«Εγέρθητι! Όλοι όρθιοι ...» Eικόνες ντροπής και ξεφτίλας..

Ας ελπίσουμε ότι αυτές οι εικόνες δεν έρχονται από το μέλλον
αλλά αφορούν ένα προσωρινό κακό..

Γ. Ιωαννου, απο το σημερινο ΕΘΝΟΣ.

Η κραυγή. Έντβαρντ Μουνχ



H "κραυγή" (ή "ο λυγμός της φύσης" που ήταν ο αρχικός τίτλος του έργου), του Νορβηγού ζωγράφου Έντβαρντ Μούνχ(1863-1944), που πουλήθηκε πρόσφατα από τον οίκο δημοπρασιών Sotheby's στη Ν. Υόρκη, στο ποσό των 120 εκατομμυρίων δολαρίων(!), σε άγνωστο μέχρι τώρα αγοραστή. Φιλοτεχνήθηκε το 1893. Υπάρχουν 4 εκδοχές του πίνακα, η μία βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Νορβηγίας, δύο στο Μουσείο Μουνχ στο Όσλο και η τέταρτη, είναι αυτή που πουλήθηκε και απεικονίζεται δίπλα και ανήκε σε Νορβηγό εφοπλιστή.

    "Ήταν ηλιοβασίλεμα, δίπλα σε ένα φιόρδ και ξαφνικά με καταλαμβάνει ένα ρίγος φόβου και αγωνίας και ένοιωσα σαν ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά όλη τη φύση. Ζωγράφισα τα σύννεφα σαν να ήταν αίμα και έκανα ακόμη και τα χρώματα να ουρλιάζουν", έγραψε ο ίδιος για τον συγκεκριμένο πίνακα.

Ο Μουνχ ανήκε στην κατηγορία των "καταραμένων" καλλιτεχνών. Γεννημένος το 1863,  βίωσε από την παιδική του ηλικία τον θάνατο και την τρέλα στο οικογενειακό του περιβάλλον, που τον σημάδεψαν καθοριστικά και τον ίδιο. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση όταν ήταν 5 χρονών και μία αδελφή του πέθανε επίσης από φυματίωση όταν ήταν 15. Μία άλλη αδελφή του ήταν κλεισμένη σε άσυλο. Ο πατέρας του, στρατιωτικός γιατρός, θρησκομανής, ήταν σε συχνό θρησκευτικό παραλήρημα, όπως αναφέρει στο ημερολόγιό του. Ο ίδιος υπέφερε από συχνές αιμοπτύσεις και κρίσεις βρογχίτιδας. "Η αρρώστια, η τρέλα και ο θάνατος ήταν οι σκοτεινοί φύλακες άγγελοι στην κούνια μου και με συντρόφεψαν σε όλη μου τη ζωή».
Αντιμετώπισε την εχθρότητα του πατέρα του για την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική. Νεαρός συμμετείχε σε μια αναρχίζουσα ομάδα Χεγκελιανών που ακολουθούσαν έναν ελευθεριακό τρόπο ζωής που τον έφερε σε σύγκρουση με το ασφυκτικό συντηρητικό περιβάλλον της εποχής του. Ίσως ήταν αυτό που τον έκανε ικανό για μια επώδυνη έτσι κι αλλιώς αλλά δημιουργική διέξοδο.
Το έργο του αντιμετωπίστηκε υποτιμητικά από τους κριτικούς της εποχής του. Επί Χιτλερισμού τα έργα του εξοβελίσθηκαν.

Διαμόρφωσε ένα εντελώς προσωπικό στυλ που τον χαρακτηρίζει και θεωρείται από τους θεμελιωτές του εξπρεσιονισμού.  Ο ίδιος γράφει: «Ζητάμε κάτι το διαφορετικό, κάτι περισσότερο από την απλή φωτογράφηση της φύσης. Σκοπός μας δεν είναι να ζωγραφίζουμε όμορφους πίνακες για να κρεμαστούν στους τοίχους του σαλονιού. Θα προσπαθήσουμε να βάλουμε τα θεμέλια μιας τέχνης που θα επηρεάζει τον καθένα. Μιας τέχνης φτιαγμένης από το αίμα του καλλιτέχνη». "Στην τέχνη μου προσπαθώ να εξηγήσω τη ζωή και το νόημά της στον εαυτό μου".

Μία άλλη εκδοχή του πίνακα, που βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Νορβηγίας, στο Όσλο.
















Ο Έντβαρντ Μουνχ, το 1933.

