμενα και ρούχα που έχει μαζί του και συνειδητοποιεί πλήρως την καταναλωτική ματαιότητα. Οι σελίδες που περιγράφει το πάμφθηνο σέικερ που τον εξυπηρετούσε ακόμα και στο μαγείρεμα ή το πράσινο μακό μπλουζάκι που είχε βρει κάποτε στα σκουπίδια και ήταν ίσως το πιο πολυφορεμένο του ρούχο και τα συγκρίνει με πανάκριβα πουκάμισα ή παλτό που δεν τα φόρεσε ποτέ, είναι εξαιρετικές. Θυμίζοντας Τζακ Λόντον αφοπλίζει.

Η ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

Βιρτζίνια Γουλφ(1882-1941)

σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

Η Βιρτζίνια Γουλφ παρουσίασε στο αναγνωστικό κοινό το βιβλίο της « Η κυρία Νταλογουέι» το 1924. Μεσήλικη κυρία, η Νταλογουέι, πραγματική αυθεντία στις διοργανώσεις κοσμικών συγκεντρώσεων, διοργανώνει μια ακόμα συνάθροιση που φιλοδοξεί να είναι η πιο φαντασμαγορική απ’ όλες. Οι εκλεκτοί καλεσμένοι, όλοι μέλη της μεγαλοαστικής τάξης, είναι ειδοποιημένοι από μέρες κι ανυπομονούν να παρευρεθούν και να απολαύσουν τις τρυφηλές φροντίδες της κυρίας Νταλογουέι, που αναμένεται να ξεπεράσουν κάθε προηγούμενο. Εξάλλου και μόνο η πρόσκληση σε μια τέτοια γιορτή είναι τίτλος τιμής και επισφράγιση κοινωνικού κύρους αφού στης κυρίας Νταλογουέι δεν προσκαλείται όποιος κι όποιος αλλά μόνο οι εξέχουσες προσωπικότητες της ντόπιας πολιτικής και οικονομικής σκηνής. Έτσι όλοι ετοιμάζονται πυρετωδώς για το μεγάλο κοσμικό γεγονός, οι καλεσμένοι γιατί πρέπει να καταπλήξουν με την παρουσία και την κοσμική τους άνεση τον περίγυρο – και ποιος ξέρει, ίσως να παρουσιαστεί και καμιά οικονομική ή πολιτική ευκαιρία που πρέπει να εκμεταλλευτούν – και η κυρία Νταλογουέι γιατί πρέπει να τα έχει όλα στην εντέλεια και να διατηρήσει τον τίτλο της τέλειας οικοδέσποινας. Το ίδιο πρωί όμως γίνεται το αναπάντεχο. Καταφτάνει στην πόλη ο Γουόλς, ο εφηβικός έρωτας της κυρίας Νταλογουέι και μάλιστα την επισκέπτεται στο σπίτι της.

Η παρουσία του αναστατώνει ανεπανόρθωτα την Νταλογουέι, όχι τόσο γιατί ξυπνά το λησμονημένο ερωτικό παρελθόν, το βιβλίο δεν είναι ρομάντζο, αλλά γιατί αφυπνίζει την, από καιρό νεκρή, εφηβική της επαναστατικότητα. Ο έρωτας δηλαδή δεν παρουσιάζεται σαν γλυκιά νοσταλγία ή σαν τσίμπημα – φτερούγισμα της καρδιάς αλλά σαν ηχηρό χαστούκι της ολοκληρωτικής σύμβασης, σαν αφυπνιστική συνείδηση της απώλειας του νεανικού ονείρου για μια ζωή που τελικά ποτέ δεν θα ζήσει. Λειτουργεί ως αντανακλαστική παρόρμηση

Salvador Dali. The Persistence of Memory. (La persistencia de la memoria)

Ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος πίνακας του μεγάλου Καταλανού Ισπανού ζωγράφου Salvador Dali(1904-1989). "Η εμμονή της μνήμης", που έγινε το 1931 και σήμερα βρίσκεται στο Gala-Salvador Dali Foundation / Artists Rights Society (ARS) Museum, στη Νέα Υόρκη.
Ο σουρεαλισμός ή υπερρεαλισμός προέκυψε ως αποτέλεσμα της επανάστασης που είχαν προκαλέσει στην κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς οι ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόιντ, η ανάλυση που έκανε για τα όνειρα και τα προλογικά στοιχεία του ανθρώπου, στις οποίες οι πρωτεργάτες του υπερρεαλισμού είδαν ότι μπορούν να δράσουν απελευθερωτικά για τον άνθρωπο και την επιδίωξη της ευτυχίας του. Ξεκίνησε από τη λογοτεχνία με το "μανιφέστο του υπερρεαλισμού" του Αντρέ Μπρετόν, το 1924, έναν όρο που δανείστηκε από τον Γάλλο ποιητή Γκιγιώμ Απολλιναίρ που τον είχε χρησιμοποιήσει το 1917. Ο Αντρέ Μπρετόν διεύθυνε μαζί με τον Λουί Αραγκόν, τον άλλον πρωτεργάτη του υπερρεαλισμού, το περιοδικό "Littérature" και την επιθεώρηση "La Révolution surréaliste". Το σύνθημά τους ήταν " να αλλάξουμε τις ζωές μας, να αλλάξουμε τον κόσμο", αναπτύσσοντας και έντονη πολιτική δραστηριότητα(για ένα διάστημα από τις γραμμές του Γαλλικού ΚΚ, με το οποίο όμως δεν μπόρεσαν να συνυπάρξουν για πολύ) η οποία όμως σχετικά γρήγορα περιθωριοποιήθηκε.
Το σημαντικότερο τελικά αποτύπωμα αυτού του ρεύματος ήταν στη ζωγραφική. Ο Salvador Dali αποτέλεσε εμβληματική φυσιογνωμία του σουρεαλισμού στην ζωγραφική. Όπως ο ίδιος έλεγε, τα έργα του αποτελούν φωτογραφίες ονείρων, επηρεασμένος από τον Φρόιντ και την ανάλυση που έκανε για τον ρόλο του υποσυνείδητου και πως αυτό εκφράζεται στα όνειρα. Μ' αυτή την έννοια δεν έδινε και εξηγήσεις για τα έργα του, (δεν καταδεχόταν εξάλλου να  ..πέσει σε τέτοιο επίπεδο), παραδίδοντάς τα έτσι στον θεατή ο οποίος μπορεί να σκεφθεί για τη μία ή την άλλη ερμηνεία.
Σ' αυτόν τον πίνακα το χαρακτηριστικότερο στοιχείο είναι τα ρολόγια που λειώνουν, κάτι που θεωρήθηκε σαν συμβολισμός του ότι στα όνειρα ή στο υποσυνείδητο, χάνεται η έννοια του χρόνου. Ο τίτλος όμως "η επιμονή της μνήμης" μπορεί να μας παραπέμψει και στο ότι ο χρόνος έχει σταματήσει σε παλαιότερες αναμνήσεις. Το τοπίο με τα βράχια που φαίνεται στο βάθος και τη θάλασσα, που επαναλαμβάνεται και σε άλλους πίνακές του(και στον πίνακα "sun table" που ανάρτησα στις 19/7), μοιάζει με το Port Lligat που ήταν το σπίτι του Νταλί, όπου έμενε από το 1930 και μετά. Εξ άλλου μια ελαφρώς διαγώνια γραμμή προς το πάνω μέρος του πίνακα, το διαχωρίζει αυτό το τοπίο που είναι φωτεινό με το κάτω μέρος που βρίσκεται στη σκιά, συμβολίζοντας όπως θεωρήθηκε, αυτά που βρίσκονται στο συνειδητό και αυτά στο υποσυνείδητο. Στο κέντρο σχεδόν του πίνακα δεσπόζει κάτι σαν ψάρι ή έμβρυο ή άλογο σε στάση αποσύνθεσης ή ύπνου (μια εικόνα που τη βλέπουμε και σε άλλους πίνακές του όπως στον "μεγάλο αυνανιστή" που αφορά την πρώτη συνάντησή του με την Γκαλά ή στο "αίνιγμα της επιθυμίας" που γίνανε το 1929). Και στο πορτοκαλί ρολόι που είναι το μόνο που δεν είναι παραμορφωμένο, βρίσκονται μυρμήγκια ολοζώντανα.
Όπως σε όλα τα όνειρα υπάρχει το υποκειμενικό στοιχείο στην ερμηνεία τους και ο Dali δεν μας έκανε φυσικά τη χάρη να μας πει τίποτε περισσότερο.

του Ανδρεα Πετρουλακη (απο την Καθημερινη)

Ο ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ακίρα Κουροσάβα(1910-1998)

σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές 


H αυτοβιογραφία του Κουροσάβα έχει τον τίτλο «Κάτι σαν αυτοβιογραφία». Αναφέρεται στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, στο ξεκίνημά του στον κινηματογράφο, στις πρώτες του ταινίες, στη γιαπωνέζικη κινηματογραφική βιομηχανία και σταματά στο σημείο που γνωρίζει παγκόσμια φήμη με το «Ρασομόν» θεωρώντας ότι η από κει και πέρα πορεία του είναι δεδομένη. Ο Κουροσάβα διατηρούσε αρχικά μεγάλους ενδοιασμούς για κάθε αυτοβιογραφικό εγχείρημα. Για χρόνια το απέφευγε παρά τις προτροπές των θαυμαστών του. Το γεγονός που τον έκανε να αλλάξει γνώμη ήταν η αυτοβιογραφία του Ρενουάρ. Η ανάγνωσή της ήταν γι’ αυτόν μια μικρή αποκάλυψη αφού μόνο έτσι διαπίστωσε όλο το κινηματογραφικό βάθος του μεγάλου Ρενουάρ και συνειδητοποίησε ότι του δόθηκε μια νέα κινηματογραφική οπτική, ένα άνευ προηγουμένου ερέθισμα, όχι μόνο για να επανεκτιμήσει το έργο του Ρενουάρ, αλλά και το δικό του. Κάτι σαν κινηματογραφικό μάθημα. Δήλωσε μάλιστα τη λύπη του που δεν έγραψε κι ο Φορντ μια αυτοβιογραφία. Ποιος ξέρει τι δρόμους θα αποκάλυπτε! Κάτω λοιπόν από το βάρος της νέας προσέγγισης αναθεώρησε, έκρινε δίκαιο το αίτημα των θαυμαστών του κι έγραψε δυο λόγια για τη ζωή του.

