Παμπλο Νερουδα.

 Εστραβαγαριο

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ

Από τους τόσους ανθρώπους που είμαι,

που είμαστε

κανέναν δεν μπορώ να βρω:

μου χάνονται κάτω από τα ρούχα

φύγανε γι' άλλη πολιτεία.

Όταν το κάθε τι έχει ετοιμαστεί

για να δείξω έξυπνος

ο ανόητος που κρύβεται μέσα μου

παίρνει το λόγο στο στόμα μου.

Άλλες φορές με παίρνει ο ύπνος

ενώ βρίσκομαι με την εκλεκτή κοινωνία,

κι όταν γυρεύω μέσα μου τον τολμηρό

ένας δειλός που δεν τον ξέρω

τρέχει με το σκελετό μου να πάρει

χίλιες αβρές προφυλάξεις.

Όταν καίγεται ένα ευυπόληπτο σπίτι

αντί για τον πυροσβέστη που φωνάζω

σπεύδει ο εμπρηστής,

κι αυτός είμαι εγώ. Δεν έχω γιατρειά.

Τι πρέπει να κάνω για να περισυλλέγω;

Πώς μπορώ να επανορθωθώ;

Όλα τα βιβλία που διαβάζω,

υμνολογούν λαμπρούς ήρωες,

πάντα βέβαιους για τον εαυτό τους:

πεθαίνω για δαύτους από ζήλεια

και στις ταινίες με ανέμους και σφαίρες

λιώνω από φθόνο για τον καβαλάρη,

κάθομαι και θαυμάζω το άλογο.

Αλλά μόλις ζητήσω του απτόητου να βγει,

μου ξεφυτρώνει ένας γεροτεμπέλης.

Κι έτσι δεν ξέρω ποιος είμαι,

δεν ξέρω πόσοι είμαι ή είμαστε,

θα μ' άρεσε να πατήσω ένα κουμπί

και να βγάλω το εμένα το αληθινό

γιατί αν με χρειάζομαι δεν πρέπει να με εξαφανίσω.

Ενόσο γράφω είμαι απών,

κι όταν επιστρέψω έχω κι όλας φύγει:

πάω να δω αν και στους άλλους ανθρώπους

συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σε μένα,

αν είναι τόσοι όπως είμαι γω,

αν μοιάζουν με τους εαυτούς τους,

κι όταν θα το 'χω εξακριβώσει,

θα μάθω τόσο καλά τα πράματα

που για να εξηγήσω τα προβλήματα μου

θα σας μιλώ για γεωγραφία.

(το ποίημα του Πάμπλο Νερούδα μου το έστειλε η αγαπητή φίλη Άννα Λιαμάδη)