και πάλι Altan



-Θα ήθελα να απαλλαγώ από το βάρος
του συζύγου μου.
-Ιδιωτικοποίησέ τον.

Το μέλλον ανήκει στις γυναίκες. Εάν έρθει.

-Είμαι δυσαρεστημένος.
-Το ίδιο και γω. Αυτό σημαίνει ότι ο γάμος μας είναι δίκαιος.



Πριν είχαμε τις ιδεολογίες.

Τώρα έχουμε μισές ιδέες.

Ο Πλάτωνας, οι σοφιστές και η αναζήτηση της αλήθειας

Πρωταγόρας(μουσείο Καπιτωλίου).
Περίπου 490-420 πΧ. Μαθητής του Δημόκριτου,
από τα Άβδηρα και αυτός, στα Θρακικά παράλια.
Επισκέφθηκε συχνά την Αθήνα, όπως και πολλοί
άλλοι σοφιστές, μιας και η Αθήνα ήταν το πνευματικό
(αλλά και οικονομικό) κέντρο της εποχής και
συνδέθηκε με φιλία με τον Περικλή και πολλούς
 επιφανείς Αθηναίους, τους οποίους δίδασκε με πολύ
υψηλά δίδακτρα, κάτι για το οποίο τον
κατηγορούσε ο Πλάτωνας. Εισήγαγε την
έννοια του ανθρωποκεντρισμού και του
σχετικισμού στη φιλοσοφία.

Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια; Είναι ένα πολύ παλιό φιλοσοφικό ερώτημα. Ας θυμηθούμε τον Σωκράτη που έλεγε ότι η αλήθεια είναι μία για όλους τους ανθρώπους είτε ζουν στην Ελλάδα είτε στην Ασία.  Ο Σωκράτης έψαχνε να τη βρει με τη μαιευτική όπως ονομάσθηκε μέθοδο, μέσα δηλαδή από ερωτήσεις που προσπαθούσαν να ξεκαθαρίσουν τις πλάνες, τις λαθεμένες αντιλήψεις για τα πράγματα. Ο Πλάτωνας από την ίδια αφετηρία ξεκινώντας, μιλούσε για τις απόλυτες ιδέες, αλήθειες, που είναι η αρχή των πάντων, που οι αισθήσεις τις συσκοτίζουν και καθήκον των φιλοσόφων είναι να προσπαθούν να φθάσουν σ’ αυτές. Όλη η γνώση για τον Πλάτωνα δεν είναι τίποτε άλλο από μία προσπάθεια επιστροφής σ’ αυτές τις απόλυτες ιδέες. Είναι χαρακτηριστική και η ερμηνεία που έδωσε στην ετυμολογία της λέξεως αλήθεια, από το στερητικό α- και τη λήθη. Το ξεπέρασμα της λήθης δηλαδή, αν και η λέξη λήθη είχε και την έννοια της πλάνης, του λάθους, αλλά και τη λήθη με την έννοια του ξεχασμένου.
Στον Πλάτωνα ο πραγματικός κόσμος είναι ο κόσμος των ιδεών. Τα φαινόμενα, η εμπειρία, είναι αντανακλάσεις των ιδεών. Οι ιδέες είναι το πραγματικό και τα φαινόμενα είναι σκιές, είναι στην ουσία ‘’μη πραγματικότητα’’.

Ο ΣΟΛΟΧΩΦ - ΤΟ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ

                    Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Σολόχωφ
(1904-1985).

Ο Μιχαήλ Σολόχωφ είναι από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της σοβιετικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε το 1905 στο χωριό Βιοσένσκαγια κοντά στον ποταμό Ντον και το 1918 παράτησε το γυμνάσιο και συμμετείχε ενεργά στην Οκτωβριανή επανάσταση. Τα βιβλία του «Ο ήρεμος Ντον» και «Ξεχερσωμένη γη» υμνούν την κολλεκτιβοποίηση και παρουσιάζουν όλες τις δυσκολίες για την υλοποίηση της. Το 1965 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Κατά το 2^ο Παγκόσμιο πόλεμο πολέμησε το φασιστικό στρατό του Χίτλερ στο εξοντωτικό σοβιετικό μέτωπο. Οι εμπειρίες αυτές καταγράφονται στο βιβλίο «Πολέμησαν για την πατρίδα». Ο Σολόχωφ περιγράφει την υποχώρηση του στρατού μέχρι τον Ντον. Ο επόμενος σταθμός ήταν το Στάλιγκραντ. Κάθε σελίδα αποπνέει μπαρούτι. Χαρακώματα, οβίδες, τανκς, βομβαρδισμοί, κομμένα χέρια, κομμένα πόδια, κινητά χειρουργεία, θάνατος, φρικαλεότητα. Οι ήρωες του Σολόχωφ είναι οι απλοί, ανώνυμοι άνθρωποι της ρωσικής επαρχίας. Χοντροκομμένα στρατιωτικά αστεία και ακαριαίες συναισθηματικές εναλλαγές, με δυο λόγια η αποθέωση του ηρωισμού.