Γ. Ιωαννου, απο το σημερινο ΕΘΝΟΣ

Το φαινόμενο placebo

Για το φαινόμενο placebo έχουμε ακούσει όλοι. Δίνουμε σε έναν ασθενή ένα χάπι το οποίο περιέχει μια αδρανή ουσία και ένα σημαντικό ποσοστό αυτών που το παίρνουν αναφέρουν σημαντική βελτίωση της κατάστασής τους, ανάλογη με αυτήν που θα είχαν αν έπαιρναν μια αντίστοιχη δραστική ουσία.

Αν και διαφέρει ο βαθμός δράσης ανάλογα και με το πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, ο μέσος όρος αυτής της δράσης υπολογίζεται στο 30-35% των περιπτώσεων. Ο ένας στους τρεις δηλαδή αναφέρει σημαντική βελτίωση ανάλογη με αυτή του δραστικού φαρμάκου.

Είναι τόσο σταθερό το φαινόμενο που για να πάρει έγκριση μια νέα φαρμακευτική ουσία, ότι δηλαδή δρα ανεξάρτητα από την παρέμβαση του ψυχολογικού παράγοντα, πρέπει να γίνουν διπλές τυφλές μελέτες, όπου οι ασθενείς χωρίζονται και οι μισοί παίρνουν τη δραστική ουσία και οι άλλοι μισοί την αδρανή, χωρίς να ξέρει κανένας ποια ουσία παίρνει μια και σε όλους λέγεται ότι παίρνουν τη δραστική ουσία. Αν η φαρμακευτική ουσία δεν επιτύχει στην ομάδα που δόθηκε, αποτελέσματα σημαντικά υψηλότερα από το 35% που θεωρείται η δραστηριότητα placebo, τότε δεν παίρνει έγκριση για κυκλοφορία. Σε καταστάσεις που αφορούν ψυχοσωματικές διαταραχές, κατάθλιψη, χρόνιους άτυπους πόνους κλπ, εκεί τα ποσοστά δράσης του placebo είναι πολύ υψηλότερα.

Ανοιξιάτικο τοπίο από την περιοχή της Μαρώνειας Κομοτηνής.

Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ

Ο Πυθαγόρας και η μαθηματική απόδειξη

το σχόλιο αυτό για τον Πυθαγόρα και τη γέννηση της επιστήμης των Μαθηματικών, το έστειλε ο φίλος μαθηματικός Γιώργος Μπαντές, www. mpantes.gr

1. Η ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ-ΟΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ

Κατά την περίοδο μετά τον 6^ο πχ αιώνα , ένας πολιτισμός νέου τύπου έκανε την εμφάνισή του στους πιο δημιουργικούς λαούς στα παράλια της Μικράς Ασίας, της Ελλάδας και της Ιταλίας. Μέσα από τον πολιτισμό αυτό, γεννήθηκαν και τα Μαθηματικά.

Ήταν τότε που οι Έλληνες ανακάλυψαν την αφαίρεση, τον παραγωγικό συλλογισμό¹ και τελικά τη μαθηματική απόδειξη , μια νέα

μορφή αντίληψης και σκέψης, μετατρέποντας τον εμπειρικό λογισμό των Βαβυλωνίων και των Αιγυπτίων, σε αυτό που είναι γνωστό σήμερα ως Μαθηματική επιστήμη. Έκριναν δηλαδή ότι οι γεωμετρικές αλήθειες –ο πρώτος παραγωγικός συλλογισμός έγινε στο πεδίο της Γεωμετρίας – έπρεπε να επαληθεύονται με λογική απόδειξη κι όχι μόνο με πειραματικές μεθόδους, (π.χ μετρήσεις) κι αυτό είναι το λεγόμενο Ελληνικό μυστήριο. Στο σημείο αυτό ξεκίνησε η μηχανή του Λόγου που έκτοτε δεν σταμάτησε ποτέ, κάποτε καθυστέρησε, και τελικά γέννησε την Επιστήμη.

Ο Altan και οι εκλογές

-Έγινε.
Τώρα θα περιμένουμε τα αποτελέσματα της νεκροψίας.

-Οι ναρκομανείς δεν θα πάνε να ψηφίσουν,
αλλά οι γείτονές τους θα πάνε.





1η Μάη

Ο άνθρωπος με την εργασία του κατέκτησε τη φύση, δημιουργώντας ταυτόχρονα γνώση.

Είναι τα εργαλεία που αλλάζουν τον κόσμο, τις ανθρώπινες κοινωνίες και τον ίδιο τον άνθρωπο.

