οι προκλησεις, οι κρισεις και η εξελιξη

Ο κάθε βιολογικός οργανισμός και κατ' επέκταση το κάθε σύνολο, στην αλληλεπίδρασή τους με το περιβάλλον διαμορφώνουν κάποιες σχέσεις μαζί του, οι οποίες επιτρέπουν την συνέχιση της ύπαρξής τους μέσα σε κάποιο, μικρότερο ή μεγαλύτερο εύρος μεταβολής των περιβαλλοντικών συνθηκών. Η βασική ιδέα της εξέλιξης στηρίζεται στο ότι η αλλαγή των περιβαλλοντικών συνθηκών βάζει σε δοκιμασία την ικανότητα του οργανισμού να συνεχίσει να υπάρχει στις νέες συνθήκες. Κρίση σημαίνει ότι ο τρόπος λειτουργίας και οι σχέσεις που έχει αναπτύξει ένας οργανισμός ή ένα σύνολο με το περιβάλλον, σε κάποια φάση, λόγω της συνεχούς μεταβολής των περιβαλλοντικών δεδομένων, δεν εξασφαλίζουν την ομαλή συνέχιση της ύπαρξής τους. Σε ευρεία κλίμακα στους βιολογικούς οργανισμούς επιβίωναν αυτοί που είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά που τους επέτρεπαν να λειτουργήσουν στις νέες συνθήκες. Οι υπόλοιποι εξαφανίζονταν.

Οι βιολογικοί οργανισμοί που ανέπτυξαν νοημοσύνη, απέκτησαν ικανότητα μάθησης, αυξάνοντας έτσι τις εναλλακτικές τους δυνατότητες και την ευλυγισία τους ώστε να προσαρμοσθούν και να μην καταστραφούν όταν η αλλαγή των συνθηκών ή οι προκλήσεις που αντιμετώπιζαν ήταν τέτοιες που ο τρόπος που λειτουργούσαν μέχρι τότε ήταν ανεπαρκής για την αντιμετώπισή τους.

Γι αυτό και οι άνθρωποι όπως και οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν την δυνατότητα να εξελίσσονται μέσα από διαδικασίες μάθησης, έχοντας πολύ περισσότερες δυνατότητες προσαρμογής, ενώ σε κατώτερα εξελικτικά είδη που η ικανότητα αυτή είναι πολύ μικρότερη, η δημιουργία δυσμενών συνθηκών που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν από το μέχρι τότε σύστημα σχέσεων με το περιβάλλον, δηλαδή πρότυπα συμπεριφοράς κλπ, τα οδηγεί σε καταστροφή.

Αν δεν προκύψουν συνθήκες που να βάζουν σε δοκιμασία το σύστημα αυτών των σχέσεων, όσον αφορά έναν άνθρωπο είναι τα πρότυπα συμπεριφοράς του, κατά κανόνα δεν υπάρχει ανάγκη αυτά να μεταβληθούν.

Στη σχέση ενός βιολογικού οργανισμού με το περιβάλλον

Paul Cezanne

Paul Cezanne(1839-1906). Montagne Sainte-Victoire vue des Lauves. O Πολ Σεζάν, Γάλλος ζωγράφος από την Προβηγκία, από όπου είναι και το συγκεκριμένο τοπίο, ήταν από τους πρωτεργάτες του ιμπρεσιονισμού(συμμετείχε και στην "ιδρυτική" τους έκθεση το 1874 στο Παρίσι), γρήγορα αποστασιοποιήθηκε απο τον ιμπρεσιονισμό για να καταστεί ο πρωτεργάτης των μετα-ιμπρεσιονιστικών τάσεων στη ζωγραφική. Επέκτεινε την αφαίρεση στα ακρότατα όρια που επιτρέπουν στον θεατή να σχηματίσει την εικόνα, χωρίς όμως να χαθεί η εικόνα. Έτσι κατάργησε και την τριδιάστατη αναπαράσταση, αφήνοντας μόνο δύο διαστάσεις που τις θεωρεί αρκετές για την ανασύνθεση της εικόνας απο τον νου. Η εικόνα διασώζεται στο χείλος της ασάφειας, με πολύ καλά μελετημένες πινελιές παρ' όλο που φαίνονται ασαφείς. (στη συνέχεια στις πιο μοντέρνες εκδοχές της ζωγραφικής θυσιάστηκε και η εικόνα).

Σε αντίθεση με το ακαδημαικό στυλ που λάτρευε τη σαφήνεια και τη λεπτομέρεια, οι μεταϊμπρεσιονιστικοί  πίνακες βασίζονται στην αμφισημία και στα απολύτως απαραίτητα.

Ο Cezanne θέλει να δείξει ότι το να βλέπεις σημαίνει να δημιουργείς αυτό που αντικρύζεις. Ότι βασικά κάνει και ο ανθρώπινος εγκέφαλος, σύμφωνα με τις σημερινές αντιλήψεις της νευροφυσιολογίας για τη λειτουργία του, ο οποίος δεν λειτουργεί σαν καθρέφτης αλλά συνθέτει προσλαμβάνοντας τα απαραίτητα στοιχεία που του χρειάζονται. Οι πίνακες του Cezanne είναι μια επέκταση αυτής της λογικής αφήνοντας περιθώρια στον θεατή να δώσει και αυτός τις δικές του ερμηνείες στην πρόσληψη. Η εικόνα όμως στον Cezanne παραμένει πάντα αναγνωρίσιμη.

Αφιέρωνε πολλές ώρες στοχαζόμενος μια πινελιά. Παρατηρούσε επί ώρες το θέμα του. Άλλωστε έτσι και πέθανε απο πνευμονία όταν έμεινε δύο ώρες μέσα στη βροχή, σε έναν αγρό, γι αυτό το λόγο.