Προέρχεται από αυστηρή, πατριαρχική οικογένεια που τηρούσε έντονα τις γιαπωνέζικες παραδόσεις. Ο πατέρας του, σκληρός και δίκαιος χαρακτήρας,

Fred Wesley & The JB's - Doin' It To Death (1973)

ο υπνος και τα ονειρα

 Για τον ύπνο έχουμε ξαναμιλήσει σε προηγούμενες αναρτήσεις. Επειδή όμως είναι ενδιαφέρον θέμα θα ξαναδούμε κάποιες πλευρές του και στη σημερινή ανάρτηση.

Ο ύπνος αποτελεί μια κατάσταση καταστολής της συνείδησης. Ταυτόχρονα γίνεται καταστολή του τόνου του συμπαθητικού συστήματος, που φαίνεται ότι η διέγερσή του είναι προϋπόθεση για το φαινόμενο της εγρήγορσης, της κατάστασης της ενσυνειδησίας. Ο αυξημένος τόνος του συμπαθητικού στη διάρκεια της ημέρας, σημαίνει αυξημένη εγρήγορση για την αντιμετώπιση των όποιων κινδύνων, εστίαση της προσοχής για την επίλυση διαφόρων προβλημάτων.

 Η καταστολή της συνείδησης που γίνεται με τον ύπνο σημαίνει και ότι υπάρχει ένα αίσθημα ασφάλειας για τον εαυτό, δεν κινδυνεύει άρα μπορεί να αποσύρει την προσοχή και τη διέγερση για ανίχνευση κινδύνων και να χαλαρώσει.

Όλες οι μορφές ζωής εφ' όσον εξαρτιόταν από την ενέργεια του ήλιου, διαμόρφωσαν ρυθμούς που ακολουθούν την εναλλαγή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Ονομάστηκαν κιρκάδιοι ρυθμοί και υπάρχουν με διάφορες μορφές σε κάθε μορφή ζωής. Ο ύπνος και η καταστολή του συμπαθητικού την νύχτα, αποτελεί την έκφραση αυτών των ρυθμών στα θηλαστικά αλλά και στα περισσότερα είδη των ζώων. Στους ρυθμούς αυτούς προσαρμόστηκαν και οι περισσότερες λειτουργίες των ζωικών οργανισμών. Η εγρήγορση έχει τη βάση της στη λειτουργία του δικτυωτού σχηματισμού του εγκεφάλου, καθώς και σε κέντρα στον υποθάλαμο και τον μετωπιαίο λοβό.

Ο δικτυωτός σχηματισμός είναι μια νευρική δομή που έχει τη βάση της στο στέλεχος του εγκεφάλου, δηλαδή εξελικτικά είναι αρχέγονη και στη διέγερση αυτής της δομής στηρίζεται η εγρήγορση.

The JB's-Givin' Up Food For Funk (High Quality)

Και μια κινέζικη (ή ..γιαπωνέζικη;) παροιμία.

Και μια κινέζικη (ή ..γιαπωνέζικη;) παροιμία.

Ο ορειβάτης πρέπει να κοιτάζει στα 100 μέτρα μπροστά του για να μη χάσει τον δρόμο για την κορυφή. Στα 10 μέτρα για να ελέγχει τον δρόμο. Και μπροστά του στο 1 μέτρο για να μη γκρεμοτσακιστεί..

η αυχεναλγια και η αρτηριακη πιεση

Η αιφνίδια πολύ ισχυρή αυχεναλγία, που περιγράφεται σαν “τσεκουριά στον αυχένα” ή "κεραυνός εν αιθρία”που συνοδεύεται συνήθως με εμετό, αυχενική δυσκαμψία, φωτοφοβία και σε βαρύτερες περιπτώσεις με διαταραχές της όρασης, της ομιλίας ή και με κώμα, αποτελεί μια όχι πολύ συχνή αλλά πολύ σοβαρή κατάσταση που είναι αποτέλεσμα εγκεφαλικής αιμορραγίας από ρήξη κάποιου εγκεφαλικού ανευρύσματος. Δεν θα αναφερθούμε σ' αυτή την πολύ σοβαρή διαταραχή αλλά σε μια πολύ πιο συχνή κατάσταση, τη συνήθη αυχεναλγία που συχνά συνοδεύεται και από μια μικρή σχετικά άνοδο της αρτηριακής πίεσης.