Η χειραφέτηση των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα εργασίας, τόλμης και γνώσης αλλά και δράσης για κοινωνικές αλλαγές ώστε να δημιουργούμε κοινωνίες ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης, για να μπορούν να ακμάζουν οι ανθρώπινες αρετές.

Ο κόσμος της εργασίας στην Ελλάδα είναι αυτός που θα μας βγάλει από την κρίση, θα προχωρήσει στις απαραίτητες αλλαγές στη χώρα μας, από κοινού με τους εργαζόμενους στην Ευρώπη, αλλά και όλου του κόσμου. Για μια Ελλάδα αντάξια της ιστορίας της και μια Ευρώπη αντάξια των οραμάτων της, του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.  

Οι εκλογές στις 6 Μαΐου ας ελπίσουμε να αποτελέσουν την αρχή μιας νέας πορείας.

Οι κρίσεις είναι επώδυνες αλλά αν δεν οδηγήσουν στην καταστροφή, μπορούν να οδηγήσουν στην αναγέννηση.

Ilya Repin. Barge Haulers on the Volga

Ο κορυφαίος Ρώσος ρεαλιστής ζωγράφος Ίλια Ρέπιν(1844-1930), ήταν ένας μοναδικός δεξιοτέχνης της προσωπογραφίας αλλά ασχολήθηκε και με ιστορικά θέματα καθώς και με θέματα της κοινωνικής ζωής αποτυπώνοντας τις εντάσεις της,  δίνοντας ένα μεγάλο ψυχολογικό βάθος στους πίνακές του. Αυτόν τον πίνακα, με θέμα τους εργάτες που σέρνουν μια φορτηγίδα στον Βόλγα, τον τελείωσε το 1873. Βρίσκεται στο Ρωσικό Κρατικό Μουσείο, στην Αγ. Πετρούπολη.

Ο ΑΛΜΠΕΡ ΚΟΣΕΡΙ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΕΜΠΕΛΙΑΣ

Albert Cossery.
Γεννήθηκε στο Κάιρο το 1913.
Από το 1945 μόνιμα εγκατεστημένος στο
Παρίσι, όπου πέθανε το 2008.

Σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

Το βιβλίο του Αλμπέρ Κοσερί «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» ανήκει – σχεδόν ως ορισμός – σ’ εκείνα τα ιδιόρρυθμα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που είναι αδύνατο να βρουν τη θέση που τους αξίζει, ακριβώς γιατί σπάνε όλα τα καλούπια, κι ως εκ τούτου δεν κατατάσσονται πουθενά καθώς το αλλόκοτο καθίσταται μη κατατάξιμο. Το αλλόκοτο εκτυλίσσεται από την πρώτη σελίδα με μια, θα λέγαμε, μηχανιστική κανονικότητα και με αφόρητα καλοκουρδισμένη ροή που, εντελώς παράδοξα, εκπληρώνει όλους τους όρους της φυσικότητας. Βλέπουμε δηλαδή την αδυσώπητη τεχνική του ορθού λόγου, που τελικά σηματοδοτεί την αμηχανία του παραλόγου, οριοθετώντας το αδύνατο, που εκδηλώνεται σχεδόν νομοτελειακά, σαν φάρσα. Το γέλιο είναι η μοναδική διέξοδος – άμυνα μπροστά στο ανυποχώρητο που επιτίθεται σαρώνοντας τα πάντα. Πρόκειται για την απόλυτη αντιστροφή των αξιών. Για το απαρασάλευτο ιδανικό των εκτός κάθε ηθικής ανθρώπων που, μοιραία, συντρίβονται από το βάρος του. Κι εδώ βρίσκεται η ανορθόδοξη ισορροπία του Κοσερί που προβάλλει την ελαφρότητα μπροστά στις σοβαρότερες αλήθειες. Φαίνεται να κινείται τόσο άνετα μες το αταίριαστο, σαν να μην καταλαβαίνει την ασυμβατότητα, σαν κάτι αυτονόητο, σαν να μην υπάρχει τίποτε φυσικότερο απ’ την ακροβασία, κι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από τη διεισδυτικότερη παρατήρηση. Τελικά που εστιάζει; Στο αστείο, για να γελάσουμε; Στο, πέρα από το αστείο, πλέγμα της υπερβολής που φέρνει στα άκρα τις αλήθειες; Στον ξεπεσμό της μεγαλοαστικής τάξης; Στην ιδεολογική δουλεία μιας ηθικής που τρέφει τη μισθωτή εργασία; Είναι ρεαλιστής; Είναι σουρεαλιστής; Είναι κυνικός; Είρων;

Η μάθηση βασίζεται στη μίμηση.

