οφθαλμούς αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος.

Σε μια συζήτηση μεταξύ του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και του Μπρεντ Σκόουκροφτ, αμφότεροι σύμβουλοι Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ στο παρελθόν, που παρουσιάζεται στο “η Αμερική και ο κόσμος” (εκδόσεις Λιβάνη, 2010), ο Σκόουκροφτ λέει ότι "οι Ισραηλινοί έχουν ένα δόγμα. Απαντούν στη βία με πολλαπλάσια βία. Κι αυτή η τακτική έφερνε αποτελέσματα κάποτε. Όχι πια". Και θέτουν και οι δύο το ερώτημα κατά πόσο σε πενήντα για παράδειγμα χρόνια από σήμερα θα υπάρχει κράτος που λέγεται Ισραήλ, αν οι ΗΠΑ υποχρεωθούν για διάφορους λόγους, να αποχωρήσουν από τη Μέση Ανατολή και δεν έχει υπάρξει μια ειρηνική διευθέτηση των σχέσεων του Ισραήλ με τους γείτονές του και πρώτα απ' όλα με τους Παλαιστίνιους. Πόσο θα αντέξει; Επισημαίνουν δε ότι αυτή η τακτική του Ισραήλ είναι απόρροια επιθετικών λογικών, που προϋποθέτουν ως δεδομένη μια επερχόμενη πολεμική σύγκρουση της Δύσης με τους φανατικούς του Ισλάμ, που οδηγεί όμως αναπόφευκτα και σε μια συνολική καταδίκη του ισλαμικού κόσμου. Μια λογική που εκτός από τον έλεγχο των πετρελαίων και την ασφάλεια του Ισραήλ, αποτέλεσε βασικό παράγοντα για την μονομερή επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003, που αποδείχθηκε καταστροφική για τις ΗΠΑ, αφού σήμερα το Ιράκ είναι υπό διαμελισμό, ουσιαστικά εκτός ελέγχου και οι ΗΠΑ έχουν αποχωρήσει, ενώ μαίνεται η σύγκρουση μεταξύ σουνιτών και σιιτών. Μια λογική που προωθούσε και την πολεμική σύγκρουση με το Ιράν η οποία, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Μπρεζίνσκι, θα είχε γίνει επί Μπους του νεότερου αν δεν υπήρχε η αποτυχία του Ιράκ. Μια γενικότερη σύγκρουση που τουλάχιστον η σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ δεν την αποδέχεται και γιατί οι σχέσεις της Δύσης με το 1 δισεκατομμύριο διακόσια εκατομμύρια μουσουλμάνους δεν μπορεί να είναι σχέση σύγκρουσης αλλά και γιατί μια τέτοια σύγκρουση θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για όλους και πρώτα και κύρια για την παγκόσμια σταθερότητα.

Έτσι μια λύση του Παλαιστινιακού προβλήματος, που είναι κομβικό στο πλέγμα των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής, θα πρόσφερε μια ασφαλέστερη και διαρκέστερη λύση και για το κράτος του Ισραήλ. 

«Πεθαίνει, κυρία μου, αποφασίστε, θα τον σώσουμε ή όχι;»(από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Εδωσα στον γιατρό, στο τμήμα ΩΡΛ, 400 ευρώ για μία επέμβαση. 

Αν δεν τα έδινα, θα περίμενα δύο μήνες για το χειρουργείο», 

γράφει ένας απ’ τους ασθενείς στο edosafakelaki.org.

«Πεθαίνει, κυρία μου, αποφασίστε, θα τον σώσουμε ή όχι;» ΜΑΡΙΛΗ ΜΑΡΓΩΜΕΝΟΥ

του Ανδρέα Πετρουλάκη (από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Το αιματηρό στάτους κβο Ισραήλ και Παλαιστίνης

Το αιματηρό στάτους κβο Ισραήλ και Παλαιστίνης. 
Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι πολιτικοί βολεύονται με την κατάσταση και φοβούνται να αναλάβουν το κόστος μιας σοβαρής ειρηνευτικής διαδικασίας(από το ΒΗΜΑ)

..σε καλή μερηά ! του Γ. Ιωάννου

QUE FAIRE, του Γ. Ιωάννου

Bob Dylan - Knocking on Heavens door (Movie version 1973 - Pat Garrett a...