Η συνεχής υποχώρηση περιγράφεται ως απόλυτη οδύνη. Ο σοβιετικός στρατός αφήνει χωριά στα χέρια των Γερμανών έχοντας πλήρη επίγνωση του τι θα συμβεί στους κατοίκους. Το ηθικό των αμάχων πολύ χαμηλό. Ίσως για πρώτη φορά κλονίζεται η εμπιστοσύνη στο στράτευμα. Οι Ρώσοι στρατιώτες όταν φτάνουν στα νέα χωριά κατά την οπισθοχώρηση ξέρουν καλά ότι κι αυτά θα τα εγκαταλείψουν. Όλη τη μέρα πολεμούν, το βράδυ περπατούν στα μετόπισθεν και σκάβουν νέα χαρακώματα για την επόμενη μέρα. Το φαγητό άθλιο, ο ύπνος μηδαμινός, τα μάτια κόκκινα κι όλο και λιγοστεύουν, αφού συνεχώς αφήνουν πίσω νεκρούς και ακρωτηριασμένους. Όταν μπαίνουν στα χωριά οι κάτοικοι τους φτύνουν. Περιγράφονται γριές που αρνούνται να τους προσφέρουν ένα ποτήρι νερό. «Γιατί υποχωρείτε; Πού μας εγκαταλείπετε; Ποτέ άλλοτε δεν έγινε αυτό!». Οι στρατιώτες δεν τολμούν να τις κοιτάξουν στα μάτια. Αυτό για τον Σολόχωφ ήταν η μέγιστη συντριβή. Το αίσθημα της ντροπής και της προδοσίας. Και ξανά πάλι. Τα πράγματα στον ώμο, ατέλειωτη πεζοπορία, σκάψιμο για χαρακώματα και μάχη. Ο Σολόχωφ παρουσιάζει την κτηνωδία με απόλυτη λεπτομέρεια. Οι μάχες γίνονται σχεδόν σώμα με σώμα. Η λογοτεχνία βάζει την ιστορία στο μικροσκόπιο.

ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΤΟΥ ΖΗΝΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ

Ο Ζήνων ο Ελεάτης(περίπου 488-436;πΧ),
ήταν μαθητής του Παρμενίδη (επίσης από την
Ελέα της Ν. Ιταλίας) τις αντιλήψεις του οποίου
για το αμετάβλητο "είναι"  προσπάθησε να υπερασπίσει,
αποδομώντας τη λογική των αντιπάλων του
και κυρίως των Πυθαγορείων.

Γράφει ο  μαθηματικός Γιώργος Μπαντές.

 Ο Ζήνων δημιούργησε πιθανόν σαράντα παράδοξα αλλά είναι γνωστά μόνο τα εννέα. Το πιο φημισμένο είναι αυτό του Αχιλλέα και της χελώνας, όμως θα αναλύσουμε το πρώτο από τα παράδοξα (παράδοξο της διχοτομίας), που είναι ευκολότερα κατανοητό και περιέχει τα στοιχεία για την ερμηνεία όλων των άλλων. Αυτό έχει ως εξής:

Αν ένα σώμα κινείται από το Α στο Β , τότε πριν φτάσει στο Β, περνάει από το μέσον, έστω Β₁ του ΑΒ. Τώρα κινούμενο από το Β₁ πρέπει πρώτα να φτάσει στο μέσο Β₂ του Β₁Β, και συνεχίζοντας την ίδια περιγραφή βλέπουμε ότι το σώμα πρέπει να κινηθεί δια μέσου ενός άπειρου αριθμού αποστάσεων, δηλαδή θα κινείται επ’ άπειρο, άρα δεν φτάνει ποτέ στο Β, αφού δεν υπάρχει τελευταίος όρος στην ακολουθία των σημείων, δηλαδή ουσιαστικά η κίνηση είναι μόνο φαινομενική και δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα! Ήταν πράγματι παράδοξο κι’ όμως ο Ζήνων είχε δίκιο στην εποχή του.

Τα παράδοξα του Ζήνωνα (450 π.Χ) , αναφέρονται σε μεταβολές (κίνηση) και αναδεικνύουν μια ασυμφωνία μεταξύ της εμπειρίας και της μαθηματικής της ερμηνείας της εποχής του.

Έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Καριπίδης

Πέθανε χθες το μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη, νικημένος από τον καρκίνο, ένας μαχητικός διανοητής, από τους εκπροσώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου, ανιδιοτελής άνθρωπος και αγαπημένος φίλος,  ο Γιώργος Καριπίδης.

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ. "Πίσω από το μποζόνιο κρύβεται ο διάβολος".

Και το απολαυστικό ΜούφαNet του Ν. Ζαχαριάδη, από το protagon.gr

ΜούφαNet »

Απέτυχε το Μποζόνιο στο διαγώνισμα του Σεραφείμ!