Οι βιολογικοί οργανισμοί διαθέτουν μηχανισμούς προσαρμογής στο περιβάλλον, τους οποίους μεταδίδουν, κληρονομούν στους απογόνους τους. Υπάρχουν διαφορετικοί βαθμοί στο πόσο ισχυρά μεταδίδεται η πληροφορία. Στην εξελικτική διαδικασία δημιουργούνται νέα επίπεδα πολυπλοκότητας, στον ίδιο οργανισμό, που περιέχουν όλο και περισσότερη ποσότητα πληροφορίας αλλά και ευλυγισίας για περισσότερες εναλλακτικές επιλογές απέναντι στο περιβάλλον. Για παράδειγμα η ανάπτυξη  του μετωπιαίου φλοιού στον ανθρώπινο εγκέφαλο που εξυπηρετεί τις νοητικές λειτουργίες ή η ανάπτυξη των κέντρων του λεγόμενου συναισθηματικού εγκεφάλου στα θηλαστικά, δημιούργησαν οργανισμούς, συστήματα, που περιέχουν μεγαλύτερη ποσότητα πληροφορίας απ' ότι οι μονοκύτταροι ή άλλοι ατελέστεροι οργανισμοί, όπως και πολύ περισσότερες εναλλακτικές δυνατότητες, επιλογές δράσης. Στις λειτουργίες των κυττάρων έχουμε κληρονομημένες δυνατότητες, επειδή και τα πλαίσια λειτουργίας τους είναι συγκεκριμένα. Στις νοητικές λειτουργίες η ποσότητα της πληροφορίας, ως δυνητικές εναλλακτικές επιλογές δράσης απέναντι στο περιβάλλον, που έχει συσσωρευθεί εξελικτικά, είναι τεράστια.
Υπάρχουν διαφορετικοί βαθμοί “ισχυρής” ή λιγότερο “ισχυρής” μετάδοσης της κληρονομούμενης πληροφορίας ή δυνατότητας, που μεταβιβάζεται κληρονομικά. Θα λέγαμε ότι για λόγους οικονομίας της φύσης, όταν είναι μεγάλη η ποσότητα των πληροφοριών που πρέπει να μεταβιβασθούν, ένα μέρος μεταβιβάζεται ισχυρά ή λιγότερο ισχυρά και το μεγαλύτερο μέρος υπάρχει δυνητικά και αφήνεται η μορφή που θα πάρει, στην αλληλεπίδρασή της με το περιβάλλον. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, μεταβιβάζεται κατά κάποιο τρόπο η βάση του προγράμματος και αφήνεται στην αλληλεπίδραση με το περιβάλλον η περαιτέρω υλοποίηση αυτού του προγράμματος, η οποία γίνεται μετά τη γέννηση. Αυτή η εξέλιξη έδωσε πολύ περισσότερα περιθώρια για ευλυγισία και καλύτερη προσαρμογή.

Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ

john lee hooker & carlos santana - chill out

το τσίρκο..(των γελοίων τυράννων)

Ας μη ξεχνάμε και το τσίρκο της 21ης Απριλίου 1967. Άφησαν μισή την Κύπρο και κόντεψαν να αφήσουν μισή και την Ελλάδα. Οι Ελληναράδες..που αν και στρατιωτικό καθεστώς, όταν παρουσιάστηκε ανάγκη (από αφροσύνη των ιδίων γελοίων), στρατός δεν υπήρχε.