Δεν τον ενδιέφερε ούτε το παιχνίδισμα του φωτός που ήταν ο στόχος των ιμπρεσιονιστών και που τον θεωρούσε ανούσιο. Τον ενδιέφερε περισσότερο ο νους απο το μάτι.

  Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε στην Προβηγκία. Το συγκεκριμένο τοπίο, το βουνό Sainte-Victorie στην Προβηγκία, το ζωγράφισε πάνω από 60 φορές, σε διαφορετικές εκδοχές. 
 Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε το 1902-1904. Βρίσκεται στο Philadelphia Museum of Art (Geogre W. Elkins Collection).

Amy Winehouse - You Know Im No Good (Skeewiff Mix) 2007

το στρες και η υπερταση

Η αρτηριακή υπέρταση αποτελεί μια κατάσταση συμπαθητικοτονίας. Η αυξημένη πίεση στα αγγεία σημαίνει ότι ο οργανισμός κινητοποιεί τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει μια κατάσταση κινδύνου. Έχει γίνει αναφορά σε προηγούμενες αναρτήσεις για τις αντιδράσεις του οργανισμού σε περίπτωση κινδύνου και τους μηχανισμούς που έχουν αναπτυχθεί στα θηλαστικά γι αυτό το σκοπό. Στον άνθρωπο, στον τρόπο αυτών των αντιδράσεων, παρεμβάλλεται ο μετωπιαίος φλοιός με τις ιστορίες που αναπτύσσει, τις ερμηνείες που δίνει στους διάφορους κινδύνους αλλά και την πολλαπλότητα με αυτό τον τρόπο των αντιδράσεων του. Και ενώ ένα θηλαστικό απέναντι στον κίνδυνο έχει δύο κυρίως τύπους αντιδράσεων, την μάχη ή την φυγή, που έχουν συγκεκριμένη διάρκεια και μετά ακολουθεί η χαλάρωση, ο άνθρωπος μέσα σε αυτή την γκάμα αναπτύσσει ένα πλήθος παραλλαγών αυτών των βασικών αντιδράσεων, που μπορεί να παρατείνουν έστω και σε χαμηλότερο επίπεδο την κατάσταση του φόβου απέναντι σε κάποιον κίνδυνο υπαρκτό ή ανύπαρκτο, μέχρις και επ' άπειρον. Πάνω σ' αυτή τη βάση αναπτύσσεται εξ άλλου και το άγχος, που αποτελεί μια φοβικού τύπου αντίδραση διαρκείας.

Έτσι η αρτηριακή υπέρταση έχει συνδεθεί περισσότερο με αμυντικού τύπου αντιδράσεις σε άτομα που δεν εκφράζουν ή και δεν αναγνωρίζουν εύκολα τα αισθήματα και τις διαθέσεις τους, με αποτέλεσμα ο θυμός τους για όποια προβλήματα, καταστάσεις, νοιώθουν ότι τους πιέζουν και δεν μπορούν να απαλλαγούν από αυτά, να μην εκδηλώνεται εύκολα.

Επίσης έχει βρεθεί συσχέτιση της σε υψηλή συχνότητα και με επανειλημμένη έκθεση στο στρες. Πολλές έρευνες γίνανε για την εργασία σε συνθήκες ψυχικής πίεσης,
όταν υπάρχουν δηλαδή υψηλές απαιτήσεις σε συνδυασμό με μικρό περιθώριο στη λήψη των αποφάσεων. Το κοινωνικό στρες επίσης, σε κοινωνικές ομάδες που βιώνουν περισσότερο άγχος, λόγω ανεργίας, μη δυνατότητας ελέγχου της ζωής τους, με χαμηλότερο συνήθως μορφωτικό επίπεδο που κάνει πιο δύσκολη την επεξεργασία του άγχους τους ή μετανάστες που βιώνουν το στρες της ένταξης τους στη νέα κοινωνία κτλ, είναι καταστάσεις σχετικά καλά αναγνωρισμένες, που συμβάλλουν στην εμφάνιση της. Σημαντικό επίσης στοιχείο είναι οπωσδήποτε και ο τρόπος αντίδρασης στο στρες, το πώς γίνεται η επεξεργασία του και βιώνεται.

πως γνωριζουμε. μια παλια διαμαχη

Πως γνωρίζουμε;  Οι έμβιοι οργανισμοί στη γη, διαμόρφωσαν στα εκατομμύρια χρόνια της εξέλιξης, μηχανισμούς που αποτέλεσαν τα αισθητήρια όργανα, σαν εξέλιξη των κυττάρων εκείνων που εξειδικεύθηκαν να αντιδρούν στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος δηλαδή των νευρικών κυττάρων και άρα κίνησης και προσαρμογής σ’ αυτόν. Αισθάνονται, αντιλαμβάνονται, αυτές τις πλευρές που τους είναι χρήσιμες για αυτήν την προσαρμογή, δημιουργώντας και μια εικόνα, ανάλογα με τον τρόπο αυτής της πρόσληψης για τον περιβάλλοντα χώρο.

Αυτή η αντίληψη έχει συμβολικό και ταυτόχρονα υποκειμενικό χαρακτήρα.

Επειδή όμως οι βιολογικοί οργανισμοί στη γη διαμορφώθηκαν στη βάση των κοινών κωδίκων της ζωής στον πλανήτη μας, δηλαδή το μόριο του DΝΑ και σε παρόμοιες επιδράσεις του περιβάλλοντος, έχουν λίγο πολύ κοινά χαρακτηριστικά. Έτσι αισθανόμαστε, αντιλαμβανόμαστε αυτές τις πλευρές που μας είναι χρήσιμες για την προσαρμογή σ’ αυτό το περιβάλλον και αυτό γίνεται με έναν ορισμένο τρόπο, τον τρόπο των βιολογικών συστημάτων όπως έχουν διαμορφωθεί στον πλανήτη μας την γη.

