Jean-Leon Gerome. The grey Cardinal (L' eminence grise)

      

L'Eminence grise. Ένας πίνακας του J.L. Gerome για τον πάτερ Leclerc, καλόγερο, μυστικοσύμβουλο και αντιπρόσωπο του πανίσχυρου καρδινάλιου Ρισελιέ, ο οποίος ενέπνεε τον φόβο για τη δύναμη που είχε, κάτι που απεικονίζεται και στον πίνακα, να κατεβαίνει αδιάφορος τη σκάλα στο ανάκτορο του Ρισελιέ, προκαλώντας δέος και φόβο απλά με την παρουσία του. Aποκαλείται grise από το χρώμα του ράσου του, σαν παράφραση του his eminence("σεβασμιότατος") που ήταν ο τίτλος για τον καρδινάλιο ή grise σε αντίθεση με το red, κόκκινος, που ήταν το χρώμα της στολής του καρδινάλιου,  ένας όρος που στη συνέχεια σήμαινε την δύναμη πίσω από τον θρόνο. Ο καρδινάλιος Ρισελιέ,(1585-1642), απο το 1624 μέχρι και τον θάνατό του το 1642, ήταν ο πανίσχυρος πρωθυπουργός του αδύναμου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΓ. Ο πάτερ Leclerc αναφέρεται και στο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά, "οι τρεις σωματοφύλακες", που η πλοκή του εκτυλίσσεται εκείνη την περίοδο, σαν πάτερ Ιωσήφ.

Η τέχνη του Gérôme ακολουθούσε το λεγόμενο ακαδημαϊκό στυλ, ενάντια στο οποίο στράφηκαν οι ιμπρεσιονιστές. 

Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε το 1873 και βρίσκεται στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης.

(έναν ακόμη πίνακα του Gerome, "the slavemarket" έχω αναρτήσει στις 10/5) 

Λεωνίδας Κύρκος

Σύμβολο μιας μεγάλης γενιάς που βρέθηκε στη δίνη των γεγονότων μιας ιδιαίτερα δύσκολης εποχής, με ανήσυχο και θαρραλέο πνεύμα που δεν δίσταζε να ρισκάρει συνέχεια, βάζοντας τις ιδέες και τις αξίες του, για κοινωνίες ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης, στη συνεχή βάσανο της πράξης και της ραγδαία μεταβαλλόμενης πραγματικότητας. Με ανεπιτήδευτο ήθος, εντιμότητα και απλότητα.

Vincent Van Gogh. Εναστρη νυχτα

Έναστρη νύχτα. Ένας πίνακας του μεγάλου Ολλανδού ζωγράφου Vincent Van Gogh(1853-1890). Μπορεί ο Cezanne να ήταν ο πρωτεργάτης της μετα-ιμπρεσιονιστικής εποχής, όμως ο σημαντικότερος εκπρόσωπος αυτής της εποχής είναι αναμφισβήτητα ο Βαν Γκογκ. Αρχίζει να ζωγραφίζει στα 30 του χρόνια και πέθανε όταν ήταν 37, βασανιζόμενος από κρίσεις επιληψίας που τον είχαν οδηγήσει στην κατάθλιψη. Γνώρισε το έργο των ιμπρεσιονιστών απο τους οποίους εμπνεύσθηκε αλλά ακολούθησε τις αναζητήσεις του Τουλούζ Λωτρέκ και του Πωλ Γκωγκέν στους αστραφτερούς χρωματισμούς και τόνους, δίνοντας όμως σ'αυτούς το πυρακτωμένο του αίσθημα και τον οδυνηρό δυναμισμό του που χαρακτηρίζουν τη μοναδική τεχνοτροπία του Βαν Γκογκ. Οι ελικοειδείς πινελιές που χρησιμοποιεί, με την οξύτητα στους χρωματικούς συνδυασμούς, στην απεικόνιση τόσο των ανθρώπων όσο και της φύσης, που τις βλέπουμε και στον συγκεκριμένο πίνακα, γεμίζουν με μοναδική ζωντάνια και κίνηση τους πίνακές του, που ορισμένοι όπως αυτός, παίρνουν τα χαρακτηριστικά οπτασίας. Η "έναστρη νύχτα" έγινε το 1889, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Οι κρίσεις που τον βασάνιζαν πιθανόν να έπαιξαν ρόλο στη στροβιλώδη απεικόνιση των πραγμάτων και την αίσθηση της οπτασίας που δημιουργούν. Ο σκοτεινός όγκος με το κυπαρίσσι, με παρόμοια ελικοειδή απεικόνιση, αποτελεί επίσης ένα σταθερό μοτίβο σε πολλούς του πίνακες, έχοντας ένα μάλλον προφανή συμβολισμό.

Ο πίνακας, απο το 1941 βρίσκεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.  

το γ-αμινοβουτυρικο οξυ(GABA) και το αλκοολ

Το γ-αμινοβουτυρικό οξύ, γνωστό στη βιβλιογραφία σαν GABA , είναι ένα αμινοξύ που αποτελεί τον κύριο ανασταλτικό νευροδιαβιβαστή στον εγκέφαλο των θηλαστικών. Ανασταλτικός νευροδιαβιβαστής σημαίνει ότι στη μετάδοση των σημάτων στους  νευρώνες, σε όλο το νευρικό σύστημα, παράλληλα με τους νευροδιαβιβαστές που δρουν διεγερτικά  στη μετάδοση του νευρικού σήματος, υπάρχουν οι ανασταλτικοί νευροδιαβιβαστές ώστε να διατηρείται ισορροπία στη μετάδοση του νευρικού σήματος σε όλο το νευρικό δίκτυο. Έτσι ελέγχεται και ο μυϊκός τόνος, μέσα από μια ισορροπία διεγερτικών και ανασταλτικών δράσεων, ώστε να μην έχουμε υπερτονία ή χάλαση των μυών.
Το αμινοξύ αυτό δρα πάνω σε ειδικούς υποδοχείς που υπάρχουν στις νευρικές συνάψεις, οι οποίοι είναι πολλών ειδών. (Κάνοντας εδώ μία παρένθεση, πρέπει να πούμε ότι τα διάφορα επίπεδα του νευρικού συστήματος δημιουργήθηκαν σε διαφορετικές εξελικτικές βαθμίδες, γι αυτό και ανάλογα με τις ειδικότερες λειτουργίες που επιλέχθηκαν να εκτελούν, εξυπηρετήθηκαν και από διαφορετικές παραλλαγές υποδοχέων για τον ίδιο πολλές φορές νευροδιαβιβαστή, κάτι που τροποποιεί, μερικές φορές πολύ, την δράση του).
Μία από τις δράσεις της αιθανόλης, δηλαδή του αλκοόλ, είναι ότι διεγείρει μία κατηγορία υποδοχέων αυτού του ανασταλτικού μορίου, τους α υποδοχείς του GABA, με αποτέλεσμα να υπερισχύουν οι ανασταλτικές δράσεις στη μετάδοση του νευρικού σήματος. Παρόμοια δράση έχουν για παράδειγμα και οι βενζοδιαζεπίνες, τα γνωστά ηρεμιστικά, αλλά και πολλές άλλες ουσίες, που δρουν σε παρόμοιους υποδοχείς.