Το πιο τρελό με το επίδομα εκλογών που παίρνουν οι υπάλληλοι της Βουλής, είναι ότι στη διάρκεια της εκλογικής περιόδου η Βουλή είναι κλειστή...

Γ. Ιωάννου, από το ΕΘΝΟΣ

Η υποξία και ο καρκίνος. Μια διαφορετική προσέγγιση;

Τα τελευταία χρόνια γίνονται έρευνες για τη σχέση της υποξίας με τον καρκίνο που πιθανόν να οδηγήσουν σε σημαντικά αποτελέσματα.
Είναι γνωστό ότι τα ευκαρυωτικά κύτταρα χρησιμοποιούν δύο τρόπους παραγωγής ενέργειας. Τον αερόβιο και τον αναερόβιο.

Ο αερόβιος μεταβολισμός γίνεται στα μιτοχόνδρια σε έναν αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο χημικών αντιδράσεων που ονομάζεται κύκλος του Krebs. Σ' αυτή τη διαδικασία παράγεται το μεγαλύτερο ποσό ενέργειας που χρειάζεται το κύτταρο, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα τη μικρότερη ποσότητα γλυκόζης. Η ενέργεια αποθηκεύεται στο γνωστό μόριο ΑΤΡ για να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί.

Ο αναερόβιος μεταβολισμός αποτελεί μια εφεδρική κυρίως λύση παραγωγής ενέργειας από τα ευκαρυωτικά κύτταρα, σε συνθήκες υποξίας του κυττάρου. Απαιτούνται πολύ μεγαλύτερα ποσά γλυκόζης για την παραγωγή της ίδιας ποσότητας ενέργειας. Προϊόν του αναερόβιου μεταβολισμού είναι το γνωστό επίσης γαλακτικό οξύ, που δημιουργεί και το αίσθημα κόπωσης στη μυϊκή δραστηριότητα, ένα σημάδι ότι πρέπει να σταματήσει ή να ελαττωθεί η μυϊκή δραστηριότητα ώστε να αποβληθεί το γαλακτικό οξύ και να επανοξυγονωθούν οι μύες.

Altan

-Οι παλιοί μας απογοήτευσαν.
-Ε είναι η ώρα να μας απογοητεύσουν οι νέοι.



Μια ζωή κρύβω το κεφάλι μου.
Και τώρα με ειδοποιούν ότι ήταν σκατά, όχι άμμος.



Και η ζωή συνεχίζεται.
Το γιατί, το ξέρει μόνο αυτή.

Ο ΤΟΜΑΣ ΜΠΕΡΝΧΑΡΝΤ - ΟΙ ΦΤΗΝΟΦΑΓΑΔΕΣ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ

O Τhomas Bernhard(1931-1989), θεωρείται
ο μεγαλύτερος Αυστριακός συγγραφέας
του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα.

Μετά από μια μικρή απουσία επανήλθε ο Θανάσης Μπαντές, με τα εξαίρετα σχόλιά του.

Οι κύριοι Άιντσιχ, Γκόλντσμιντ, Γκριλ και Βένινγκερ είναι οι Φτηνοφαγάδες. Σε καθημερινή βάση συναντιούνται σε λαϊκό ταβερνείο και παραγγέλνουν το φτηνότερο πιάτο. Αποκλειστικά το φτηνότερο πιάτο. Πρόκειται για μεσοαστούς, (ο Βένινγκερ διηύθυνε το εργοστάσιο του πατέρα του, ο Γκόλντσμιντ ένα βιβλιοπωλείο που είχε κληρονομήσει, ο Γκριλ ήταν αποθηκάριος κι Άιντσιχ καθηγητής) απολύτως αξιοπρεπείς, που οι απαρέγκλιτες συνήθειες δεν σηματοδοτούν απλώς την προγραμματισμένη επαναλαμβανόμενη ρουτίνα μιας μηχανιστικής, σχεδόν βιομηχανικής, τυποποίησης (που λειτουργεί ασυνείδητα καθώς η ταχύτητα ξεπερνά τη σκέψη απονεκρώνοντας τη βούληση), αλλά οριοθετούν την ίδια την ύπαρξή τους, αφού τους απονέμεται κοινωνική υπόσταση, δηλαδή οντότητα, δηλαδή αδιαπραγμάτευτη αναγνωρισιμότητα. Γιατί όλοι ξέρουν τους Φτηνοφαγάδες, όλοι ξέρουν το τραπέζι τους, όλοι γνωρίζουν εκ των προτέρων την παραγγελία. Η εκκεντρικότητά τους λειτουργεί τόσο δεδομένα που τελικά χάνεται μέσα στο αυτονόητο. Ούτε οι ίδιοι αναγνωρίζουν το παράλογο αυτής της επανάληψης, θα λέγαμε της ιεροτελεστίας, καθώς αδυνατούν να συλλάβουν οτιδήποτε ξεπερνά την ασφυκτική κανονικότητα, αφού μόνο αυτή εξασφαλίζει το φυσιολογικό.