Για παράδειγμα, το φως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι τα φωτόνια, κάτι μεταξύ ηλεκτρομαγνητικού κύματος και σωματιδίου, προσπίπτουν στα εξειδικευμένα για αντίδραση στο φως κύτταρα του αμφιβληστροειδή χιτώνα του οφθαλμού, τα κωνία και τα ραβδία. Τα σήματα που λαμβάνονται απ’ αυτά τα κύτταρα, πηγαίνουν στον εγκέφαλο, ο οποίος τα ερμηνεύει με βάση "χάρτες αναγνώρισης" που έχει διαμορφώσει εξελικτικά, δίνοντας τους μια ορισμένη μορφή, χρήσιμη σε μας για να προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον.
 Το ίδιο ισχύει για τα χρώματα, τα σχήματα, τους ήχους, τις γεύσεις, τις οσμές αλλά και για τις γενικότερες έννοιες του χώρου, του χρόνου, της ποσότητας, της ποιότητας κλπ, ότι εν πάση περιπτώσει αντιλαμβανόμαστε.

Ένας παρατηρητής, για παράδειγμα, από μια εντελώς διαφορετική τάξη μεγέθους,

Amy Winehouse - Back To Black

Amy Winehouse

«Γράφω τραγούδια επειδή έχω ανάγκη να προκύψει κάτι καλό μέσα από κάτι κακό. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι θα πεθάνω αν δεν γράψω αυτό που αισθάνομαι».
«Αν δεν έχω κάνει κάτι, δεν μπορώ να το βάλω σε ένα τραγούδι. Πρέπει να είναι αυτοβιογραφικό.Είναι κάτι σαν εξορκισμός. Στα τραγούδια μου βγάζω την ψυχή μου».

(απο το ΒΗΜΑ, 1/8/11)

African Music Machine - Black Water Gold - Southern Funkin'

Edgar Degas. L' Absinthe

O Γάλλος ζωγράφος αλλά και γλύπτης και χαράκτης, Edgar Degas(1834-1917), είναι ένας από τους πρωτεργάτες του καλλιτεχνικού  ρεύματος του ιμπρεσιονισμού, αν και οι κριτικοί δεν τον θεωρούσαν ιμπρεσιονιστή και ο ίδιος προτιμούσε να αποκαλείται ρεαλιστής.

"Το αψέντι" ή "ο πότης αψεντιού", έγινε το 1876. Βρίσκεται στο Musee d' Orsay στο Παρίσι.

Ο ΑΜΛΕΤ, Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΚΙ Ο ΤΟΥΡΓΚΕΝΙΕΦ

Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ(1818-1883)
 σε πίνακα του  Ι. Ρέπιν

σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

Στις αρχές του 1600, πιθανολογείται το 1605, γεννήθηκαν στην Ευρώπη δυο τεράστιοι μυθιστορηματικοί χαρακτήρες που έμελλε να στοιχειώσουν την παγκόσμια λογοτεχνία. Ο Άμλετ κι ο δον Κιχώτης. Ο πρώτος γεννιέται στο βορρά κι άλλος στο νότο. Η διαδρομή που ακολούθησαν και οι δύο μέσα στους αιώνες τους κάνει να ξεφεύγουν από τα μυθιστορηματικά όρια και να λειτουργούν ως αυθύπαρκτες προσωπικότητες που έχουν ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο των γονιών τους και δρουν ανεξέλεγκτα. Αυτή η ανορθολογική κατάσταση είναι απολύτως αναπόφευκτη, αφού η θεόρατη παρουσία αυτών των χαρακτήρων στο λογοτεχνικό στερέωμα έφερε τόσο πολυποίκιλες ερμηνείες που ενδεχομένως να ξεπέρασαν κατά πολύ τις προθέσεις τόσο του Σαίξπηρ, όσο και του Θερβάντες. Εξάλλου η ίδια η παρουσία τους μέσα στα έργα είναι τόσο φυσική, τόσο απερίφραστα παρορμητική και ακραία που δίνουν την εντύπωση της ανεξάρτητης κίνησης, της απόλυτης δηλαδή αυτενέργειας, αφού υποπτευόμαστε ότι τελικά οι συγγραφείς έπαιξαν μάλλον παθητικό ρόλο στην κατασκευή τους κι ότι περισσότερο ακολούθησαν την ανεξέλεγκτη δράση που δημιουργούταν αυθόρμητα παρά την κατηύθυναν. Με δυο λόγια οι συγγραφείς παρασύρθηκαν από τους ήρωές τους, χαρίζοντας τους τέτοια ελευθερία που από ένα σημείο και μετά κινούνταν αυτόβουλα. Το να ξεφύγει το δημιούργημα από τον έλεγχο του δημιουργού δεν είναι τίποτε άλλο από την αποθέωση της συγγραφικής χαρισματικότητας.Κάπως έτσι αντιμετωπίζει τους δύο χαρακτήρες ο Τουργκένιεφ στην ομιλία του στην Πετρούπολη το 1860 στην «Εταιρεία Αρωγής των Λογοτεχνών και των Επιστημόνων», ομιλία που δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό «Σύγχρονος». Ο Τουργκένιεφ αντιπαραβάλλει τους δύο χαρακτήρες και τους ερμηνεύει προσπαθώντας να διεισδύσει στις βαθύτερες δομές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αναγκαστικά δηλαδή τους δίνει υπόσταση και τους καθιστά οντότητες που όχι απλώς είναι υπαρκτές και αυτοκαθοριζόμενες αλλά αποτελούν ορόσημο της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι οι δύο ακραίοι πόλοι που κινείται η ανθρώπινη συμπεριφορά, οι θεμελιώδεις κολόνες που γύρω από αυτές εκτυλίσσεται η δράση και που οριοθετούν τα άκρα όλων των συμπεριφορικών αποκλίσεων. Θα έλεγε κανείς ότι βρισκόμαστε μπροστά στα μεγαλύτερα πειραματόζωα για τη μελέτη της ανθρώπινης υπόστασης, με δυο λόγια βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα μάθημα μπιχεβιορισμού που όμως αφορά την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