Είναι παρατηρημένο ότι πολλές φορές, όταν έχουμε μια απότομη ένταση, ιδίως αν προϋπάρχει ευαισθησία στην περιοχή του αυχένα, τότε νοιώθουμε ένα τράβηγμα στη βάση του αυχένα που συνοδεύεται από εγκατάσταση πονοκεφάλου ή την αύξηση του.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συνήθως ανεβαίνει και η πίεση. Εξάλλου πολλοί υπερτασικοί λένε ότι νοιώθουν την άνοδο της πίεσης τους με την αίσθηση του πόνου στον αυχένα. Και θεωρούν ότι η άνοδος της πίεσης τους έχει σαν αποτέλεσμα αυτόν τον πονοκέφαλο αν και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχουμε σημαντική αύξηση της πίεσης. Μάλλον όμως η διαδικασία είναι αντίστροφη ή εν πάση περιπτώσει είναι αμφίδρομη.

Οι μύες του αυχένα είναι γνωστό ότι είναι από αυτούς που συσπώνται έντονα όταν υπάρχει ένταση στο σώμα. Επίσης βρίσκονται σε σύσπαση συχνά λόγω της θέσης του σώματος. Αυτό μπορεί να επιδεινωθεί από διάφορες καταστάσεις,

Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ. καλο χειμωνα..

ALTAN. καλο μηνα

(από το eranistis.net)



(Εντάξει, τι Σεπτέμβριος τι Οκτώβριος..μου άρεσε και βιάζομαι να το βάλω)

Jean-Leon Gerome. The grey Cardinal (L' eminence grise)

      

L'Eminence grise. Ένας πίνακας του J.L. Gerome για τον πάτερ Leclerc, καλόγερο, μυστικοσύμβουλο και αντιπρόσωπο του πανίσχυρου καρδινάλιου Ρισελιέ, ο οποίος ενέπνεε τον φόβο για τη δύναμη που είχε, κάτι που απεικονίζεται και στον πίνακα, να κατεβαίνει αδιάφορος τη σκάλα στο ανάκτορο του Ρισελιέ, προκαλώντας δέος και φόβο απλά με την παρουσία του. Aποκαλείται grise από το χρώμα του ράσου του, σαν παράφραση του his eminence("σεβασμιότατος") που ήταν ο τίτλος για τον καρδινάλιο ή grise σε αντίθεση με το red, κόκκινος, που ήταν το χρώμα της στολής του καρδινάλιου,  ένας όρος που στη συνέχεια σήμαινε την δύναμη πίσω από τον θρόνο. Ο καρδινάλιος Ρισελιέ,(1585-1642), απο το 1624 μέχρι και τον θάνατό του το 1642, ήταν ο πανίσχυρος πρωθυπουργός του αδύναμου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΓ. Ο πάτερ Leclerc αναφέρεται και στο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά, "οι τρεις σωματοφύλακες", που η πλοκή του εκτυλίσσεται εκείνη την περίοδο, σαν πάτερ Ιωσήφ.

Η τέχνη του Gérôme ακολουθούσε το λεγόμενο ακαδημαϊκό στυλ, ενάντια στο οποίο στράφηκαν οι ιμπρεσιονιστές. 

Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε το 1873 και βρίσκεται στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης.

(έναν ακόμη πίνακα του Gerome, "the slavemarket" έχω αναρτήσει στις 10/5) 

Λεωνίδας Κύρκος

Σύμβολο μιας μεγάλης γενιάς που βρέθηκε στη δίνη των γεγονότων μιας ιδιαίτερα δύσκολης εποχής, με ανήσυχο και θαρραλέο πνεύμα που δεν δίσταζε να ρισκάρει συνέχεια, βάζοντας τις ιδέες και τις αξίες του, για κοινωνίες ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης, στη συνεχή βάσανο της πράξης και της ραγδαία μεταβαλλόμενης πραγματικότητας. Με ανεπιτήδευτο ήθος, εντιμότητα και απλότητα.