Λιβύη. Ανεμος ελευθεριας



Το τέλος ενός ακόμη(παράφρονα και γελοίου) τυράννου.



η σωματικη ασκηση προστατευει τον εγκεφαλο

Η σωματική άσκηση προστατεύει πολύπλευρα τις λειτουργίες του εγκεφάλου, στις διαδικασίες εκφύλισης του με το πέρασμα της ηλικίας. Αυτό αφορά περισσότερο την άσκηση που ανεβάζει τον καρδιακό ρυθμό, δηλαδή την αεροβική άσκηση, αν και η άσκηση με βάρη που διατηρεί και αυξάνει τον μυϊκό όγκο δεν σημαίνει ότι δεν είναι ωφέλιμη. 
Αυτή η δράση οφείλεται στο ότι η σωματική άσκηση και κυρίως η αεροβική, αποτελεί τον σημαντικότερο τρόπο, μαζί με την κατάλληλη υγιεινή διατροφή, για τη διατήρηση σε καλή κατάσταση του αγγειακού δικτύου και συνολικά του καρδιοαγγειακού συστήματος. Αυτό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να διατηρείται σε επαρκή επίπεδα και η αιμάτωση του εγκεφάλου, ώστε να συνεχίσει να επιτελεί τις λειτουργίες του αλλά και για την ανάπτυξή του σε νέα γνωστικά αντικείμενα.
Σε πειράματα με ζώα, η άσκηση αύξησε τον αριθμό των μικρών αγγείων στον εγκέφαλο. Η εκφύλιση του αγγειακού δικτύου με το προχώρημα της αρτηριοσκληρωτικής νόσου, ως αποτέλεσμα της κακής διατροφής, του στρες και της έλλειψης σωματικής άσκησης, έχει και τα αντίστοιχα αποτελέσματα στους εγκεφαλικούς νευρώνες και τις συνάψεις τους, οδηγώντας στην καταστροφή τους. Την εκφύλιση του αγγειακού δικτύου την προλαμβάνουμε μέσα από τον έλεγχο και εκείνων των παθολογικών καταστάσεων που επηρεάζουν τα αγγεία, όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, η αρτηριακή υπέρταση και άλλες ή την αποφυγή παραγόντων που δρουν τοξικά στα νευρικά κύτταρα και τις συνάψεις τους,

οι κατηγοριες των αντιυπερτασικων φαρμακων

Σήμερα έχουν βρεθεί και χρησιμοποιούνται ευρύτατα πολύ σημαντικές κατηγορίες αντιυπερτασικών φαρμάκων, που μπορούν να ρυθμίσουν τις περισσότερες περιπτώσεις υψηλής αρτηριακής πίεσης και θα γίνει μια σύντομη αναφορά σ’ αυτές. Αυτό βέβαια που είναι πάντα σημαντικό είναι τα γενικότερα μέτρα που πρέπει να παίρνονται στην κατεύθυνση της υιοθέτησης ενός τρόπου ζωής που περιορίζει την εμφάνιση της υπέρτασης αλλά και των άλλων διαταραχών που αυξάνουν την εμφάνιση καρδιοαγγειακών διαταραχών, είτε παίρνει φάρμακα είτε όχι.  Δηλαδή η ρύθμιση της υψηλής αρτηριακής πίεσης με τα φάρμακα δεν μας εξισώνει από την άποψη του κινδύνου για ένα επικείμενο καρδιοαγγειακό επεισόδιο με κάποιον που έχει χαμηλή πίεση χωρίς φάρμακα. Ο δεύτερος κινδυνεύει πολύ λιγότερο. Απλά με τα φάρμακα μειώνεται ο κίνδυνος σε σχέση με το αν έμενε η πίεση αρρύθμιστη. Οπωσδήποτε η αντιμετώπιση της υπέρτασης και φαρμακευτικά, έχει μειώσει τη συχνότητα των αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων πρώτα και κύρια, αλλά και των στεφανιαίων επεισοδίων και της καρδιακής και νεφρικής ανεπάρκειας.

Ακόμη η αλλαγή του τρόπου ζωής βοηθά στο να ρυθμίζεται η αρτηριακή πίεση και με λιγότερα φάρμακα και σε ορισμένες περιπτώσεις να τα κάνει περιττά, όταν δεν έχουν προχωρήσει πολύ οι αλλαγές στο καρδιοαγγειακό σύστημα. Αν και συνήθως όταν διαπιστώνεται η υπέρταση, ήδη έχουν γίνει αλλαγές στα αγγεία, οι οποίες τείνουν να συντηρήσουν την υπέρταση.

Η βάση δηλαδή πάνω στην οποία στηρίζεται η αντιμετώπιση των συνεπειών της υψηλής αρτηριακής πίεσης στην καρδιοαγγειακή λειτουργία, είναι όλα αυτά τα γενικότερα μέτρα που έχουν αναφερθεί, στη διατροφή, τη σωματική άσκηση αλλά και τη μείωση του στρες στη ζωή μας.