Από την μια λοιπόν έχουμε το δον Κιχώτη, ήρωα κωμικό και παρορμητικό, άνθρωπο της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας, με αρχές απαραβίαστες που από ένα σημείο και μετά δεν εκπροσωπεί απλώς την ηθική, αλλά ταυτίζεται μαζί της. Οραματιστής και φαντασιόπληκτος,

Salvador Dali. Δον Κιχώτης

Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ, Η ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ

       σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

  Ο Δον Κιχώτης δεν χρειάζεται συστάσεις. Μυθιστορηματικός ήρωας του Θερβάντες που κυκλοφόρησε το 1605 και μεταφράστηκε σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, διασκευάστηκε στον κινηματογράφο, έγινε παιδικές σειρές κινουμένων σχεδίων και παγκόσμιο σύμβολο της τρέλας και του ασυμβίβαστου ρομαντισμού. Εκφράσεις όπως «δονκιχωτισμός» ή «το κυνήγι των ανεμόμυλων» αποδεικνύουν ότι ο Δον Κιχώτης ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια του λογοτεχνικού ήρωα κι έγινε κομμάτι της ίδιας της γλώσσας. Έγινε δηλαδή έννοια που οφείλει να εκφραστεί και κατά συνέπεια ενσωματώθηκε στην καθημερινότητα διευρύνοντας το γλωσσικό πεδίο. Ο Δον Κιχώτης είναι ο ιδαλγός που επηρεασμένος από ευτελή ιπποτικά βιβλία αναζητά παθιασμένα ιπποτικές περιπέτειες που φυσικά δεν υπάρχουν και τις επινοεί. Έτσι μπλέκεται σε απίστευτες καταστάσεις κωμικές και τραγικές, τις περισσότερες φορές εξευτελιστικές, και διασύρεται προκαλώντας αρχικά την έκπληξη και στη συνέχεια το χλευασμό των άλλων. Ο αιώνιος ιπποκόμος του, ο Σάντσο Πάντσα, αντιλαμβάνεται και πολλές φορές εκμεταλλεύεται την ελαφρότητα του κυρίου του, τον οποίο όμως ακολουθεί πιστά προσδοκώντας κάποια οφέλη. Όμως ο Σάντσο Πάντσα ακόμη κι όταν ξεγελά το αφεντικό του, όταν λέει ψέματα ή όταν προσπαθεί να αποφύγει ευθύνες ή καθήκοντα το κάνει με τέτοια αφοπλιστική ευθύτητα, αφού η έννοια του συμφέροντος είναι τόσο αφελώς ξεκαθαρισμένη στο μυαλό του, που δεν είναι παρά η άλλη όψη της αθωότητας. Το αχτύπητο δίδυμο περιφέρεται στους αγρούς εκπροσωπώντας την εξωφρενική ανιδιοτέλεια και την υλοποίηση των υψηλών ιδανικών που είναι αδύνατο να νοθευτούν. Εκπροσωπώντας δηλαδή τη χίμαιρα. Οι αντιθέσεις των ηρώων, η εξωτερική τους εμφάνισή και οι απίθανες γκάφες που διαδραματίζονται αναδεικνύουν μια γκροτέσκα φαρσοκωμωδία χωρίς προηγούμενο. Όμως, ο Δον Κιχώτης δεν είναι απλώς ένα ψυχαγωγικό ανάγνωσμα που περνά ευχάριστα την ώρα και μοιραία ξεχνιέται. Είναι λογοτεχνική άποψη και κατάθεση καλλιτεχνικής και ιδεολογικής πρωτοπορίας που σήμερα, πάνω από τετρακόσια χρόνια αργότερα, δεν έχει ξεπεραστεί. Αυτό που διακρίνεται από την αρχή είναι η απέχθεια του Θερβάντες απέναντι στα βουνά της ευτελούς ιπποτικής λογοτεχνικής παραγωγής που πρέσβευε την επιφανειακή προσέγγιση των αξιών εκθειάζοντας, την - πέρα κάθε λογικής - αγνότητα και την ηθική ακεραιότητα που φτάνει σε τέτοια υπερβολή ώστε να γίνεται ανοησία.

η θεωρια της εξελιξης, μια μεγαλοφυης απάντηση στο μυστηριο της ζωης

Η θεωρία της εξέλιξης, όπως και η ανακάλυψη στη συνέχεια του DNA, αποτέλεσαν μια μεγαλοφυή απάντηση στο μυστήριο της τεράστιας ποικιλομορφίας της ζωής και των μεταβολών της. Όπως είπε και ο βιολόγος Θεοδόσιος Ντομπζάνσκι*, τίποτε στη βιολογία δεν έχει νόημα παρά μόνο υπό το φως της εξέλιξης. Είναι σαν να σηκώθηκε ένα πέπλο και να αποκαλύφθηκαν φαινόμενα και διαδικασίες που ήταν ένα μεγάλο μυστήριο στο οποίο μέχρι τότε δίνονταν οι πιο απίθανες εξηγήσεις. Εννοείται ότι ούτε σταμάτησε να αναπτύσσεται η βιολογία, ούτε εξηγήθηκαν όλα. Έγινε απλά μια καινούργια αρχή για να εξηγηθούν σε νέα βάση τα βιολογικά φαινόμενα ή καλύτερα να αρχίσουν πια να εξηγούνται.