Vincent Van Gogh. Εναστρη νυχτα

Έναστρη νύχτα. Ένας πίνακας του μεγάλου Ολλανδού ζωγράφου Vincent Van Gogh(1853-1890). Μπορεί ο Cezanne να ήταν ο πρωτεργάτης της μετα-ιμπρεσιονιστικής εποχής, όμως ο σημαντικότερος εκπρόσωπος αυτής της εποχής είναι αναμφισβήτητα ο Βαν Γκογκ. Αρχίζει να ζωγραφίζει στα 30 του χρόνια και πέθανε όταν ήταν 37, βασανιζόμενος από κρίσεις επιληψίας που τον είχαν οδηγήσει στην κατάθλιψη. Γνώρισε το έργο των ιμπρεσιονιστών απο τους οποίους εμπνεύσθηκε αλλά ακολούθησε τις αναζητήσεις του Τουλούζ Λωτρέκ και του Πωλ Γκωγκέν στους αστραφτερούς χρωματισμούς και τόνους, δίνοντας όμως σ'αυτούς το πυρακτωμένο του αίσθημα και τον οδυνηρό δυναμισμό του που χαρακτηρίζουν τη μοναδική τεχνοτροπία του Βαν Γκογκ. Οι ελικοειδείς πινελιές που χρησιμοποιεί, με την οξύτητα στους χρωματικούς συνδυασμούς, στην απεικόνιση τόσο των ανθρώπων όσο και της φύσης, που τις βλέπουμε και στον συγκεκριμένο πίνακα, γεμίζουν με μοναδική ζωντάνια και κίνηση τους πίνακές του, που ορισμένοι όπως αυτός, παίρνουν τα χαρακτηριστικά οπτασίας. Η "έναστρη νύχτα" έγινε το 1889, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Οι κρίσεις που τον βασάνιζαν πιθανόν να έπαιξαν ρόλο στη στροβιλώδη απεικόνιση των πραγμάτων και την αίσθηση της οπτασίας που δημιουργούν. Ο σκοτεινός όγκος με το κυπαρίσσι, με παρόμοια ελικοειδή απεικόνιση, αποτελεί επίσης ένα σταθερό μοτίβο σε πολλούς του πίνακες, έχοντας ένα μάλλον προφανή συμβολισμό.

Ο πίνακας, απο το 1941 βρίσκεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.  

το γ-αμινοβουτυρικο οξυ(GABA) και το αλκοολ

Το γ-αμινοβουτυρικό οξύ, γνωστό στη βιβλιογραφία σαν GABA , είναι ένα αμινοξύ που αποτελεί τον κύριο ανασταλτικό νευροδιαβιβαστή στον εγκέφαλο των θηλαστικών. Ανασταλτικός νευροδιαβιβαστής σημαίνει ότι στη μετάδοση των σημάτων στους  νευρώνες, σε όλο το νευρικό σύστημα, παράλληλα με τους νευροδιαβιβαστές που δρουν διεγερτικά  στη μετάδοση του νευρικού σήματος, υπάρχουν οι ανασταλτικοί νευροδιαβιβαστές ώστε να διατηρείται ισορροπία στη μετάδοση του νευρικού σήματος σε όλο το νευρικό δίκτυο. Έτσι ελέγχεται και ο μυϊκός τόνος, μέσα από μια ισορροπία διεγερτικών και ανασταλτικών δράσεων, ώστε να μην έχουμε υπερτονία ή χάλαση των μυών.
Το αμινοξύ αυτό δρα πάνω σε ειδικούς υποδοχείς που υπάρχουν στις νευρικές συνάψεις, οι οποίοι είναι πολλών ειδών. (Κάνοντας εδώ μία παρένθεση, πρέπει να πούμε ότι τα διάφορα επίπεδα του νευρικού συστήματος δημιουργήθηκαν σε διαφορετικές εξελικτικές βαθμίδες, γι αυτό και ανάλογα με τις ειδικότερες λειτουργίες που επιλέχθηκαν να εκτελούν, εξυπηρετήθηκαν και από διαφορετικές παραλλαγές υποδοχέων για τον ίδιο πολλές φορές νευροδιαβιβαστή, κάτι που τροποποιεί, μερικές φορές πολύ, την δράση του).
Μία από τις δράσεις της αιθανόλης, δηλαδή του αλκοόλ, είναι ότι διεγείρει μία κατηγορία υποδοχέων αυτού του ανασταλτικού μορίου, τους α υποδοχείς του GABA, με αποτέλεσμα να υπερισχύουν οι ανασταλτικές δράσεις στη μετάδοση του νευρικού σήματος. Παρόμοια δράση έχουν για παράδειγμα και οι βενζοδιαζεπίνες, τα γνωστά ηρεμιστικά, αλλά και πολλές άλλες ουσίες, που δρουν σε παρόμοιους υποδοχείς.

Λιβύη. Ανεμος ελευθεριας



Το τέλος ενός ακόμη(παράφρονα και γελοίου) τυράννου.