Summertime - Janis Joplin, 1968

Οι ιδέες και η πράξη.

Οι ιδέες αποτελούν εργαλεία ερμηνείας του ιστορικού γίγνεσθαι είτε του φυσικού είτε του κοινωνικού. Αν δεχθούμε ότι αυτό δεν αποτελεί κάποιο αμετάβλητο “είναι” αλλά “γίγνεσθαι” που είναι σε συνεχή εξέλιξη με έναν μη γραμμικό, χαοτικό τρόπο, είναι φυσικό ότι και οι ιδέες, οι ερμηνείες αυτού του γίγνεσθαι να αλλάζουν. Το κοινωνικό γίγνεσθαι αποτελεί ένα πεδίο όπου αυτό γίνεται καλύτερα ορατό μιας και οι αλλαγές του βρίσκονται μέσα σε κλίμακες του χρόνου προσιτές για την ανθρώπινη παρατήρηση, ενώ στο φυσικό γίγνεσθαι αυτές οι αλλαγές είναι πολύ πιο αργές. Έτσι στο κοινωνικό γίγνεσθαι οι ιδέες που το ερμηνεύουν αλλάζουν κυρίως επειδή αλλάζουν συνεχώς και τα δεδομένα που το καθορίζουν, ενώ στο φυσικό γίγνεσθαι είναι η η ανάπτυξη της γνώσης που μπορεί να παίρνει συνεχώς περισσότερα δεδομένα υπ' όψη της για τις ερμηνείες που χρησιμοποιεί, κάνοντάς τες πιο αποτελεσματικές.

Το ιστορικό κοινωνικό γίγνεσθαι αποτελεί μια διαδικασία στην οποία βρίσκονται σε μια αλληλεξάρτηση οι ατομικές ή οι επιμέρους, διαφόρων υποσυνόλων, βουλήσεις, δηλαδή ιδέες, συμπεριφορές, που αλληλοεμπλέκονται στην εξέλιξή της, με τη συνολική συνισταμένη όλων αυτών των δράσεων να διαμορφώνει αυτό που θα ονομάζαμε αντικειμενική ιστορική πραγματικότητα.

Summer In The City -The Lovin' Spoonful, 1966

Summertime -The Zombies, 1965

του Δ. Χαντζόπουλου, από τα ΝΕΑ

Ένα ακόμη ποίημά του, μου έστειλε ο Βαλάντης Βορδός.

Λιποθυμικό επεισόδιο

Τότε ηταν που άκουσα 35 σμήνη βομβαρδιστικών
στο κεφάλι μου
Χιροσίμα Ναγκασάκι Περλ Χάρμπορ
οι σειρήνες με ξεκούφαναν,τρέξτε στα καταφύγια είπα.
Ενα γιατρό γρήγορα,μια νοσοκόμα,ένα παπά
εννοούσα.
Μετά τα είδα κιόλας,βολίδα πήγαιναν,με ανάποδα πετάγματα
βολ πλανέ και λούπ.
Άλλα πληγμένα απ'την προσωπική μου άμυνα κατέπεφταν
φλεγόμενα κάνοντας σβούρες πάνω απ' την θάλασσα

xirosima mon amour και σκέφτηκα τη Χαρίτα.

Μερικά είχαν σκοντάψει στα καλώδια του μυαλού μου
και γαμημένα στρατιωτάκια μου πριόνιζαν τις φλέβες.
Τριγύρω νύχτα,το αίμα σύριζε στα μηνίγγια,
βόμβες παντού και τρέκλιζα
ποιός θα σώσει τον στρατιώτη Ραιαν και τέτοια παρόμοια.
Ο ουρανός χύθηκε τεράστιος λεκές απο βυσινάδα
θυμήθηκα τον Μπίλ,''ελάτε να γίνουμε έντεκα στον ουρανό''
να παίζουμε μπάλα
εδώ να σου πώ Μπίλ αγαπημένε ποιητή
πάντα σε έιχα σε εκτίμηση,γούσταρα τις
πάσες σου στο διηπειρωτικό κύπελλο του ουρανού
τα γκόλ που έβαζες
μα sorry αδερφέ η δική μου Κάτια είναι η Χαρίτα
και λέγε οτι θές.
Το πάτωμα μια γλιστερή λαμαρίνα.

Τότε ηταν που είδα άγγελο κυρίου
στα σκοτεινά
και
ένα τύπο με καμπαρντίνα..