Αυτό δεν αφορά μόνο την υπέρταση αλλά όλες τις ανάλογες καταστάσεις. Όπως για παράδειγμα τα άτομα που έχουν οστεοπορωτικές βλάβες, δεν έχει νόημα

οι μεταλλαξεις στο DNA και ο καρκινος

Για τις ελεύθερες ρίζες που παράγονται κατά τη διάρκεια του μεταβολισμού του οξυγόνου στα μιτοχόνδρια καθώς και αυτές που προέρχονται από περιβαλλοντικούς παράγοντες που επιδρούν στον άνθρωπο, έχει γίνει αναφορά σε προηγούμενες αναρτήσεις. Θα γίνει κάπως πιο συγκεκριμένη αναφορά στο πως οι βλάβες στο DNA μπορεί να οδηγήσουν σε μεταλλάξεις, που κάποιες από αυτές να επιβιώσουν και να αποτελέσουν παράγοντα καρκινογένεσης.

Το DNA βρίσκεται τόσο στον πυρήνα του κυττάρου όσο και μέσα στα μιτοχόνδρια, τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας του κυττάρου, που έχουν το δικό τους DNA. Αυτό που βλάπτεται περισσότερο είναι το μιτοχονδριακό DNA, μιας και εκεί είναι ο αρχικός τόπος παραγωγής των ενδογενών ελεύθερων ριζών οξυγόνου. Ως τελικό αποτέλεσμα των βλαβών στο μιτοχονδριακό DNA έχουμε τον θάνατο των μιτοχονδρίων που οδηγεί στον θάνατο του κυττάρου.

Ξέρουμε ότι ο προγραμματισμένος θάνατος του κυττάρου από εξάντληση των μιτοχονδρίων να παράγουν ενέργεια, που αυτό οδηγεί στην δημιουργία σημάτων για το θάνατο του κυττάρου, μπορεί να αντιστραφεί αν ελαττωθούν οι ελεύθερες ρίζες ή αυξηθούν τα αποθέματα της γλουταθειόνης που φαίνεται να είναι από τα κύρια αντιοξειδωτικά που προστατεύουν τα μιτοχόνδρια. (Πειράματα για προστασία του μιτονδριακού DNA γίνανε σε γενετικά προποποιημένες φρουτόμυγες που μπορούσαν να παράγουν περισσότερα φυσικά αντιοξειδωτικά και κυρίως τη γλουταθειόνη, έδειξαν παράταση της ζωής τους

altan ..και η κριση στην Ιταλια












-Ο σύζυγός μου πηγαίνει με συνοδούς.

-Πολύ ακριβό για μας. Ο δικός μου πηγαίνει ακόμη με πουτάνες.

(από το eranistis)

 

altan




Αρκετά. Απαιτώ την παραίτησή μου.

                                                                                         

καφεΐνη

Ο καφές παράγεται απο τα καφεόδενδρα, αειθαλείς θάμνους που μοιάζουν με κερασιές. Ζουν περίπου 25-30 χρόνια και ευδοκιμούν σε τροπικά κλίματα. Οι καρποί που αναπτύσσονται σαν τσαμπιά κατά μήκος των κλαδιών, κάνουν περίπου ένα χρόνο να ωριμάσουν και γίνονται κόκκινοι σαν κεράσια. Ο κόκκος του καρπού είναι αυτός που χρησιμοποιείται για την παρασκευή του καφέ.

Η καφεΐνη, η κύρια δραστική ουσία του καφέ, ανήκει σε μια ομάδα χημικών ουσιών, τις ξανθίνες,  οι οποίες είναι προϊόντα αποδόμησης των πουρινών.

(Οι πουρίνες όπως και οι πυριμιδίνες είναι αζωτούχες  βάσεις στις οποίες ανήκουν και τα νουκλεοτίδια, που αποτελούν βασικά δομικά συστατικά του DNA και του RNA. Οι βιοχημικοί και μεταβολικοί δρόμοι στους βιολογικούς οργανισμούς ακολουθούν συγκεκριμένες διαδρομές, όπου κάποια βασικά μόρια παίζουν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της ζωής, όπως και παράγωγα αυτών των δρόμων αποτελούν τις διάφορες ουσίες που λειτουργούν άλλες σαν ορμόνες και άλλες σαν μόρια που επιδρούν στις λειτουργίες της. Για παράδειγμα οι πουρίνες, στις οποίες ανήκει η καφεΐνη, ανήκει σε μια ευρύτερη ομάδα που ονομάζονται αλκαλοειδή που αποτελούν αζωτούχες ενώσεις με φαρμακευτική δράση, στις οποίες ανήκουν ουσίες όπως η καφεΐνη, η νικοτίνη, η κοκαΐνη, μορφίνη, κινίνη, διάφορες παραισθησιογόνες ουσίες κλπ).

Στην κατηγορία της καφεΐνης, με παραπλήσια δράση, ανήκουν η θεοφυλλίνη, που βρίσκεται περισσότερο στο τσάϊ (μαζί με  καφεΐνη) και η θεοβρωμίνη που βρίσκεται στο κακάο. 

Η καφεΐνη βρίσκεται στον καφέ σε περιεκτικότητα από 0,6-1,1% στις ποικιλίες arabica και 2,2% στις ποικιλίες robusta, στο τσάι 3%,  στους καρπούς του φυτού γκουαράνα >4%, στους καρπούς cola 1,5%.

απο το tvxs

ο Λόρκα, το ντουέντε και η Amy Winehouse

Ως συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης για τις προκλήσεις και την ανάπτυξη ή τις κρίσεις και τις απαντήσεις που δίνουμε, θα γίνει μια αναφορά στα κίνητρα της καλλιτεχνικής δράσης και κάποιες σχετικές αναφορές του Λόρκα.  