η σωματικη ασκηση προστατευει τον εγκεφαλο

Η σωματική άσκηση προστατεύει πολύπλευρα τις λειτουργίες του εγκεφάλου, στις διαδικασίες εκφύλισης του με το πέρασμα της ηλικίας. Αυτό αφορά περισσότερο την άσκηση που ανεβάζει τον καρδιακό ρυθμό, δηλαδή την αεροβική άσκηση, αν και η άσκηση με βάρη που διατηρεί και αυξάνει τον μυϊκό όγκο δεν σημαίνει ότι δεν είναι ωφέλιμη. 
Αυτή η δράση οφείλεται στο ότι η σωματική άσκηση και κυρίως η αεροβική, αποτελεί τον σημαντικότερο τρόπο, μαζί με την κατάλληλη υγιεινή διατροφή, για τη διατήρηση σε καλή κατάσταση του αγγειακού δικτύου και συνολικά του καρδιοαγγειακού συστήματος. Αυτό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να διατηρείται σε επαρκή επίπεδα και η αιμάτωση του εγκεφάλου, ώστε να συνεχίσει να επιτελεί τις λειτουργίες του αλλά και για την ανάπτυξή του σε νέα γνωστικά αντικείμενα.
Σε πειράματα με ζώα, η άσκηση αύξησε τον αριθμό των μικρών αγγείων στον εγκέφαλο. Η εκφύλιση του αγγειακού δικτύου με το προχώρημα της αρτηριοσκληρωτικής νόσου, ως αποτέλεσμα της κακής διατροφής, του στρες και της έλλειψης σωματικής άσκησης, έχει και τα αντίστοιχα αποτελέσματα στους εγκεφαλικούς νευρώνες και τις συνάψεις τους, οδηγώντας στην καταστροφή τους. Την εκφύλιση του αγγειακού δικτύου την προλαμβάνουμε μέσα από τον έλεγχο και εκείνων των παθολογικών καταστάσεων που επηρεάζουν τα αγγεία, όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, η αρτηριακή υπέρταση και άλλες ή την αποφυγή παραγόντων που δρουν τοξικά στα νευρικά κύτταρα και τις συνάψεις τους,

οι κατηγοριες των αντιυπερτασικων φαρμακων

Σήμερα έχουν βρεθεί και χρησιμοποιούνται ευρύτατα πολύ σημαντικές κατηγορίες αντιυπερτασικών φαρμάκων, που μπορούν να ρυθμίσουν τις περισσότερες περιπτώσεις υψηλής αρτηριακής πίεσης και θα γίνει μια σύντομη αναφορά σ’ αυτές. Αυτό βέβαια που είναι πάντα σημαντικό είναι τα γενικότερα μέτρα που πρέπει να παίρνονται στην κατεύθυνση της υιοθέτησης ενός τρόπου ζωής που περιορίζει την εμφάνιση της υπέρτασης αλλά και των άλλων διαταραχών που αυξάνουν την εμφάνιση καρδιοαγγειακών διαταραχών, είτε παίρνει φάρμακα είτε όχι.  Δηλαδή η ρύθμιση της υψηλής αρτηριακής πίεσης με τα φάρμακα δεν μας εξισώνει από την άποψη του κινδύνου για ένα επικείμενο καρδιοαγγειακό επεισόδιο με κάποιον που έχει χαμηλή πίεση χωρίς φάρμακα. Ο δεύτερος κινδυνεύει πολύ λιγότερο. Απλά με τα φάρμακα μειώνεται ο κίνδυνος σε σχέση με το αν έμενε η πίεση αρρύθμιστη. Οπωσδήποτε η αντιμετώπιση της υπέρτασης και φαρμακευτικά, έχει μειώσει τη συχνότητα των αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων πρώτα και κύρια, αλλά και των στεφανιαίων επεισοδίων και της καρδιακής και νεφρικής ανεπάρκειας.

Ακόμη η αλλαγή του τρόπου ζωής βοηθά στο να ρυθμίζεται η αρτηριακή πίεση και με λιγότερα φάρμακα και σε ορισμένες περιπτώσεις να τα κάνει περιττά, όταν δεν έχουν προχωρήσει πολύ οι αλλαγές στο καρδιοαγγειακό σύστημα. Αν και συνήθως όταν διαπιστώνεται η υπέρταση, ήδη έχουν γίνει αλλαγές στα αγγεία, οι οποίες τείνουν να συντηρήσουν την υπέρταση.

Η βάση δηλαδή πάνω στην οποία στηρίζεται η αντιμετώπιση των συνεπειών της υψηλής αρτηριακής πίεσης στην καρδιοαγγειακή λειτουργία, είναι όλα αυτά τα γενικότερα μέτρα που έχουν αναφερθεί, στη διατροφή, τη σωματική άσκηση αλλά και τη μείωση του στρες στη ζωή μας.