τραγωδία και κάθαρση

Όταν υπάρχει τραγωδία πρέπει να υπάρξει και κάθαρση. Η τραγωδία είναι η κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα και η κάθαρση αφορά και την τιμωρία των υπευθύνων. Τα εξιλαστήρια θύματα που προσφέρονται αυτό το διάστημα, αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο το πρόβλημα που υπήρχε, όπως δείχνουν και ότι είναι θέμα βούλησης ο εντοπισμός αυτών που κακοδιαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα ή προχωρούν σε παράνομο πλουτισμό.
Το κύριο  όμως είναι η αλλαγή του μοντέλου που λειτουργούσε η Ελληνική κοινωνία, του τρόπου που(δεν) ήταν δομημένοι οι θεσμοί της, αλλά και ευρύτερα κατεστημένων νοοτροπιών, του πελατειακού τρόπου λειτουργίας των κυβερνώντων κομμάτων, της εξυπηρέτησης κρατικοδίαιτων οικονομικών συμφερόντων, ώστε κρατώντας τις κατακτήσεις της δημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών και δεν ήταν λίγες, να δημιουργήσουμε μια κοινωνία των πολιτών, ισονομίας, δικαιοσύνης, ελευθερίας, αλλά και ικανής οικονομικά και πολιτικά, να σταθεί αποτελεσματικά στον παγκοσμιοποιημένο και  ιδιαίτερα ανταγωνιστικό κόσμο μας.
Οι πολίτες ξέρουν ότι διαθέτουν ένα κυρίως όπλο αυτή την περίοδο. Την ψήφο τους. Απ' ότι λένε όλα τα στοιχεία, η αποχή θα είναι μειωμένη, ο κόσμος θα πάει να ψηφίσει. Δεν γίνονται διαδηλώσεις, μεγάλες συγκεντρώσεις και αυτό δεν είναι ένδειξη ότι έχει αλλάξει κάτι στα αισθήματα ή στις προθέσεις τους. Φοβούνται μη γίνει κάτι "στραβό" και δοθεί η ευκαιρία αναβολής των εκλογών.
Το παλιό θα αλλάξει. Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Υπάρχει μια διαδικασία μαζικής χειραφέτησης από πατροπαράδοτες εξουσίες. Η χειραφέτηση σημαίνει ωρίμανση, ενηλικίωση, που γίνεται και μέσα από αναταράξεις. Οι οπαδοί, οι ακόλουθοι, γίνονται ενεργοί πολίτες, που θέλουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Δεν βρίσκονται εύκολα ποίμνια. Εξάλλου ο πελατειακός τρόπος λειτουργίας στις συνθήκες της κρίσης έχει δυσκολέψει πολύ.
Σε κάθε αλλαγή υπάρχουν φυσικά και κίνδυνοι και αναταράξεις που μπορεί να πάνε τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί φόβητρο για να μην αλλάξει τίποτε και να συνεχίσουμε αμέριμνοι κάτω από την ηγεσία αυτών που με  δική τους κύρια ευθύνη μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε, που και στα δυόμισυ χρόνια της κρίσης έδειξαν ότι δεν αλλάζουν νοοτροπίες. Ο χειρισμός με σύνεση και επίγνωση των κινδύνων που υπάρχουν, μπορούν να δημιουργήσουν τις λύσεις για μια νέα πορεία της χώρας. 
Χωρίς φόβο. Με πάθος και γνώση.

Η αντίδραση μάχης ή φυγής και τα ψυχοσωματικά συμπτώματα

Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ένα ενιαίο σύνολο. Δεν αποτελεί ξεχωριστό σύνολο ο νους από τη μια και το σώμα από την άλλη. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο “άψυχο” σώμα και μια “ψυχή” που το κινεί, σαν δυο ξεχωριστά μέρη. Ο εαυτός είναι ένα ενιαίο σύνολο που στόχο έχει την επιβίωσή του, όπως άλλωστε και όλοι οι βιολογικοί οργανισμοί.

Κάθε στιγμή ο νους επηρεάζει το σώμα όπως γίνεται και το αντίθετο. Δηλαδή αν φοβηθούμε από κάτι αυτό θα οδηγήσει σε σωματικές αλλαγές, αύξηση της πίεσης, ταχυκαρδία ή και πανικό, ανάλογα με το πόσο θεωρεί ο εαυτός ότι είναι έτοιμος, έχει τις δυνατότητες να αντιμετωπίσει την απειλή.

Από την άλλη μια σωματική διαταραχή από χ λόγους, ένας πυρετός, μια στομαχική διαταραχή κλπ, μπορεί να μας προκαλέσει δυσθυμία, εκνευρισμό, να μας οδηγήσει να πάρουμε μια λαθεμένη απόφαση κλπ. Όπως και το πόσο θα μας επηρεάσει μια σωματική κατάσταση ή διαταραχή, εξαρτάται πάλι από το πόσο φοβόμαστε ότι είμαστε γενικά ευάλωτοι, τι ιδέες έχουμε σχηματίσει για τον εαυτό κλπ. Αν προσβληθούμε από μια σοβαρή ασθένεια, αυτό μπορεί να μας οδηγήσει σε μια πτώση της αυτοπεποίθησης, σε μια παθητική ή εσωστρεφή στάση, όπως αν έχουμε μια επιτυχία αυτό ανεβάζει την αυτοπεποίθηση, επηρεάζοντας και τη στάση μας απέναντι στους άλλους.

Αν κάνουμε μια γενίκευση μπορούμε να πούμε ότι, με ένα τρόπο, κάθε στιγμή το σώμα μας εκφράζει τις σκέψεις μας, όπως και οι σκέψεις μας εκφράζουν το σώμα μας.