Β. Βορδός 17/6/12

τα αποτελέσματα των εκλογών

Μετά και από τα αποτελέσματα των χθεσινών εκλογών, το μεγάλο στοίχημα για τη χώρα παραμένει το αν θα μπορέσει να ανασυνταχθεί, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, ώστε να ξεπεράσει την κρίση. Ξεπερνώντας δομές και αντιλήψεις διακυβέρνησης που μας φτάσανε στο σημερινό χάλι και έχουν αναλυθεί όλο αυτό το διάστημα επαρκώς. Με ένα επεξεργασμένο σχέδιο ανασυγκρότησης σε όλα τα επίπεδα. Κοινωνικά δίκαιο και με αντιμετώπιση των ακραίων πολιτικών της μονομερούς τελικά λιτότητας που οδηγούν σε βαθειά ύφεση, ώστε η κοινωνία να παραμείνει ενωμένη και να μη πληρώνουν τα βάρη της κρίσης κυρίως οι κοινωνικά αδύναμοι.
Σε μια Ευρώπη που βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο και είναι υποχρεωμένη να αλλάξει αν θέλει να επιβιώσει, η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει δημιουργικά ενεργό μέλος της.

Η ΝΔ που ήρθε πρώτο κόμμα και θα έχει τον κύριο λόγο στον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, όπως και το ΠΑΣΟΚ, είναι κόμματα που κουβαλάνε πολύ αρνητικό φορτίο πελατειακών συμπεριφορών, διακυβέρνησης που είχε απλά το χαρακτήρα διαχείρισης πολιτικών εξυπηρέτησης κρατικοδίαιτων οικονομικών συμφερόντων, σπατάλης του δημοσίου χρήματος. Σήμερα πρέπει να υπερβούν τον εαυτό τους και αυτό είναι ένα στοίχημα, εάν θέλουν να παίξουν έναν θετικό ρόλο. Αλλιώς η εφαρμογή των ίδιων μέχρι τώρα συνταγών, έστω με μικρές παραλλαγές, με τον ίδιο παλαιοκομματικό θίασο, θα διογκώσουν πολύ σύντομα τα αδιέξοδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη μεγάλη, εντυπωσιακή άνοδο της υποστήριξης που είχε, παρ' όλο το κλίμα πιέσεων που δέχθηκε, επέλεξε από την πρώτη στιγμή τον ρόλο της αντιπολίτευσης, χωρίς να περιμένει, έστω και για τους τύπους, τις προτάσεις που τυχόν θα έκανε το πρώτο κόμμα. Εν πάση περιπτώσει η δημοκρατία θεσμικά χρειάζεται και αντιπολίτευση και ο ΣΥΡΙΖΑ από την μέχρι τώρα πολιτική που ακολούθησε, την συγκρότηση και τη φυσιογνωμία του, επέλεξε αμέσως αυτόν τον ρόλο, σαν να τον βολεύει, για να συμβάλει από τη θέση της αντιπολίτευσης στην απόκρουση πολιτικών μονομερούς λιτότητας και αρνητικών πλευρών των πολιτικών που θα εφαρμοσθούν το επόμενο διάστημα. Θα μπορούσε βέβαια αυτό να το κάνει και από τη θέση του κυβερνητικού εταίρου, παίρνοντας όμως ένα ρίσκο που θεωρεί ότι δεν μπορεί να πάρει, ελπίζοντας σε οφέλη που θα πιθανόν να προκύψουν από την αντιπολιτευτική θέση, ώστε σε μια επόμενη φάση, που ελπίζει να έρθει σύντομα, να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία, λειτουργώντας όπως πιστεύει και σαν θρυαλίδα πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών στην Ευρώπη. Όμως, βλέποντας τα πράγματα και από την σκοπιά των κομματικών του συμφερόντων, επειδή οι συγκυρίες δεν κρατάνε όσο θα ήθελε ο καθένας και αυτή είναι μια συγκυρία η οποία πιθανόν να μην ξαναπαρουσιασθεί για τον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα αν γίνει το θαύμα και η χώρα μπορέσει να μπει σε ένα δρόμο ανάπτυξης και ανασυγκρότησης, θα αποδειχθεί ίσως ότι ήταν μια χαμένη ευκαιρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι είναι προδιαγεγραμμένη το επόμενο διάστημα η επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων κι αυτό σε μεγάλο βαθμό είναι αλήθεια, υποτιμώντας όμως νομίζω τη θέληση της Ευρώπης να βγει από την κρίση και τις αλλαγές που είναι αναγκασμένη να κάνει σ' αυτή την κατεύθυνση, που από αυτό πιθανόν να προκύψουν  και θετικές επιπτώσεις για τη χώρα μας. Ίσως όμως ο ρόλος του στην αντιπολίτευση να του δώσει τον απαιτούμενο χρόνο για να προετοιμάσει μια πιο επεξεργασμένη και ρεαλιστική πρόταση εξουσίας, μιας και θα είναι ο κύριος εκφραστής της αντιπολίτευσης, ώστε να λειτουργήσει ως η διάδοχη κατάσταση.
Η ΔΗΜΑΡ που κράτησε τις δυνάμεις της, κινείται στη λογική μιας δημιουργικής συμμετοχής με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στην αναζήτηση διεξόδων μέσα από τους αναγκαίους συμβιβασμούς,  που ιδιαίτερα σε μια κρίσιμη φάση σαν τη σημερινή, αν υπάρξει κάποια θετική πορεία θα βγει ωφελημένη. Μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης ώστε να υπάρξει ένα σχέδιο βαθειών αλλαγών, διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και απόδοσης ευθυνών για σκάνδαλα και διασπάθιση δημόσιου χρήματος. Είναι ένας ρόλος δύσκολος με ρίσκο, αλλά μπορεί να αποδειχθεί ωφέλιμος για τη χώρα. Η πολιτική είναι και η τέχνη των απαραίτητων συμβιβασμών, εξ άλλου η ίδια η κοινωνία είναι ένας συγκερασμός των απαραίτητων συμβιβασμών μεταξύ των διαφορετικών υποκειμένων της.