Αυτό δεν αφορά μόνο την υπέρταση αλλά όλες τις ανάλογες καταστάσεις. Όπως για παράδειγμα τα άτομα που έχουν οστεοπορωτικές βλάβες, δεν έχει νόημα

οι μεταλλαξεις στο DNA και ο καρκινος

Για τις ελεύθερες ρίζες που παράγονται κατά τη διάρκεια του μεταβολισμού του οξυγόνου στα μιτοχόνδρια καθώς και αυτές που προέρχονται από περιβαλλοντικούς παράγοντες που επιδρούν στον άνθρωπο, έχει γίνει αναφορά σε προηγούμενες αναρτήσεις. Θα γίνει κάπως πιο συγκεκριμένη αναφορά στο πως οι βλάβες στο DNA μπορεί να οδηγήσουν σε μεταλλάξεις, που κάποιες από αυτές να επιβιώσουν και να αποτελέσουν παράγοντα καρκινογένεσης.

Το DNA βρίσκεται τόσο στον πυρήνα του κυττάρου όσο και μέσα στα μιτοχόνδρια, τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας του κυττάρου, που έχουν το δικό τους DNA. Αυτό που βλάπτεται περισσότερο είναι το μιτοχονδριακό DNA, μιας και εκεί είναι ο αρχικός τόπος παραγωγής των ενδογενών ελεύθερων ριζών οξυγόνου. Ως τελικό αποτέλεσμα των βλαβών στο μιτοχονδριακό DNA έχουμε τον θάνατο των μιτοχονδρίων που οδηγεί στον θάνατο του κυττάρου.

Ξέρουμε ότι ο προγραμματισμένος θάνατος του κυττάρου από εξάντληση των μιτοχονδρίων να παράγουν ενέργεια, που αυτό οδηγεί στην δημιουργία σημάτων για το θάνατο του κυττάρου, μπορεί να αντιστραφεί αν ελαττωθούν οι ελεύθερες ρίζες ή αυξηθούν τα αποθέματα της γλουταθειόνης που φαίνεται να είναι από τα κύρια αντιοξειδωτικά που προστατεύουν τα μιτοχόνδρια. (Πειράματα για προστασία του μιτονδριακού DNA γίνανε σε γενετικά προποποιημένες φρουτόμυγες που μπορούσαν να παράγουν περισσότερα φυσικά αντιοξειδωτικά και κυρίως τη γλουταθειόνη, έδειξαν παράταση της ζωής τους

altan ..και η κριση στην Ιταλια












-Ο σύζυγός μου πηγαίνει με συνοδούς.

-Πολύ ακριβό για μας. Ο δικός μου πηγαίνει ακόμη με πουτάνες.

(από το eranistis)

 

altan




Αρκετά. Απαιτώ την παραίτησή μου.

                                                                                         

καφεΐνη

Ο καφές παράγεται απο τα καφεόδενδρα, αειθαλείς θάμνους που μοιάζουν με κερασιές. Ζουν περίπου 25-30 χρόνια και ευδοκιμούν σε τροπικά κλίματα. Οι καρποί που αναπτύσσονται σαν τσαμπιά κατά μήκος των κλαδιών, κάνουν περίπου ένα χρόνο να ωριμάσουν και γίνονται κόκκινοι σαν κεράσια. Ο κόκκος του καρπού είναι αυτός που χρησιμοποιείται για την παρασκευή του καφέ.

Η καφεΐνη, η κύρια δραστική ουσία του καφέ, ανήκει σε μια ομάδα χημικών ουσιών, τις ξανθίνες,  οι οποίες είναι προϊόντα αποδόμησης των πουρινών.

(Οι πουρίνες όπως και οι πυριμιδίνες είναι αζωτούχες  βάσεις στις οποίες ανήκουν και τα νουκλεοτίδια, που αποτελούν βασικά δομικά συστατικά του DNA και του RNA. Οι βιοχημικοί και μεταβολικοί δρόμοι στους βιολογικούς οργανισμούς ακολουθούν συγκεκριμένες διαδρομές, όπου κάποια βασικά μόρια παίζουν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της ζωής, όπως και παράγωγα αυτών των δρόμων αποτελούν τις διάφορες ουσίες που λειτουργούν άλλες σαν ορμόνες και άλλες σαν μόρια που επιδρούν στις λειτουργίες της. Για παράδειγμα οι πουρίνες, στις οποίες ανήκει η καφεΐνη, ανήκει σε μια ευρύτερη ομάδα που ονομάζονται αλκαλοειδή που αποτελούν αζωτούχες ενώσεις με φαρμακευτική δράση, στις οποίες ανήκουν ουσίες όπως η καφεΐνη, η νικοτίνη, η κοκαΐνη, μορφίνη, κινίνη, διάφορες παραισθησιογόνες ουσίες κλπ).

Στην κατηγορία της καφεΐνης, με παραπλήσια δράση, ανήκουν η θεοφυλλίνη, που βρίσκεται περισσότερο στο τσάϊ (μαζί με  καφεΐνη) και η θεοβρωμίνη που βρίσκεται στο κακάο. 

Η καφεΐνη βρίσκεται στον καφέ σε περιεκτικότητα από 0,6-1,1% στις ποικιλίες arabica και 2,2% στις ποικιλίες robusta, στο τσάι 3%,  στους καρπούς του φυτού γκουαράνα >4%, στους καρπούς cola 1,5%.