Τα «ματωμένα» smartphones. Aνήλικοι πεθαίνουν στα ορυχεία του Κονγκό για τα μέταλλα των συσκευών μας. (από το ΒΗΜΑ)

Η ΚΒΑΝΤΩΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Μια γεωμετρική ερμηνεία των βασικών αρχών της κβαντικής μηχανικής.

Ένα άρθρο από τον φίλο μαθηματικό Γιώργο Μπαντέ.

Μια γεωμετρική ερμηνεία των βασικών αρχών της κβαντικής μηχανικής.
Γιώργος Μπαντές
e-mail : mpantes_2@yahoo.gr

ΠΕΡΙΛΗΨΗ .
Στο άρθρο αυτό, οι αρχές αβεβαιότητας και συμπληρωματικότητας,
αποδίδονται στο χωρόχρονο, μέσω της φυσικοποίησης της έννοιας του σημείου.
Κάθε τροχιά ενός υλικού σώματος συνίσταται σε έναν πεπερασμένο αριθμό
χωρικών μηκών και χρονικών διαρκειών, βημάτων, τα οποία εξαρτώνται από την
ορμή και την ενέργεια του σώματος. Αυτά είναι τα «σημεία» και οι «στιγμές»
αντίστοιχα στο χώρο και στο χρόνο, της κίνησης του σώματος.
Η φυσική τους ύπαρξη , δηλαδή η ασυνέχεια του χώρου και του χρόνου,
δίνουν μια νέα ερμηνεία στα θεμέλια της κβαντομηχανικής. Οι αρχές της
αβεβαιότητας μεταφέρονται στην κβάντωση του χωρόχρονου από τα υλικά σώματα
και ερμηνεύονται έτσι φυσικότερα μέσα από τη μήτρα όλων των περιγραφών :το
χωρόχρονο.

ΧΩΡΟΧΡΟΝΙΚΑ ΚΒΑΝΤΑ .
Θα αποδώσουμε μια φυσική σημασία στην έννοια του «κβαντικού γεγονότος»
του επίπεδου χωρόχρονου: του σημείου στο χώρο και της στιγμής στο χρόνο.
Έχοντας συνδέσει τις γεωδαισιακές του χωρόχρονου με τις τροχιές ελεύθερων
σωμάτων, θα προκύψει ότι η ερμηνεία μας των σημείων και των στιγμών θα
σχετίζεται με τα σώματα και τις κινήσεις τους.

Εγκώμιο της απραξίας.

Στο παρακάτω κείμενο χρησιμοποιούνται αποσπάσματα του βιβλίου "εγκώμιο της απραξίας" του Φρανσουά Ζυλλιέν, προσπαθώντας να κάνω μια παρουσίασή του.

Francois Jullien(2 Ιουνίου 1951-).
Καθηγητής και επικεφαλής του Τμήματος
"Γλώσσες και πολιτισμοί της Ανατολικής Ασίας"
στο Paris Diderot Univercity.
Πρώην πρόεδρος του Διεθνούς Κολεγίου Φιλοσοφίας
(1995-1998)
και της Γαλλικής Ένωσης Κινεζικών Σπουδών
(1988-1990).

