O Juan Goitia Benet(1927-1993) το 1982. "Το ύφος ενός εγκλήματος" κυκλοφόρησε το 1980. |
σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές
Όπως και να το κάνουμε, το πτώμα ενός άντρα στην κεντρική πλατεία του χωριού δεν είναι μικρή υπόθεση. Η παραφιλολογία οργιάζει. Δεν υπάρχει κάτοικος που να μην ασχοληθεί μ’ αυτή την ιστορία. Ποιος είναι ο νεκρός; Πώς βρέθηκε στο χωριό; Ποιος μπορεί να τον σκότωσε; Για ποιο λόγο; Φυσικά το νέο φτάνει και στο λοχαγό Μεδίνα και κάπως έτσι ξετυλίγεται το μυθιστόρημα του Χουάν Μπένετ «Το ύφος ενός εγκλήματος». Ο Μπένετ επιλέγει την ισπανική επαρχία, την πολίχνη Ρεχιόν, όπου όλα κυλούν αργά και τόσο απολύτως ομαλά και προγραμματισμένα που το αναπάντεχο ταυτίζεται με το επαναστατικό. Έτσι, ρίχνοντας το πτώμα στην πλατεία από την πρώτη σελίδα, αναποδογυρίζει τα πάντα και ξεκινά αντίστροφα. Ξεκινά με την ανατροπή δημιουργώντας μια αλυσιδωτή δράση που αποκαλύπτει τα δεδομένα. Αυτή η αντίστροφη πορεία εκτυλίσσεται αργά και μεθοδικά. Σε πρώτο πλάνο παρακολουθούμε μια θορυβώδη και υψηλών τόνων πλοκή με ανθρωποκυνηγητά, μυστικές συναντήσεις, δολοπλοκίες και πιστολίδια, αλλά στο βάθος δεν βλέπουμε παρά την νοσηρή αταραξία της επαρχίας, αταραξία που φτάνει στα όρια της ανυπαρξίας. Μοιραία το βιβλίο κινείται μέσα σε δύο αντιφατικούς χρόνους. Από τη μια έχουμε τους γρήγορους ρυθμούς της καταιγιστικής δράσης κι από την άλλη τη βραδύτητα της επαρχιώτικης απραξίας που συνυπάρχουν όχι μόνο στη μυθιστορηματική εξέλιξη, που είναι έτσι κι αλλιώς προσαρμόσιμη στις εκάστοτε ανάγκες, αλλά στους ίδιους τους χαρακτήρες που κινούνται κουβαλώντας μέσα τους τα χαρακτηριστικά των δύο ταχυτήτων σε μια παράταιρη αρμονία. Θα λέγαμε ότι το έργο συνδυάζει την ταχύτητα του νουάρ και τη βραδύτητα του γουέστερν σ’ ένα καθηλωτικό μείγμα.