Ο ΧΑΪΝΡΙΧ ΜΠΕΛ - Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ

Heinrich  Boll(1917-1985)

σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

Η συλλογή διηγημάτων του Χάινριχ Μπελ με τίτλο «Ο σύντροφος με τα μακριά μαλλιά» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ είναι εξαιρετική όχι γιατί καταφέρνει να περάσει το πολεμικό και μεταπολεμικό κλίμα της Γερμανίας με απόλυτη ακρίβεια, ούτε για τη συναισθηματική δύναμη που εκπέμπει, αλλά για την εντυπωσιακή πυκνότητα του λόγου και των εικόνων που μέσα σε ελάχιστο χρόνο σηματοδοτούν ένα ολόκληρο σύμπαν πραγμάτων και προσώπων. Θα λέγαμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στον ορισμό του διηγήματος που διεκδικεί ανυποχώρητη αυτοτέλεια και ταυτόχρονα επικεντρώνει με απόλυτη αυστηρότητα σε μια σχολαστική οικονομία λέξεων χωρίς όμως αυτό να γίνεται αντιληπτό ούτε στο ελάχιστο τη στιγμή της ανάγνωσης. Όλα ρέουν με απίστευτη φυσικότητα, θα λέγαμε με σχεδόν λεπτομερείς περιγραφές, και ταυτόχρονα συνθέτουν ένα δαιμονισμένο ρυθμό που αναπτύσσει απίστευτες ταχύτητες σε μια σχεδόν μαγική ισορροπία. Κυριολεκτικά σε ελάχιστες σελίδες (ο μέσος όρος των διηγημάτων είναι κάτω από 10 σελίδες) εκτυλίσσονται επεισόδια με απόλυτη αρτιότητα, επεισόδια καθρέφτες τις Γερμανίας των ταραγμένων χρόνων του πολέμου κι αργότερα. Στην ουσία παρακολουθούμε ένα ολοκληρωμένο έργο στιγμιότυπων. Ένα αριστοτεχνικό κολάζ διαφορετικών ζωών ανώνυμων ανθρώπων που τελικά ταυτίζονται κάτω από το βάρος της ιστορίας.

Ο Μπελ, για μια ακόμη φορά δεν μασάει τα λόγια του. Δεν εξιδανικεύει, δεν ωραιοποιεί, δεν προσπαθεί να παρηγορήσει. Παρουσιάζει όλη την ανθρώπινη αθλιότητα σε πρώτο πλάνο με έναν ιδιόμορφο κυνισμό που μετατρέπεται σε αχαλίνωτο συναισθηματισμό. Ο Μπελ εστιάζει στη φρίκη, αλλά δεν την εκβιάζει. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιβληθεί με φρικαλέες εικόνες πτωμάτων ή με λουτρά αίματος που εκμαιεύουν την αποκρουστικότητα με τρόπο σχεδόν αυτονόητο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα βάλει το χέρι στην πληγή. Σε όλες τις ιστορίες οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι ανάπηροι, εικόνα σχεδόν στερεότυπη της μεταπολεμικής Γερμανίας, κουρελήδες, απελπισμένοι, στρατιώτες ψυχικά νεκροί, ανθρώπινα απολειφάδια.

Με σεβασμό και θαυμασμό..



Ο  Humayun Anwar 18,5 ετών και δεξιά ο  Wakar Ahmed 33 ετών.

Δύο συνάνθρωποί μας που θυσιάστηκαν στην προσπάθειά τους

να σώσουν δύο άγνωστους σ' αυτούς συνανθρώπους τους

και δεν έμειναν αδιάφοροι στις εκκλήσεις τους για βοήθεια.

Ένα σπάνιο παράδειγμα. Δύο υπέροχοι άνθρωποι.





Αρκας

Altan. Καλό Πάσχα!

-Είναι Πάσχα μαμά!
-Ναι. Σε τρώνε και μετά για να χωνέψουν 
θα κάνουν μια βόλτα στα ρωμαϊκά κάστρα.



ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ! Από τον Άγγελο Καρδαμήλα.
(τοπίο από την Επανομή του ν. Θεσ/κης)



Γ. Ιωάννου, από το σημερινό ΕΘΝΟΣ. Η τέχνη της φωτογραφίας

του Γ. Ιωάννου, από το ΕΘΝΟΣ(σήμερα)

Η πόλη κράτος γέννησε τη δημοκρατία.