Υπάρχει ένα κείμενο του Λόρκα που μιλά για το τι είναι το ντουέντε(το έχω βάλει σε μια προηγούμενη ανάρτηση), εξηγώντας με μεγάλη παραστατικότητα τις τρεις κατηγορίες, κατά τη γνώμη του, των καλλιτεχνών και τι είναι αυτό που τους κινεί. Η μία κατηγορία είναι αυτοί που εμπνέονται όπως λέει από τον Άγγελο που καθοδηγεί και προικίζει με δώρα, που σκορπίζει τη χάρη του κι ο άνθρωπος, χωρίς καµιά σχεδόν προσπάθεια δηµιουργεί, αγαπιέται, χορεύει. Η άλλη είναι αυτοί που εμπνέονται από τη Μούσα που τους ενθαρρύνει και καµιά φορά τους καταβροχθίζει. Στηρίζεται όμως πολύ στη λογική που συχνά είναι εχθρός της τέχνης γιατί μιμείται πολύ, υψώνοντας τον ποιητή σ' ένα θρόνο στημένο σε κοφτερές και απότομες άκρες, κάνοντας τον να ξεχνάει πως ξαφνικά, εκεί που κάθεται, μπορεί να τον κατασπαράξουν. Η αληθινή όμως μάχη, όπως λέει είναι το ντουέντε.

οι προκλησεις, οι κρισεις και η εξελιξη

Ο κάθε βιολογικός οργανισμός και κατ' επέκταση το κάθε σύνολο, στην αλληλεπίδρασή τους με το περιβάλλον διαμορφώνουν κάποιες σχέσεις μαζί του, οι οποίες επιτρέπουν την συνέχιση της ύπαρξής τους μέσα σε κάποιο, μικρότερο ή μεγαλύτερο εύρος μεταβολής των περιβαλλοντικών συνθηκών. Η βασική ιδέα της εξέλιξης στηρίζεται στο ότι η αλλαγή των περιβαλλοντικών συνθηκών βάζει σε δοκιμασία την ικανότητα του οργανισμού να συνεχίσει να υπάρχει στις νέες συνθήκες. Κρίση σημαίνει ότι ο τρόπος λειτουργίας και οι σχέσεις που έχει αναπτύξει ένας οργανισμός ή ένα σύνολο με το περιβάλλον, σε κάποια φάση, λόγω της συνεχούς μεταβολής των περιβαλλοντικών δεδομένων, δεν εξασφαλίζουν την ομαλή συνέχιση της ύπαρξής τους. Σε ευρεία κλίμακα στους βιολογικούς οργανισμούς επιβίωναν αυτοί που είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά που τους επέτρεπαν να λειτουργήσουν στις νέες συνθήκες. Οι υπόλοιποι εξαφανίζονταν.

Οι βιολογικοί οργανισμοί που ανέπτυξαν νοημοσύνη, απέκτησαν ικανότητα μάθησης, αυξάνοντας έτσι τις εναλλακτικές τους δυνατότητες και την ευλυγισία τους ώστε να προσαρμοσθούν και να μην καταστραφούν όταν η αλλαγή των συνθηκών ή οι προκλήσεις που αντιμετώπιζαν ήταν τέτοιες που ο τρόπος που λειτουργούσαν μέχρι τότε ήταν ανεπαρκής για την αντιμετώπισή τους.

Γι αυτό και οι άνθρωποι όπως και οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν την δυνατότητα να εξελίσσονται μέσα από διαδικασίες μάθησης, έχοντας πολύ περισσότερες δυνατότητες προσαρμογής, ενώ σε κατώτερα εξελικτικά είδη που η ικανότητα αυτή είναι πολύ μικρότερη, η δημιουργία δυσμενών συνθηκών που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν από το μέχρι τότε σύστημα σχέσεων με το περιβάλλον, δηλαδή πρότυπα συμπεριφοράς κλπ, τα οδηγεί σε καταστροφή.

Αν δεν προκύψουν συνθήκες που να βάζουν σε δοκιμασία το σύστημα αυτών των σχέσεων, όσον αφορά έναν άνθρωπο είναι τα πρότυπα συμπεριφοράς του, κατά κανόνα δεν υπάρχει ανάγκη αυτά να μεταβληθούν.

Στη σχέση ενός βιολογικού οργανισμού με το περιβάλλον

Paul Cezanne

Paul Cezanne(1839-1906). Montagne Sainte-Victoire vue des Lauves. O Πολ Σεζάν, Γάλλος ζωγράφος από την Προβηγκία, από όπου είναι και το συγκεκριμένο τοπίο, ήταν από τους πρωτεργάτες του ιμπρεσιονισμού(συμμετείχε και στην "ιδρυτική" τους έκθεση το 1874 στο Παρίσι), γρήγορα αποστασιοποιήθηκε απο τον ιμπρεσιονισμό για να καταστεί ο πρωτεργάτης των μετα-ιμπρεσιονιστικών τάσεων στη ζωγραφική. Επέκτεινε την αφαίρεση στα ακρότατα όρια που επιτρέπουν στον θεατή να σχηματίσει την εικόνα, χωρίς όμως να χαθεί η εικόνα. Έτσι κατάργησε και την τριδιάστατη αναπαράσταση, αφήνοντας μόνο δύο διαστάσεις που τις θεωρεί αρκετές για την ανασύνθεση της εικόνας απο τον νου. Η εικόνα διασώζεται στο χείλος της ασάφειας, με πολύ καλά μελετημένες πινελιές παρ' όλο που φαίνονται ασαφείς. (στη συνέχεια στις πιο μοντέρνες εκδοχές της ζωγραφικής θυσιάστηκε και η εικόνα).

Σε αντίθεση με το ακαδημαικό στυλ που λάτρευε τη σαφήνεια και τη λεπτομέρεια, οι μεταϊμπρεσιονιστικοί  πίνακες βασίζονται στην αμφισημία και στα απολύτως απαραίτητα.

Ο Cezanne θέλει να δείξει ότι το να βλέπεις σημαίνει να δημιουργείς αυτό που αντικρύζεις. Ότι βασικά κάνει και ο ανθρώπινος εγκέφαλος, σύμφωνα με τις σημερινές αντιλήψεις της νευροφυσιολογίας για τη λειτουργία του, ο οποίος δεν λειτουργεί σαν καθρέφτης αλλά συνθέτει προσλαμβάνοντας τα απαραίτητα στοιχεία που του χρειάζονται. Οι πίνακες του Cezanne είναι μια επέκταση αυτής της λογικής αφήνοντας περιθώρια στον θεατή να δώσει και αυτός τις δικές του ερμηνείες στην πρόσληψη. Η εικόνα όμως στον Cezanne παραμένει πάντα αναγνωρίσιμη.