Όλη αυτή η ποικιλομορφία στηρίζεται σε λίγα αρχικά μόρια και κυρίως στο μόριο του DΝΑ. Ας προσπαθήσουμε να το φανταστούμε. Άπειρες ζωές ανθρώπων και κάθε είδους βιολογικών οργανισμών, ζώων και φυτών, βακτηρίων, μικροοργανισμών, έρχονται και φεύγουν, ζωές που στην ουσία είναι αποτέλεσμα της έκφρασης ενός κωδικοποιημένου μηνύματος που αποτελείται από τα ίδια "γράμματα", απλά μπαίνουν με διαφορετική σειρά, σχηματίζουν διαφορετικές "λέξεις" κι αυτό ισχύει για όλους τους βιολογικούς οργανισμούς. Η βάση μας είναι τα ίδια μόρια. Κάποιες αλλαγές στη διάταξη των "γραμμάτων" και σχηματίζεται διαφορετικός βιολογικός οργανισμός, άνθρωπος, δέντρο ή βακτήριο ή ένας σκύλος.
Αυτός ο κώδικας δημιουργείται σταδιακά μέσα από τις διαδικασίες της εξέλιξης, δεν υπάρχει δηλαδή εξ αρχής . Στο σύνολο της η εξέλιξη παίρνει τυχαίο χαρακτήρα. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το μόριο του DΝΑ ή κάποια πρόδρομα μόρια του, μπορεί να ήρθαν από το διάστημα μέσα σε κάποιον μετεωρίτη και τότε ακόμη αυτά τα μόρια θα είναι προϊόν εξέλιξης κάπου αλλού στο διάστημα, μιας και το πλέγμα ζωής και εξέλιξης είναι κατά πάσα πιθανότητα συμπαντικό φαινόμενο αλλά και επίσης, αν έγινε έτσι, προσαρμόσθηκαν στη διαδικασία της εξέλιξης που υπήρχε στον πλανήτη μας.

Γνωρίζουμε τον κώδικα που δημιουργήθηκε από την εξέλιξη της έμβιας ύλης. Η κλίμακα του χρόνου εδώ ήταν σχετικά προσιτή στην εξέταση για να μελετηθούν οι μεταβολές της και ο τρόπος που αναπτύσσεται. Για την ανόργανη, την άβια ύλη δεν μπορούμε να μιλήσουμε αν και οι έμβιες μορφές της ύλης “πηγάζουν", "φυτρώνουν" πάνω στην ανόργανη, όπως ένα δένδρο, ένας έμβιος δηλαδή οργανισμός, έχει τις ρίζες του πάνω στο χώμα, την ανόργανη ύλη.

Φαίνεται ότι η συνεχής μεταβολή είναι ένα χαρακτηριστικό της φύσης και ίσως
σε κάθε επίπεδο οργάνωσής της να δημιουργεί μέσα από την εξέλιξη κάποιους κώδικες ανάπτυξης, που αλληλεπιδρούν με το τυχαίο. Ένας συνδυασμός δηλαδή της αναγκαιότητας που είναι οι κώδικες που δημιουργούνται, με το τυχαίο που είναι η αλληλεπίδραση με άπειρους παράγοντες. Όπου και οι ίδιοι αυτοί κώδικες είναι αποτέλεσμα παρόμοιας εξέλιξης. Έτσι το κάθε τι που προκύπτει προϋποθέτει αναγκαστικά όλη την τυχαία διαδικασία που έχει προηγηθεί. Δηλαδή αν γυρίζαμε πίσω, η ζωή δεν θα δημιουργούνταν με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορεί να εμφανισθεί με τον ίδιο τρόπο η ίδια διαδικασία επειδή σ’ αυτήν συνέβαλαν άπειροι τυχαίοι παράγοντες οι οποίοι δεν μπορούν να εμφανισθούν με τον ίδιο τρόπο.

αλλαγή σκυτάλης;

Στις 20 Ιουνίου του 1947, μεσούντος του εμφυλίου πολέμου, υπογράφηκε η Ελληνοαμερικανική συμφωνία για τους όρους της Αμερικανικής βοήθειας στην Ελλάδα,  που σηματοδοτούσε και την μετάβαση της πρωτοκαθεδρίας της επιρροής στην Ελλάδα απο τους  Άγγλους στους Αμερικανούς.

Με την απόφαση της συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την περασμένη Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011, για το Ελληνικό χρέος, μεσούσης της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, έχουμε μάλλον και την συμβολαιογραφική πράξη λήξης αυτής της πρωτοκαθεδρίας. 

Claude Monet. Impression. Soleil Levant

Ανατολή(Soleil Levant). Ένας απο τους πίνακες του Claude Monet(1840-1926) μιας σειράς τοπίων με τίτλο Impressions, που έγινε το 1872.
Το 1874 τριάντα καλλιτέχνες, ανάμεσά τους οι Claude Mone, Paul Cezanne, Berthe Morisot, Edgar Degas, εκθέτουν τα έργα τους στο εργαστήριο του φωτογράφου Nadar στο Παρίσι. Σχολιάστηκαν αρνητικά απο τον κριτικό Louis Leroy ο οποίος θεώρησε τα έργα τους πολύ ατελή και πρόχειρα και τους αποκάλεσε ειρωνικά ιμπρεσιονιστές, από τον τίτλο του έργου του Monet, όρο όμως που σταδιακά αποδέχθηκαν και οι ίδιοι.
Στην εμφάνιση του ιμπρεσιονισμού έπαιξε καθοριστικό ρόλο η ανακάλυψη της φωτογραφίας η οποία άλλαζε αποφασιστικά τα δεδομένα στις εικαστικές τέχνες. Απο την μια επηρεάστηκαν από αυτή στην "αιχμαλωσία" της στιγμής, μιας και το φυσικό τοπίο αλλάζει συνεχώς χρώματα και εντυπώσεις  και απο την άλλη έπρεπε να δώσουν κάτι διαφορετικό, πέρα απο αυτή, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους της εικαστικής εμπειρίας από τον ζωγράφο στον θεατή και στο πως θα προσλάβει την εικόνα.
Ο πίνακας βρίσκεται στο Μουσείο Marmottan Monet στο Παρίσι.