Το ΚΚΕ και ..πάλι δικαιώθηκε. Πάλι τα είχε προβλέψει όλα και τη μεγάλη μείωσή του, όλα.. Πως εξηγεί την πτώση του; Φταίει που είναι ειλικρινές και δεν μπορεί να πει ψέματα(σύμφωνα με την αυτοκριτική του τύπου "το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι ότι είμαι ειλικρινής.."). Έχουν ένα άγχος με αυτό το αλάνθαστο της θεωρίας, σαν να είναι ιερή πίστη. Πως γίνεται όμως και μια θεωρία που τα προβλέπει όλα, δεν προβλέπει και μια τακτική αύξησης της επιρροής της; Εκτός αν ο κόσμος τούτος είναι δέσμιος του διαβόλου, όπως πίστευαν κάποιες θρησκείες και αιρέσεις.


Η διατήρηση των δυνάμεων της Χρυσής Αυγής, παρ' όλη τη βίαιη, φασιστικού χαρακτήρα πρακτική της αυτό το διάστημα, δείχνει τους κινδύνους που ελλοχεύουν για κλιμάκωση της βίας στην Ελληνική κοινωνία αν συνεχιστεί η σημερινή κρίση.

Σύμφωνα με τις αναλύσεις της εκλογικής συμπεριφοράς, το ένα τρίτο των ψηφοφόρων ψήφισε διαφορετικά από ότι ψήφισε στις εκλογές του Μάη, ένα μήνα πριν. Αυτή η μεγάλη κινητικότητα είναι αποτέλεσμα και της κρίσης αλλά και του ότι οι πολίτες απελευθερώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την κηδεμονία των κομμάτων και κρίνουν πιο ανεπηρέαστα. Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Οι ψηφοφόροι έρχονται και φεύγουν.

Η Ελλάδα ως μέρος του Ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου γίγνεσθαι πρέπει να σταθεί στα πόδια της αναπτύσσοντας τις δημιουργικές της δυνάμεις. Η επίκληση του αρχαίου πνεύματος, της δημοκρατίας και του πολιτισμού και τα φώτα που δώσαμε πριν 2.500 χρόνια, αν και χάρη στους τόκους που δίνει ακόμη αυτό το κεφάλαιο, ζούμε σε μεγάλο βαθμό ακόμη και σήμερα, δεν αρκεί. Πρέπει να προσφέρουμε και σήμερα, όπως σε κάθε ευρύτερη ομάδα ο καθένας κρίνεται και από το τι προσφέρει. 

του Α. Πετρουλάκη, από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

αυτό ξέρουν να κάνουν..

Όσο "παίρνουν θάρρος"  τόσο θα γίνονται και πιο συχνές
αυτές οι εικόνες φρίκης και οι δολοφονικές επιθέσεις σε αθώα θύματα.

ΤΟ ΒΗΜΑ - «Δεν πιστεύαμε ότι κινδυνεύουμε από τους Έλληνες» - κοινωνία

στροφή σε πιο ρεαλιστικές θέσεις;