Αφιέρωνε πολλές ώρες στοχαζόμενος μια πινελιά. Παρατηρούσε επί ώρες το θέμα του. Άλλωστε έτσι και πέθανε απο πνευμονία όταν έμεινε δύο ώρες μέσα στη βροχή, σε έναν αγρό, γι αυτό το λόγο.

Δεν τον ενδιέφερε ούτε το παιχνίδισμα του φωτός που ήταν ο στόχος των ιμπρεσιονιστών και που τον θεωρούσε ανούσιο. Τον ενδιέφερε περισσότερο ο νους απο το μάτι.

  Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε στην Προβηγκία. Το συγκεκριμένο τοπίο, το βουνό Sainte-Victorie στην Προβηγκία, το ζωγράφισε πάνω από 60 φορές, σε διαφορετικές εκδοχές. 
 Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε το 1902-1904. Βρίσκεται στο Philadelphia Museum of Art (Geogre W. Elkins Collection).

Amy Winehouse - You Know Im No Good (Skeewiff Mix) 2007

το στρες και η υπερταση

Η αρτηριακή υπέρταση αποτελεί μια κατάσταση συμπαθητικοτονίας. Η αυξημένη πίεση στα αγγεία σημαίνει ότι ο οργανισμός κινητοποιεί τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει μια κατάσταση κινδύνου. Έχει γίνει αναφορά σε προηγούμενες αναρτήσεις για τις αντιδράσεις του οργανισμού σε περίπτωση κινδύνου και τους μηχανισμούς που έχουν αναπτυχθεί στα θηλαστικά γι αυτό το σκοπό. Στον άνθρωπο, στον τρόπο αυτών των αντιδράσεων, παρεμβάλλεται ο μετωπιαίος φλοιός με τις ιστορίες που αναπτύσσει, τις ερμηνείες που δίνει στους διάφορους κινδύνους αλλά και την πολλαπλότητα με αυτό τον τρόπο των αντιδράσεων του. Και ενώ ένα θηλαστικό απέναντι στον κίνδυνο έχει δύο κυρίως τύπους αντιδράσεων, την μάχη ή την φυγή, που έχουν συγκεκριμένη διάρκεια και μετά ακολουθεί η χαλάρωση, ο άνθρωπος μέσα σε αυτή την γκάμα αναπτύσσει ένα πλήθος παραλλαγών αυτών των βασικών αντιδράσεων, που μπορεί να παρατείνουν έστω και σε χαμηλότερο επίπεδο την κατάσταση του φόβου απέναντι σε κάποιον κίνδυνο υπαρκτό ή ανύπαρκτο, μέχρις και επ' άπειρον. Πάνω σ' αυτή τη βάση αναπτύσσεται εξ άλλου και το άγχος, που αποτελεί μια φοβικού τύπου αντίδραση διαρκείας.

Έτσι η αρτηριακή υπέρταση έχει συνδεθεί περισσότερο με αμυντικού τύπου αντιδράσεις σε άτομα που δεν εκφράζουν ή και δεν αναγνωρίζουν εύκολα τα αισθήματα και τις διαθέσεις τους, με αποτέλεσμα ο θυμός τους για όποια προβλήματα, καταστάσεις, νοιώθουν ότι τους πιέζουν και δεν μπορούν να απαλλαγούν από αυτά, να μην εκδηλώνεται εύκολα.

Επίσης έχει βρεθεί συσχέτιση της σε υψηλή συχνότητα και με επανειλημμένη έκθεση στο στρες. Πολλές έρευνες γίνανε για την εργασία σε συνθήκες ψυχικής πίεσης,
όταν υπάρχουν δηλαδή υψηλές απαιτήσεις σε συνδυασμό με μικρό περιθώριο στη λήψη των αποφάσεων. Το κοινωνικό στρες επίσης, σε κοινωνικές ομάδες που βιώνουν περισσότερο άγχος, λόγω ανεργίας, μη δυνατότητας ελέγχου της ζωής τους, με χαμηλότερο συνήθως μορφωτικό επίπεδο που κάνει πιο δύσκολη την επεξεργασία του άγχους τους ή μετανάστες που βιώνουν το στρες της ένταξης τους στη νέα κοινωνία κτλ, είναι καταστάσεις σχετικά καλά αναγνωρισμένες, που συμβάλλουν στην εμφάνιση της. Σημαντικό επίσης στοιχείο είναι οπωσδήποτε και ο τρόπος αντίδρασης στο στρες, το πώς γίνεται η επεξεργασία του και βιώνεται.

πως γνωριζουμε. μια παλια διαμαχη

Πως γνωρίζουμε;  Οι έμβιοι οργανισμοί στη γη, διαμόρφωσαν στα εκατομμύρια χρόνια της εξέλιξης, μηχανισμούς που αποτέλεσαν τα αισθητήρια όργανα, σαν εξέλιξη των κυττάρων εκείνων που εξειδικεύθηκαν να αντιδρούν στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος δηλαδή των νευρικών κυττάρων και άρα κίνησης και προσαρμογής σ’ αυτόν. Αισθάνονται, αντιλαμβάνονται, αυτές τις πλευρές που τους είναι χρήσιμες για αυτήν την προσαρμογή, δημιουργώντας και μια εικόνα, ανάλογα με τον τρόπο αυτής της πρόσληψης για τον περιβάλλοντα χώρο.

Αυτή η αντίληψη έχει συμβολικό και ταυτόχρονα υποκειμενικό χαρακτήρα.

Επειδή όμως οι βιολογικοί οργανισμοί στη γη διαμορφώθηκαν στη βάση των κοινών κωδίκων της ζωής στον πλανήτη μας, δηλαδή το μόριο του DΝΑ και σε παρόμοιες επιδράσεις του περιβάλλοντος, έχουν λίγο πολύ κοινά χαρακτηριστικά. Έτσι αισθανόμαστε, αντιλαμβανόμαστε αυτές τις πλευρές που μας είναι χρήσιμες για την προσαρμογή σ’ αυτό το περιβάλλον και αυτό γίνεται με έναν ορισμένο τρόπο, τον τρόπο των βιολογικών συστημάτων όπως έχουν διαμορφωθεί στον πλανήτη μας την γη.