Salvador Dali. Sun table

Sun table. 1936.
Βρίσκεται στο Μουσείο Boymans-van Beuningen, στο Ρότερνταμ.

έστω και που μας αναφέρει σαν μέτρο σύγκρισης..

Από την στιγμή που φτάσαμε να λέει ο Ομπάμα, "ε, εντάξει, δεν είμαστε και Ελλάδα", τα πράγματα δεν φαίνεται να πάνε και πολύ καλά (και)για τις ΗΠΑ.
Ή προετοιμάζονται για τη λήψη (επώδυνων) μέτρων..

African Music Machine - Tropical

Salvador Dali. The temptation of Saint Anthony

Άλλος ένας πίνακας του Salvador Dali που τον έκανε  το 1946, που έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον προηγούμενό του πίνακα("elephants") που ανάρτησα στις 26 Ιουνίου. Βρίσκεται στο Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών του Βελγίου, στις Βρυξέλλες.
Ο Άγ. Αντώνιος προσπαθεί να προστατευθεί απο διάφορους πειρασμούς.
Ο σουρεαλισμός, επηρεασμένος απο τις ψυχαναλυτικές θεωρίες, κινείται σε μια ονειρική απεικόνιση της πραγματικότητας.

ο θυμός και το μίσος

σχολιάζει(μετά απο αρκετή απουσία..) ο Ζίγκμουντ

Για να εξηγήσουμε την προέλευση των διαφόρων συναισθημάτων πρέπει να δούμε ποια ήταν η εξελικτική τους χρησιμότητα. Σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό και βίαιο περιβάλλον, όπως ήταν η ανθρώπινη διαδρομή για εκατομμύρια χρόνια, η αντιμετώπιση κινδύνων και η διαμάχη ανάμεσα σε αντίπαλες ομάδες αλλά και των ατόμων μεταξύ τους, ήταν συνεχής. Η αντίδρασή μας απέναντι σε κάτι που θεωρούμε ότι μας απειλεί, καθορίζεται, όπως και σε όλα τα θηλαστικά, απο δύο βασικές αντιδράσεις. Αποφυγή της μάχης ή πάλη(flee or fight) ανάλογα με την εκτίμηση που γίνεται για τις δυνατότητές μας να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της μάχης. Πολλές φορές όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την απειλή ή να την αποφύγουμε, άρα πρέπει να δώσουμε τη μάχη, ενώ η εκτίμηση για τις δυνατότητές μας να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της είναι αρνητική ή έστω αμφίρροπη. Σε μια τέτοια περίπτωση το συναίσθημα που δημιουργείται είναι ο φόβος, που σε ακραίες καταστάσεις μπορεί να οδηγήσει σε πανικό.

Στον άνθρωπο αλλά και τα υπόλοιπα θηλαστικά, έχουν αναπτυχθεί συναισθήματα που η χρησιμότητά τους ήτανε να κινητοποιήσουν το σύνολο των δυνατοτήτων του οργανισμού ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της μάχης. Αντί δηλαδή να υποχωρήσει ή να υποταχθεί, να κινητοποιήσει το σύνολο των δυνάμεών του, να νοιώσει πιο δυνατός και να δώσει τη μάχη. Για να αντιμετωπισθεί ο φόβος, πέρα απο την κύρια επεξεργασία που μπορεί να γίνει στο επίπεδο του μετωπιαίου φλοιού για όλες τις εναλλακτικές δυνατότητες ώστε να δοθεί με επιτυχία μια μάχη, στο επίπεδο του θυμικού μπορεί να δημιουργηθούν συναισθήματα, όπως ο θυμός και το περισσότερο έντονο απο αυτόν συναίσθημα, η οργή για παράδειγμα, που σκοπό έχουν να κινητοποιήσουν, να “ανεβάσουν” την διάθεση του οργανισμού να δώσει μάχη. Με αντίτιμο βέβαια ότι με την κατάληψη του θυμικού απο τέτοια έντονα συναισθήματα, εμποδίζεται η λειτουργία της λογικής και ο έλεγχος του μετωπιαίου φλοιού. Το μίσος
είναι το πιο ακραίο απο αυτά τα συναισθήματα και διαφέρει αρκετά απο τον θυμό και την οργή. Ο θυμός, η οργή είναι πιο εξωστρεφή συναισθήματα, εκδηλώνονται, το μίσος μπορεί να μην εκδηλώνεται, να δουλεύει και να προετοιμάζει το χτύπημα υπόγεια.

US3 - Cantaloop (Flip Fantasia)

οι αδελφοί στην Κύπρο..

Διάβασα ένα σχόλιο ενός αναγνώστη σε εφημερίδα για το ατύχημα στην Κύπρο που λέει, ειρωνικά, ότι μάλλον επειδή δεν υπήρχε κάποιο κίνητρο(όφελος..)για τη μετακίνηση των κοντέινερ με τα κατασχεμένα πυρομαχικά, αυτά παρέμεναν δυόμισυ χρόνια τώρα παρατημένα υπαίθρια, (γιατί να ασχοληθεί κανείς;), ώσπου έγινε το κακό. Μια νοοτροπία εξ άλλου γνωστή.

Είτε είναι έτσι είτε είναι οτιδήποτε άλλο, δείχνει μεγάλη επιπολαιότητα, που τα αποτελέσματά της είναι πολλές φορές τραγικά.

δυσκολα τα πραγματα

Εδώ που φτάσαμε, είμαστε στη φάση που η διαπραγμάτευση βρίσκεται στο σε ποια τιμή θα μας “αγοράσουν”, μαζί με μέρος του χρέους μας, προκειμένου να συνεχίσουμε να είμαστε στην ευρωζώνη.