« ..Γι' αυτό πιστεύουμε ότι η επαναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής σύμβασης είναι η επωφελέστερη στρατηγική και για τις δύο πλευρές", δήλωσε στην "Αυγή" ο Αλέξης Τσίπρας.
Είναι ίσως μια ελπιδοφόρα στροφή σε ρεαλιστικές θέσεις, την αναγνώριση των δεδομένων που καθορίζουν τη σημερινή θέση της χώρας, ώστε αυτή να παλαίψει, μέσα από τις αναγκαίες εδώ και πολύ καιρό μεταρρυθμίσεις, για να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Η Ευρώπη μπροστά στην κρίση είναι αναγκασμένη να αλλάξει. Το πως θα αλλάξει και σε ποια κατεύθυνση, είναι θέμα του συσχετισμού δυνάμεων και όλων των απαραίτητων συμμαχιών που διαμορφώνονται στο εσωτερικό της. Το Ευρωπαϊκό πλαίσιο παρ' όλη την κρίση που σήμερα περνά, δεν παύει να είναι μέχρι σήμερα, το πιο προνομιακό πεδίο, με τις πιο προωθημένες δημοκρατικές και κοινωνικές σχέσεις, στηριγμένες στην παράδοση του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, στο οποίο θα μπορούσαμε να στηριχθούμε. Οι διαδικασίες της ενοποίησής της θα φέρουν έτσι κι αλλιώς σε πιο καθοριστική θέση τον ρόλο των πολιτών της. Και από αυτές τις διαδικασίες η Ελλάδα δεν πρέπει να βρεθεί απ' έξω.
Ιδεοληψίες και "ιδεολογικά"  ερμηνευτικά σχήματα που κυριαρχούσαν στην αριστερά ανεξαρτήτως των πραγματικών συνθηκών και δεδομένων και προτάσσονταν ως μόνιμη επωδός λύσης σε κάθε πρόβλημα, δεν έχουν θέση σε έναν σχεδιασμό αλλαγών στην πράξη, που έχει ανάγκη η χώρα μας. Είναι όπως στο σκάκι. Εκτιμάς τα δεδομένα, ψάχνεις τις δυνατότητες που σου προσφέρουν και σχεδιάζεις κινήσεις. Όσο περισσότερο μπροστά βλέπεις, όσες περισσότερες δυνατότητες ανακαλύπτεις, με βάση όμως πάντα τα δεδομένα που υπάρχουν στη σκακιέρα, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να κερδίσεις. Αλλιώς κάνεις κινήσεις που χάνουν εύκολα ή "θυσίες" απελπισίας.
Αυτό που χρειάζεται επειγόντως η χώρα μας είναι βαθειές μεταρρυθμίσεις για να μπορέσει να μπει στο δρόμο της ανάπτυξης, αξιοποιώντας τις πράγματι μεγάλες δυνατότητές της, στην κατεύθυνση μιας κοινωνίας ισονομίας, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Έτσι θα μπορέσει να ενωθεί η κοινωνία, να λειτουργήσουν οι θεσμοί της και να ξεφύγουμε από την πολυδιάσπασή της, αποτέλεσμα χρόνιας ανυποληψίας των κεντρικών πολιτειακών θεσμών της, πράγμα που ώς ένα βαθμό αιτιολογεί και τις ιδεοληπτικές οχυρώσεις των επιμέρους υποκειμένων της. Μια κουλτούρα συνεργασίας πάνω στα πραγματικά δεδομένα, θα ενώνει αντί να διασπά τα επιμέρους κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα και σήμερα το έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ, τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες.
Μπορεί η σημερινή κρίση και το φάσμα μιας καταστροφής, να μας οδηγήσει σε μια αναδιάταξη του τρόπου που βλέπουμε την κοινωνία μας και στη σχέση της με τα γενικότερα σύνολα με τα οποία είμαστε σε αλληλεξάρτηση και να καταφέρουμε αυτό που μέχρι χθες ή δεν μας απασχολούσε λόγω του ότι "τσουλούσε" έτσι κι αλλιώς το πράγμα ή φαινόταν πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο.

Γ. Ιωάννου, από το ΕΘΝΟΣ

του Άγγελου Καρδαμήλα

του Δ. Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ

Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δυο θλίψεις και επτά νύξεις

Ο Βαλάντης Βορδός είναι ένας νέος και πολλά υποσχόμενος ποιητής, που είχε παρουσιάσει μέχρι τώρα αποσπασματικά τη δουλειά του. Αυτή είναι η πρώτη του ολοκληρωμένη συλλογή. Μια πολύ αξιόλογη ποίηση που θα την χαρακτήριζα με μια φράση του Λόρκα, "σαν μια πάλη στο χείλος της αβύσσου".

Προκόπης παυλόπουλος. Δεν κουνήθηκε καθόλου..

Προκόπης Παυλόπουλος.
Δεν κουνήθηκε καθόλου ενώ γύρω του γινότανε χαμός, ούτε καν μια κίνηση για να δείξει ότι παίζει έναν κατευναστικό ρόλο, έτσι για τα μάτια.
Φοβήθηκε ότι αν σηκωνόταν και εμπλεκόταν στη διαμάχη, αυτό θα εξέθετε διεθνώς τον πολιτικό κόσμο της χώρας μας. Κινδύνευε η θέση της χώρας στο Ευρώ. Τουλάχιστον...
Δεν ήθελε να το διακινδυνεύσει ως υπεύθυνος πολιτικός.

αυτό ξέρουν να κάνουν...