Για παράδειγμα, το φως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι τα φωτόνια, κάτι μεταξύ ηλεκτρομαγνητικού κύματος και σωματιδίου, προσπίπτουν στα εξειδικευμένα για αντίδραση στο φως κύτταρα του αμφιβληστροειδή χιτώνα του οφθαλμού, τα κωνία και τα ραβδία. Τα σήματα που λαμβάνονται απ’ αυτά τα κύτταρα, πηγαίνουν στον εγκέφαλο, ο οποίος τα ερμηνεύει με βάση "χάρτες αναγνώρισης" που έχει διαμορφώσει εξελικτικά, δίνοντας τους μια ορισμένη μορφή, χρήσιμη σε μας για να προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον.
 Το ίδιο ισχύει για τα χρώματα, τα σχήματα, τους ήχους, τις γεύσεις, τις οσμές αλλά και για τις γενικότερες έννοιες του χώρου, του χρόνου, της ποσότητας, της ποιότητας κλπ, ότι εν πάση περιπτώσει αντιλαμβανόμαστε.

Ένας παρατηρητής, για παράδειγμα, από μια εντελώς διαφορετική τάξη μεγέθους,

Amy Winehouse - Back To Black

Amy Winehouse

«Γράφω τραγούδια επειδή έχω ανάγκη να προκύψει κάτι καλό μέσα από κάτι κακό. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι θα πεθάνω αν δεν γράψω αυτό που αισθάνομαι».
«Αν δεν έχω κάνει κάτι, δεν μπορώ να το βάλω σε ένα τραγούδι. Πρέπει να είναι αυτοβιογραφικό.Είναι κάτι σαν εξορκισμός. Στα τραγούδια μου βγάζω την ψυχή μου».

(απο το ΒΗΜΑ, 1/8/11)

African Music Machine - Black Water Gold - Southern Funkin'

Edgar Degas. L' Absinthe

O Γάλλος ζωγράφος αλλά και γλύπτης και χαράκτης, Edgar Degas(1834-1917), είναι ένας από τους πρωτεργάτες του καλλιτεχνικού  ρεύματος του ιμπρεσιονισμού, αν και οι κριτικοί δεν τον θεωρούσαν ιμπρεσιονιστή και ο ίδιος προτιμούσε να αποκαλείται ρεαλιστής.

"Το αψέντι" ή "ο πότης αψεντιού", έγινε το 1876. Βρίσκεται στο Musee d' Orsay στο Παρίσι.

Ο ΑΜΛΕΤ, Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΚΙ Ο ΤΟΥΡΓΚΕΝΙΕΦ

Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ(1818-1883)
 σε πίνακα του  Ι. Ρέπιν

σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

Στις αρχές του 1600, πιθανολογείται το 1605, γεννήθηκαν στην Ευρώπη δυο τεράστιοι μυθιστορηματικοί χαρακτήρες που έμελλε να στοιχειώσουν την παγκόσμια λογοτεχνία. Ο Άμλετ κι ο δον Κιχώτης. Ο πρώτος γεννιέται στο βορρά κι άλλος στο νότο. Η διαδρομή που ακολούθησαν και οι δύο μέσα στους αιώνες τους κάνει να ξεφεύγουν από τα μυθιστορηματικά όρια και να λειτουργούν ως αυθύπαρκτες προσωπικότητες που έχουν ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο των γονιών τους και δρουν ανεξέλεγκτα. Αυτή η ανορθολογική κατάσταση είναι απολύτως αναπόφευκτη, αφού η θεόρατη παρουσία αυτών των χαρακτήρων στο λογοτεχνικό στερέωμα έφερε τόσο πολυποίκιλες ερμηνείες που ενδεχομένως να ξεπέρασαν κατά πολύ τις προθέσεις τόσο του Σαίξπηρ, όσο και του Θερβάντες. Εξάλλου η ίδια η παρουσία τους μέσα στα έργα είναι τόσο φυσική, τόσο απερίφραστα παρορμητική και ακραία που δίνουν την εντύπωση της ανεξάρτητης κίνησης, της απόλυτης δηλαδή αυτενέργειας, αφού υποπτευόμαστε ότι τελικά οι συγγραφείς έπαιξαν μάλλον παθητικό ρόλο στην κατασκευή τους κι ότι περισσότερο ακολούθησαν την ανεξέλεγκτη δράση που δημιουργούταν αυθόρμητα παρά την κατηύθυναν. Με δυο λόγια οι συγγραφείς παρασύρθηκαν από τους ήρωές τους, χαρίζοντας τους τέτοια ελευθερία που από ένα σημείο και μετά κινούνταν αυτόβουλα. Το να ξεφύγει το δημιούργημα από τον έλεγχο του δημιουργού δεν είναι τίποτε άλλο από την αποθέωση της συγγραφικής χαρισματικότητας.Κάπως έτσι αντιμετωπίζει τους δύο χαρακτήρες ο Τουργκένιεφ στην ομιλία του στην Πετρούπολη το 1860 στην «Εταιρεία Αρωγής των Λογοτεχνών και των Επιστημόνων», ομιλία που δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό «Σύγχρονος». Ο Τουργκένιεφ αντιπαραβάλλει τους δύο χαρακτήρες και τους ερμηνεύει προσπαθώντας να διεισδύσει στις βαθύτερες δομές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αναγκαστικά δηλαδή τους δίνει υπόσταση και τους καθιστά οντότητες που όχι απλώς είναι υπαρκτές και αυτοκαθοριζόμενες αλλά αποτελούν ορόσημο της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι οι δύο ακραίοι πόλοι που κινείται η ανθρώπινη συμπεριφορά, οι θεμελιώδεις κολόνες που γύρω από αυτές εκτυλίσσεται η δράση και που οριοθετούν τα άκρα όλων των συμπεριφορικών αποκλίσεων. Θα έλεγε κανείς ότι βρισκόμαστε μπροστά στα μεγαλύτερα πειραματόζωα για τη μελέτη της ανθρώπινης υπόστασης, με δυο λόγια βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα μάθημα μπιχεβιορισμού που όμως αφορά την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