Εν τω μεταξύ η παράταση αυτής της κατάστασης συντηρεί την αβεβαιότητα διεθνώς κάτι που δεν συμφέρει γι αυτό και υπάρχουν πιέσεις για να δοθεί γρήγορα λύση. Στην ουσία λένε(..για μας) ή αγοράστε τους(μαζί με μέρος του χρέους) ή διώξτε τους, για να τελειώνουμε. Η λύση που λογικά θα πρέπει να επικρατήσει είναι η πρώτη, πιέζουν όμως για χαμηλότερες τιμές.

Η πρώτη επιλογή σημαίνει ότι η Ευρώπη θα προχωρήσει και σε λύσεις ενοποίησης, που στη σημερινή φάση τουλάχιστον, θα συνοδευτούν και με μέτρα κάποιου ελέγχου της ασυδοσίας των αγορών, που αποδείχθηκε ότι δρουν ιδιαίτερα αποσταθεροποιητικά.

Δύο νέοι πόλοι ισχύος ανεβαίνουν μετά τη διαφαινόμενη αναδίπλωση των ΗΠΑ. Η Ευρώπη, με κύρια οικονομική δύναμη την Γερμανία απο τη μία και η Κίνα απο την άλλη, που είναι εδώ και καιρό σε φάση οικονομικής επέλασης. Η Ρωσία έχει δείξει εδώ και καιρό ότι έχει επιλέξει τη συμμαχία κυρίως με την Ευρώπη σ' αυτόν τον ανταγωνισμό.

Στα πλαίσια αυτού του ανταγωνισμού γίνονται και οι αναδιαρθρώσεις του καπιταλισμού στην Ευρώπη. Αναδιαρθρώσεις που με βάση τους συσχετισμούς δύναμης έχουν την σφραγίδα του πιο ισχυρού, σε ότι τουλάχιστον αφορά τις εργασιακές σχέσεις και το κοινωνικό κράτος, μεταφέροντας τις συνέπειες της αναδιάρθρωσης κυρίως στους ασθενέστερους. Σε χώρες σαν την Ελλάδα, με αντιπαραγωγικές και στρεβλές δομές, η αναδιάρθρωση παίρνει πολύ πιο επώδυνο χαρακτήρα.

Σ' αυτόν τον ανταγωνισμό θα κριθούν και οι δημοκρατικές κατακτήσεις, οι μορφές της Δημοκρατίας. Ο πειρασμός για περιορισμούς στα δημοκρατικά δικαιώματα, για αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι οικονομίες, θα είναι μεγάλος. Οι κατακτήσεις της κληρονομιάς του Διαφωτισμού μπορεί να μπουν και πάλι σε δοκιμασία.

του Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ

οι φρακταλ δομες και η ζωη. το απειρο μεσα στο πεπερασμενο

Για τις φράκταλ δομές και σε ορισμένα χαρακτηριστικά τους έχει γίνει αναφορά και σε προηγούμενες αναρτήσεις, με διάφορες ευκαιρίες. Στη σημερινή ανάρτηση θα αναφέρω κάποια χαρακτηριστικά τους που τα βλέπουμε και στους βιολογικούς οργανισμούς χωρίς να αποφύγω τον πειρασμό να μπω και στο χώρο της ..εικοτολογίας(έως και της καθαρής εικοτολογίας) προεκτείνοντας ίσως (πολύ) αυθαίρετα κάποια συμπεράσματα. Αλλά την φαντασία την έχουμε γι αυτήν την δουλειά.

Οι φράκταλ δομές έχουν ορισμένα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά. Ένα απο αυτά είναι ότι και στο πιο μικρό μέρος της δομής τους περιέχεται το όλο. Από αυτό συνεπάγεται ένα εξίσου εντυπωσικό συμπέρασμα ότι το πεπερασμένο περιέχει ταυτόχρονα και το άπειρο. Επίσης αν το όλο περιέχεται και στο πιο μικρό μέρος του, έστω με τη μορφή της πληροφορίας, αυτό σημαίνει ότι το όλο μπορεί να δημιουργηθεί απο το πιο μικρό του μέρος.

Πολλά στοιχεία δείχνουν ότι η φύση έχει πιθανόν τέτοια χαρακτηριστικά. Θα γίνει αναφορά εδώ στους βιολογικούς οργανισμούς, δηλαδή στο βιολογικό επίπεδο οργάνωσης της φύσης, όπου παρατηρούμε τέτοια χαρακτηριστικά, πριν μιλήσουμε για την υπόλοιπη φύση.

Οι βιολογικοί οργανισμοί αναπαράγονται με βάση τις πληροφορίες που περιέχονται στο γενετικό τους υλικό που είναι αποτυπωμένο στο DNA. Ο άνθρωπος έχει περίπου 100 τρισεκατομμύρια κύτταρα και στο καθένα απο αυτά περιέχεται όλη η πληροφορία για να δημιουργηθεί ξανά ο ανθρώπινος οργανισμός, πάντα σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον που επειδή μεταβάλλεται συνεχώς άρα και το αποτέλεσμα που θα προκύψει δεν θα είναι πανομοιότυπο.(Για να χωρέσει όλη αυτή η ποσότητα πληροφορίας, σε ένα τόσο μικρό χώρο όπως είναι ο πυρήνας του κυττάρου, το μόριο του DΝΑ παίρνει κάποια εκπληκτικά χαρακτηριστικά. Είναι με τέτοιο τρόπο διπλωμένο μέσα στον πυρήνα του κυττάρου, ώστε αν ξεδιπλώσουμε το DΝΑ ενός μόνο κυττάρου έχει μήκος περίπου ενάμιση μέτρο. Αυτό το άπειρο για τα δεδομένα ενός κυττάρου μήκος του DΝΑ είναι τυλιγμένο σαν καρούλι γύρω από ένα οκταμερές πρωτεϊνών που ονομάζονται ιστόνες).