Με το πρόσφατο "εγέρθητου, όλοι όρθιοι..., τώρα μπαίνει ο Αρχηγός..." και τις απειλητικές κινήσεις  προς όσους αργούσαν να ..εγερθούν, έγινε το πρώτο σοκ. Μια αποκάλυψη του τι πρεσβεύουν οι φασίστες της "Χρυσής Αυγής" , τι κοινωνία θέλουν να επιβάλλουν. Μια κοινωνία κοπάδι, που θα υπακούει τυφλά στον Μεγάλο Αρχηγό, το "υπέρτατο ον", με την "οργάνωση" στο ρόλο των μαντρόσκυλων που θα επιβάλουν αυτή την τυφλή υποταγή, επειδή θεωρούν ότι μόνο με αυτό τον τρόπο η "φυλή" θα πάει μπροστά. Πράγματι, πριν πολλούς αιώνες οι "φυλές" κατά κανόνα με αυτό τον τρόπο πορεύονταν, μόνο με τη βία και το μίσος για τους άλλους και ήταν η γέννηση της Δημοκρατίας σ' αυτό τον τόπο, την Ελλάδα, που έδειξε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, όπου οι άνθρωποι ωριμάζουν, γίνονται πολίτες που μπορούν να συναποφασίζουν, να παράγουν πολιτισμό και έτσι να γίνονται πιο αποτελεσματικοί. Έτσι δημιουργήθηκε όλος ο σύγχρονος πολιτισμός.
Και μετά από εκείνο το πρώτο σοκ, αντί να προσπαθήσουν να τα "μαζέψουν" λίγο, να καμουφλαριστούν κάπως, έδειξαν στη συνέχεια ότι μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν. Τη βία. Δημιουργώντας τάγματα εφόδου έχουν ξεχυθεί με καδρόνια και μαχαίρια και αύριο με καραμπίνες, για να παίξουν το ρόλο του προστάτη, εκεί όπου οι μηχανισμοί  της Πολιτείας που είναι επιφορτισμένοι με την ασφάλεια των πολιτών, δεν το κάνουν.
Τη βία μόνο ξέρουν  να ασκούν και στις δημόσιες αντιπαραθέσεις τους, όταν διαφωνούν οι άλλοι μαζί τους, όπως είδαμε και τον βουλευτή και ..."θεωρητικό" της οργάνωσης να βιαιοπραγεί δημόσια στους συνομιλητές του. (Και επειδή  στην "οργάνωσή" τους το παίζουν ότι ακολουθούν ..και καλά, τους στρατιωτικούς κώδικες, λένε πουθενά αυτοί οι κώδικες ότι γρονθοκοπείς και μάλιστα γυναίκα, όσες δικαιολογίες και να φέρεις;).
Σε μια κοινωνία, όπως η Ελληνική, που οι θεσμοί της έχουν καταρρακωθεί, με μεγάλες κοινωνικές εντάσεις, που προσπαθεί να κρατήσει τη συνοχή της και να ανασυνταχθεί, παρ' όλη την αποδεδειγμένη ανεκτικότητά της(ή και την ...πλάκα που μπορεί να κάνει μέχρι ένα σημείο), η έξαρση της βίας αποτελεί θρυαλλίδα για ανεξέλεγκτες καταστάσεις.


Υπάρχει η άποψη ότι η δράση τέτοιων ομάδων είναι αποτέλεσμα της κρίσης και της μη λειτουργίας των θεσμών της Πολιτείας. Αυτό είναι αλήθεια ως προς το ότι ένα σημαντικό μέρος των πολιτών ψήφισε, ενίσχυσε τέτοιες δράσεις, είτε για να δείξει την αντίθεσή του στη δραματική υποβάθμιση της θέσης του, είτε για διάφορους λόγους ιστορικούς, πολιτικούς κλπ, νοιώθει μια συγγένεια με κάποιες ή περισσότερες διακηρύξεις τους. Όμως τέτοιου είδους ζηλωτές, κυρίως αξιοποιούν την κρίση για να επιβάλλουν τις ιδεοληψίες τους, για τον ναζισμό, τον μεγάλο Αρχηγό που θα μας σώσει, τον .."homo nordicus" που έχουν για πρότυπο, τους Παττακούς και τους Παπαδόπουλους κλπ, όλα αυτά τα ...υποδείγματα του αρχαίου Ελληνικού δημοκρατικού πνεύματος. Η κρίση απλά τους θρέφει.
Δεν μπορεί να αποτελέσει όμως καμιά δικαιολογία, επειδή υπάρχει πολλή και αιματηρή ιστορική πείρα.
Είναι πρότυπα που δεν μπορούν να ξεπεράσουν το επίπεδο του μίσους από πλευράς συναισθημάτων. Για παράδειγμα να δημιουργήσουν πολιτισμό. Στην κλίμακα των συναισθημάτων ως αντίδραση στο φόβο έχουν μόνο το μίσος γι αυτό χειρίζονται κυρίως αυτά τα δύο συναισθήματα, τον φόβο και το μίσος. Η κοινωνία δεν πρέπει να δείξει ότι τους φοβάται. Ούτε να πέσει στην παγίδα της κλιμάκωσης της βίας. Η ανασύνταξη της κοινωνίας και των θεσμών της σε πνεύμα ισονομίας, δικαιοσύνης και ελευθερίας, η εμπέδωση κλίματος ασφάλειας, το ξεπέρασμα της κρίσης, είναι αυτό που θα περιορίσει στο ελάχιστο την επιρροή τους.

Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ. sweet home