απο το tvxs

ο Λόρκα, το ντουέντε και η Amy Winehouse

Ως συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης για τις προκλήσεις και την ανάπτυξη ή τις κρίσεις και τις απαντήσεις που δίνουμε, θα γίνει μια αναφορά στα κίνητρα της καλλιτεχνικής δράσης και κάποιες σχετικές αναφορές του Λόρκα.  

Υπάρχει ένα κείμενο του Λόρκα που μιλά για το τι είναι το ντουέντε(το έχω βάλει σε μια προηγούμενη ανάρτηση), εξηγώντας με μεγάλη παραστατικότητα τις τρεις κατηγορίες, κατά τη γνώμη του, των καλλιτεχνών και τι είναι αυτό που τους κινεί. Η μία κατηγορία είναι αυτοί που εμπνέονται όπως λέει από τον Άγγελο που καθοδηγεί και προικίζει με δώρα, που σκορπίζει τη χάρη του κι ο άνθρωπος, χωρίς καµιά σχεδόν προσπάθεια δηµιουργεί, αγαπιέται, χορεύει. Η άλλη είναι αυτοί που εμπνέονται από τη Μούσα που τους ενθαρρύνει και καµιά φορά τους καταβροχθίζει. Στηρίζεται όμως πολύ στη λογική που συχνά είναι εχθρός της τέχνης γιατί μιμείται πολύ, υψώνοντας τον ποιητή σ' ένα θρόνο στημένο σε κοφτερές και απότομες άκρες, κάνοντας τον να ξεχνάει πως ξαφνικά, εκεί που κάθεται, μπορεί να τον κατασπαράξουν. Η αληθινή όμως μάχη, όπως λέει είναι το ντουέντε.

οι προκλησεις, οι κρισεις και η εξελιξη

Ο κάθε βιολογικός οργανισμός και κατ' επέκταση το κάθε σύνολο, στην αλληλεπίδρασή τους με το περιβάλλον διαμορφώνουν κάποιες σχέσεις μαζί του, οι οποίες επιτρέπουν την συνέχιση της ύπαρξής τους μέσα σε κάποιο, μικρότερο ή μεγαλύτερο εύρος μεταβολής των περιβαλλοντικών συνθηκών. Η βασική ιδέα της εξέλιξης στηρίζεται στο ότι η αλλαγή των περιβαλλοντικών συνθηκών βάζει σε δοκιμασία την ικανότητα του οργανισμού να συνεχίσει να υπάρχει στις νέες συνθήκες. Κρίση σημαίνει ότι ο τρόπος λειτουργίας και οι σχέσεις που έχει αναπτύξει ένας οργανισμός ή ένα σύνολο με το περιβάλλον, σε κάποια φάση, λόγω της συνεχούς μεταβολής των περιβαλλοντικών δεδομένων, δεν εξασφαλίζουν την ομαλή συνέχιση της ύπαρξής τους. Σε ευρεία κλίμακα στους βιολογικούς οργανισμούς επιβίωναν αυτοί που είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά που τους επέτρεπαν να λειτουργήσουν στις νέες συνθήκες. Οι υπόλοιποι εξαφανίζονταν.

Οι βιολογικοί οργανισμοί που ανέπτυξαν νοημοσύνη, απέκτησαν ικανότητα μάθησης, αυξάνοντας έτσι τις εναλλακτικές τους δυνατότητες και την ευλυγισία τους ώστε να προσαρμοσθούν και να μην καταστραφούν όταν η αλλαγή των συνθηκών ή οι προκλήσεις που αντιμετώπιζαν ήταν τέτοιες που ο τρόπος που λειτουργούσαν μέχρι τότε ήταν ανεπαρκής για την αντιμετώπισή τους.

Γι αυτό και οι άνθρωποι όπως και οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν την δυνατότητα να εξελίσσονται μέσα από διαδικασίες μάθησης, έχοντας πολύ περισσότερες δυνατότητες προσαρμογής, ενώ σε κατώτερα εξελικτικά είδη που η ικανότητα αυτή είναι πολύ μικρότερη, η δημιουργία δυσμενών συνθηκών που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν από το μέχρι τότε σύστημα σχέσεων με το περιβάλλον, δηλαδή πρότυπα συμπεριφοράς κλπ, τα οδηγεί σε καταστροφή.

Αν δεν προκύψουν συνθήκες που να βάζουν σε δοκιμασία το σύστημα αυτών των σχέσεων, όσον αφορά έναν άνθρωπο είναι τα πρότυπα συμπεριφοράς του, κατά κανόνα δεν υπάρχει ανάγκη αυτά να μεταβληθούν.

Στη σχέση ενός βιολογικού οργανισμού με το περιβάλλον