Ξέρουμε σήμερα με τις δυνατότητες της κλωνοποίησης ότι είναι δυνατόν απο οποιοδήποτε θεωρητικά κύτταρο του οργανισμού να προέλθει ένας νέος οργανισμός. Ας το προχωρήσουμε και λίγο παραπέρα.

Pablo de Sarasate. Romanza Andaluza

ενα ακομη σκιτσο του ALTAN

πως δρουν οι εθιστικες ουσιες

Σε προηγούμενες αναρτήσεις έγινε αναφορά στις λειτουργίες του αυτόνομου νευρικού συστήματος που βασίζεται σε δομές κοινές σε όλα τα θηλαστικά, για να ρυθμίζουν το status του σε κάθε στιγμή αλλά και τις βασικές αντιδράσεις στα περιβαλλοντικά ερεθίσματα. Ο υποθάλαμος, μια νευρική δομή στη βάση του εγκεφάλου, σε συνεργασία με τα θαλαμικά κέντρα, προσλαμβάνει τα αισθητικά ερεθίσματα από τις αισθητικές περιοχές του εγκεφάλου και τις περιοχές που έχουν σχέση με τη μνήμη και το συναίσθημα στον μεταιχμιακό ή θηλαστικό εγκέφαλο, τα προβάλλει στον προμετωπιαίο φλοιό και δημιουργείται με αυτόν τον τρόπο το γενικό ψυχικό συναίσθημα που μας χαρακτηρίζει κάθε στιγμή αλλά και προσδιορίζει την αντίδραση του οργανισμού στα διάφορα ερεθίσματα.

Βασικό ρόλο στον καθορισμό αυτών των αντιδράσεων παίζουν διάφορα κέντρα στον υποθάλαμο που έχουν σχέση με τις βασικές συναισθηματικές αντιδράσεις των θηλαστικών, την ευχαρίστηση, τον πόνο, τον φόβο και την τιμωρία, τη σεξουαλική διέγερση κλπ. (Για παράδειγμα σε θηλαστικά ζώα, ο άμεσος ερεθισμός με ηλεκτρόδια του περικοιλιακού πυρήνα προκαλεί αίσθημα φόβου, του μέσου κοιλιακού πυρήνα αίσθημα ηρεμίας ή ο ερεθισμός άλλων περιοχών προκαλεί αντίστοιχα αίσθημα βίαιης δράσης, σεξουαλικής διέγερσης κλπ).

Σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να τα χωρίσουμε σε ερεθίσματα της ευχαρίστησης απο τη μια μεριά που είναι συνδεδεμένα με τη συνέχιση της ζωής και απο την άλλη του πόνου που είναι συνδεδεμένα με την απειλή της ζωής, οπότε και κινητοποιούνται αντίστοιχοι μηχανισμοί αποφυγής, υπεράσπισης απο τον κίνδυνο κλπ. Στον άνθρωπο

Γιογκα Νιντρα. μια μεθοδος χαλαρωσης

Η Γιόγκα αποτελεί παραδοσιακά, εδώ και αρκετούς αιώνες, μια αποδεδειγμένη μέθοδο της Ινδικής φιλοσοφίας για χαλάρωση και συγκέντρωση, ώστε μέσω αυτής να επιτευχθεί ο αποτελεσματικότερος έλεγχος των νοητικών και κατ' επέκταση των σωματικών λειτουργιών.

 Απο την Βούλα Ουγκρενίδου, πτυχιούχο Φυσικής Αγωγής, αθλήτρια και δασκάλα της Γιόγκα, πήρα αυτό το πολύ ενδιαφέρον κείμενο, που αναφέρεται σ' αυτήν την μέθοδο της Γιόγκα.

Η Γιόγκα Νίντρα ως μέθοδος βαθιάς σωματικής, νοητικής και συναισθηματικής χαλάρωσης

και η εφαρμογή της στον αγωνιστικό αθλητισμό

Η Γιόγκα Νίντρα είναι μια τεχνική βαθιάς χαλάρωσης. Η συστηματική εφαρμογή της επιφέρει στον ασκούμενο πλήρη σωματική, νοητική και συναισθηματική χαλάρωση. Υποστηρίζεται ότι η επιλεκτική εφαρμογή της Γ.Ν. στον αγωνιστικό αθλητισμό με βάση τα ευρήματα των νευροεπιστημών και τα αποτελέσματα της εφαρμογής της τεχνικής στον ιατρικό χώρο, μπορεί να βοηθήσει στη φυσική αποκατάσταση του αθλητή μέσω της προοδευτικής ψυχοσωματικής χαλάρωσης που επιφέρει και επίσης στην ενίσχυση του αγωνιστικού του στόχου, μέσω της δυνατότητας που παρέχεται για "προγραμματισμό θετικού αποτελέσματος". Ταυτόχρονα η Γιόγκα Νίντρα δημιουργεί τις ψυχοφυσιολογικές προϋποθέσεις για την καλλιέργεια διαφόρων ψυχολογικών δεξιοτήτων όπως η ανάπτυξη της ικανότητας αυτοσυγκέντρωσης, της ικανότητας νοερής απεικόνισης κ.ά.

Σ΄ αυτό το άρθρο παρουσιάζεται και αναλύεται η Γιόγκα Νίντρα, μία τεχνική του συστήματος της Σατυανάντα Γιόγκα, κάτω από το πρίσμα των προοπτικών βοήθειας της εφαρμογής της στον αθλητικό χώρο. Με τη μέθοδο αυτή οι αθλητές υψηλού επιπέδου μπορούν να μάθουν να χαλαρώνουν πλήρως και να αποκομίζουν τα αναμφιβόλως πολλά οφέλη της χαλάρωσης στο ψυχοσωματικό επίπεδο και στις ψυχικές διαδικασίες, πριν και κατά την διάρκεια του αγώνα και της προπόνησης, καθώς επίσης και μετά.