Ο Γάλλος φιλόσοφος Φρανσουά Ζυλλιέν, ένας από τους διαπρεπέστερους σινολόγους της εποχής μας, στο “εγκώμιο της απραξίας- η αποτελεσματικότητα στην κινεζική σκέψη”(Μετάφραση Θάνος Σαμαρτζής, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2013)λέει ότι όλος ο δυτικός τρόπος σκέψης είναι προτυπολογικός, με την έννοια ότι κατ' αρχήν δημιουργεί πρότυπα, στόχους και στη συνέχεια αναζητά τα μέσα που θα οδηγήσουν στην πραγματοποίησή τους με τον πιο άμεσο δυνατό τρόπο. Αυτός ο τρόπος σκέψης έχει τη βάση του στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και απαιτεί τη συνδρομή δύο ανθρώπινων ικανοτήτων. Πρώτον της νόησης που σύμφωνα με τον Πλάτωνα “συλλαμβάνει το άριστο”, το πρότυπο. Και δεύτερον, της θέλησης, η οποία καλείται να εντάξει αυτό το ιδεατό πρότυπο στην πραγματικότητα. Στην πολιτική σκέψη διαμορφώνουμε ιδεατά πρότυπα της Πολιτείας, τα οποία κατόπιν θα πρέπει να πραγματώσουμε. Αυτό το βλέπουμε ήδη στον Πλάτωνα. Η εφαρμογή θα απαιτήσει την άσκηση μιας ισχυρής πίεσης πάνω στην πραγματικότητα. Μπορεί να απαιτήσει μια επανάσταση. Όμως ακόμη κι όταν δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτό το ιδεατό πρότυπο, αυτό δεν χάνει την αξία του. Θα χρησιμεύσει ως υπόδειγμα, ως σημείο αναφοράς και από τον “ουρανό” των ιδεών θα καθοδηγεί τις πράξεις μας. Η κλασική Ελληνική σκέψη με τον Αριστοτέλη αναζήτησε και ένα ενδιάμεσο επίπεδο, ανάμεσα στο ιδεατό πρότυπο και στο επίπεδο της πραγμάτωσης αυτού του προτύπου. Δηλαδή ανάμεσα στη θεωρία και το επίπεδο της πράξης.  Ο Αριστοτέλης επεξεργάστηκε την ιδέα της φρόνησης της οποίας η λειτουργία είναι να συνδέει τον ιδεατό τύπο με την εφαρμογή του, κι έτσι να μειώνει το μεταξύ τους χάσμα. Σε κάθε περίπτωση όμως είμαστε βαθιά επηρεασμένοι από την ιδέα πως τα δυο επίπεδα, τη θεωρία και την πράξη, τα χωρίζει μια απόσταση που είναι αδύνατο να μηδενιστεί.

Ο Ελληνικός στοχασμός δεν εξαντλείται στον προτυπολογικό τρόπο σκέψης. Την προκλασική περίοδο, στην Ελλάδα της αρχαϊκής εποχής, ο Οδυσσέας για παράδειγμα δεν διαμορφώνει ιδεατά πρότυπα ούτε και αναζητά πως θα τα εφαρμόσει στην πράξη. Ο Οδυσσέας ονομάζεται πολύτροπος, δηλαδή πολυμήχανος, η δύναμή του έγκειται στο ότι ξέρει να εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις προς όφελός του. Είναι σε θέση να εντοπίσει προς τα που κινείται η κατάσταση και πως μπορεί να την εκμεταλλευθεί. 
Μια ομηρική λέξη η μήτις σημαίνει την ικανότητα να αξιοποιείς τις περιστάσεις, να αντιλαμβάνεσαι πως εξελίσσεται η κατάσταση και να εκμεταλλεύεσαι την πορεία που σε ευνοεί. Ο Δίας όταν κατακτά την εξουσία παντρεύεται τη Μήτιδα, ώστε να διασφαλίσει ότι η εξουσία του θα είναι στερεωμένη στις συγκυρίες, πως δεν θα κινδυνέψει να ανατραπεί από αυτές. Όταν αναπτύχθηκε στην Ελλάδα η φιλοσοφία, την κλασική περίοδο, έπαψε να χρησιμοποιείται σαν ιδέα επειδή κυριάρχησε η ιδέα του προτύπου, της ιδεατής μορφής, του μόνου που πρέπει να επιδιώκουμε.

Στην κινεζική σκέψη, όπως την παρουσιάζει ο Φρανσουά Ζυλλιέν, η αποτελεσματικότητα νοείται διαφορετικά.