Από την μια λοιπόν έχουμε το δον Κιχώτη, ήρωα κωμικό και παρορμητικό, άνθρωπο της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας, με αρχές απαραβίαστες που από ένα σημείο και μετά δεν εκπροσωπεί απλώς την ηθική, αλλά ταυτίζεται μαζί της. Οραματιστής και φαντασιόπληκτος,

Salvador Dali. Δον Κιχώτης

Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ, Η ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ

       σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

  Ο Δον Κιχώτης δεν χρειάζεται συστάσεις. Μυθιστορηματικός ήρωας του Θερβάντες που κυκλοφόρησε το 1605 και μεταφράστηκε σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, διασκευάστηκε στον κινηματογράφο, έγινε παιδικές σειρές κινουμένων σχεδίων και παγκόσμιο σύμβολο της τρέλας και του ασυμβίβαστου ρομαντισμού. Εκφράσεις όπως «δονκιχωτισμός» ή «το κυνήγι των ανεμόμυλων» αποδεικνύουν ότι ο Δον Κιχώτης ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια του λογοτεχνικού ήρωα κι έγινε κομμάτι της ίδιας της γλώσσας. Έγινε δηλαδή έννοια που οφείλει να εκφραστεί και κατά συνέπεια ενσωματώθηκε στην καθημερινότητα διευρύνοντας το γλωσσικό πεδίο. Ο Δον Κιχώτης είναι ο ιδαλγός που επηρεασμένος από ευτελή ιπποτικά βιβλία αναζητά παθιασμένα ιπποτικές περιπέτειες που φυσικά δεν υπάρχουν και τις επινοεί. Έτσι μπλέκεται σε απίστευτες καταστάσεις κωμικές και τραγικές, τις περισσότερες φορές εξευτελιστικές, και διασύρεται προκαλώντας αρχικά την έκπληξη και στη συνέχεια το χλευασμό των άλλων. Ο αιώνιος ιπποκόμος του, ο Σάντσο Πάντσα, αντιλαμβάνεται και πολλές φορές εκμεταλλεύεται την ελαφρότητα του κυρίου του, τον οποίο όμως ακολουθεί πιστά προσδοκώντας κάποια οφέλη. Όμως ο Σάντσο Πάντσα ακόμη κι όταν ξεγελά το αφεντικό του, όταν λέει ψέματα ή όταν προσπαθεί να αποφύγει ευθύνες ή καθήκοντα το κάνει με τέτοια αφοπλιστική ευθύτητα, αφού η έννοια του συμφέροντος είναι τόσο αφελώς ξεκαθαρισμένη στο μυαλό του, που δεν είναι παρά η άλλη όψη της αθωότητας. Το αχτύπητο δίδυμο περιφέρεται στους αγρούς εκπροσωπώντας την εξωφρενική ανιδιοτέλεια και την υλοποίηση των υψηλών ιδανικών που είναι αδύνατο να νοθευτούν. Εκπροσωπώντας δηλαδή τη χίμαιρα. Οι αντιθέσεις των ηρώων, η εξωτερική τους εμφάνισή και οι απίθανες γκάφες που διαδραματίζονται αναδεικνύουν μια γκροτέσκα φαρσοκωμωδία χωρίς προηγούμενο. Όμως, ο Δον Κιχώτης δεν είναι απλώς ένα ψυχαγωγικό ανάγνωσμα που περνά ευχάριστα την ώρα και μοιραία ξεχνιέται. Είναι λογοτεχνική άποψη και κατάθεση καλλιτεχνικής και ιδεολογικής πρωτοπορίας που σήμερα, πάνω από τετρακόσια χρόνια αργότερα, δεν έχει ξεπεραστεί. Αυτό που διακρίνεται από την αρχή είναι η απέχθεια του Θερβάντες απέναντι στα βουνά της ευτελούς ιπποτικής λογοτεχνικής παραγωγής που πρέσβευε την επιφανειακή προσέγγιση των αξιών εκθειάζοντας, την - πέρα κάθε λογικής - αγνότητα και την ηθική ακεραιότητα που φτάνει σε τέτοια υπερβολή ώστε να γίνεται ανοησία.

η θεωρια της εξελιξης, μια μεγαλοφυης απάντηση στο μυστηριο της ζωης

Η θεωρία της εξέλιξης, όπως και η ανακάλυψη στη συνέχεια του DNA, αποτέλεσαν μια μεγαλοφυή απάντηση στο μυστήριο της τεράστιας ποικιλομορφίας της ζωής και των μεταβολών της. Όπως είπε και ο βιολόγος Θεοδόσιος Ντομπζάνσκι*, τίποτε στη βιολογία δεν έχει νόημα παρά μόνο υπό το φως της εξέλιξης. Είναι σαν να σηκώθηκε ένα πέπλο και να αποκαλύφθηκαν φαινόμενα και διαδικασίες που ήταν ένα μεγάλο μυστήριο στο οποίο μέχρι τότε δίνονταν οι πιο απίθανες εξηγήσεις. Εννοείται ότι ούτε σταμάτησε να αναπτύσσεται η βιολογία, ούτε εξηγήθηκαν όλα. Έγινε απλά μια καινούργια αρχή για να εξηγηθούν σε νέα βάση τα βιολογικά φαινόμενα ή καλύτερα να αρχίσουν πια να εξηγούνται.