 Η συγκρότηση των πρώτων πόλεων κρατών, από την 4η πΧ χιλιετία από την ιστορία που γνωρίζουμε και πιθανόν ακόμη παλιότερα, σηματοδοτείται από τη σταδιακή αποδυνάμωση ή και διάλυση του συστήματος των γενεών, των φατριών, που στηρίζονταν στους αιματικούς δεσμούς συγγένειας. Οι διαφορετικές φατρίες που ενώνονται για να δημιουργήσουν την πόλη, συνυπάρχουν στην αρχή κάτω από ένα βασιλιά που ενώνει τις διάφορες φατρίες και κυβερνά συνήθως με τη βοήθεια ενός συμβουλίου που τις εκπροσωπεί. Δημιουργείται ένα νέο περιβάλλον που για να λειτουργήσει απαιτούνται νέοι κανόνες που θα ενώνουν τις διαφορετικές φατρίες, όλους όσους αποτελούν την πόλη. Την συγκρότηση αυτή την βλέπουμε στις μεγάλες πόλεις της κάτω Μεσοποταμίας, όπως η Βαβυλώνα, η Ασσούρ, η Νινευή και αργότερα στις εμπορικές πόλεις της Φοινίκης και στην Ελλάδα και στις αποικίες τους και στις πόλεις της Ιταλικής χερσονήσου. Στις πόλεις αναπτύσσονται νέα αστικά στρώματα, τεχνίτες, έμποροι ή ναυτικοί, που διεκδικούν τη συμμετοχή τους στη διοίκηση της πόλης. Στις εμπορικές πόλεις της Φοινίκης, η διοίκηση ασκείται από συμβούλιο που εκπροσωπεί αυτά τα στρώματα της πόλης.

Στις Ελληνικές πόλεις κράτη τα μεγέθη είναι πολύ μικρότερα, υπάρχει κατάτμηση του γεωγραφικού χώρου και η οικονομική δραστηριότητα βασίζεται τόσο στην αγροτική εκμετάλλευση όσο και στην αναπτυσσόμενη εμπορική δραστηριότητα, που επεκτείνεται με την δημιουργία αποικιών, εμπορικών σταθμών, σε όλη τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα. Εδώ το σπάσιμο των παλιών θεσμών ήταν πολύ πιο αποφασιστικό. (Αν και τον 8ο πΧ αιώνα που έχουμε τη μεγάλη ανάπτυξη των πόλεων κρατών στον Ελλαδικό χώρο, δέσποζε κυρίως μια πολεμική αριστοκρατία με κέντρο τους βασιλείς, που όπως επισημαίνει ο Fr. Polignag, στη “γέννηση της αρχαίας Ελληνικής πόλης”, δεν ήταν αρχηγοί γενών αλλά οίκων.

Ο Τζοϋς και η ανεκπλήρωτη σεξουαλικότητα.

Ο James Joyce(1882-1941) με την
εκδότρια Sylvia Beach(1887-1962).

 σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

Ο Τζέημς Τζόυς έγραψε ένα μόνο θεατρικό έργο το 1914 με τίτλο «Οι Εξόριστοι». Εκτυλίσσεται σε τρεις πράξεις και ανέβηκε δύο φορές από περιοδεύοντα θίασο στην Ευρώπη χωρίς επιτυχία. Οι κεντρικοί ήρωες είναι το ζευγάρι Ρίτσαρντ και Μπέρθα, ο δημοσιογράφος Ρόμπερτ και η ξαδέλφη του Μπεατρίς. Οι δύο πρώτοι έχουν κι ένα γιο, τον Άρτσυ, ενώ οι δύο τελευταίοι έχουν μια μάλλον ακαθόριστη σχέση, όπου υπονοείται ότι έχει ερωτικό περιεχόμενο αλλά δεν ξεκαθαρίζεται ποτέ. Ο Ρίτσαρντ και ο Ρόμπερτ είναι παιδικοί φίλοι. Ο Ρίτσαρντ είναι συγγραφέας κι ο Ρόμπερτ τον βοηθάει, ασκώντας επιρροή σε πανεπιστημιακούς παράγοντες, να πάρει μια θέση στο πανεπιστήμιο και να εξασφαλιστεί οικονομικά. Βρισκόμαστε μπροστά σ’ αυτή τη δεδομένη κατάσταση και παρακολουθούμε στην πρώτη πράξη το συγγραφέα Ρίτσαρντ να πλησιάζει ερωτικά την Μπεατρίς κάνοντας σαφείς αναφορές στο ερωτικό τους παρελθόν το οποίο όμως δεν ξεκαθαρίζεται. Αμέσως μετά βλέπουμε τον Ρόμπερτ να κορτάρει απροκάλυπτα την Μπέρθα και να της περνά ένα ερωτικό ραβασάκι. Η Μπέρθα αντιστέκεται κι ο Ρόμπερτ προβαίνει σε ασαφείς αναφορές του παρελθόντος που καταδεικνύουν τη σκληρότητα του Ρίτσαρντ σε βάρος της, χωρίς όμως και πάλι να ξεκαθαρίζεται τίποτα. Η Μπέρθα φαίνεται να ενδίδει και ανταλλάζει φιλιά με τον Ρόμπερτ. Έτσι ο Τζόυς πετυχαίνει μια μυστηριακή ατμόσφαιρα αναμονής ενός δράματος που θα φτάσει στην κορύφωση του με το ξετύλιγμα του κουβαριού του παρελθόντος. Όμως τίποτε από αυτά δεν θα συμβεί. Το παρελθόν δεν φαίνεται να απασχολεί τον Τζόυς. Το παρελθόν παραμένει σκοτεινό κι ανεξιχνίαστο και χρησιμοποιείται καθαρά υπόγεια εξυπηρετώντας περισσότερο το υποβλητικό και μυστηριώδες φόντο του έργου κι όχι την ουσία του. Όλα υπονοούνται κι όλα είναι στο προσκήνιο. Είναι χειροπιαστά και ταυτόχρονα απλησίαστα. Το μόνο που ξεκαθαρίζεται είναι ότι την περίοδο της νεότητας των ηρώων και ο Ρίτσαρντ και ο Ρόμπερτ διεκδίκησαν την Μπέρθα η οποία όμως διάλεξε τον πρώτο για το διανοουμενίστικο ύφος του συγγραφέα και τη στιβαρότητα του χαρακτήρα του.

Μια πρώτη προσέγγιση στην έννοια του χρόνου της Φυσικής

Επειδή έχουμε κάνει αναφορές, σε κάποιες αναρτήσεις, για την έννοια του χρόνου, ένα ενδιαφέρον σχόλιο γι αυτή την έννοια και τη διαδρομή της από τον Αριστοτέλη, στον Νεύτωνα και τον Αϊνστάιν, έστειλε ο μαθηματικός Γιώργος Μπαντές, από το βιβλίο του "η Αριστοτελική κίνηση και η σύγχρονη φυσική", www.mpantes .gr

Αριστοτέλης: Ο Αριστοτέλης έβαλε τις διαχρονικές βάσεις για τη μελέτη της έννοιας του χρόνου, συνδέοντάς την με την κίνηση. Ο χρόνος, είπε, συνδέεται με την κίνηση. Όμως ο χρόνος δεν είναι κίνηση. ¹

Από την άλλη όμως είναι φανερό ότι χωρίς να υπάρχει κίνηση και μεταβολή, χρόνος δεν υπάρχει… Ο χρόνος είναι πραγματικός αφού και η κίνηση είναι πραγματική είναι δηλαδή συνυφασμένος με το γίγνεσθαι του φυσικού κόσμου. Για να κατανοήσουμε λοιπόν τη φύση του χρόνου, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει χρόνος χωρίς γίγνεσθαι….Φυσικά Δ 11.

Αυτή είναι η διατύπωση η οποία διαφοροποιεί τον Αριστοτελικό και τον Νευτώνειο χρόνο. Ο χρόνος δεν είναι κίνηση αλλά χωρίς κίνηση δεν υπάρχει χρόνος. Η ακριβής σχέση κίνησης και χρόνου είναι ότι ο χρόνος περιγράφει έναν αριθμό που τον αναφέρουμε στην κίνηση, δεν είναι ο ίδιος κίνηση². («Διότι αυτό είναι ο χρόνος, η αρίθμηση της κίνησης

σύμφωνα με το πριν και το μετά»).

Όμως και η κίνηση είναι μέτρο του χρόνου. Δεν μετρούμε μόνο την κίνηση με το χρόνο, αλλά και το χρόνο με την κίνηση….μέτρο της κίνησης είναι ο χρόνος και του χρόνου η κίνηση….

 Ποια είναι η περισσότερο κατάλληλη κίνηση για τη μέτρηση του χρόνου στη φύση; Είναι η ομαλή κυκλική κίνηση των άστρων που, όπως έχει αποδείξει στα Φυσικά, στο γεωκεντρικό του σύστημα, είναι αιώνια, ισοταχής και άπειρη, άρα μπορεί να καταστεί το παγκόσμιο ρολόι, «επειδή ο αριθμός της είναι ο καλύτερα γνωστός».