Ο Karl
Popper θεωρεί ότι στη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό
και κοινωνικό περιβάλλον διαμορφώνονται τρεις “κόσμοι”. Ο πρώτος είναι ο κόσμος
των φυσικών αντικειμένων ή φυσικών καταστάσεων, ο δεύτερος είναι ο κόσμος των
ατομικών συνειδησιακών ή νοητικών καταστάσεων και ο τρίτος είναι ένας
αντικειμενικός κόσμος ιδεών, που περιλαμβάνει όλα τα αντικειμενικά περιεχόμενα
σκέψης, κυρίως τις σκέψεις της επιστήμης, εικασίες, θεωρίες, επιχειρήματα αλλά
και γενικότερα όλη την καταγραμμένη γνώση.
Αυτός ο τρίτος κόσμος είναι δημιούργημα των
ανθρώπων, κάτι σαν τον ιστό της αράχνης. Σημαντικό χαρακτηριστικό του είναι ότι
έχει αυτονομηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον δημιουργό του, παρ' όλο που
αλληλεπιδρούμε συνεχώς μαζί του και
λειτουργεί σαν ο καθοριστικός παράγοντας που επιδρά στο περιεχόμενο της
συμπεριφοράς του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, την εξέλιξή του και με ένα τρόπο και στη βιολογική του ανάπτυξη αλλά και σαν μια δεξαμενή εναλλακτικών
επιλογών της δράσης του.
Η αλληλεπίδραση αυτών των τριών κόσμων
αποτελεί και παράγοντα των αλλαγών που συνεχώς γίνεται στα περιεχόμενα του
τρίτου κόσμου των αντικειμενικών ιδεών αλλά και ανάπτυξης της αντικειμενικής γνώσης.