Όλη αυτή η ποικιλομορφία στηρίζεται σε λίγα αρχικά μόρια και κυρίως στο μόριο του DΝΑ. Ας προσπαθήσουμε να το φανταστούμε. Άπειρες ζωές ανθρώπων και κάθε είδους βιολογικών οργανισμών, ζώων και φυτών, βακτηρίων, μικροοργανισμών, έρχονται και φεύγουν, ζωές που στην ουσία είναι αποτέλεσμα της έκφρασης ενός κωδικοποιημένου μηνύματος που αποτελείται από τα ίδια "γράμματα", απλά μπαίνουν με διαφορετική σειρά, σχηματίζουν διαφορετικές "λέξεις" κι αυτό ισχύει για όλους τους βιολογικούς οργανισμούς. Η βάση μας είναι τα ίδια μόρια. Κάποιες αλλαγές στη διάταξη των "γραμμάτων" και σχηματίζεται διαφορετικός βιολογικός οργανισμός, άνθρωπος, δέντρο ή βακτήριο ή ένας σκύλος.
Αυτός ο κώδικας δημιουργείται σταδιακά μέσα από τις διαδικασίες της εξέλιξης, δεν υπάρχει δηλαδή εξ αρχής . Στο σύνολο της η εξέλιξη παίρνει τυχαίο χαρακτήρα. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το μόριο του DΝΑ ή κάποια πρόδρομα μόρια του, μπορεί να ήρθαν από το διάστημα μέσα σε κάποιον μετεωρίτη και τότε ακόμη αυτά τα μόρια θα είναι προϊόν εξέλιξης κάπου αλλού στο διάστημα, μιας και το πλέγμα ζωής και εξέλιξης είναι κατά πάσα πιθανότητα συμπαντικό φαινόμενο αλλά και επίσης, αν έγινε έτσι, προσαρμόσθηκαν στη διαδικασία της εξέλιξης που υπήρχε στον πλανήτη μας.

Γνωρίζουμε τον κώδικα που δημιουργήθηκε από την εξέλιξη της έμβιας ύλης. Η κλίμακα του χρόνου εδώ ήταν σχετικά προσιτή στην εξέταση για να μελετηθούν οι μεταβολές της και ο τρόπος που αναπτύσσεται. Για την ανόργανη, την άβια ύλη δεν μπορούμε να μιλήσουμε αν και οι έμβιες μορφές της ύλης “πηγάζουν", "φυτρώνουν" πάνω στην ανόργανη, όπως ένα δένδρο, ένας έμβιος δηλαδή οργανισμός, έχει τις ρίζες του πάνω στο χώμα, την ανόργανη ύλη.

Φαίνεται ότι η συνεχής μεταβολή είναι ένα χαρακτηριστικό της φύσης και ίσως
σε κάθε επίπεδο οργάνωσής της να δημιουργεί μέσα από την εξέλιξη κάποιους κώδικες ανάπτυξης, που αλληλεπιδρούν με το τυχαίο. Ένας συνδυασμός δηλαδή της αναγκαιότητας που είναι οι κώδικες που δημιουργούνται, με το τυχαίο που είναι η αλληλεπίδραση με άπειρους παράγοντες. Όπου και οι ίδιοι αυτοί κώδικες είναι αποτέλεσμα παρόμοιας εξέλιξης. Έτσι το κάθε τι που προκύπτει προϋποθέτει αναγκαστικά όλη την τυχαία διαδικασία που έχει προηγηθεί. Δηλαδή αν γυρίζαμε πίσω, η ζωή δεν θα δημιουργούνταν με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορεί να εμφανισθεί με τον ίδιο τρόπο η ίδια διαδικασία επειδή σ’ αυτήν συνέβαλαν άπειροι τυχαίοι παράγοντες οι οποίοι δεν μπορούν να εμφανισθούν με τον ίδιο τρόπο.

αλλαγή σκυτάλης;

Στις 20 Ιουνίου του 1947, μεσούντος του εμφυλίου πολέμου, υπογράφηκε η Ελληνοαμερικανική συμφωνία για τους όρους της Αμερικανικής βοήθειας στην Ελλάδα,  που σηματοδοτούσε και την μετάβαση της πρωτοκαθεδρίας της επιρροής στην Ελλάδα απο τους  Άγγλους στους Αμερικανούς.

Με την απόφαση της συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την περασμένη Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011, για το Ελληνικό χρέος, μεσούσης της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, έχουμε μάλλον και την συμβολαιογραφική πράξη λήξης αυτής της πρωτοκαθεδρίας. 

Claude Monet. Impression. Soleil Levant

Ανατολή(Soleil Levant). Ένας απο τους πίνακες του Claude Monet(1840-1926) μιας σειράς τοπίων με τίτλο Impressions, που έγινε το 1872.
Το 1874 τριάντα καλλιτέχνες, ανάμεσά τους οι Claude Mone, Paul Cezanne, Berthe Morisot, Edgar Degas, εκθέτουν τα έργα τους στο εργαστήριο του φωτογράφου Nadar στο Παρίσι. Σχολιάστηκαν αρνητικά απο τον κριτικό Louis Leroy ο οποίος θεώρησε τα έργα τους πολύ ατελή και πρόχειρα και τους αποκάλεσε ειρωνικά ιμπρεσιονιστές, από τον τίτλο του έργου του Monet, όρο όμως που σταδιακά αποδέχθηκαν και οι ίδιοι.
Στην εμφάνιση του ιμπρεσιονισμού έπαιξε καθοριστικό ρόλο η ανακάλυψη της φωτογραφίας η οποία άλλαζε αποφασιστικά τα δεδομένα στις εικαστικές τέχνες. Απο την μια επηρεάστηκαν από αυτή στην "αιχμαλωσία" της στιγμής, μιας και το φυσικό τοπίο αλλάζει συνεχώς χρώματα και εντυπώσεις  και απο την άλλη έπρεπε να δώσουν κάτι διαφορετικό, πέρα απο αυτή, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους της εικαστικής εμπειρίας από τον ζωγράφο στον θεατή και στο πως θα προσλάβει την εικόνα.
Ο πίνακας βρίσκεται στο Μουσείο Marmottan Monet στο Παρίσι.

Salvador Dali. Sun table

Sun table. 1936.
Βρίσκεται στο Μουσείο Boymans-van Beuningen, στο Ρότερνταμ.

έστω και που μας αναφέρει σαν μέτρο σύγκρισης..

Από την στιγμή που φτάσαμε να λέει ο Ομπάμα, "ε, εντάξει, δεν είμαστε και Ελλάδα", τα πράγματα δεν φαίνεται να πάνε και πολύ καλά (και)για τις ΗΠΑ.
Ή προετοιμάζονται για τη λήψη (επώδυνων) μέτρων..